[END] [KOOKMIN] #สลดบาปกุกมิน

------------------

ผมมันลูกเนรคุณของแม่ตลอด ผมไม่ควรเข้าไปก้าวก่ายในสิ่งที่ตัวเองไม่สมควรจะทำ

    ผมไม่สมควรเกิดมาเป็นลูกของแม่เลยด้วยซ้ำ สิ่งที่ผมทำ มันชั่วเกินเยียวยาจริงๆ…

     ผมเป็นชู้กับพ่อเลี้ยงแม่ตัวเอง

-----------------

    THE SON #สลดบาปกุกมิน

»ข้อแนะนำก่อนอ่าน«

*ฟิคเรื่องนี้มีเนื้อหาสะท้อนสังคมทั้งเก่าและใหม่อย่างรุนแรง นักอ่านที่หลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้โปรดทำใจไว้ ณ ตรงนี้เลยว่าการกระทำทั้งหมดที่พิมพ์ออกไปนั้นตัวผู้จัดทำไม่มีเหตุจูงใจเหลื่อมล้ำไปถึงตัวศิลปินหรืออาชีพอื่นใด และความรุนแรงทั้งหมดที่พิมพ์ออกไปทุกตอนเป็นเพียงการสะท้อนสังคมและตัวละครทุกตัวไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแต่อย่างใดจริงๆ หากผิดพลาดประการใด ขออภัยไว้มา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ*

.

.

.

*ขอย้ำอีกครั้งว่าฟิคเรื่องนี้มีเนื้อหาสะท้อนสังคมทั้งเก่าและใหม่

 โปรดช่วยกันใช้วิจารณญาณในการอ่าน และต้องขออภัยในความรุนแรงด้วยนะคะ*

                     - พัค จีมิน 02 Year old. -

      บ้านหลังสีขาวไม่สูงมากพร้อมสภาพที่สวยจนใครต่อใครก็ต่างพากันอิจฉา สถาปนิกชื่อดังที่เป็นถึงเจ้าของบ้านหลังใหญ่นี้มอบสิ่งล้ำค่าสิ่งนี้ให้กับภรรยาใหม่ของเขาพร้อมลูกชายที่ได้มาด้วยใจหวังจริง จวบเวลาเหมาะที่พวกเขาจะเริ่มสร้างตัวกันตามประสามีและภรรยาคู่ใหม่ไฟแรง

จุดความหวังฝันใฝ่เล็กๆ ว่าตนจะได้อยู่กับครอบครัวแบบสมบูรณ์แบบแต่กลับไม่มีหวังสิ่งใดในนั้นเมื่อคนเป็นแม่มาพบความจริงทีหลัง หลังจากได้บ้านหลังใหม่เรือนนี้มาได้แค่3ปี

               แม่เพิ่งรู้ว่าพ่อของผมเป็นเกย์…

               “คุณพาผู้ชายพันธุ์นี้เข้ามาเอาถึงในบ้านโดยไม่คิดถึงลูกเลยหรือไง!!!”

“ฉันพามาที่นี่แค่เดือนละ2ครั้งเอง จะอะไรกันนักกันหนา” ใส่เสื้อผ้า

               ผู้ชายที่เป็นถึงพ่อไม่ได้คำนึงถึงคำพูดของตัวเองที่มันเปร่งออกมาเลยสักคำเดียว ปลายตามองพาดลูกชายตัวน้อยก่อนจะเบี่ยงกลับไปมองแม่ต่อตามเดิม เว้นเสียแต่ในวัยวุฒิของจีมินตอนนั้นมันเพิ่งอายุเพียง5ขวบเท่านั้น แต่พ่อก็เลือกทิ้งความใยดีที่มีให้กับจีมินลงพื้นบ้าน

เสียงแจ่มจ้ากับท่วงท่าไม่มีความประนีประนอมกันทั้งสองฝ่าย มือสะบัดเหวี่ยงกันไปมาไม่คิดระอาต่อหน้าลูกตัวเอง เด็กชายตาใสซื่อยืนเงยมองบิดามารดาที่ทำสีหน้าโกรธเคืองกัน

                 !!!

