...คืนหนึ่งกับแวมไพร์......

ข้อมูลเบื้องต้น

อิมเมจพ่อแวมไพร์สุดหล่อ....อิอิ

คยูจังของเรานั่นเอง....คือหรือป่าวม่ายรู้( - -")




넌 언제나
You, always

동방신기

เพลงอาจจะเก่าแล้ว...และไม่เกี่ยวกับเรื่อง( - -")
แต่ชอบเพลงนี้มากมาย

ช่วยเม้นให้ด้วยน้าค่า

 ......เรื่องสั้น .... เรื่องสั้น....ฝากด้วยแล้วกันน้าค่า.....

ดีม่ายดียังงัยก้อขอให้ช่วยคอมเม้นท์ให้หน่อยน้าค่า

เพราะมีคนบอกว่า....เรื่องที่เราเขียนมันคอมเม้นยากมาก..

ม่ายรู้ว่ามันดีหรือไม่ดี( - -")

ยังงัยก้อช่วยคอมเม้นท์ให้หน่อยนะค่ะ

เปงกำลังใจให้คนแต่งค่า

...........สงสารหน่อยน้า.....

เนื้อเรื่อง

จะเที่ยงคืนแล้ว

ฉันยังนั่งหันหน้าเข้าหาคอมพิวเตอร์..... พรุ่งนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน........ พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ตลอดวันหยุด อะไรมันจะโชคดีขนาดนี้ ......ก็อย่างที่บอกไง .....โอกาสอย่างนี้มันหาไม่ได้ง่ายๆ

มือของฉันยังคงระรัวอยู่ที่แป้นคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์....... ในปากเคี้ยวมันฝรั่งทอดกรอบ..... ขานั่งชันเข่าขึ้นข้างหนึ่งเพื่อความถนัดในการเล่นเกมยอดฮิต..... อาจจะเป็นการนั่งที่ไม่เหมาะกับการเป็นเด็กผู้หญิง แต่มันถนัดนี่นา

พรึ่บ!!!!!!!.....

ไฟในหน้าจอแอลซีดีดับพรึ่บลงพร้อมๆกับอุปกรณ์ไฟฟ้าทุกๆอย่างในบ้านหยุดทำงาน..... รอบตัวมืดสนิท........ มีเพียงชุดนอนกระโปรงลายกระตูนของฉันเท่านั้นที่ยังคงเปล่งแสงจางๆอยู่ท่ามกลางความมืด

“ เฮ้ย !!!!!” ฉันร้อง... ก่อนจะเอามือไปตบหน้าจอคอมพิวเตอร์สองสามครั้ง..... มันยังคงดับสนิทเช่นเดิม 

“ โธ่เว้ย !!!! อะไรเนี่ย กำลังสนุกเลยอ่ะ ” ฉันบ่นเดินกระแทกส้นเท้าไปที่เตียงนอน ....และล้มตัวลงไป.... ในเมื่อไฟดับ ก็นอนมันเลยแล้วกัน ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วนี่

ในขณะที่ฉันกำลังเคลิ้มหลับก็รู้สึกว่าที่นอนข้างตัวยุบลงไป.... และรู้สึกถึงอะไรบางอย่างเคลื่อนเข้ามาทาบทับร่างของฉันไว้ .....รู้สึกถึงลมเบาๆคล้ายลมหายใจเป่ารดที่บริเวณซอกคอด้านข้าง..... ลมหายใจที่มีกลิ่นคาวเลือด

ฉันลืมตาขึ้น.... ดวงตาของฉันสบเข้ากับดวงตาคู่หนึ่ง.... มันสวยงามมาก..... และฉันคงชื่นชมมันมากกว่านี้ถ้าเจ้าของดวงตานั้นไม่ทับอยู่บนตัวฉัน..... และ....ถ้าเจ้าของดวงตานั่นไม่มีเขี้ยว!!!!!!

แวมไพร์!!!!!!!.....

ของแท้และแน่นอน..... ดูเขี้ยวของมันสิ .......น่าขนลุกเป็นบ้า

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!”

