บาปหรือป่าวถ้าฉันเกลียดพ่อ

ลำดับตอนที่ #1 : พ่อเลวยิ่งกว่า...จาก(คู่สร้างคู่สม)

ตั้งแต่เด็กจนบัดนี้อายุจะ 40 ปีแล้ว
ถ้าจะให้ฉันเขียนบทความหรือเรียงความเรื่องที่ประทับใจเกี่ยวกับตัวพ่อ
ฉันคงเขียนไม่ออก และบรรยายไม่ถูก
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา คำว่า “พ่อ” ฉันแทบไม่เคยรู้สึก
ไม่เคยสัมผัสถึง ทั้งๆ ที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน
แต่บทบาทหน้าที่ของคำว่า “พ่อ” คนที่เป็นพ่อกลับไม่เคยรู้
ไม่เคยรับผิดชอบต่อหน้าที่ตัวเอง

ฉันเกิดในครอบครัวคนจีน มีพี่น้อง 5 คน ตอนเด็กๆ ฉันและพี่น้องจะต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 ทุกๆ วัน
เพื่อช่วยแม่เตรียมทำอาหาร (ข้าวแกง) ไปขายที่ตลาดสด
และต้องผลัดเวรกันขายตั้งแต่ตี 5 ถึง 7 โมงเช้า เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน
บางครั้งก็ไปโรงเรียนสายบ้าง แต่อาจารย์ก็เข้าใจดี ว่าพวกเราต้องช่วยแม่ขายของ

พอเลิกเรียนก็ต้องกลับมาช่วยแม่ล้างถ้วยจาน
หม้อ และเตรียมของ (หั่นผัก หมู ฯลฯ) เสร็จแล้วถึงได้ทำการบ้าน

ส่วนพ่อฉันตั้งแต่จำความได้ ฉันและพี่น้องไม่เคยกินข้าวกับพ่อเลย
พ่อไม่เคยสั่งสอน พ่อไม่เคยบอกว่าอะไรดี-เลว
 พ่อไม่เคยบอกกล่าวฯลฯ แม้กระทั่งเรื่องเรียนพ่อยังไม่เคยสนับสนุน
ไม่เคยแม้จะช่วยแม่จ่ายค่าเทอม หรือค่าอุปกรณ์การเรียน

ทุกอย่างอยู่ที่แม่คนเดียว

พ่อจะไม่รับรู้ ไม่สนใจลูกเลย ไม่รู้ว่าลูกๆ เรียนอะไรอยู่และจบอะไร
ทำงานอยู่ที่ไหน แต่พวกเราก็ดิ้นรนด้วยตนเองจนปัจจุบันไม่ได้เป็นภาระของแม่

วันหนึ่งมี 24 ชั่วโมง พ่อหมดไปกับการนอน 20 ชั่วโมง ที่เหลือกินเหล้า
สูบบุหรี่นั่งขายของนิดๆ หน่อยๆ พ่อไม่เคยดิ้นรนขวนขวายทำมาหากิน
เพื่ออนาคตของลูก และเพื่อแบ่งเบาภาระของแม่เลย

พอมีเงินก็นอนกิน นั่งกิน พอเงินหมดก็มาขอกับแม่
หรือลูกๆ ทั้งๆ ที่ตนเองก็ไม่เคยเลี้ยงดูลูกๆ เลย
แต่กลับมาทวงบุณคุณกับลูก เมื่อเร็วๆ นี้น้องชายกลับมาเยี่ยมบ้าน
และพักผ่อนจิตใจ เพราะน้องเค้าเพิ่งผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมา
แต่พ่อกลับไม่เคยถามสารทุกข์สุขดิบเลย กลับขอเงินน้องชาย

คำว่า “พ่อ” ก็คงเป็นคำๆ หนึ่งเท่านั้นสำหรับฉัน
ไม่รัก ไม่ผูกพัน ไม่อบอุ่น พ่อสักแต่ทำให้ฉันเกิดเท่านั้น
ขนาดน้องสาวฉันยังพูดว่า ถ้ามีพ่ออย่างนี้ ไม่ขอเกิดมาจะดีกว่า

คนจีนส่วนมากจะขยัน พ่ออาจเป็น 1 ในล้านคนก็ได้ที่ตรงข้ามกับคำว่า “ขยัน”
ขี้เกียจมากๆ ขนาดอาบน้ำยังไม่เคยถูสบู่ แปรงฟันก็ไม่ใช้ยาสีฟัน
 สระผมยังบไม่ใช้แชมพู เพราะฉะนั้นตัวแกก็เลยเหม็นเขียวมากๆ
จนแทบจะเป็นลม ไหนจะกลิ่นตัว กลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ ฯลฯ

ขนาดเข้าวัด ทำบุญ ตักบาตร พ่อแกยังไม่เคยทำเลยสักครั้งเดียว
พระท่านก็บิณฑบาตผ่านหน้าบ้านทุกๆ เช้า แกก็แอบมาก๊งเหล้าแต่ดึกๆ (ตี 5)
วันหนึ่งแกจะกินเป็นเวลา เช้าตื่นตี 5 กินก่อน 3 กรึ๊บ (เหล้าขาว+เซี่ยงชุน) ก่อนไปหากับข้าวกิน
(ของแกคนเดียว) แกก็อีก 3 กรึ๊บ ก่อนกินข้าวเช้าแกก็กินอีก กินเสร็จก็นอนช่วงประมาณ 7 โมงเช้า ตื่นมาประมาณ 11 โมงก็กรึ๊บอีก

