คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Born Hater 1
ร่างบางนั่งมองออกไปยังหน้าต่างเพื่อมองไปที่รั้วหน้าบ้านซึ่งมีแต่ความว่างเปล่า
ทุกๆวัน เวลานี้จะต้องมีคนตัวโตมาคอยเรียกเขาที่หน้าบ้านและไปส่งที่โรงเรียน แต่วันนี้กลับไร้วี่แววของคนคนนั้น นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพลันประโยคหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว
'กูเกลียดมึง คิมดงฮยอก'
มึงเกลียดกูจริงๆเหรอจุนฮเว?
ร่างบางหลับตาลงก่อนจะปล่อยให้น้ำใสๆไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง
(ยุนฮยอง)
"เฮ้ ไอ้เน่มาสายนะมึง แล้วดงฮยอกล่ะ"ผมทักทายจุนฮเวก่อนจะถามหาเพื่อนร่วมห้องของผมที่ปกติต้องมาพร้อมกัน
"...." มันไม่ตอบครับ มันหันมาค้อนตาใส่ผมแล้วก็เดินไปเลย ผมผิดอะไรครับ TT
ถึงพักเที่ยงแล้วก็ไม่มีว่าเพื่อนร่วมห้องของผมที่ชื่อคิมดงฮยอกจะมาโรงเรียนสักที ปกติหมอนั่นไม่เคยขาดเรียนนะ มีอะไรน่าจะโทรมาหรือฝากไอ้จุนฮเวมาบอก แต่พอผมจะอ้าปากถามก็ได้รับสายตาดุๆจากไอ้บ้านั่นมาแทน คือพวกมึงทะเลาะกันก็อย่ามาลงที่กูได้ปะล่ะ
ตู้ดดด
เลขหมายที่ท่านเรียก...
ดงฮยอกปิดเครื่อง - -
"ตกลงวันนี้ไอ้ดงเป็นไร ทำไมมันไม่มาเรียนวะ"ผมหันไปถามจุนฮเวรอบที่ล้าน
"ไม่รู้"
"ไม่รู้ได้ไงมันเป็นแฟนมึงนะ เนี่ยไม่มีคนให้ลอกการบ้านเลย"ตามด้วยเสียงของไอ้ฮันบิน
"กูเลิกแล้ว"
"เลิกอะไร อย่ามาอำ"
"กู-เลิก-กับ-ดง-ฮยอก-แล้ว" ไอ้เน่หันมาพูดชัดๆทีละคำก่อนจะเดินออกจากโต๊ะไป
"มันทะเลาะอะไรกันอีกวะ"ไอ้บ็อบบี้หันมาถามซึ่งผมก็ได้แต่ส่ายหัวให้มัน
"ปกติมันรักไอ้ดงจะตาย ไหงจะมาเลิกง่ายๆงี้วะ"
"กูว่าต้องมีอะไรแน่ๆ"ผมพูดออกไปพลางใช้สมองอันน้อยนิดครุ่นคิด
หลังเลิกเรียนผมรีบตรงดิ่งไปที่บ้านของดงฮยอกทันทีด้วยความเป็นห่วง เพราะคำพูดของไอ้จุนฮเว ผมคบกับพวกมันสองคนมาก็หลายปีทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันรักกันมากแค่ไหน แต่จู่ๆจะมาเลิกกันแบบนี้ ผมว่ามันไม่ถูกนะ
ออดด~
ผมยืนกดออดอยู่หน้าประตูรั้วสักพักแต่ก็ไม่มีใครเปิดประตูให้ผมจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปข้างในก่อนจะพบว่าประตูไม่ได้ล็อคผมเลยเดินเข้าไปภายในตัวบ้าน เห็นดงฮยอกนอนขดอยู่ที่พื้นพร้อมกระป๋องเบียร์อีกขวด
"เฮ้ย เป็นไรวะ" ผมรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างบางให้ลุกขึ้นนั่ง
"เอ่อ..กูปวดท้องนิดหน่อย"เจ้าตัวฝืนยิ้มบางๆมาให้
"นิดหน่อยเชี่ยอะไร ลงไปนอนขนาดนี้ แล้วนี่มึงกินเบียร์เหรอ?"