เสียงเนื้อแตกกร้านกระทบกับผิวนุ่มบางอ่อนแอเข้าอย่างแรง เสนอพร้อมรอยแดงเรียวที่มันฝากบนใบหน้าของแม่เกินคำบรรยาย น้ำตาเธอไหลอาบหน้าเพราะเธอทำอะไรไม่ได้กับสิ่งเหล่านี้เลย

            “ฉันจะย้ายไปอยู่ที่คอนโดตัวเองสักพัก ส่วนเรื่องเงินส่งเสียจีมิน…” พ่อหายใจหอบนิดหน่อย

“เดี๋ยวฉันจะส่งเข้าบัญชีเธอเอง”

จากสีตาโกรธจัดคงกลับตาลปัตรไม่มีรูปร่างที่มันสมบูรณ์เพราะสิ่งที่ผู้เป็นพ่อทำ มันคือการเข้าไปเก็บเสื้อผ้าและเดินออกจากบ้านไปต่อหน้าต่อตาจีมินและแม่เขา

ในสายตาของนายพัคไม่มีแม้แต่คำขอโทษหรือความผิดหวังของตัวเองที่ไม่สามารถรักษาครอบครัวได้ดีเหมือน2ปีก่อน

                   “พ่อจ๋า…” จีมิน

ความไม่รู้ประสีประสา เด็กวัย5ขวบเดินจ้ำเหมือนวิ่งตามพ่อออกไปทั้งน้ำตาที่เต็มเสียงอ้อนวอน แต่ถึงจะพยายามวิ่งมากแค่ไหน ยิ่งวิ่งตามไปมากเท่าไหร่พ่อก็ห่างไกลเขามากเข้าไปทุกที

ขาอ่อนแรงจากกำลังที่ยังไม่แข็งแรงเท่าพ่อนั้นทำให้ใบหน้าที่บิดากับมารดาที่เฝ้าฝากทะนุถนอมมาตลอดชีวิตล้มลงคว่ำยังหลังประตูบานใหญ่ใกล้กับพ่ออีกเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง

                    พ่อจ๋าา…พ่อจ๋ารอจีมินก่อน ฮือออ! ~ พ่อจ๋าา

      “จีมิน อย่าออกไปลูก ฮืออออ~”

อ้อมกอดจากผู้หญิงข้างหลังวิ่งฝ่าความเจ็บปวดล้มลงกอดรั้งลูกน้อยของเธอเอาไว้แน่น เสียงร่ำหาของลูกชายพร่ำร้องออกมาจากปล่องคออย่างหาที่สุดไม่ได้ แม้แต่อุ้งมือน้อยๆ นั้นเขาก็ไม่ทันได้เอื้อมออกไป ให้พ่อได้รับรู้ถึงความทรมานแม้แต่นิ้วเดียว

              -โรงเรียน-

จีมินเติบโตมาอย่างผิดหลักจนทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เขากลายเป็นเด็กเงียบไม่สนใจใคร ดวงใจเหม่อลอยนึกถึงพ่อของตัวเองแต่อย่างเดียวจนไม่มีใครอยากอยู่ด้วย

ช่วงอายุสมัยเกรด5ของเขามันช่างยาวนานเกินไปที่เด็กวัยแค่นี้จะต้องมาทนกับความลำบากโดยที่ขาดทั้งพ่อและแม่ไปหลายชั่วโมง

          …

เด็กในช่วงชั้นเกรด5เดินตรงมาที่สนามเด็กเล่นคนเดียวท่ามกลางเพื่อนที่เขาต่างก็พากันจับกลุ่มเมื่ออาจารย์ที่กำลังสอนปล่อยให้พวกเขาไปพักเล่น

        เด็กชายไร้เพื่อนคนนี้ทำได้เพียงแค่เดินเข้าสนามเด็กเล่นพร้อมสายตาเฉยชาไร้ความรู้สึกมองไปที่ของเล่นหลายชนิดที่มันก็ดันถูกจับจองไปหมดเสียแล้ว

เขาไม่แม้แต่จะโดนเอ่ยปากชวนจากเพื่อนคนอื่นเลยสักคำ จีมินทำได้แค่ยืนมองและฟังเพื่อนๆ คนอื่นหัวเราะใส่กันอย่างสนุกสนานท่ามกลางความรู้สึกอันสูญสิ้นของเขาเพียงตัวคนเดียว