ก่อนทานอาหารเที่ยงก็กรึ๊บ กินเที่ยงเสร็จก็กรึ๊บอีก เสร็จแล้วเตรียมตัวนอน
ตื่นอีกก็ประมาณบ่าย 2 โมง แล้วนั่งเล่น สูบบุหรี่ พอประมาณ 4 โมงเย็น ก็กรึ๊บอีก
แล้วหากับข้าวกิน หลังอาหารเย็บก็กรึ๊บอีก ประมาณ 6 โมงเย็นก็เข้านอน

ฉันเห็นอย่างนี้แล้วฉันละเบื่อแทนพ่อเหลือเกิน

แม่ฉันมีความอดทนมากๆ ไม่รู้แม่ทนได้อย่างไร ทนมาตั้งเกือบ 40 ปีแล้ว
ถ้าเป็นฉัน ฉันคงไม่อดทนอย่างนี้ ยอมให้ลูกไม่มีพ่อ(อย่างนี้) ยอมเป็นม่ายดีกว่า

มีพ่อแล้วเป็นอย่างนี้ไม่มีดีกว่า ต้องมาให้ลูกๆ อ้างว้าง
 โหยหาความอบอุ่น ทั้งๆ ที่มีพ่อ แต่มันยิ่งกว่าไม่มี

ทุกวันนี้แม่จะอยู่ในใจของเราทุกๆ คน ทุกๆ วันพี่น้องก็จะมาหาแม่เล่นกับแม่
พาแม่ไปหาหมอ หาอาหารมาให้แม่ ถ้ามีเวลาว่างหรือโอกาสอำนวยก็จะพากันไปกินข้าวนอกบ้าน
ไปเที่ยวบ้าง ตามประสาแม่-ลูก-หลาน

ถ้าไม่มีแม่สักคนพวกเราคงไม่มีวันนี้คงไปตายเอาดาบหน้าแล้ว
และบางคนอาจไม่ได้ทำงานที่มั่นคง หรือบางคน (ฉัน) อาจไปหากินแถวๆ พัทยาแล้ว
หรืออาจจะไม่มีฉันอยู่ในโลกนี้แล้วก็เป็นได้

มีคน (ชาวบ้าน)ถามฉันเหมือนกันว่าไม่คิดจะหาพ่อใหม่ให้ลูกๆ หรือ ฉันก็ตอบว่าฉันสาปส่งผู้ชายเลย เท่าที่ฉันเห็นผู้ชายโดยเฉพาะพ่อและสามีของฉัน ฉันก็สาปส่งเบื่อหน่ายพอแล้ว

ฉันเลือกทางเดินของฉันได้ โดยแยกทางเดินกับสามีของฉัน ซึ่งมีความเหมือนกันมากๆ กับพ่อของฉัน ทั้งความขี้เกียจ สกปรก และไม่มีความรับผิดชอบต่อคำว่า “พ่อ” ฉันไม่สามารถเลือกพ่อได้ ถ้าฉันเลือกพ่อได้ฉันคงไม่เลือกมีพ่อดีกว่า

ถ้าจะให้เล่าถึงพ่อ ซึ่งไม่ใช่ความประทับใจ แต่เป็นความเบื่อหน่ายในการกระทำ หรือบทบาทของคำว่า “พ่อ” ของพ่อฉันเล่าอีก 3 วัน 3 คืนก็ไม่หมด

ลูกๆ 4 คนไม่สามารถที่จะทนอยู่บ้านเดียวกับพ่อได้ มีแต่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่ทน ทนและต้องทน ถ้าไม่มีแม่อยู่ด้วยฉันและลูกๆ ไม่รู้จะทนอยู่ได้แค่ไหน

ถ้าเป็นเมื่อก่อนพ่อคงไล่ฉันกับลูกๆ ออกจากบ้านไปแล้ว เหมือนที่พ่อแกเคยไล่แม่กับน้องทั้งๆ ที่ไม่ใช่บ้านของตนเอง แต่คิดไปเองว่าเป็นบ้านของตัวเอง ทั้งๆ ที่พ่อไม่เคยทำให้บ้านอบอุ่นขึ้น ไม่เคยดูแล ไม่เคยปรับปรุงบ้านให้น่าอยู่เลย

ขนาดก๊อกน้ำเสีย หลอดไฟเสีย ฉันกับแม่ต้องช่วยกันทำ ช่วยกันเปลี่ยนเอง อ้อ...ที่แกไม่กล้าไล่ฉันออกจากบ้านเพราะแกกลัวไม่มีคนจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ค่าถาษี ฯลฯ

อย่าว่าแต่พวกลูกๆ เลย หลานๆ 6 คนยังไม่เคยหยอก ไม่เคยหอม ไม่เคยป้อนนมป้อนน้ำเลย หลานๆ ไม่เคยกล้าเข้าใกล้ ตรงข้ามกับอาม้า หลานๆห้อมล้อมหน้า-หลัง

ชีวิตของพ่อช่างเป็นชีวิตที่โดดเดี่ยวไม่เอาใครทั้งนั้น ไม่สนใจใครจะเป็นอยู่อย่างไร และแกก็ได้รับการกระทำที่แกเคยทำตอบแทน ถ้าแกให้ความรักแก่ลูกบ้าง แกคงได้รับความรักจากลูกทดแทน

ทุกวันนี้ฉันก็ทำเท่าที่จะทำได้ ทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในหน้าที่ของ “ลูก” แต่ถ้าจะให้ฉันรัก และผูกพันกับพ่อ ฉันคงทำไม่ได้ เพราะฉันไม่เคยได้รับสิ่งเหล่านั้นมาเลย

                                         จะบาปฉันก็ยอมรับเพราะมันเป็นความจริง                                             
  คนที่เกิดเป็นลูกมาก่อนที่จะเป็นแม่