[Fic reborn] เปิดตำนาน วองโกเล่XI

ลำดับตอนที่ #2 : เป้าหมายที่1เอ๊ะ!วองโกเล่รุ่นที่สิบเอ็ดคือฉัน?!

 เ ป้ า ห ม า ย ที่ 1 : เ ป้ า ห ม า ย ที่ 1 : เอ๊ะ!วองโกเล่รุ่นที่สิบเอ็ดคือฉัน?!

 

    อะไรคือการที่ฉันต้องมานั่งเครื่องบินลำหรูระดับวีไอพี แถมที่นั่งยังไม่เป็นแถวแบบที่ยัยยาโอกะมาอวดให้ฟังตอนไปฝรั่งเศสซึ่งทิ้งฉันไว้กับป้าข้างบ้าน ฉันนั่งอยู่เดี่ยวๆผวาๆบนเบาะที่นั่งสีดำ ในที่สุดชายผมดำก็เดินมานั่งข้างๆฉันถึงฉันจะกลัวๆอยู่บ้างก็เหอะ "อยากดื่มอะไรไหม?"

 

    "เอ่อ...น้ำเปล่าขวดเดียวก็พอค่ะ^^;"เกรงใจอ่าค่ะ

 

    "งั้นเหรอ..."ชายผมดำพึมพำเบาๆก่อนที่จะเดินไปหยิบขวดน้ำขวดหนึ่งแล้วส่งมาให้ฉัน ฉันดื่มไปอึกนึงก่อนที่จะมองดูขวดที่ฉันถือไว้ น้ำแร่ราคาแพงไม่ใช่เหรอเนี้ย...เห็นแล้วไม่กล้าดื่มเลยแฮะ 

 

    "หิวก็บอกได้นะ"ชายผมดำพูด "ค...ค่ะ"ฉันตอบเสียงค่อย เอาตามจริงก็หิวอยู่นะ

 

    "โครกกกก"มาแลัวไงเสียงท้องร้องมาได้ถูกที่ถูกเวลาจริ้งจริง

 

    "ห...หิวแล้วค่ะT///T"ฉันพูดเสียงเบาๆอย่างเคอะเขินนิดๆ ชายผมดำยิ้มให้นิดๆ...คุ้นๆแฮะ ฉันเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ก่อนที่ชายผมดำจะลุกขึ้น

 

    "ด...เดี๋ยวก่อนค่ะ!" ฉันจำได้แล้ว! "ฉันเคยเห็นพวกคุณในงานศพลุงแซนดีโน่!"

 

 

 

 

    ณ งานศพลุงแซนดีโน่

 

    เฮ้อ~คิดถึงลุงแซนดีโน่จังแฮะ ลุงคือคนเดียวในบ้านที่เอ็นดูฉันด้วยสิ ฉันสวมชุดสีดำสนิทที่เคยเป็นของยาโอกะที่ไหล่เสื้อแทบจะหลุดลงมาอยู่แล้วกับกระโปรงสีขาวหลวมๆที่ฉันต้องใช้หนังสติ๊กมามัดเพื่อไม่ให้หลุด แต่งานศพนี้มันดำเกินไปแล้วนะ มีแต่คนน่ากลัวๆใส่ชุดสูทสีดำเพ่นพ่านอยู่ในงานเต็มไปหมดเห็นแล้วเกร็งๆเหมือนมานั่งสอบคัดเลือกเดอะสตาร์ไรงี้=_=  ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สีขาวคนเดียวซึ่งไม่ค่อยมีอะไรทำฉันจึงนั่งมองคนจำนวนมากนั่งคุยกันอยู่ ไม่ได้แอบฟังนะT^T

 

    "เฮ้อ~แซนดีโน่ไม่น่าเลย"ชายผมสนามหญ้าที่ใส่เสื้อแปลกตากว่าคนอื่นคือใส่สูทสีขาวแต่กางเกงสีดำพูดอย่างเศร้าๆกับชายผมควัณบุหรี่กับชายผมสีดำ

 

    "ก็ว่างั่นแต่รุ่นที่สิบไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ..."ชายผมควัณบุหรี่พูด

 