                 “จีมิน...” อาจารย์ประจำชั้นเดินมาหาเขา

                        “ผมขอกลับไปนั่งนะครับคุณครู” เสียงสั่น

อาจารย์สาวเดินเข้าสวนสนุกไปเพียงคนเดียวและเลือกเดินตรงไปยังชิงช้าที่พังผุเพื่อหยิบโซ่ชิงช้าต่อเข้ากับหัวโซ่ใหม่ แม้ว่าเด็กคนนั้นกำลังจะเดินกลับเข้าไปนั่งหน้าตึกเรียนแล้วก็ตาม แต่อาจารย์สาวคนนี้ก็ยังคงคิดและมุ่งมั่นที่จะซ่อมมันจนทำสำเร็จให้ได้

“จีมิน! มาเล่นชิงช้านี่สิจ๊ะ” ปาดเหงื่อเงยมองไปหานักเรียนวัย10ขวบ

               …

เพื่อนสักคนที่นั่งข้างๆ ชิงช้าก็ไม่มี มันคือชิงช้าเพียงตัวเดียว ที่ห่างไปจากเพื่อนๆ ทุกคน เขามองมันนิ่งแล้วจึงตัดสินใจเดินเตาะแตะตรงเข้ามาในสนามเด็กเล่นนี้ มือน้อยจับโซ่ชิงช้าเก่าๆ พร้อมกับโยกมันไปมาคนเดียว โดยมีอาจารย์ตัวเล็กยืนมองเขาอยู่ห่างๆ

               …

ยิ่งโตขึ้น เขาก็ยิ่งพบว่าชีวิตในรั้วโรงเรียนมันลำบากมากถ้าตัวเองไม่ร่าเริงพอจะต่อสู้กับความรู้สึกคนอื่นได้ จีมินทำได้แค่เดินไปนั่งตามที่นั่งว่างๆ ในพื้นที่โรงเรียนคนเดียวจนกว่าจะมีเสียงสัญญาณแจ้งเข้าชั้นเรียน

                 มันคือความลำบากที่สุดในห้วงชีวิตของเขาก็ว่าได้

…เพราะต่อให้ใครรู้จักเขา ก็ไม่มีใครกล้าคุยกับเขาสักคน

                        -คาบเรียนห้อง-4-

“วันนี้ครูจะให้นักเรียนทุกคนวาดภาพความฝันของตัวเองลงไปในกระดาษนะจ๊ะ นำมาส่งครูนะ ครูจะตรวจให้ แล้วให้นักเรียนทุกคนนำกลับไปให้ผู้ปกครองอ่านกันด้วยนะจ๊ะ”

                “ครับ/ค่ะ!!”

ความฝันหลายคนชัดเจนจนพ่อแม่ของพวกเขาไม่ต้องกังวลสักเสี้ยวนิด

             เว้นแต่ผมที่ไม่มีแค่คนเดียว…  

ดินสอบรรจงวาดลงกระดาษสีขาว แผ่นกระดาษโล่งที่มีบ้านหลังใหญ่ธรรมดาหนึ่งหลังพร้อมกับรูปหญิงสาวที่วาดจากลายมือเด็กตัวน้อยคนนี้ช้าๆ ตามด้วยรูปคนอีกคนที่ตัวเล็กกว่ายืนยิ้มน่ารักข้างๆ เธอ

.

.

.

แต่ที่มันยากมากกว่านั้น…คือการที่จีมินไม่สามารถบรรจงกดปลายดินสอวาดรูปพ่อลงไปได้

เพราะเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากระดาษใบนี้ พ่อของเขานั้นจะได้เห็นด้วยหรือเปล่า…

!!!

    เขาจงใจกดดินสอให้หักและทำให้มันวาดต่อไปไม่ได้ ปลายแท่งสี สีแดงเริ่มร่างคำบางคำลงมาใส่บนตัวของชายตัวเล็กที่ยืนยิ้มข้างๆ หญิงสาวในกระดาษด้วยความตั้งใจอันแน่วแน่

            “สถาปนิก”

แม้ว่าจะไม่มีพ่อในตอนนี้ให้สุขใจเหมือนคนอื่นแล้ว แต่เขาก็จะพยายามตั้งใจเรียน เพื่อที่เขาโตไปเขาจะได้ทำงานมีอาชีพเดียวกับพ่อให้ได้ตามที่คาดหวังไว้

ไม่ว่ามันจะลำบากจนทำให้เขาเสียใจไปตลอดชีวิตหรืออย่างไร

          จีมินก็เลือกที่จะยอม...

