คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Born Hater 2
'จุนเน่ถ่ายรูปกัน'
'ไม่เอา'
แช๊ะ!
'อ้ะ กูอัดกรอบมาให้ละรูปคู่รูปแรกในรอบสามเดือน'
'ใครอยากได้'
'มึงช่วยทำตัวให้เหมือนแฟนหน่อยได้มั้ยวะ'
'แล้วทำไมมึงไม่เอารูปที่กูหล่อๆหน่อย'
'อ้าวก็มึงไม่ยิ้มอ่ะ บอกให้ยิ้มมึงก็ทำหน้าเป็นตูด ฮ่าๆๆๆ'
'คิมดงฮยอก!!'
เพล้งงง!!
รูปอัดกรอบที่หัวเตียงถูกเขวี้ยงออกไปอย่างไม่ใยดีจนมันตกลงพื้นและแตกออกเป็นเสี่ยงๆกระจายทั่วพื้น
ทำให้ร่างบางข้างตัวตื่นมาด้วยความตกใจ
"จ..จุนฮเวเป็นอะไรคะ"
"เธอกลับไปก่อน"ร่างสูงพูดเสียงเรียบ
"อ..อ่า ค่ะๆ"เมื่อได้สบตากับสายตาดุๆของเจ้าของห้อง ร่างบางก็รีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกถอดทิ้งไว้บนพื้นอย่างลวกๆก่อนจะรีบออกจากห้องไป
ทั้งๆมีคู่นอนอยู่ข้างๆแล้ว แต่ทำไมใบหน้าของไอ้ตัวเล็กนั่นถึงชอบผุดขึ้นมาในหัว
กูโคตรเกลียดมึงเลย
(ดงฮยอก)
ผมควรจะอธิบายให้เขาฟังดีมั้ยเรื่องแก้แค้นของมิโนน่ะ ก่อนที่อะไรจะแย่ไปกว่านี้ ผมปล่อยจุนฮเวไปไม่ได้จริงๆ และตอนนี้ขาผมก็มาหยุดที่หน้าห้องเขาแล้วพร้อมกับผู้หญิงคนนึงที่เดินออกมาจากห้องเขาพอดีด้วยสภาพที่ดูไม่เรียบร้อยเท่าไหร่
เขามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป
ผมเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้อง โชคดีที่ประตูยังไม่ได้ล็อค
เดินเข้าไปเรื่อยๆก็ได้กลิ่นแปลกๆที่ออกมาจากทางห้องนอน
จุนฮเวกำลังสูบบุหรี่
"ไหนมึงบอกจะเลิกสูบแล้วไง"ผมสาวเท้ายาวๆเข้าไปหาคนตัวสูงก่อนจะหยิบบุหรี่ในมือทิ้งลงไปในถังขยะ
"มึงมาทำไม?"
"กูนึกว่ามึงจะเลิกสูบแล้วซะอีก"
"นั่นมันตอนที่กูคบกับมึง"คนตรงหน้าว่าพลางทำท่าจะหยิบบุหรี่ม้วนใหม่ขึ้นมาสูบ ผมจึงถือวิสาสะแย่งซองบุหรี่ในมือมาก่อนจะยัดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองทันที
"เอามา"อีกคนพูดเสียงเรียบ
"ไม่!!"
"มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู"สายตาดุๆนั่นจ้องผมเขม็งทำเอารู้สึกกลัวขึ้นมา เขาไม่เคยทำสีหน้าอย่างนั้นกับผมมาก่อน
"แต่กูมีเรื่องจะคุยกับมึง"ผมเผชิญหน้ากับอีกคนโดยไม่ละสายตา
"กูไม่อยากคุย"ว่าพลางลุกหนีไปทั้งที่ยังใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว
"กูคงไม่น่าพิศวาสเหมือนยัยนมตู้มคนตะกี้ใช่มั้ยล่ะ"
"มึงเห็น?"ถามด้วยเสียงแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะปรับโหมดเสียงเรียบเช่นเดิม "ก็ดี งั้นก็รู้ไว้ซะว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับมึงแล้ว"
"แต่กูเลิกรักมึงไม่ได้"ผมโผเข้ากอดอีกคนแน่น
"อย่ามาตอแหล"
"เรื่องทั้งหมดก็เพราะมินโฮอยากจะแก้แค้นมึง มันเลยใช้กูเป็นเครื่องมือแล้วมึงก็ติดกับมันจริงๆ"ผมพยายามอธิบายอย่างใจเย็น
"ไม่ต้องมาโกหก! กูรู้อยู่แล้วว่ามึงแรด ไม่งั้นไม่ไปให้ท่ามันถึงที่หรอก"
"นี่มึงเคยรักกูจริงๆหรือเปล่า ทำไมไม่เชื่อใจกันวะ"
"กูควรจะรักคนที่หักหลังกูหรอวะ?"
