คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : 6 ภรรยาเถื่อน (6)
“ุเทอร์เนอร์ะ...”
พิมประภาเรียร้อารเิมเ็มาเา ไม่เยรู้สึลุ่มหลอยู่ในวัวนอวามปรารถนามานานี้มา่อนในีวิ
“ถ้าพิมอึอั็บอผมนะเ็ี”
วามอ่อนโยนในน้ำเสียอเาห่อหุ้มปรารถนาแรล้าในสันานิบเอาไว้
แ่วามอึอัั้นหรือ?
มันไม่เยอยู่ในหัวิอพิมประภาเลย ถึแม้ว่าเาะเยทำให้เธอใลัวมา่อน
เา็แ้ัว้วยวามสุแสนละมุนที่หยิบยื่นให้นไม่มีเรื่อออีในหัวสมอ พิมประภาสนใ็แ่ปัุบันเท่านั้น
ไม่มีำว่าอนาเ้ามาปะปน ระทั่วามรู้สึที่เธอเรียร้อแะ้อบนวามระสัน พิมประภา็วามือลบนสะโพายหนุ่ม
ร่าายร้อนระอุเหมือนถูห้อมล้อม้วยสายลาวา
“ุเทอร์เนอร์...”
พิมประภาอรัเรือนายแ็แร่ที่ำลัเิมเ็มวามรู้สึหลาหลายให้เธออย่าระมัระวั
วูบหนึ่หิสาวรู้สึเหมือนร่าายำลัะแออเป็นเสี่ยๆ
ทว่าเมื่อเาุมพิเื้อเิอย่าหวาน่ำและอบุมอสวยในเิหยอเย้า พิมประภา็รู้สึเหมือนสายลมพิศวาสำลัปัเป่าวามรู้สึอื่นๆ
ให้ผ่านพ้นไป
มอร์แนไม่อยาใหุ้๊าที่ทั้น่ารัและน่าทะนุถนอมอเาแร้าวเหมือนอย่าราว่อน
ถึแม้วามร้อนระอุในายเธอะำลัโอบรัเานแทบระเบิ ายหนุ่ม็พยายามใเย็นรั้รอระทั่หิสาวเริ่มยับายเรียร้อ
ถึไ้เริ่ม้นโบพัเื้อเพลิแห่วามสิเน่หา้วยัหวะอ่อนโยน
“ุเทอร์เนอร์...”
เรียเาอีรั้สลับับเสียรัวนแผ่วเบาหวามไหวเมื่อรู้สึเหมือนเปลวไฟพิศวาสำลัลามเลียไปทั่วร่า
หิสาวเสมือนอยู่ในห้วฝันเนิ่นนาน ระทั่มาถึปลายทาอวามวาบหวามาบ่าน ายหนุ่ม็โอบอุ้มเธอไปว้าถ้วยราวัลบนวิมานสายรุ้
พิมประภารู้สึถึระลอลื่นแห่วามสุที่สาัเ้ามาหาเธออีหลายวินาที่อานั้น
่อนที่มันะท่วมท้นนแทบสำลัอยู่ใ้เรือนร่าให่โอมอร์แน เทอร์เนอร์ นที่เธอเยล่าวหาว่าเาเป็นเทพบุรทมิฬ
ท่ามลาวามมืสลัวที่มีเพียแสันทร์ทอผ่านเ้ามาทาประูระแบบบานเลื่อนอห้อนอนบนสำนัานรีสอร์
พิมประภานอนอิอยู่ับอไหล่อเา บุรุษที่ทำให้เธอรู้สึหมสิ้นแล้วึ่ศัิ์ศรีอลูผู้หิ
รวมไปถึวามภาภูมิใในารำเนินีวิอยู่ในม่านประเพีมาลอยี่สิบเ็ปี
สามสิบนาทีผ่านไป วามเียบำลัรอบำทุอย่า
มืออมอร์แนที่เยลูบศีรษะเธอเบาๆ เพื่อล่อมให้นอนหลับสบายเริ่มหยุเลื่อนไหว พิมประภายัห่าไลับำว่าหลับนั
เธอไม่สามารถสลัวามิฟุ้่านเี่ยวับ่วเวลาอันแสนสุอนอยู่ใ้ร่าอเาไ้
มอร์แนเหมือนพ่อมที่ทำให้เธอไม่เป็นัวอัวเอเสมอ
โยเพาะืนนี้ มน์วิเศษอเามีอานุภาพร้ายแรว่าทุราว พิมประภาอาเยโรธเาที่ปล้นพรหมารีอเธอในวันเ่า
ทว่าราวนี้เธอโทษเาไม่ไ้
วามสุึมับอยู่ับหัวใเพีย่วเวลาสั้นๆ
แ่มันเป็นราบาปิัวลอีวิ หิสาวไม่สามารถโหนเอไ้ว่าวามหฤหรรษ์ที่เิึ้นเป็นเพียวามฝัน
หนำ้ำยัเป็นเธอเอที่วิวอนให้เาเิมเ็ม
น้ำาทำท่าะไหล... พิมประภายัำไ้ว่ามอร์แนไม่อนุาให้เธอร้อไห้
ร่าบาึ่อยๆ ยับัวลุาอ้อมแนแ็แร่ ทว่าเท้าอเธอยัไม่ทันสัมผัสับพรมนุ่ม
เสียอายหนุ่ม็ทำให้เธอหยุนิ่เียบไป
“ไปไหนหรือพิม” มอร์แนยับัวลุมานั่ใล้ๆ
พิมประภาึหลุบาลมอพื้น้วยเรเาะเห็นน้ำใสๆ ที่เลือบัอยู่ใ้หน่วยา
“ไปเ้าห้อน้ำ่ะ” พยายามุมเสียให้มั่นแ่มันลับแผ่วและสั่นเรือ
“ไปแอบร้อไห้น่ะหรือ”
ความคิดเห็น