คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter one เปิดฉาก
เช้าวันหยุด กับบรรยากาศสบายแบบนี้ช่างเหมาะกับวันพักผ่อนจริงๆ
ร่างเล็กนั่งฟังเพลงในมือถือรุ่นบางเฉียบอย่างสบายใจที่เก้าอี้ไม้สีขาวหลังบ้าน
นิ้วเรียวกดลงบนแป้นพิมพ์เพื่อแชทกับเพื่อน จนไม่ทันสังเกตเห็นเงาของคนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“เห่นโล่วววว” (วิบัติเพื่ออรรรถรส)
... ด้วยเสียงเพลงที่ดังก้องทำให้คนตัวเล็กไม่ได้ยินเสียงทักทาย
“ฮยองงง”ร่างสูงพยายามเรียกอีกครั้งก็ไม่เป็นผล เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้า ก่อนจะเอามือสะกิดที่ไหล่อีกคนเบาๆ
“จินฮวานฮยอง!!”
“เฮ้ยยยย!”ร่างเล็กตกใจจนง้างหมัดขึ้นโดยอัตโนมัติ แต่โชคดีที่คนข้างหน้าหลบทันซะก่อน
“โหยย เจอหน้ากันก็จะต่อยผมเลยเหรอฮยอง”
“ไอ้จุน มาไม่บอกกูเลย”
“ทักแล้วฮยองไม่ตอบ แถมจะต่อยผมด้วย”
“ก็คนมันตกใจนี่หว่า แล้วนี่มึงจะกลับเมื่อไหร่”
“เพิ่งมาถึงก็จะไล่กันซะละ”ร่างสูงเบ้ปาก
“ได้ข่าวว่าโรงเรียนประจำแกเข้มงวดมากไม่ใช่เหรอ”
“เทอมนี้ผมย้ายละ ย้ายมาใกล้ๆบ้านจะได้ไปมาสะดวก”
“ไม่ใช่ว่าไปก่อวีรกรรมมา” คนตัวเล็กมองร่างสูงอย่างรู้ทัน
“วีรกง วีรกรรมอะไรล่ะ ก็แค่เข้าเรียนสาย หลับในห้องเรียน กลับหอดึก แอบทำกับข้าวในหอ ขโมยจักรยานอาจารย์ ปีนรั้ว เอาจิ้งจกไปแกล้งผอ แค่นั้นเอง”
“เป็นกู กูไล่มึงออกตั้งแต่อาทิตย์แรกละ”
“ฮยองรู้ปะ ผมโดนพ่อบ่นหูชาเลย - -”
สวัสดีครับ ผมคิมจินฮวาน ผู้ชายที่หล่อน่ารักและสูงมากกก(?) ของทุกคนนะครับ
วันนี้อากาศแจ่มใส มีแต่เรื่องดีๆเข้ามา ล่าสุด ไอ้จุน หรือชื่อเต็มๆมันก็คือ จุนฮเว นั่นแหละ เป็นเด็กที่อยู่บ้านหลังข้างๆที่ผมสนิทกับมันมาตั้งแต่เด็กๆ เราสนิทกันจนเหมือนมันเป็นญาติผมอีกคนเลยหละ
หลังจากย้ายออกจากโรงเรียนเก่า มันต้องย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเพื่อจะไปเรียนสะดวก หนึ่งปีเต็มๆสินะที่ผมไม่ได้เจอมัน ตอนนี้มันหล่อขึ้นเป็นกอง แถมยังสูงกว่าผมม๊ากมาก ผมคงไล่ตบหัวมันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วสินะ - -
เช้าวันจันทร์สำหรับเด็กมหาลัยที่ไม่มีเรียนเช้าก็ควรจะนอนได้เต็มที่นะครับ แต่ทว่าผมต้องไปส่งไอ้เด็กสูงที่โรงเรียน เพราะว่ามันไปเองไม่ถูก ผมเดินไปหาวไป ก็เพิ่งได้นอนตอนรุ่งสางน่ะสิครับ
“ฮยองไม่ได้นอนหรือไง หาวซะแบบ..”