"มึงช่วยฟังที่กูอธิบายได้มั้ย"
"มึงเลิกหลอกกูสักทีดงฮยอก"จุนฮเวว่าพลางแกะมือผมออกจากเอวเขาแต่ผมกลับไม่ยอมปล่อย
"กูไม่เคยรักใครนอกจากมึงนะ"ผมพูดแผ่วเบาพลางซบหน้าลงบนแผ่นหลังหนาของคนตรงหน้า
"พอเหอะ "ร่างสูงว่าพลางเหวี่ยงคนตัวเล็กออกไปจากตัวจนอีกคนเสียหลักล้มลงไปกับพื้นจนโดนเศษแก้วที่แตกบาดเข้าที่มือ
"โอ๊ยย!!" ผมกุมมือตัวเองที่ถูกเศษแก้วบนพื้นบาดจนเลือดไหลออกมาไม่หยุด ทำไมมันเจ็บอย่างนี้
"ออกไปจากห้องกู" ทำไมคนคนนี้ช่างเย็นชาเหลือเกิน เขาไม่เหมือนจุนฮเวที่ผมรู้จัก
'มึงนี่ซุ่มซ่ามจริงเลยดงฮยอก เอาขามานี่'
'แค่เข่าถลอกเองเดี๋ยวก็หายน่า'
'เงียบๆไปแล้วนั่งนิ่งๆดิ'
'แฟนน่ารักจัง ทำแผลให้ด้วย ^^'
"ออกไป!!" กับคนตรงหน้าผมตรงนี่เหมือนผมไม่เคยรู้จักเขาเลยสักนิด
ผมค่อยๆพาร่างของตัวเองลุกขึ้นก่อนจะออกมาจากห้องนั้นตามคำสั่งของเจ้าของห้อง เลือดในมือก็ไหลไม่หยุด
"ดงฮยอก?" ระหว่างเดินกลับบ้านก็มีเสียงเรียกชื่อผม ผมจึงหันไปตามต้นเสียงก็เห็นฮันบินยืนหน้ามึนๆอยู่
"ว่าไงฮันบิน"
"ก็ไม่ไง เออว่าแต่มึงมาทำอะไรแถวนี้ แล้วเป็นไรทำไมหน้าซีดๆ"อีกคนถามพลางมองสำรวจไปรอบๆก่อนจะมองมาที่มือผมที่มีเลือดซึมออกมาจากผ้าเช็ดหน้าที่พันไว้อย่างลวกๆ
"เฮ้ยย ไปทำไรมาวะ" ฮันบินจับมือผมขึ้นมาอย่างเบามือ
"อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ แค่นี่ไกลหัวใจเยอะ ฮะๆ"ผมตอบพลางฝืนยิ้มให้
"มากับกูเลย"ฮันบินว่าพลางจูงมือข้างที่ไม่เจ็บของผมให้เดินตามไปขึ้นรถ
"ทำไมเลือดมันเยอะอย่างนี้วะ"ร่างสูงสบถพลางมองดูเลือดของอีกคนที่ติดอยู่ตามเศษแก้วที่แตกและหยดตามทางเดินก่อนจะตัดสินใจคว้ากระเป๋าตังและกุญแจรถใส่กระเป๋ากางเกง
"ตกลงมึงไปโดนเศษแก้วที่ไหนบาดมาวะเนี่ย"ฮันบินบ่นขึ้นทันทีที่ผมทำแผลเสร็จ
"บอกแล้วว่าอุบัติเหตุ มึงกลับเถอะกูกลับแท็กซี่ก็ได้เดี๋ยวแม่มึงจะบ่นเอา"ผมหันไปบอกก่อนจะเดินออกมา
"เดี๋ยวกูไปส่ง"
"ขอบใจนะ"ผมหันไปขอบคุณฮันบินที่มาส่งถึงบ้าน
"ไม่เป็นไรเว้ย เพื่อนกัน"ฮันบินโบกมือให้ก่อนจะขับรถออกไป
"กับเพื่อนสนิทกูมึงก็ไม่เว้นเหรอดงฮยอก" ตาคมมองไปยังภาพตรงหน้าไม่ละสายตา
"กูไม่ควรเป็นห่วงมึงเลย"ร่างสูงว่าก่อนจเคลื่อนรถออกจากบริเวณนั้น
"ซึงยุน!!" ร่างเล็กเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของคนที่คุ้นเคยแต่ก็ต้องชะงักกับภาพตรงหน้า ภาพของคนเป็นแฟนเขาซึ่งตอนนี้นอนกอดกับผู้หญิงอีกคนบนเตียงด้วยสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่
"มาได้ไงวะ"ร่างสูงบนเตียงสบถกับตัวเองก่อนจะลุกมาหาอีกคน "มึงฟังกูก่อน"
"มึงทำอย่างนี้ หมายความว่าไง"คนตัวเล็กถามเสียงสั่น
"ก็...หมายความอย่างที่มึงเห็นอ่ะ"อีกคนตอบหน้าตาเฉย
"เอองั้นมึงกับกูก็เลิกกัน!"ร่างเล็กว่าก่อนจะก้าวออกจากห้องมา ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ แต่เป็นน้ำตาแห่งความพ่ายแพ้ที่เขาโดนหลอกมาหลายเดือนทั้งๆที่เพื่อนคอยเตือนแล้วแต่ก็ดึงดันจะคบกัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนคนนี้ทำแบบนี้แต่เป็นครั้งแรกที่เขาจับได้แบบคาหนังคาเขา
(จินฮวาน)
ผมมานั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอขึ้นรถแต่น้ำตาบ้าๆนี่กลับไม่หยุดไหลสักที ผมไม่ได้เสียใจ ผมไม่ได้เจ็บ ผมน่ะเตรียมใจมานานแล้วหละ ถ้าไม่เห็นกับตาก็คงไม่เชื่อเหมือนกันว่าคนที่ผมรักนักรักหนาจะเป็นคนเลวอย่างที่เพื่อนผมว่าจริงๆ คิดแล้วก็เจ็บใจที่โง่ให้มันหลอกมาได้ตั้งนาน
จึกๆ ~
หือ ใครมาสะกิดวะครับ
"ครับ?"