*แนะนำตัวละคร*

ชื่อ : นาย จอน จองกุก (จองกุก)

อายุ : 26 ปี (ข้อมูลสมมุติ)

ส่วนสูง : 183 เซนติเมตร (ข้อมูลสมมุติ)

น้ำหนัก : 70 กิโลกรัม

มือกีต้าร์ประจำวงดนตรีกลางคืน งสาวมากมายต้องการจะยอมมอบกายให้โดยไม่ต้องให้ฝ่ายชายร้องขอแม้แต่นิดเดียว ความเจ้าชู้จึงตามมาและนั่นทำให้จองกุกเพิ่งรู้ความรู้สึกข้างใน ว่าตน “ไม่เคยคิดรักผู้หญิงเลย”

“เรื่องสัมพันธ์สวาทของเรามันจะเป็นความลับตลอดไป พัค จีมิน”

​

---

ชื่อ : นาย พัค/ปาร์ค จีมิน (จีมิน)

อายุ : 18 ปี (ข้อมูลสมมุติ)

ส่วนสูง : 175.5 เซนติเมตร (ข้อมูลสมมุติ)

น้ำหนัก : 65 กิโลกรัม (ข้อมูลสมมุติ)

เด็กชายกำพร้าพ่อโดยแท้จริง เพราะตั้งแต่โตมาได้อายุ5ปี เขาก็แทบไม่ได้เห็นหน้าคนเป็นพ่ออีกเลย เพราะเพศสภาพที่มันทำให้ทั้งมารดาและบิดาเองก็ทำใจจะทนมองกันไม่ได้ พ่อผมเป็นเกย์ แม่ผมเกลียดพ่อที่พ่อเป็นแบบนี้ แต่หลังจากนั้นทุกอย่างก็พังพินาศลงยิ่งกว่าเดิม เพราะแม่จีมินติดสุราจนลืมลูกตัวเองไปทั้งใจ

“รักของผมคงไม่ต่างอะไรกับการเป็นชู้ใช่มั้ย”

​

---

ชื่อ : นาย คิม ซอกจิน (จิน)

อายุ : 19 ปี (ข้อมูลสมมุติ)

ส่วนสูง : 178 เซนติเมตร (ข้อมูลสมมุติ)

น้ำหนัก : 68 กิโลกรัม (ข้อมูลสมมุติ)

รุ่นพี่ที่สนิทกันกับวีมาก พวกเขาคือชายที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้เพราะความคิดวิปริตของทั้งสองที่ชอบรังแกคนอ่อนแอกว่าและคนที่ย้ายเข้ามาใหม่ มันคือสิ่งที่คนอายุวัยแค่นี้ไม่ควรทำแต่เขาก็เลือกจะทำเพียงเพราะตัณหามันบังตากับราคะของเงินมันหลอกหลอน

“10,000ทั้งตัวก็คงพอแล้วมั่ง?”

​

---

ชื่อ : นาย คิม แทฮยอง (วี)

อายุ : 19 ปี (ข้อมูลสมมุติ)

ส่วนสูง : 178.8 เซนติเมตร (ข้อมูลสมมุติ)

น้ำหนัก : 69 กิโลกรัม (ข้อมูลสมมุติ)

เพื่อนชั้นเดียวกันกับจีมิน ความใสซื่อแต่แอบแฝงเล็บหนามจนสามารถลวงตาจีมินให้หลงเชื่อได้เต็มตาว่าวีเป็นคนใจดีกับเขามาก แต่โชคดันร้ายที่มันกลับไม่ใช่แบบนั้นเพราะเขาเห็นจีมินเป็นแค่เครื่องต่อราคากับจิน

“ถ้าชอบดิ้นนักก็จับมันขึงไว้กับหัวเตียง!!”

