All Short Fic FFK+Jam Siska

ลำดับตอนที่ #3 : Short Fic Your're My Best Friend [Kaew*Fang]

"ว่าไง'เพื่อน'"เสียงหวานดังขึ้นจากข้างหลังผม เธอคือ'เพื่อน'ของผมเองแต่ความรู้สึกของผมนั้นคิดกับเธอ'เกิน'เพื่อน

"ฟางมีอะไรงั้นหรอ"ผมถามทั้งๆที่ไม่ได้หันไปมองเธอด้วยซ้ำ เธอเดินมานั่งข้างผมก่อนจะเอาแขนมาคล้องคอผมไว้

"เปล่่าอ่ะ ฟางจะคิดถึง'เพื่อน'ฟางบ้างไม่ได้หรือไง"เธอพูดพร้อมกับยิ้ม ถ้าเป็นไปได้อย่ามีคำว่าเพื่อนเลยดีกว่า

"ได้สิ"ผมตอบพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาทำรายงานต่อไป ก็จะเรียนจบแล้วหนิหน่าอีกไม่กี่เดือนนี่เอง

"เฮ้อ..อีไม่นานก็จะเรียนจบแล้วเนอะ เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ"เธอถอนหายใจ
ใช่!เวลามันผ่านไปเร็วจริงๆผมแอบรักเธอมา4ปีเต็มๆ แต่เธอไม่เคยรู้

"เห้ย!!!ฟางระวัง"ผมตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นลูกบาสลอยตรงดิ่งมายังหน้าของเธอ

"OoO"หน้าฟางในตอนนี้

'ตุ้บ!!!'ทั้งผมและฟางต่างตกลงมาจากเก้าอี้ เนื่องจากผมเป็นคนผลักเธอให้ออกจากรัศมีของลูกบาส
แต่เกิดการผิดพลาดขึ้นทำให้เราทั้งคู่ตกลงจาเก้าอี้และสภาพของเราในตอนนี้ คือ ผมกำลังคร่อมฟางอยู่
แถมใบหน้าของเรายังใกล้กันมากๆด้วย~ตึกตัก ตึกตัก~เสียงหัวใจของผมที่เต้นแรงขึ้น

"เป็นอะไรมั้ยฟาง"ผมถามโดยที่ยังค้างอยู่ท่าเดิมและหัวใจของผมก็ยังเต้นไม่เป็นสำรักอยู่

"ไม่..แก้วล่ะ"ฟางตอบคำถามผม สีหน้าของเธอดูเป็นห่วงผมเอาซะมากๆ

"ไม่"ผมตอบพร้อมกับจ้งใบหน้าหวานชวนหลงใหล ก่อนที่ผมจะเลื่อนใบหน้าต่ำลงเรื่อยๆๆจนปลายจมูกของเราทั้งคู่ชนกัน
สายตาของเราต่างก็มองเข้าไปในดวงตาของอีฝ่ายอย่างไม่ละสายตา.......
ไม่มีใครคิดจะขยับหรือลุกออกไป มันเหมือนกับว่าเราทั้งคู่ต้องการจะสื่ออะไรบางอย่างให้กันและกัน

"แก้วฟางทำอะไรกันน่ะ"เสียงหนึ่งดังขึ้นทำใ้เราทั้งคู่ต้องผละออกจากันในทันที

"เปล่า ก็แค่อุบัติเหตุนิดหน่อย"ผมตอบพร้อมกับหันไปมองผู้มาเยือน

"เหอๆฉันก็นึกว่าพวกเธอสองคนพลอดรักกันซะอีก"ไอ่เพื่อนหน้าลิงของผมพูดพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มายังผม

"จะบ้าหรอเคนตะ ใครเข้าจะทำแบบนั้นกันเล่า>///<"เสียงๆพูดขึ้นพร้อมกับก้มหน้าซ่อนใบหน้าที่กำลังแดงระเรื่อ

"55+เอาน่าขำๆ"ไอ่เคนตะพูดพร้อมกับหัวเราะดังลั่น ส่วนผมน่ะหรอมองมันตาเขียวปั๊ด!!!







หลายเดือนต่อมา.....

เอ้อ...ในที่สุดก็เรียนจบซะที เหนื่อยแทบบ้า ผมรู้สึกโล่งมากกกเลยล่ะตอนนี้ทุ่มเทเรียนมา4ปีเต็มได้ผลเกินคาด^___^

"แก้ว..ฟางมีเรื่องจะบอกอ่ะ"ฟางเอ่ยขึ้นพร้อมกับลากผมไปยังมุมที่ปลอดคน มีเรื่องอะไรกันนะ

"มีอะไรงั้นหรอ"ผมยิ้มแล้วถามเธอ^____^เรียนจบแล้วอารมณ์ดี

"คือ...อีก3วันฟางจะไปเรียนต่อที่อังกฤษน่ะ"ทันทีที่เธอพูดจบจากที่ผมยิ้มอยู่ก็หุบยิ้มลงทันที
คิดว่าวันนี้จะมีความสุขแล้วแท้ๆ...