"เช็ดสิ" หันไปก็เจอผู้ชายคนนึงดูหน้ามึนๆอึนๆกำลังยื่นผ้าเช็ดหน้าลายมิกกี้สีขาวมาให้
"ไม่เป็นไรๆ"ผมบอกไปแต่หมอนั่นก็ยังยื่นมาให้อยู่ดี
"ฉันเห็นนายนั่งร้องไห้มาตั้งนานแล้วนะ เช็ดน้ำตาก่อนดิ"
"ไม่เป็นไร"ผมเอามือปาดน้ำตาออกก่อนจะค่อยๆเขยิบห่างอีกคน หมอนี่ท่าทางแปลกๆไม่น่าไว้ใจสักนิด
"เช็ดแบบนั้นมันจะหายมั้ยล่ะ - -" ว่าพลางถือวิสาสะเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบน้ำตาที่ยังเหลืออยู่บนหน้าอีกคนจนหมด
"น..นายทำอะไรน่ะ"
"ก็เช็ดน้ำตาให้ไง สภาพนายดูไม่ได้เลยว่ะ เหมือนเด็กขี้แงเลย" เขามองผมแล้วก็หัวเราะ อะไรกันหมอนี่
"ตลกอะไรไม่ทราบ"ผมหันไปมองค้อน
"ป่าวๆ แล้วนี่จะกลับบ้าน? ให้ไปส่งมั้ย"
"ไม่ต้อง" เพิ่งเจอกันผมจะให้เขาไปส่งถึงบ้านได้ยังไงล่ะ ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้
"นายจะไม่ไปคิดสั้นใช่ปะ?"
"ถ้าฉันจะคิดฉันตายไปก่อนจะเจอนายอีกเหอะ" สภาพผมมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ แค่โดนหักหลังผมไม่คิดอะไรโง่ๆแบบนั้นหรอกนะ
"แน่ใจ?"
"เออดิ รถมานู่นละ ไปละ"ผมรีบวิ่งขี้นรถเมล์สายประจำของตัวเองทันทีโดยไม่มองคนข้างหลังเลย
"เฮ้ยย ตามขึ้นมาทำไมวะ!"
ตึก ตึก
"มึงจะพากูไปไหนจุนฮเว"ผมพยายามสะบัดมือออกจากคนตรงหน้าที่จู่ๆก็ลากผมออกมาจากห้องเรียน
ทั้งๆที่อาจารย์จะเข้าแล้วแท้ๆ
"คิดว่ากูอยากคุยกับมึงมากไง?" ร่างสูงว่าก่อนจะดันร่างบางให้ติดกำแพง
"ล..แล้ว มึงมีอะไร"
"มือนี่เจ็บมากสินะ"ว่าพลางยกมือบางที่มีผ้าพันแผลขึ้นมาบีบ
"จุนฮเว กูเจ็บ" ร่างบางเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
"ยังเจ็บไม่ได้ครึ่งของกูด้วยซ้ำ"
"มึงไม่เคยทำร้ายกูแบบนี้นะ ทำไมถึง.."
"มึงทำร้ายกูก่อนนะดงฮยอก"
"มึงจะมั่วใครกูไม่สนหรอกนะ แต่กับเพื่อนกู กูขอเถอะ"จู่ๆก็พูดอะไรแปลกๆแบบนั้น หมอนั่นหมายความว่าอะไร
"ไอ้ฮันบินน่ะมันเพื่อนกู มึงอย่าไปยุ่งกับมันเลย"
"ฮันบินมันก็เพื่อนกูนะ"ผมพูดบ้าง
"เหอะ อย่าให้กูเห็นอีกแล้วกัน"ว่าแล้วก็สะบัดมือร่างบางลงก่อนจะเดินออกไป
ผมกับฮันบินเนี่ยนะ ไม่มีทางอ่ะ จุนฮเวกำลังคิดอะไรอยู่นะ?
ความคิดเห็น