“กูต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เช้าเพราะใครล่ะ สำนึกบุญคุณซะ”
“คร้าบๆ”
เสร็จธุระแล้วผมก็ควรจะกลับไปนอนต่อสินะครับ พอถึงบ้านผมก็ถลาตัวลงนอนบนโซฟาที่ห้องรับแขกทันที แต่ทว่ากลับมีเสียงข้อความเข้าก่อนที่ผมจะได้หลับซะอีก
-ไอ้คุณจิน มึงอยู่ไหนวะครับ-
ชิบหายละครับ ลืมไปว่ามีนัดทำรายงานกับไอ้นัมแทที่หอสมุดตอนแปดโมง แล้วนี่กี่โมงแล้ว 8.20 โอ้วว ผมต้องรีบละ พอแท็กซี่จอดลงที่หน้าหอสมุดผมเห็นไอ้นัมกำลังยืนรอที่หน้าประตูทางเข้า คิ้วของมันเริ่มผูกเป็นปมแล้ว ผมจึงรีบวิ่งไปหามันทันที
“ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะมึง”
“กูตื่นสายนิดหน่อยอ่ะมึง” ขืนบอกว่าลืมนัดมีหวังไอ้เพื่อนรักตรงหน้าบีบคอผมแน่
“มึงนัดกูแปดโมง ดูดิมากี่โมง”
“กูขอโทษครับ รีบเข้าไปเถอะมึงเดี๋ยวที่เต็ม”
“เออๆ”
WIN HIGHSCHOOL
[จุนฮเว part]
โรงเรียนที่นี่กว้างใหญ่สมราคาคุยจริงๆ ไม่เสียแรงที่จ่ายค่าเทอมไปแพงแสนแพง เทียบกับโรงเรียนเก่าผมที่นี่น่าเรียนกว่าเยอะ มีทั้งสระว่ายน้ำสุดหรู สนามกีฬากว้างยังกับจะเอาไปแข่งกีฬาโอลิมปิกงั้นแหละ
แต่สิ่งที่ไม่แตกต่างกันของทุกๆโรงเรียนคงจะเป็นบรรยากาศชวนหลับในห้องเรียนหละมั้ง นี่เพิ่งคาบแรกเองแต่ผมมีทีท่าว่าจะเข้าเฝ้าพระอินทร์ให้ได้
“นายเด็กใหม่ใช่มั้ย”ไอ้แว่นข้างๆนี่ใคร มันถามผมรึเปล่า แต่ขี้เกียจตอบ หนังตาจะปิดอยู่ละ
“คูจุนฮเวสินะ”
“มีไร”ผมถามไปขณะที่ยังนอนฟุบหน้าไปกับโต๊ะ
“ฉันคิมดงฮยอก เป็นหัวหน้าห้อง”
ใครถามมันกันวะครับ ผมไม่สนใจเรื่องที่มันพูดสักนิดเดียว
“ถ้านายทำผิดกฎแม้แต่ข้อเดียว ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ หึๆ” ไอ้เสียงหึๆนั่นคืออะไร ผมหันขวับไปมองไอ้แว่นข้างๆตั้งแต่หัวจรดเท้า ไอ้ติ๋มนี่เหรอจะมาขู่ผม ไม่มีทาง ฮ่าๆๆ
“มึงๆ”ร่างบางเอาปลายเท้าสะกิดเพื่อนเบาๆ เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ตัว
“มีอะไร”คนตัวเล็กถาม แต่สายตาไม่ยอมละออกจากกองหนังสือตรงหน้า
“มึงดูหมอนั่นดิ แม่งชอบมองมาทางกู”
“มึงคิดไปเองปะ”
“ไม่ใช่แค่วันนี้นะเว้ย ที่คณะกูก็เจอ เจอแม่งทุกที่อะ ชอบมองกูแปลกๆ”
“ไหน ใครวะ”คนตัวเล็กละสายตาจากหนังสือตรงหน้า แล้วหันไปมองรอบๆ
“ไอ้คนที่ใส่ฮู้ด เฮดโฟนสีดำอ่ะ”
“มินโฮฮยองนี่”
“ที่มึงบอกแต่งเพลงเก่งๆอ่ะนะ” “ชอบมองกูแปลกๆ ยังกับจะจีบกูงันแหละ - -”
“ฮยองเขาอาจจะจีบมึงทางสายตาปะ 555555”
“จีบ พ่อ.งดิ”ว่าพลางเอื้อมมือไปตบหัวเพื่อนรักข้างหน้า
“มึงทำร้ายกู กูแซดTT”คนตัวเล็กว่าพลางลูบหัวตัวเองเบาๆ
“ขอโทษครับมึง 5555” ร่างบางหัวเราะร่าอย่างพอใจ ก่อนจะหันมาทำงานตรงหน้าต่อ
หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมากับโรงเรียนใหม่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่หรอกนะ ผมชักจะชอบที่นี่ซะแล้ว แต่ติดอยู่อย่างนึงคือไอ้แว่นข้างๆผมที่ชื่อดงฮยอกอะไรนั่น ชอบพล่ามอะไรไม่รู้ให้ฟัง อดคิดไม่ได้ว่าในห้องนี้ไม่มีใครฟังมันรึเปล่านอกจากผม(ที่ขี้เกียจพูดกับมัน) และสิ่งที่ผมไม่อยากจะสนทนากับคนข้างๆมากที่สุดคือตอนมันคุยเรื่องเซลล์ของสิ่งมีชิวิตสีเขียวที่เรียกว่าพืช ฟังแล้วปวดหัวชะมัด
“จุนฮเว” พูดไม่ทันขาดคำมันก็เรียกผมละ
“อะไร”
“อาจารย์ซึงฮยอนไม่ชอบให้เด็กเคี้ยวหมากฝรั่งในห้องเรียนนะ”
“แล้วไง”
“ถ้าไม่อยากตายก็...”ผมเหลือบไปมองอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง กำลังส่งสายตาอมหิตมาให้จนถึงกลับต้องกลืนน้ำลายทีเดียว
“เฮ้ย หมากฝรั่งที่ไหนมาติดหัวมึงวะ”
“เวรร!!”ร่างสูงสบถหลังจากพบว่ามีวัตถุเหนียวหนึบลอยมาติดบนหัว
“มึงโอเคมั้ยฮันบิน”
“ไอ้เด็กเวรนั่นเป็นใครวะ” ร่างสูงโวยวายก่อนจะมองขึ้นไปบนตึกเพื่อหาตัวการ “มึงไม่ตายดีแน่!”
ความคิดเห็น