คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
ฉันเหม่อมองท้องถนนที่เต็มไปด้วยการจราจรติดขัด ให้ตายเถอะ เมื่อไหร่กรุงเทพจะเปลี่ยนไปจากเดิมสักทีนะ ฉันถอดหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย นี่ก็ผ่านมาสิบปีได้แล้ว ฉันกลับมาที่ประเทศไทยอีกครั้งเพื่อสานต่อธุรกิจที่อยู่ในเครือของศิริมงคลสกุล ตะกูลของฉัน... แต่ก็ยังดีที่ฉันเจอเรื่องที่ทำให้ยิ้มออกอยุ่บ้างล่ะนะ เธอคนนั้น... ที่ฉันเจอที่สนามบิน...
.
.
.
.
.
.
.
“ฮัลโหล แก้วถึงแล้วค่ะลุงชมรออยู่ที่หน้าสนามบินแล้วสินะคะ”
ฉันคุยโทรศัพท์กับคนขับรถเก่าแก่ของบ้านที่มารอรับฉันพร้อมกับเดินก้าวยาวๆเพื่อให้ไปถึงจุดมุ่งหมายให้เร็วที่สุด ก็คนมันเยอะอีกอย่างฉันก็เหนื่อยเต็มทีกับการเดินทางหลายสิบชั่วโมง อยากจะพักเต็มแก่อยู่แล้ว...
พลั่ก!!
ฉันเซเล้กน้อยไปกับแรงชนของคนที่เดินสวนกับฉัน อ่า..โทรศัพท์ของฉันตก... -*-
“ขอโทษนะคะ”
เสียงหวานดังขึ้นกล่าวขอโทษขอโพยฉัน อื้ม..ก็ยังดีที่ชนแล้วขอโทษ และดูเหมือนเธอจะก้มลงมาช่วยเก็บโทรศัพท์ของฉันที่หล่นกระเด็นไปไหนไม่รู้ ฉันก็มัวแต่ก้มหาโทรศัพท์นี่แหละถึงไม่ได้เงยหน้ามองว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตายังไง แย่ชะมัด เพิ่งถอยมาใหม่ด้วยสิ...
“นี่เธอโทรศัพทืของคุณหรือเปล่าคะ”
เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าฉัน อ่า...ใช่ของฉันจริงๆด้วย
“ใช่ค่ะ ขอบคุณนะ”
ฉันเอ่ยตอบพร้อมกับหยิบโทรศัพท์จากมือของอีกคนมาถือไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองโฉมหน้าของผู้หญิงที่เดินชนฉัน สวย...... สิ่งแรกที่ฉันคิดขึ้นมาในหัว เธอส่งยิ้มให้ฉันน้อยๆพร้อมกับขอโทษฉันอีกครั้งผ่านแววตาคู่สวยของเธอ...
ตึกตัก ตึกตัก
ให้ตายสิ ทำไมใจฉันมันเต้นแรงขนาดนี้นะ ผู้หญิงร่างเล็กตรงหน้าฉัน เธอทั้งสวย ทั้งน่ารัก ใบหน้าหวานและดวงตาคู่สวยของเธอ ทำให้ฉันหลงใหล...
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”
เธอเอ่ยพร้อมกับโค้งให้ฉันเล็กน้อยเป็นเชิงบอกลา ให้ตายเถอะ ฉันทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ได้แต่มองเธอแล้วปล่อยให้เธอเดินห่างออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ... ฉัน..น่าจะถามชื่อเธอ.งหรืออะไรก็ได้ที่ให้เธออยู่ต่อ... ได้แต่เซงตัวเองอยู่แบบนี้ ถอนหายใจให้กับตัวเองอีกครั้ง หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“คุณหนูครับ ถึงบ้านแล้วครับ”
เสียงของชายชราที่ปลุกฉันให้หลุดออกจากภวังค์ ฉันพยักหน้ารับน้อยๆก่อนจะก้าวออกจากรถ บ้าน ที่เรียกว่าบ้านของฉัน บ้านที่ฉันเคยอยู่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว.. ฉันยิ้มจางๆ ความหลังเก่าๆย้อนกลับมา ไม่รู้ว่าป่านนี้คนๆนั้นจะจำฉันได้อยู่หรือเปล่าน...
ฉันดินเข้าไปภายในตัวบ้านโดยมีแม่บ้านที่ถือกระเป๋าของฉันตามเข้ามา ฉันมองภายในบ้านไปรอบๆ ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง..
“คุณหนูคะ กระเป๋าดิฉันให้แจ๋วเอาไปเก็บไว้ในห้องแล้วนะคะ เราดีใจมากที่คุณหนุกลับมา”
แม่นมของฉันเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามากอดฉันด้วยความคิดถึง ฉันเองก็คิดถึงแม่นมเหมือนกัน เมื่อตอนฉันยังเด็ก คุณพ่อคุณแม่ของฉันเดินทางไปทำธุรกิจต่างประเทศและลงหลักปักฐานอยู่ที่นั้น ช่วงนั้นก็มีแม่นมนี่แหละที่คอยดูแลฉันตลอด จนฉันย้ายไปเรียนไฮสกูลที่อังกฤษ
“แก้วก็คิดถึงแม่นมค่ะ..”
ฉันพูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่น นอกจากแม่นมแล้วยังมีอีกคนที่ฉันคิดถึง.. พี่ป๊อปปี้ พี่ชายที่ฉันรักเหมือนพี่แท้ๆ จริงสินะ..ฉันลืมบอกไปว่าพี่ป๊อปปี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉันทางสายเลือดแต่อย่างใด พี่ป๊อปปี้เป็นเด็กที่คุณป้าพี่สาวของพ่อฉันรับมาเป็นลูกบุญธรรม เพราะว่าคุณป้าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงจึงทำให้ไม่สามารถที่จะมีลูกได้ คุณลุงที่เป็นสามีคุณป้าจึงตกลงที่จะรับเด้กมาเลี้ยง แล้วเด็กที่ว่าก็คือพี่ป๊อปปี้นั้นเอง
“คุณหนูคิดถึงดิฉันจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ดิฉันว่ามีอีกคนที่คุณหนูอยากเจอมากกว่าดิฉันแน่นอน”
แม่นมพูดเหมือนรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็จริงอย่างที่แม่นมบอกนั่นแหละ คนที่ฉันอยากเจอน่ะ.. หวังว่าพี่ป๊อปปี้ยังคงจำฉันได้นะ...
มาต่อให้แล้วนะคะ หายไปนานมากๆเลย เกิดอาการพล็อตตันแต่งไม่ออก
ช่วงที่ผานมาที่ไรเตอร์หายไป มันเป็นอะไรที่ชีวิตไรเตอร์ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง
ยังไงก็กลับมาแล้ว แล้วมีประกายความคิดที่จะแต่งเรื่องนี้ต่อเป็นเรื่องแรก
หวังว่ายังคงอ่านกันอยู่นะคะ ขอโทษอีกครั้งจริงๆ TT^TT
ความคิดเห็น