ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic reborn] เปิดตำนาน วองโกเล่XI

    ลำดับตอนที่ #1 : I n t r o d u c t i o n

    • อัปเดตล่าสุด 31 พ.ค. 57


    บทนำ
     
        "ตื่น!"เสียงกรีดร้องเหมือนยักษ์ของป้ายาชิกิทำฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจนแทบจะตกเตียง ฉันหันไปมองรอบๆห้องอย่างงัวเงีย ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ในเรื่องอะไรบางอย่าง...
     
        "ตื่น!"ใช่...ฉันลืมว่ามียักษ์หน้าเหมือนกระทิงตัวเหมือนหมูมายืนเคาะประตูหน้าห้องฉันอยู่ ป้ายาชิกิผู้มีร่างกายที่ดูเหมือนไม่ใช่คน นั้นคือร่างอันท้วมอ้วนๆของเธอ ซึ่งฉันไม่ค่อยเข้าใจเลยซักนิดว่าเธอจะใส่สร้อยคอไข่มุกสีแดงเลือดมารัดคออวบๆของเธอทำไมในเมื่อคอของเธอก็แทบจะแดงเถือกอยู่แล้ว "ค่ะ ป้ายาชิกิ..."ฉันรีบรับคำก่อนที่ป้าแกจะใช้พลังมหาศาลเท่าเทียบยักษ์มาทำลายประตูไม้เปราะๆของห้องเล็กๆแคบๆเหมือนรังหนู 
     
        ฉันเดินไปหาตู้เสื้อผ้าเพียงแค่สองก้าวเท่านั้นเนื่องจากบริเวณภายในห้องไม่ใหญ่มากมโหฬารเหมือนห้องของยาโอกะ ลูกสาวของป้ายาชิกิที่ป้าหลงไหลหน้าตาแปลกๆของยาโอกะ ไม่เข้าใจว่าป้ายาชิกิสมองมีปัญหาหรืออย่างไร เธอถึงมองลูกสาวของเขาหน้าตาเหมือนดาราฮอลีวูดอะไรปานนั้นทั้งๆที่ความจริงเธอได้รับหน้าตามาจากป้าล้วนๆเพียงแต่เธอโชคดีที่ไม่ได้ไขมันความอ้วนของป้ามามากนักอย่างนีอยก็ตัวใหญ่จนสามารถทับฉันจนหายใจไม่ออก
     
        ฉันชื่อนาคิชิมะ โซระ ลุงแซนดีโน่คนที่รับฉันมาเลี้ยงปัจจุบันเสียชีวิตแล้วซึ่งเขาเป็นคนเดียวในบ้านหลังนี้ที่ใจดีและไม่เอาเปรียบฉัน พอเขาเสียชีวิตทำให้ป้ายาชิกิเริ่มแผงฤทธิ์ในการใช้ฉันทำงานบ้านแทนเธอ
     
        "เร็วๆ!"เสียงตะโกนของป้ายาชิกิดังขึ้น ฉันจึงต้องเปิดประตูออกไป วันนี้ป้ายาชิกิยังคงใส่สร้อยไข่มุกสีแดงรัดคอเหมือนเดิมแล้วสวมเสื้อสีดอกไวโอเล็ตเข้มกับกระโปรงยาวเกือบถึงเท้าสีขาว เห็นแล้วรู้สึกอยากแอบไปขำว่าชุดที่เธอใส่นั้นไม่เข้ากันเลย "ทำอาหารให้ลูกฉันซะ อย่าลืมไปเช็ดโต๊ะด้วยล่ะ"
     
        "ค่ะ"กฎของบ้านนี้คือฉันห้ามเถียง ห้ามขัด พูดได้แค่ค่ะเท่านั้น ฉันเดินไปทอดเบคอนให้ยัยยาโอกะที่ตอนนี้กำลังโวยวายอวดครวญหิวข้าวอยู่นั้นแหละ!
     
        หลังจากทอดเบคอน ไข่ดาว และอื่นๆอีกมากมายก็ต้องเดินไปถวายให้ยัยยาโอกะที่มือสองข้างมีช้อนและส้อมเคาะโต๊ะจนเกือบทะลุอยู่แล้ว "เธอ!"ยาโอกะตะโกนเรียกฉันหลังจากที่จิ้มเบคอนเข้าปากไปคำนึง "อะไร?!"ฉันถามกลับ
     
        "เธอทำเบคอนไหม้!"
     