ฉันเปล่งเสียงออกมาในขณะที่มือผลักร่างของเจ้าแวมไพร์ให้พ้นไปจากร่างของฉัน....... แล้วตะเกียกตะกายลงจากเตียง กลิ่นลมหายใจอ้นน่าขนลุก.....ของมันยังคงติดจมูกอยู่ไม่หาย..... ฉันขนลุกเมื่อจ้องร่างสูงของแวมไพร์ที่ลุกขึ้นยืนตะหง่านท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา....รอบตัวยังมืดสนิท 

เจ้าแวมไพร์ก้าวเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ...... ฉันไม่สามารถถอนสายตาไปจากร่างของมันได้..... จนเมื่อมันมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วก้มลงมาที่คอของฉัน .........ฉันจึงเริ่มที่จะดิ้นรนพร้อมทั้งกรีดร้องออกมา 

ตัวของเจ้าแวมไพร์ไม่ขยับเขยื่อนลยแม้แต่น้อยเมื่อฉันเอามือดันอกของมัน..... ฉันจึงเอื้อมมือไปหยิบแจกันใบที่อยู่ไกล้ที่สุดแล้วฟาดไปที่หัวของมันอย่างแรง

แจกันแตกกระจาย......... เจ้าแวมไพร์กระหายเลือดทรุดลงไปกองกับพื้น.... ฉันถือโอกาสนี้วิ่งหนีทันที.... แต่เริ่มวิ่งได้สองก้าวก็ต้องล้มลงไปแทบพื้น เมื่อหันหลังกลับไปจึงรู้ว่า ไอ้แวมไพร์บ้าตัวนั้นดึงชายกระโปรงชุดนอนของฉันไว้ ฉันสาบานกับอะไรก็ได้ว่า ถ้าฉันรอดออกไปฉันจะไม่ไส่กระโปรงอีกตลอดชีวิต เจ้าแวมไพร์บ้าเลือดทิ้งชายกระโปรงของฉันที่ขาดติดมือของมันมาแล้วเริ่มคลานเข้ามาหาฉัน ใบหน้าของมันบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่แววตาของมันกลับเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ฉันไม่อยู่เฉยให้มันดูดเลือดไปจนหมดหรอกนะ
 

ฉันกระถดตัวหนีทันทีจนชิดประตูห้อง เมื่อรู้ว่าตนเองหมดทางหนีจึงใช้เท้าถีบไปที่ไหล่ของเจ้าแวมไพร์แล้ววิ่งหนีลงไปที่ชั้นล่างเพื่อจะออกไปข้างนอกบ้านที่น่าจะปลอดภัยกว่านี้ แต่ใครจะรู้ เมื่อถึงประตูบ้าน มันกลับล็อกอยู่อย่างเรียบร้อย ใช่สินะ ก็ฉันเป็นคนล็อกมันเองกับมือ แล้วกุญแจบ้านมันก็อยู่บนห้องนอนของฉันเอง ห้องนอนที่มีแวมไพร์อยู่ด้วย 

ฉันหันหลังกลับไปมองทางที่ตนเองเพิ่งผ่านมา.....มันมืดสนิท....ราวกลับขุมนรก....ที่นี่ไม่ใช่บ้านของฉันอีกต่อไปแล้ว...มันต้องเป็นนรกแน่ๆ.....ถึงได้มืดมิดขนาดนี้

แวมไพร์ตนนั้นมายืนอยู่ข้างหน้าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้....สายตาของมันยังคงเย็นชา....แต่ไม่อาฆาตแค้นอีกต่อไปแล้ว....มันยังคงเดินมาหาฉันอย่างดื้อดึง...ฉันก็ยังคงผลักไสมันออกอย่างดื้อดึงเช่นกัน....มันก้มลงมาที่คอของฉันอีกแล้ว....ฉันกรีดร้องแล้วผลักไหล่มันออก....เจ้าแวมไพร์คงจะรำคาญจึงรวบร่างของฉันไว้กับร่างสูงของมันเพื่อที่ฉันจะได้ไม่ดิ้นอีก...หากแต่ฉันยังคงดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของแวมไพร์....ความกลัวหากแปรเปลี่ยนเป็นหยดน้ำคงแทบล้นปรี่ออกมาจากจิตใจ....ฉันร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง...

