ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ikon] i love your smile {Junhoe x Donghyuk}

    ลำดับตอนที่ #1 : intro.

    • อัปเดตล่าสุด 29 ก.ค. 58



    จะให้ผมเอาไปให้ตอนนี้จริงๆเหรอ ร่างสูงบ่นด้วยความไม่พอใจให้กับปลายสาย ทั้งๆที่เป็นวันหยุดแต่เขายังต้องเอาของไปให้พี่ชายสุดที่รักที่คอนโด

    ก็ใครใช้ให้มึงยืมหนังสือกูไปล่ะ รีบเอามาคืนไม่ต้องบ่น

    เออๆ ใกล้ถึงละเนี่ย

     

    ร่างสูงก้าวลงมาจากรถสปอร์ตคันหรูแล้วรีบเดินตรงไปที่ทางเข้าคอนโดทันที

    แต่สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่างบางที่กำลังนั่งคุยกับใครสักคน แต่พอเขามองดูชัดๆแล้วก็พบว่าเป็น แมว

    หมอนั่นคุยกับแมวได้ด้วย?ร่างสูงคิดในใจ

    “เหมียวๆ นายต้องกินเยอะๆนะจะได้โตไวๆ”

    เหมี๊ยวว ~เจ้าแมวน้อยค่อยๆเลียนมจากถาดตรงหน้าจนหมด

    “ดีมาก กินเสร็จแล้วก็ไปหาแม่ซะนะ ^^” ร่างบางว่าพลางลูบหัวแมวเบาๆ

    เหมี๊ยววว  แมวน้อยยังคงใช้เท้าเขี่ยมือคนตรงหน้า จนเจ้าตัวอดยิ้มไม่ได้

    “ฮ่าๆๆ อะไรเหรอ ฉันจะไปทำงานแล้วนะ”

    เหมียวววว แมวน้อยได้แต่นั่งมองหน้า

    “ฉันไปละ ^^” หลังจากคุยกับเจ้าแมวน้อยเสร็จร่างบางก็เดินออกไปโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่นึงกำลังจ้องมองเขาอยู่

     

     

    ร่างสูงยืนมองปฏิกิริยาของคนตรงหน้าอยู่นานจนเขาเองก็ไม่รู้ตัว นานจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินเข้าร้านกาแฟที่อยู่ตรงหัวมุมไป

    รอยยิ้มที่สดใสของอีกฝ่ายทำให้ร่างสูงไม่สามารถละสายตาได้เลย พอรู้ตัวอีกทีเท้าของเขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูร้านกาแฟที่หัวมุมซะแล้ว

     

    “ยินดีต้อนรับครับ” พนักงานกล่าวทักทายอย่างเป็นมิตร

    ซึ่งพนักงานคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คนที่เขาเจอเมื่อสักครู่นั่นเอง ร่างบางสวมฮู้ดตัวหนาและหมวกไหมพรมสีแดงกำลังยืนยิ้มให้เขาอยู่ ร่างสูงเดินเข้าไปสั่งเครื่องดื่มก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะด้านในสุดติดหน้าต่าง

     

    “ผมรอที่คาเฟ่แถวคอนโดพี่นะ” ร่างสูงโทรบอกผู้เป็นพี่

    ทำไมมึงไม่เอาขึ้นมาให้กูวะ

    “สั่งอะไรกินละ ฮยองรีบลงมาเหอะไม่งั้นกลับ”

    เออๆ นี่กูให้มึงยืมแล้วต้องลงไปเอาอีกใช่ปะเนี่ย ไอ้น้องเ......

    ตู้ดดด  ไม่ทันให้ปลายสายพูดจบร่างสูงก็กดวางสายทันที

     

    ไม่นานโกโก้ปั่นแก้วใหญ่ก็ถูกนำมาวางที่โต๊ะโดยพนักงานหน้าตายิ้มแย้ม

    “โก้โก้ปั่นได้แล้วครับ ^^

    “จะยิ้มอีกนานมั้ย” ร่างสูงเอ่ยปากถามคนตรงหน้าที่เอาแต่ยิ้มกว้าง

    “เอ่อ..ขอโทษครับ” ร่างบางพูดแล้วรีบเดินกลับไปที่เค้าเตอร์ตามเดิม

    กูจุนฮเว ทำไมมึงพูดแบบนั้นวะร่างสูงรู้สึกอยากจะทึ้งหัวตัวเองที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป ทำให้ร่างบางกลัว

     

     

     

    “เป็นไงวะมึง อ่านหนังสือถึงไหนแล้ว” พี่ฮันบินพอมาถึงก็ถามเรื่องสอบทันที

    “พี่รอรับน้องผมที่คณะได้เลยหละ” ผมตอบด้วยความมั่นใจพลางยื่นหนังสือคืนให้พี่ชาย

    “แหม ขี้โม้นะแก แล้วฉันจะคอยดู”

    พี่ฮันบินเป็นพี่ชายแท้ๆของผมเองครับ เขาสอบติดมหาลัยชื่อดังเลยต้องย้ายมาอยู่ที่คอนโดใกล้ๆมหาลัย เขาคอยช่วยเหลือผมทุกอย่าง ทั้งให้ยืมหนังสือเตรียมสอบสารพัด ผมมั่นใจมากว่าต้องเข้าเรียนที่เดียวกันให้ได้ เห็นอย่างนี้แต่ผมมีความฝันที่ยิ่งใหญ่นะครับ
    กูจุนฮเว ว่าที่นศ.ปีหนึ่ง คณะวิศวฯ เฮ้อ จุนฮเวนายนี่เก่งจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ  (ยอตัวเองเข้าไป -.-)

     

    “กาแฟเย็นได้แล้วครับ” สิ้นเสียงของพนักงานเสิร์ฟคนเดิม แก้วกาแฟเย็นก็ถูกวางลงบนโต๊ะอย่างเบามือก่อนจะเดินออกไป

    แต่สายตาคู่หนึ่งก็ยังจ้องมองเขาโดยไม่ละสายตา

    “ชอบเหรอวะ” พี่ฮันบินถามขึ้น ทำเอาผมสำลักโกโก้ที่เพิ่งดูดไป

    “แค่กๆ พูดอะไรนะพี่”

    “กูเห็นมึงมองตามพนักงานคนนั้นตาไม่กระพริบเลย”

    “ไม่ใช่สักหน่อย”

    “ชอบก็จีบดิวะ”

    “ไม่ใช่เว้ย”

    “โห่ มึงพูดไม่เพราะกับกูเลย”

    “ผมไปละ เอออย่าลืมแวะไปบ้านบ้างแม่คิดถึง บาย” ผมโบกมือลาไอ้พี่ฮันบินก่อนจะรีบเดินออกมาจากร้าน

    แต่คำพูดของคนเป็นพี่ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวผม

    ชอบเหรอวะผมเพิ่งเจอเขาครั้งแรกเองนะครับจะไปชอบได้ไง ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะน่ารักตอนยิ้มก็เถอะ

     

    CR.SHL
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×