"หรอ"ผมขานรับในลำคอ

"ใช่แล้วล่ะ^_^แก้วดีใจกับฟางป่ะ"ไม่...ไม่เลยสักนิด จะให้ผมดีใจงั้นหรอ ไม่มีทางหรอก

"อืม..แก้วดีใจด้วยนะ^-^"ผมฝืนยิ้มออกไปอย่างอยากลำบาก










แล้วในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่เธอไปเรียนต่อ วันสุดท้ายที่ผมจะได้เจอเธอ..

"แก้ว ฟางจะไปแล้วนะ"เธอพูด ตอนนี้พวกเรากำลังยืนอยู่ในสนามบิน

"อืม..ถึงแล้วก็โทรบอกด้วยล่ะ ไม่ก็เมลล์มาก็ได้"ผมพูดพร้อมกับขยี้ผมฟูๆของเธอ
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ใบหน้าของผมกับเต็มไปด้วยความเศร้าที่แฝงบนใบหน้าแห่งความสุข

"แก้วลาก่อนนะ ฟางจะจำไว้ว่าแก้วคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฟาง"ไม่...ไม่อยากเป็นเลยสักนิด
เธอเดืนหันหลังให้ผม ขาเล็กๆของเะอก้าวไปยังสถานนที่ที่รองรับผู้โดยสารขาออก
เที่ยวบิน TG XXX ที่จะไปอังกฤษกำลังจะออกบินในอีกไม่นานนี้แล้ว
เหลือเวลาอีกไม่มาก ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะพูด...พูดว่าผมรู้สึกยังไง ก่อนที่จะไม่มีเวลา

"ฟาง...แก้วไม่อยากเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฟางอีกต่อไปแล้ว แก้วอยากเป็นคนรักของฟางได้ยินมั้ย.."
ผมตะโกนสุดเสียง คนในที่แห่งนี้หันมามองผมเป็นตาเดียว .........
ยกเว้นเธอคนที่ผมอยากให้หันมามองมากที่สุด ใช่...มันไม่ทัน เธอเดินเข้าไปแล้ว เธอไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูด
ไม่เป็นไร...ผมจะรอ..รอวันที่เธอกลับมาแล้วผมจะบอกเธอ'อีกครั้ง'
.

.

.

.

.

.

.

1ปีต่อมา......

ผมยืนอยู่ในที่ที่หนึ่ง สถานที่ที่ทำให้ผมคิดถึงเธอ..ความทรงจำบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวสมองผม........
.

.

.

.
ผมพาร่งหายที่ไร้เรี่ยวแรงกลับมายังบ้านสีขาวสะอาดอันเป็นที่รักหลังจากที่ผมไปสงบสติอารมณ์อยู่หลายชั่วโมง
เมื่อส่งฟางขึ้นเครื่องเสร็จ ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูเพื่อเข้าบ้าน

'แกร๊ก'ทันทีทีผมเปิดประตูเข้าไปก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ของผม

"รายงานข่าวด่วน!เที่ยวบินTGXXXเกิดเหตุระเบิดกลางอากาศ ยังไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด คาดว่าน่าจะเกิดจาก........"

"หนึ่งในผู้เสียชึวิตจากเหตุการณ์ครั้งนี้คือนางสาว ธนันธรณ์ นีระสิง บุตรสาวคนโตของนักธุระกิจชื่อดัง..."
เหมือนตอนนี้หัวใจผมหยุดเต้น น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้...
คนที่ผมรักจากผมไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ....
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.










ผมยืนมองป้ายหินอ่อนที่แกะสลักชื่อของคนที่ผมรักอย่างสวยงาม 'Dhanandhon''
ดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ถูกวางลงตรงหน้าหลุมศพด้วยมือของผมเอง
นี่คือวันครอบรอบ1ปีที่เธอจากไป ดวงตาของผมเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง...........
ไม่นานนักน้ำตาหยดเล็กๆก็ไหลลงมาอาบหน้าผม ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ร้องแล้วแท้ๆแต่ผมกลับทำไม่ได้
ทั้งที่เคยตั้งใจว่าจะบอกเธอให้รับรู้ความรู้สึกของผม แต่เธอกลับไม่มีวันได้ยิน.......

"แก้วรักฟางนะ...แต่มันคงสายเกินไป"
.

.

.

.

.
'








ฉันคงเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ...ตลอดไป'

You're my friend forever








คำว่า'รัก'ที่พูดออกไปในวันที่สายเกินไป มันคง'ไม่มีค่า'อะไรในเมื่อคนที่เรารักไม่มีทางได้ยิน











...............................................................................................................................................................................................
เป็นไงกันบ้าง
เรื่องนี้ไรเตอร์พยายามแทบตายกว่าจะแต่งออกมาได้
ดีที่มีเพื่อนคอยช่วยว่ามันจะเป็นอะไรยังไงต่อไป
จนในที่สุดก็สำเร็จจนได้ขอบคุณเพื่อนของไรเตอร์ที่ช่วยคิดนะ
ขอบคุนจริงๆ ถือว่าฟิคเรื่องนี้เป็นของขวัญวันปีใหม่แล้วกันนะครับ Happy New Year 2011