        "แล้วยังไง ไหม้นิดเดียวไม่เห็นเป็นอะไรเลย"ฉันตอบกลับ
     
        "แม่คะ!โซระแกล้งทำเบคอนหนูไหม่!" อยากตบนังนี้จริงๆ!เอะอะก็ฟ้องๆๆๆ
     
        ป้ายาชิกิเดินต้วมเตี้ยมมาแต่ไกลพร้อมทำสีหน้าเหมือนฉันพึ่งทำแขกันราคาสิบล้านพังอะไรประมานนั้น "ไปตัดหญ้าหน้าบ้านซะ!" ยัยยาโอกะทำเรื่องแล้วไง!เฮ้อ...สวนหน้าบ้านก็ใหญ่มโหฬารอีกตังหาก
     
        ฉันเดินถือเคียวตัดหญ้าอย่างอารมณ์เสียก่อนเดินออกประตูไปตัดหญ้าฉันเหลือบไปมองปฏิทิน....วันที่ 26 เดือนสิงหาคม...วันนี้วันเกิดฉันแฮะ...
     
        แต่วันเกิดของฉันแทบจะดีมากเสียนักโดยเฉพาะการสั่งทำงานบ้านเยอะมากกว่าเดิมเพราะเหตุนี้เองสินะยัยยาโอกะถึงมอบของขวัญอันไม่น่าพิศมัยให้ฉัน...
     
        ฉันออกประตูบ้านไปเห็นคนหกคนใส่ชุดสูทสีดำราคาแพงยืนอยู่แถวหน้าบ้าน...อยู่ดีๆคนผมสีควัณบุหรี่หันขวับมามองฉันก่อนที่จะหันไปกระซิบกับคนผมดำ
     
        น่ากลัวชะมัด
     
        ฉันทำเป็นไม่สนใจก้มลงไปตัดหญ้าแถวๆรั้วเพื่อที่จะได้(แอบ)ฟังคนพวกนั้นว่าคุยอะไรกันอยู่
     
        "นี้เธอ"ฉันสะดุ้งจนเกือบล้มลงไปนอนลงกองหญ้า "คะๆ"ฉันรีบตอบชายผมทรงสนามหญ้า
     
        "เจ้าบ้า!ใครให้เรียกตรงๆแบบนี้ฮะ!"ชายผมควัณบุหรี่ตะโกนใส่ชายผมสนามหญ้า "พวกคุณรีบทำงานให้เสร็จๆเลยไม่ได้เหรอไง?"ชายผมดำที่มีหางตาอันน่ากลัวถาม "น่าๆ"ชายผมดำอีกคนหัวเราะขำ
     
        เงียบ...
     
        "เอางี้...ที่นี้คือบ้านนาคาชิมะใช่ไหม?"ชายผมควัณบุหรี่ถามฉันฉันจึงพยักหน้าเบาๆ "แล้วเธอรู้จักคนที่ชื่อ'โซระ'ไหม"คนผมสีออกน้ำเงินเดินมาถามต่อฉันแทบอยากขำออกมาเพราะทรงผมเหมือนสัปประรดของเขา
     
        "ฉ...ฉันเองค่ะ"ฉันตอบเสียงค่อย
     
        พรึบ!
     
        เฮ้ยๆทำไมอยู่คนพวกนี้จับแขนฉันยกตัวฉันขึ้นมาข้ามรั้วเฉยเลย จะอุ้มฉันไปขายเรอะ! "ช่วยด้วย!"ฉันตะโกนสุดเสียงป้ายาชิกิวิ่งออกมาพร้อมกับสีหน้าตกใจสุดๆแต่ก่อนจะตกใจมาช่วยก่อยเซ่!
     
        จะจับฉันไปขายเหรอไง!มาอุ้มคนขึ้นรถเนี่ย!แต่ขอบอกก่อนว่ารถคันนี้แบบว่าหรูมากอะ!เกิดมาไม่เคยเห็นรถที่กว้างและสะดวกมาก..."นี้จับฉันมาทำไมแล้วจะไหนเนี้ย?!"ฉันถาม "อิตาลีน่ะครับ"ชายผมยุ่งๆสีดำหยักโศกตอบ
     
        นอกจากจะจับมายังบินฟรีไปอิตาลีอีก...มายก้อด!ชีวิตฉ้านนนนนน
     
    ----------------------------------------------------------------------
    คอมเม้นท์ด้วยนะคะ อาจน้อยไปหน่อยแต่ช่วยเม้นท์ที
     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×