    "จะว่าไปสึนะยังไม่มาอีกเหรอ?"ชายผมดำถามหลังของเขาสะพายกระเป๋าขนาดยาวอยู่

 

    "รุ่นที่สิบน่ะมาถึงก่อนแกตั้งชาติปางก่อนแล้วน่ะ!ตอนนี้กำลังไปคุยกับม้าพยศอยู่น่ะ"ชายผมควัณบุหรี่พูดอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อย

 

    "แล้วแรมโบ้ไปไหนแล้วล่ะ?"ชายผมสนามหญ้าถาม

 

    "=_="ชายผมควัณบุหรี่ไม่ตอบแต่ชี้ไปทางคนผมสีดำยุ่งๆที่ดูท่าทางเหมือนกำลังจีบสาวอยู่ "ดีเนอะ วันอัปมงคลแบบนี้มานั่งจีบหญิง"ชายผมควัณบุหรี่บ่นต่อไปเรื่อยๆ

 

    "แล้วฮิบาริกับมุคุโร่ล่ะ?"ชายผมดำถามต่อ

 

    "มุคุโร่น่ะไม่รู้แต่ฮิบาริน่ะนั้นไง"ชายผมสนามหญ้าชี้ไปทางชายผมดำที่ดูท่าทางจะนอนอยู่ "ส่วนมุคุโร่น่ะอยู่ตรงนั้น"ชายผมควัณบุหรี่ชี้ไปทางชายผมทรงสัปประรด(?)มีตาสองสียืนอยู่หน้าทางเข้ากับสาวทรงผมแบบเดียวกันแต่ใสที่ปิดตาอยู่

 

    "ว่าแต่'เธอคนนั้น'อยู่ที่ไหนล่ะ"ชายผมดำถามอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง

 

    "'เธอคนนั้น'รุ่นที่สิบบอกว่ายังไม่จำเป็นต้องรู้ตอนนี้"ชายผมควัณบุหรี่ตอบ "ฉันล่ะอยากเห็นหน้าจริงๆ ผ่านมาหลายปีแล้วนะเนี้ย"ชายผมสนามหญ้าพูด

 

    "ฉันคิดว่าเธออยู่ที่นี้แหละ เพียงแต่มีรุ่นที่สิบคนเดียวที่รู้ว่าคนไหน"ชายผมควัณบุหรี่พูด

 

    "ว่าแต่พูดแล้วก็นึกถึงเหตุการณ์นั้น"ชายผมดำพูดต่อ "นั่นสิ..."ชายผมสนามหญ้าเริ่มมีสีหน้าเศร้าราวกับจะร้องไห้ "เพราะเจ้านั้นแท้ๆ!รุ่นที่สิบเลยต้องเสียใจจนถึงทุกวันนี้!"ชายผมควัณบุหรี่โมโหจัดจึงระบายอารมณ์กับกำแพง

 

    "เฮ้ยๆหยุดก่อนสิ"ชายผมดำพูด "หึ!"ชายผมควัณบุหรี่สบถเบาๆ

 

    "ยังไงก็ตาม'เจ้านั้น'น่ะตอนนี้เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น"ชามผมสนามหญ้าพูดเบาๆอย่างครุ่นคิด "หน่วยของฉันน่ะได้ข่าวว่าก่อนเหตุการณ์นั้น'เจ้านั้น'น่ะได้มีทายาท.."ชายผมควัณบุหรี่บอก "ขอให้อย่าได้สืบสายเลือดชั่วๆของมันมาละกัน"ชายผมควัณบุหรี่พูดต่อพร้อมกำมือแน่น

 

    "รีบไปเถอะ ใกล้ถึงเวลาเผาแล้ว"ชายผมดำพูดฉันจึงหันไปมองนาฬิกาซึ่งอีกไม่กี่นาทีจะใกล้ถึงเวลาเผาลุงแซนดีโน่แล้วฉันจึงรีบเดิมตามชายกลุ่มนั้นไป

 