"คือกูปวดท้องกระเพาะไง แล้ว เอ่อ..มันไม่มีอะไรในตู้เย็นนอกจากเบียร์ กูก็เลย...." ใครสั่งใครสอนให้มันแดกเบียร์แทนข้าววะเนี่ย ตรูจะบ้าา
"เดี๋ยวก็ได้ไส้บิดตายอ่ะมึง"ผมว่าพลางพยุงดงฮยอกไปนั่งบนโซฟา
"กูไม่เป็นไรหรอก กินยาเดี๋ยวก็หาย"
"หน้ามึงดูโอเคมากกกกกกก"ผมประชด
สุดท้ายผมก็ต้องออกไปซื้อข้าวหน้าปากซอยมาให้ไอ้ดงกิน ผมน่ะทำกับข้าวเป็นนะแต่อย่างที่บอกในตู้เย็นมันไม่มีอะไรเลยสักอย่างนอกจากน้ำกับเบียร์น่ะ ผมนั่งมองเพื่อนรักที่นั่งกินข้าวอย่างอดห่วงไม่ได้ ไม่กินข้าวมาทั้งวันไม่ปวดท้องก็บ้าละ
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็หยิบยากับน้ำมาให้มันกินก่อนจะเปิดประเด็น
"ตกลงมึงกับไอ้จุนฮเวทะเลาะอะไรกันอีกวะ"
"เอ่อ..." คนตรงหน้าอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ แววตามันดูเศร้าลงทันที
"ที่มันบอกว่าเลิกกับมึง จริงเหรอวะ"
"อืม"
"เห้ย ทำไมวะ"
"ก็เลิกรักกันหละมั้ง มึงกลับไปเถอะกูขึ้นห้องละ"
"มีอะไรก็บอกกูดิวะ"
"กู ม..ไม่เป็นไร" ว่าพลางฝืนยิ้มบางๆมาให้ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
ให้ตายเหอะ คิมดงฮยอก มึงนี่ชอบเก็บอะไรไว้ในใจคนเดียวตลอดเลย
"เป็นไงวะเมื่อคืน" ชายร่างสูงเดินเข้ามาถามเพื่อนอีกคนในห้องชมรม
"โคตรเด็ดอ่ะมึง เสียดายไอ้เหี้ยนั่นมาก่อน ไม่งั้นดงฮยอกเสร็จกูละ"
"แสดงว่ายากูใช้ได้สินะ 5555"
"เออ ใช้ได้เกินคุ้มว่ะ"
"ไอ้ซึงฮุน!!" ประตูห้องชมรมถูกเปิดขึ้นพร้อมร่างสูงของหัวหน้าชมรม
"มีอะไรวะ"
"เมื่อคืนมึงไปทำอะไรไอ้ดงวะ"คนตัวสูงปรี่เขัามาหาคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
"หือ กูทำอะไรกูเมามากเมื่อคืน"
"ไอ้แผลที่มุมปากของมึงน่ะ เพราะมึงไปจูบไอ้ดงไม่ใช่ไง?"
"สงสัยกูจะเมามากมั้ง จำอะไรไม่ได้เลยเนี่ย ฮะๆ"
"มึงแน่ใจนะว่ามึงเมา ไม่ได้คิดจะทำอะไร"
"เออ เมาดิวะ ไม่งั้นกูจะไปทำมันทำไมล่ะ"
"มึงใจเย็นๆก่อนดิวะจินฮยอง เมื่อคืนไอ้ฮุนมันก็เมามึงจะเอาอะไรกับมัน"ร่างสูงอีกคนเอ่ยขึ้น
"เออๆ คราวหลังมึงอย่าทำอีกแล้วกัน โอ้ย กูไม่น่าชวนไอ้ดงไปเลยเมื่อคืน"
"นึกว่าจะไม่มาแล้ววันนี้" ไอ้ฮันบินวิ่งเข้าไปหาทันทีที่ดงฮยอกเดินเข้ามาในห้องเรียน ผมว่าตามันบวมๆนะ แต่ผมไม่ถามมันดีกว่า ถ้ามันอยากบอกมันก็คงบอกเองแหละ
"แล้วมึงเป็นไรตาบวมๆ" ผมไม่ได้ถามนะครับ ไอ้ฮันบินถามไปเรียบร้อยแล้ว
"เอ่อ.. เมื่อคืนกูนอนดึกน่ะ"
"แล้วเมื่อวานเป็นไรไม่มาเรียน แล้วเรื่องไอ้เน่.."