“...ปล่อยฉันเถอะ......อย่าทำฉันเลย....” ฉันคร่ำครวญ “ฉันยังตายไม่ได้.....ฉันต้องเรียนต่อให้จบ......ฉันต้องดูแลพ่อกับแม่...ถ้าฉันตายไปแล้วพ่อกับแม่ฉันจะอยู่ยังไง....ปล่อยฉันไปเถอะ....”…ฉันคร่ำครวญออกมาอย่างอั้นไว้ไม่อยู่....คงเพราะเสียงสะอึกสะอื้นของฉัน เจ้าแวมไพร์หยุดการเคลื่อนไหว....ก่อนจะเอามือข้างหนึ่งของมันลูบศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมยาวของฉันอย่างเบามือคล้ายปลอบประโลม ส่วนอีกข้างหนึ่งโอบเอวของฉันไว้หลวมๆ...ฉันซบหน้าอยู่กับไหล่ของแวมไพร์....ที่เมื่อกี๊เราเกือบฆ่ากันตาย....แต่ตอนนี้ฉันกลับซบหน้าร้องไห้อยู่กับอ้อมกอดอุ่นๆของคนที่ต้องการชีวิตของฉัน....มันน่าขันสิ้นดี.....ความกลัวหายไปหมดแล้ว....ในเมื่อฝ่ามือใหญ่อบอุ่นของแวมไพร์ยังคงโอบรัดร่างของฉันไว้อยู่

แต่แล้ว......

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ซอกคอด้านขวาก็เกิดขึ้น....ก่อนที่เลือดภายในกายจะถูกซูบออกจากร่างอย่างรวดเร็ว...

แวมไพร์กัดฉัน......

ฉันกรีดร้องอย่างเจ็บปวด....ความรู้สึกเจ็บแค้นคับแน่นอยู่ในอก.....ฉันรวบรวมแรงที่เหลือกำมือแล้วทุบที่หลังไหล่ของแวมไพร์.....มันรวบมือของฉันไว้ข้างหลังก่อนจะรัดร่างของฉันไว้แน่น....ความแค้นใจเปลี่ยนเป็นสิ้นหวัง....สายตาเริ่มพร่าเลือน....กำลังกายอ่อนลง....ก่อนที่สติสุดท้ายจะหลุดลอยไป.....หน้าพ่อกับแม่ลอยเข้ามาในความคิด.....ก่อนที่จะหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า.....น้ำตาหยดสุดท้ายไหลลงสู่อ้อมอกของผู้ฆ่า....พร้อมๆกับดวงไฟแห่งชีวิตของฉันได้ดับลง............

แวมไพร์หนุ่มถอนคมเขี้ยว ออกมาจากซอกคอของผู้เป็น เหยื่ออย่างช้าๆ….. หากแต่ริมฝีปากยังคงโลมเลียอยู่รอบๆรอยเขี้ยวนั้น อย่างหลงใหลในความหวานหอมของรสเลือด....

ร่างเล็กๆในอ้อมแขนอ่อนปวกเปียก.....จนต้องใช้สองมือประคองกอดไว้เพื่อไม่ให้ร่างนั้นลงไปกองกับพื้น....เขามองหน้าอันไร้สีเลือดของเด็กสาวผู้เสียชีวิต....ก่อนจะก้มตัวลงช้อนร่างนั้นขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วพาเดินไปที่ห้องนอนของหล่อน.....ค่อยๆวางร่างบางอย่างเบามือ....ราวกับกลัวว่าหล่อนจะตื่นจากฝัน.....ทั้งที่ในความเป็นจริงร่างนั้นไม่มีทางที่จะได้ลืมตาขึ้นมาอีกเป็นครั้งที่ 2....

หล่อนตายแล้ว.......

ใช่....เขารู้ดี.....ก้อเขานี่ไงที่ทำให้หล่อนตาย.....

แวมไพร์ร่างสูงนั่งลงที่ริมเตียง.....ก้อนจะยื่นมือใหญ่ๆนั้นไปลูบหน้าของเด็กสาว.....แววตาเจ็บปวด....

“ขอโทษด้วย....” ผิวสัมผัสใต้มือหนาเย็นชืด.....น้ำเสียงสั่นๆคล้ายสำนึกผิดหลุดออกมาจากริมฝีปากเปื้อนเลือด..

“ผมจำเป็นจริงๆที่ต้องทำแบบนี้....ผมเองก็ตายไม่ได้เหมือนคุณ.....ขออย่าให้คุณอาฆาตผมเลยนะ......เราไม่รู้จักกันเลย......แต่ต้องขอโทษจริงๆที่ต้องเอาชีวิตคุณแบบนี้.....ขอโทษจริงๆ” มือใหญ่เอื้อมไปกุมมือเล็กๆที่เย็นชืดนั้นไว้อย่างขอลุแก่โทษ....ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียงด้านนอก.....กางปีกสีดำขึ้น....ก่อนจะโบยบินขึ้นไปในท้องฟ้ายามราตรี..........