    ระหว่างเผาป้ายาชิกิเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดตาทุกนาทีส่วนยาโอกะถึงแม้จะน้ำตาคลอนิดหน่อยแต่มือยังคงกำขนมไว้แน่น ฉันจ้องมองชายผมสีน้ำตาลที่ดูสุขุมผู้ที่เป็นคนอาสามาจุดไฟเผาศพลุงแซนดีโน่ ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าเขามองตาฉันซักวินาทีนึงแล้วพึมพำอะไรบางอย่างที่พอฟังจับใจความได้ว่า "แล้วเจอกันอีกนะ"

 

    

 

 

 

    "ใช่แน่ๆ!นายคือคนที่ชกกำแพง!"ฉันพูดพร้อมชี้ไปทางชายผมควัณบุหรี่ แล้วขยับทิศไปทางชายหัวสนามหญ้า "นายคือคนที่ใส่สูทสีขาวกางเกงสีดำ!"ฉันพูดแล้วหันหน้าไปทางชายผมดำ "คุณคือคนที่ถือกระเป๋า"ฉันยังคงไม่หยุดชี้ไปทางคนผมสีดำยุ่ง "นายคือคนที่ยืนจีบสาว" ฉันชี้หน้าไปทางชายผมดำหน้าโหด"นายคือคนที่หลับตลอดงานศพ"สุดท้ายฉันชี้ไปทางคนหัวสัปประรด"นายคือคนที่อยู่ทางเข้างาน"

 

    "คุฟุฟุ สมกับเป็นเธอ จำได้ดีทีเดียว"ชายผมสัปประรดพูด

 

    "เอางี้นะ แซนดีโน่น่ะเป็นลูกน้องของพวกเราเอง"ชายผมดำแสนร่าเริงพูดฉันเงียบซักพักแล้วถามต่อ "ฉันอยากรู้ว่าพวกคุณจับฉันมาทำไม"ฉันถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

    "เดี๋ยวถึงก็รู้เองน่ะ"ชายผมควัณบุหรี่ตอบเรียบๆ "งั้นระหว่างนี้มาแนะนำตัวกันเถอะ!!!ฉันชื่อซาซางาวะ เรียวเฮ!"ชายผมสนามหญ้าแนะนำตัวเเบบเลือดร้อน

 

    "ฉันยามาโมโตะ ทาเคชิ เรียกยามาโมโตะก็ได้นะ"ชายผมดำพูดอย่างร่าเริง

 

    "โกคุเดระ ฮายาโตะ"ชายผมควัณบุหรี่ตอบห้วนๆ

 

    "ผมแรมโบ้ครับ"ชายผมยุ่งๆพูด

 

    "=_=ไม่จำเปฺนต้องรู้"คนหน้าโหดพูดเสร็จก็เดินไปหลับต่อ

 

    "คุฟุฟุ เขาชื่อฮิบาริ เคียวยะน่ะครับ ส่วนผมโรคุโด มุคุโร่"ชายผมสัปประรดพูด

 

    "แล้วเธอล่ะ?แนะนำตัวบ้างสิ ถึงพวกฉันจะรู้อยู่แล้วแต่มันเป็นมรรยาทนะรู้ไหม?"โกคุเดระพูดมำฉันกลัวสุดขีด

 

    "ฉ...ฉันโซระ โซระอย่างเดียว"ฉันไม่กล้าพูดอย่างเต็มปากว่าฉันใช้นามสกุลนาคาชิมะ 

 

    "เธออยากรู้ไหมล่ะ ว่าพ่อแม่ของเธอคือใคร?"ยามาโมโตะถาม

 

    "อยากรู้สิ!"ฉันรีบตอบ "ถ้าอยากรู้ก็ลงมาซะ ถึงอิตาลีแล้ว"โกคุเดระพูดฉันจึงรีบเดินตามไป

 

 

 

 

 

    ฉันถูกคุณโกคุเดระมาส่งไว้ที่ห้องๆหนึ่ง ฉันจึงยืนอยู่กลางห้องคนเดียว "ไง"เสียงหนึ่งดังขึ้นฉันจึงหันไปมอง...เขาคือชายที่เป็นคนเผาศพลุงแซนดีโน่!