"เลิกถามมันได้แล้ว อาจารย์จะเข้าแล้วเนี่ย"ผมหันดึงดงฮยอกใหัมานั่งลงที่โต๊ะเพื่อตัดปัญหา ไอ้บ้านี่ก็ไม่ดูสีหน้าเพื่อนเลยมัวแต่ถามนู่นถามนี่
พักกลางวันผมกับฮันบินก็ลงมากินข้าวกันตามปกติโดยที่ดงฮยอกไม่ลงมาด้วยเพราะอ้างว่าไม่หิว ผมว่าความจริงมันไม่อยากเจอหน้าจุนฮเวมากกว่า ผมอยากช่วยมันนะแต่ทำไงได้มันไม่ยอมบอกอะไรเลยแล้วผมจะไปช่วยมันได้ยังไง
"บ็อบบี้ จุนฮเวไม่มาเหรอวะ"ผมถามหลังจากไม่เห็นเพื่อนร่วมห้องของบ็อบบี้นั่งอยู่ที่โต๊ะ
"เห็นบอกจะเข้าห้องน้ำกูเลยลงมาก่อน เออว่าแต่ดงฮยอกเป็นไงบ้างวะ"
"มันไม่ลงมากินข้าวว่ะ อยู่บนห้องนู่น"
"แล้วตกลงมันสองคนเลิกกันจริงๆเหรอวะ"
"กูว่าท่าจะจริงว่ะ"
"สงสารไอ้ดงว่ะ"
"กูก็สงสารแต่แม่งช่วยอะไรมันไม่ได้เลย กูหละกลัวว่ามันจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน"
ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหน้าคนที่เดินสวนออกมา คนที่เขาพูดคำว่าเกลียดออกไป
"มาเรียนได้แล้ว? นึกว่าตายไปแล้ว"
"..." อีกคนไม่ตอบพยายามจะเดินออกไปแต่ก็โดนคนตัวโตขวางไว้
"เลิกกับกูแล้วคงมีความสุขดีสินะ" ร่างสูงถามออกไปทั้งๆที่ใบหน้าของร่างบางข้างหน้าไม่ได้ดูมีความสุขเลยสักนิด
"ถอยไป"ร่างบางยังคงพยายามดันร่างสูงออก
"ทำไม เลิกกับกูหน่อยทำเป็นรังเกียจ?"ว่าพลางบีบแขนอีกคนแน่น
"มึงต่างหากที่เกลียดกู"
"เป็นมึงจะมีความสุขเหรอวะที่แฟนตัวเองไปมั่วกับผู้ชายคนอื่น"
"กูบอกแล้วไงว่าไม่ได้.."
"ลับหลังกูมึงได้มากี่คนแล้วล่ะ"
เพี๊ยะ!!
"มึงตบหน้ากู?"
ร่างบางผลักคนตัวโตออกเต็มแรงก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำ
เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่เขาเห็นน้ำใสๆกำลังไหลออกมาจากหางตาของร่างบางตรงหน้า
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ซื้อขนมปังไปฝากคนบนห้องที่ยังไม่ได้กินอะไร มันเป็นโรคกระเพาะแถมยังไม่ชอบกินข้าวจนผอมจะตายอยู่ละ
แต่พอเดินเข้ามาในห้องก็ไม่เห็นใครนั่งอยู่ข้างในแล้ว หรือว่ามันจะไปเข้าห้องน้ำ?