​

---

ชื่อ : นาย จอง โฮซอก (เจโฮป)

อายุ : 26 ปี (ข้อมูลสมมุติ)

ส่วนสูง : 177 เซนติเมตร (ข้อมูลสมมุติ)

น้ำหนัก : 68 กิโลกรัม (ข้อมูลสมมุติ)

มือกลองเพื่อนสนิทของจองกุก พวกเขาสองคนซี้กันที่สุดจนสามารถปรึกษาเรื่องในๆ ได้ เจโฮปคือชายที่มีความคิดซับซ้อนจนคนอื่นเข้าใจยาก มันเลยทำให้เขาต้องเลือกบรรยายมันออกมาจากทางรูปภาพนั่นคือการสักที่ตัวเท่านั้น และมากไปกว่านั้น ครอบครัวของเจโฮปก็ยังมีหนี้ติดไว้เป็นแสนๆ จากพนันบ่อนที่พ่อของเขาสร้างขึ้นมา

“มึงคิดยังไงจะเอาลูกของเมียตัวเองวะ?”

​

---

ชื่อ : นาย คิม นัมจุน (อาร์เอ็ม)

อายุ : 26-27 ปี (ข้อมูลสมมุติ)

ส่วนสูง : 180 เซนติเมตร (ข้อมูลสมมุติ)

น้ำหนัก : 67 กิโลกรัม (ข้อมูลสมมุติ)

ชายข้างบ้านที่คอยดูแลจีมินมาโดยตลอด ความไว้ใจของเขาให้จีมินเต็ม100แต่จีมินกลับระหวาดระแวงกับเขาเพราะเขาแค่เคยบุกเข้ามาในห้องจีมินแค่นั้น สถานภาพของทั้งสองอาจจะเป็นแค่ลุงกับหลาน แต่อาร์เอ็มนั้นกลับมากกว่านั้นมากขึ้นไปอีก

“ผู้ชายของมึงเขาไม่เคยรักมึงเลย เขาแค่เห็นมึงเป็นแค่เครื่องทอดอารมณ์เฉยๆ มึงอย่าโง่เพราะมันคนเดียวจะได้มั้ย!!!”

​

---

ชื่อ : มิน ยุนกิ (ชูก้า)

อายุ : 18 ปี (ข้อมูลสมมุติ)

ส่วนสูง : 174 เซนติเมตร (ข้อมูลสมมุติ)

น้ำหนัก : 66 กิโลกรัม (ข้อมูลสมมุติ)

เพื่อนสนิทอีกคนที่คอยดูแลจีมินไม่ห่าง เขาคือเพื่อนข้างบ้านที่รู้จักกันเหมือนอาร์เอ็มแต่กลับหวังพึ่งอะไรไม่ได้เลย เพราะยุนกิกลับป่วยเป็นโรคหัวใจและการพูดติดอ่างที่เรียกได้ว่าเข้าขั้นรุนแรง เขาต้องเรียนที่บ้านแทนการต้องไปที่โรงเรียนเหมือนคนอื่นทั้งหมด สังคมของเขาจึงเข้าหาใครได้น้อย แต่เขายังดีที่มีจีมินอยู่เป็นเพื่อนไม่ห่างกาย

“ฉ! ฉ! ฉัน ฉัน! ชื่อชูก้า ย! ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

​

---

*ขออภัยที่ขัดจังหวะความสนุกนะคะ หากใครยังจดจำความดาร์กและความสนุกของโลกความเป็นจริงได้จากเรื่องของTHE KING JK ได้นะคะ ครั้งนี้เราจะกลับมาอีกครั้งในคราบใหม่ที่รับประกันได้เลยว่าใครที่ไม่ชอบอ่านแนวสะท้อนสังคมความเป็นจริงนะคะ ต้องขอโทษไว้ ณ ตรงนี้เลย เพราะเรื่องนี้มันสะท้อนหลายเรื่องทั้งเก่าและใหม่เลย และขอรับประกันอีกอย่างว่า ตัวละครแต่ละตัว ไม่ได้มาแค่นิดเดียวแน่นอนค่ะ*

ปล. ย้ำแล้วนะคะว่าใครไม่ชอบแนวสะท้อนสังคม โปรดอย่าอ่าน เพราะมันดาร์กจริงๆ

ปล2. มีให้อ่านในอีก2ช่องทางนั่นคือในDEK-D และ ReadAWrite นะคะ

BY. OASIS

HASHTAG. #สลดบาปกุกมิน

---------

    รูปปกฟิคคือรูปนี้นะคะ

​

B
E
R
L
I
N
?