 

    "ส..สวัสดีค่ะ"ฉันพูดอึกอัก "สวัสดี ฉันชื่อซาวาดะ สึนะโยชิ"

 

    "ค่ะ...คุณสึนะ ฉันชื่อโซระ"ฉันพูดเสียงเบา "นั่งก่อนสิ"คุณสึนะเลื่อนเก้าอี้มาให้ฉันนั่ง

 

    "เอ่อ...คุณโกคุเดระบอกว่า..เอ่อ...ถ้ามาที่นี้ฉันจะรู้เรื่องพ่อของฉัน"ฉันพูด

 

      "ฉันไงล่ะ"คุณสึนะพูดเรียบๆ....

 

    "ว...ว่าไงนะคะ?"ฉันรีบถามอย่างตกใจ

 

    "ฉันคือพ่อของเธอเอง"คุณสึนะพูดอีกครั้งริมฝีปากของฉันถึงกับแห้งเผือดในพิบตา

 

    "ฉันเข้าใจ..เธออาจจะรับไม่ได้...เอ่อ...เอาเป็นว่าฉันควรเริ่มตั้งแต่ว่า...แซนดีโน่น่ะเป็นลูกนัองของฉัน ส่วนฉัน..เอ่อคือมันพูดยากน่ะ ฉันคือบอสมาเฟีย"ฉันแทบจะหัวใจวายเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าฉันคือบอสมาเฟีย ส่วนคนที่รับฉันเป็นลูกบุญธรรมคือมาเฟียเช่นกัน

 

    "แล้วก็...ทีนี้มีครั้งหนึ่งเกิดสงครามมาเฟีย...แล้วฉันกลัวว่าลูกของฉันนั้นก็คือเธออาจจะได้รับอันตรายจึงส่งเธอไปญี่ปุ่นกับนาคาชิมะเพื่อความปลอดภัยแล้วให้เธอตัดขาดกับโลกมาเฟีย"

 

    "แต่ผ่านไปได้5ปีก็มีการโต้แย้งอีกครั้งแซนดีโน่ไปช่วยฉัน...เขาจึงตายในที่สุด..."

 

    "คือ..คุณคือพ่อของฉัน?"ฉันถามคุณสึนะพยักหน้าเบาๆ "แล้ว...แม่ของฉันล่ะคะ?"ฉันลอวถามดูคุณสึนะนิ่งซักพัก

 

    "เอ้อ...ระหว่างที่แซนดีโน่จะไปช่วยพวกเธอ...พอไปถึง...แม่เธอก็ตายแล้ว"คุณสึนะพูดพลางกำหมัดไว้แน่น "แล้วทำไมฉันถึงรอดมาได้ล่ะคะ"ฉันลองถามอีกครั้ง "แม่ของเธอน่ะรับกระสุนแทนเธอไง..."คุณสึนะตอบแล้วไม่พูดอะไรต่อ

 

    ฉันเงียบเช่นกัน...แต่จู่ๆเหมือนร่างขยับไปเองโดยอัตโนมัติ ฉันเดินอย่างช้าๆ เดินไปกอดคนผู้เป็นพ่อ "คุณ...พ่อ"ฉันพึมพำเบาๆคุณพ่อยิ้มบางๆแล้วเอามือมาจับหัวฉัน

 

    "เธอเหมือนแม่มากเลยรู้ไหม?"พ่อพูดฉันจึงมองตาของพ่อ

 

    "เฮ้ยๆเลิกย้อนความหลังได้แล้ว"เสียงสูงขอทารกคนหนึ่งดังขึ้นฉันจึงหันไปทอง...ทารกสวมสูทสีดำยืนเก๊กอยู่?

 

    "โธ่รีบอร์น"พ่อพูดฉันมองด้วยความสงสัยสุดๆ "โซระหมอนี้คือรีบอร์น ครูสอนพิเศษตอนพ่อเป็นเด็กนะ"พ่อรีบอธิบาย

 

    "และมาเพื่อฝึกเธอเป็นวองโกเล่รุ่นที่สิบเอ็ดด้วย!"

 

    "อ...อะไรนะ?"

 

    "ไม่ต้องพูดมากไปญี่ปุ่นได้แล้ว"

 

    "ฉันยังไม่ได้แตะอิตาลีเลยนะ"

 

    "ฉันก็อยากคุยกับลูกต่อนะรีบอร์น"พ่อพูดเถียง

 

    "ไปได้แล้วโซระ"