"ฮึก..." ผมว่าผมได้ยินเสียงสะอื้นนะ
ผมลองเดินไปที่หลังห้องก็เห็นดงฮยอกนั่งเอาหน้าซบลงกับหัวเข่าพลางสะอื้นไม่หยุด
"ดงฮยอก มึงเป็นไร"ผมรีบเข้าไปปลอบ
"ฮึก..กู..ม..ไม่เป็นไร"คนข้างๆเงยหน้าขึ้นมาตอบพลางปาดน้ำตาออก
"มึงมีอะไรมึงก็บอกกู อย่าเก็บไว้คนเดียวดิวะ"
"คือกู..."
"กูเป็นเพื่อนมึงนะ"
ร่างบางเม้มปากเข้าหากันแน่น ก่อนจะยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้คนเป็นเพื่อนฟัง
"แล้วมึงจำเรื่องคืนนั้นได้ปะ" ผมเอ่ยถามหลังจากฟังเรื่องจบ
"กูจำได้ว่ากูกินไปแค่แก้วเดียว หลังจากนั้นกูก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วกูก็ไปจูบกับ.."
"มึงบอกว่ามึงชนแก้วกับไอ้ซึงฮุนใช่ปะ กูว่ามึงโดนวางยาชัวร์" ผมว่าข้อสันนิฐานของผมน่าจะถูกนะ เพราะอะไรน่ะเหรอ หนึ่ง ดงฮยอกกินเข้าไปแก้วเดียวไม่มีทางเมาแน่ๆ สอง ถึงมันจะเมามันก็ไม่เคยไปจูบใครมั่วซั่วนะเท่าที่เคยไปเที่ยวกับมันบ่อยๆ
"สมัยนี้ใครเขาจะมาวางยากันวะ มีแต่ในละครปะ"แต่มันไม่เชื่อครับ
"หรือว่ามึงพิศวาสมัน?"
คนตรงหน้าได้แต่ส่ายหัวแรงๆเป็นคำตอบ
(ดงฮยอก)
"มึงต้องไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง" หลังเลิกเรียนยุนฮยองก็เอาแต่ลากผมไปให้ได้ ผมไม่อยากเจอจุนฮเว ผมเหนื่อยที่จะต้องทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าเขา
"กูไม่ไปได้มั้ย"
"ไม่ได้" ว่าแลัวก็ลากผมไปต่อ
"แต่กู.."
"มึงไม่รักมันแล้วเหรอ" ถึงจะรักแล้วจะทำอะไรได้ล่ะในเมื่ออีกคนเกลียดผมไปแล้ว
"นั่นไงมันมาโน่นแล้ว" พยายามปฏิเสธแต่สุดท้ายยุนฮยองก็พาผมมาที่ลานจอดรถจนได้ มองไปก็เห็นคนตัวสูงกำลังเดินมาทางนี้ ผมจะทำยังไงดี แค่เห็นหน้าเขาผมก็พูดอะไรไม่ออก
"มึงคุยกันดีๆหละ"ยุนฮยองบอกก่อนจะผลักผมออกไปข้างหน้าจนชนเข้ากับแผงอกของจุนฮเวอย่างจัง
"...."
"เอ่อ.. คือกูมีเรื่องที่ต้องมาอธิบาย"
"มึงจะสร้างเรื่องอะไรอีกล่ะ"คนตัวสูงกอดอกมอง
"กูไม่ได้สร้างเรื่อง แต่มันคือความจริงที่มึงต้องฟัง"
"ความจริงอะไร?"
"กูไม่เคยคิดนอกใจมึงเลยนะ แล้วเรื่องคืนก่อนน่ะ..."
"กูต้องเชื่อมึงเหรอ" ไม่ทันได้พูดจบอีกคนก็พูดแทรกขึ้น
"ให้มึงเชื่อใจกูได้มั้ย"
"ไม่" ร่างสูงตอบเพียงสั้นๆก่อนจะเดินผ่านอีกคนไป
ล้มเหลว
แค่ผมจะอธิบายเขายังไม่ยอมฟังเลย ที่ผมไม่ยอมบอกความจริงทั้งหมดก็เพราะบอกไปหมอนั่นก็คงไม่เชื่อ ผมน่ะรู้จักจุนฮเวดี ถ้าเขาคิดอะไรแล้วมันก็เป็นเรื่องยากที่จะเปลี่ยนความคิดของคนๆนี้ได้
"เฮ้ ดงฮยอก" ระหว่างเดินกลับบ้านก็มีเสียงเรียกจากด้านหลังผมก็หันไปพบกับ 'มินโฮ' ศัตรูของจุนฮเว ผมก็ไม่อยากยุ่งกับหมอนี่สักเท่าไหร่หรอกแต่บังเอิญว่าเพื่อนสนิทผมดันอยู่โรงเรียนเดียวกันกับหมอนี่แถมเป็นเพื่อนกันอีก
"อ้าว จะเดินไปไหนล่ะ"มือหนาของคนตัวสูงคว้าข้อมือบางไว้
"อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย"ผมพยายามสะบัดมือออกแต่หมอนั่นกลับจับแน่น
"ไปด้วยกันหน่อยดิ"
"ไม่"
"มาเหอะน่า หรืออยากให้ไอ้จุนฮเวมาเห็น" ป่านนี้จุนฮเวคงกลับบ้านแล้วมั้ง แต่ปกติจะกลับบ้านก็ต้องผ่านหน้าโรงเรียน และถ้าหมอนั่นมาเห็นผมกับมินโฮยืนจับมือกันแบบนี้ตัองเข้าใจผมผิดไปอีกแน่ๆ ผมเลยต้องยอมจำใจขึ้นรถไปกับมินโฮ
"หึ นี่สินะคือความจริงที่มึงอยากให้กูรู้"
ขณะที่ขับรถกลับบ้านสายตาของร่างสูงก็พลันสะดุดกับภาพชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นศัตรูของเขายืนจับมือกับร่างบางอีกคนที่เขาคุ้นเคยดีก่อนจะเดินขึ้นรถไปด้วยกันอย่างสนิทสนม
‘ไหนมึงบอกให้กูเชื่อใจ แล้วดูมึงทำสิ’
"มีอะไร"ร่างบางเอ่ยปากถาม
"ก็แค่อยากไปส่ง"
"นี่เราสนิทกันขนาดนั้น?"
"อีกหน่อยคงสนิทแน่"ร่างหนาพูดพลางยิ้มที่มุมปาก
"ถามจริง ทำไมนายกับซึงฮุนต้องมาวุ่นวายกับชีวิตฉันด้วย"
"หึ อยากรู้เหรอ" ว่าแล้วก็เลี้ยวรถจอดลงที่ข้างทางก่อนจะหันมาตอบคำถาม
"ทุกอย่างที่มันรัก กูจะแย่งมาให้หมด"
"แต่ตอนนี้ฉันเลิกกับหมอนั่นแล้ว"
"หึ มันก็แค่โกรธที่นายไปจูบกับไอ้ซึงฮุนก็แค่นั้น มาดูกันว่ามันจะเลิกรักแฟนน่ารักๆแบบนี้ได้มั้ย" ว่าพลางใช้นิ้วหยาบๆมาลูบใบหน้าอีกคน
"ทำให้คนรักเลิกกัน สนุกมากรึไงวะ"ร่างบางปัดมืออีกคนออกก่อนจะจ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาไม่พอใจ
"สนุก"อีกคนตอบเสียงเรียบ
"สมใจนายแล้วนี่ ที่ฉันกับจุนฮเวเลิกกันแล้ว"
"ไม่ มันยังไม่พอแค่นี้หรอก ฉันอยากให้มันเจ็บมากกว่านี้"
"เลิกมายุ่งกับฉันสักทีเถอะ!!"
อ่านแล้วอย่าลืมคอมเม้นติชมไรต์ด้วยนะคะ เป็นแนวดาร์กเรื่องแรกเลย ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยน้าา
ความคิดเห็น