คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ค่ำคืนแห่งการเริ่มต้น
บทที่ 1 ค่ำคืนแห่งการเริ่มต้น
'ชั้นเป็นใครกันแน่....'
คำถามนี้มักจะเข้ามาในหัวตลอดแม้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถ้าจะให้ตอบคำถามนี้ละก็ เขาก็คงจะตอบไม่ได้เหมือนกัน
ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำ ยืนอยู่บนยอดต้นไม่สูงต้นหนึ่ง ดวงตาสีดำทอประกายจ้องมองออกไปบนท้องฟ้าสีดำยามค่ำคืนอย่างเหม่อลอย ดวงดารานับร้อยนับพันที่เปล่งประกายอยู่บนท้องฟ้าแม้จะสวยงามเพียงไร มันก็ไม่ได้ช่วยให้เขาได้รับรู้คำตอบเลย
"จีโอ...จีโอ!!!"
เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น ทำให้เขาหลุดออกจากห้วงความคิด แล้วหันไปมองที่ต้นเสียง
"เป็นอะไรไปจีโอ อย่าลืมสิว่าเรากำลังทำอะไรอยู่" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง แต่ต้นเสียงกลับเป็นเหยี่ยวสีน้ำตาลดำตัวใหญ่ที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ข้างๆ มันกระพือปีกของมันแล้วบินมาหาจีโอ ซึ่งเขาก็ยกแขนขึ้นมาให้มันเกาะ
"ขอโทษที พอดีคิดอะไรไปเรื่องเปื่อยน่ะ แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ เกล" จีโอพูด แต่ดวงตายังคงเหม่อลอยออกไปเหมือนเดิม
เหยี่ยวสีน้ำตาลดำ หรือเกล ถอนหายใจครั้งหนึ่งก่อนที่จะพูด "นิสัยชอบเหม่อลอยแบบนั้นยังแก้ไม่หายอีกเหรอ"
"ฮะ ฮะ ฮะ ไม่รู้สิ ผมเองก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นแบบนั้นตั้งแต่ตอนไหน" จีโอหัวเราะเบาๆ
"ข้าว่าเจ้าเลิกทำนิสัยแบบนั้นเถอะ ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังนึกถึงอดีตของตนเองก่อนที่จะสูญเสียความทรงจำใช่ไหมล่ะ แต่เจ้าจำไม่ได้แล้วเหรอว่าเรากำลังทำในสิ่งที่จะทำให้เจ้าได้ความทรงจำกลับคืนมาไม่ใช่เหรอ" เกลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จีโอหันมามองครั้งหนึ่งแล้วยิ้มออกมา
"นั่นสินะ ถ้าเราทำสำเร็จ ก็จะเท่ากับว่าผมกำลังเข้าใกล้อดีตของผมเพิ่มขึ้นมาหนึ่งก้าวสินะ"
เกล เห็นว่าจีโอเริ่มดีขึ้นแล้ว จึงพูดต่อ "ตอนนี้ข้าบินไปโปรยผงยาสลบไว้ทั่วตัวปราสาทแล้ว อีกประมาณสิบนาทีมันก็จะเริ่มแสดงผล หลังจากนั้นพวกเราจะลอบเข้าไปในตัวปราสาท เจ้าจะต้องค้นหาตำแหน่งของศาสตราแห่งความมืดให้เร็วที่สุด เข้าใจนะ”
จีโอพยักหน้า แต่สีหน้ามีความกังวลเล็กน้อย ซึ่งเกลดูออก “มันจะได้ผลจริงๆเหรอ”
เกลถอนหายใจอีกครั้ง “เชื่อมั่นในตนเองหน่อยสิ แผนการในวันนี้ก็เพื่อตัวเจ้าเองนะ”
จีโอพยักหน้า แม้ในใจจะยังมีความกังวลอยู่ แต่สีหน้าดีขึ้นมานิดหน่อยแล้ว เขาล้วงเข้าไปในคอเสื้อที่อยู่ใต้ผ้าคลุมสีดำ แล้วหยิบจี้สร้อยคอที่มีลักษณะเป็นวงกลมสีนิลที่ไม่มีอะไรโดดเด่นขึ้นมาถือไว้ในมือ
เขาจ้องมองไปที่จี้สร้อยคอครั้งหนึ่ง แล้วกำมันเอาไว้จนแน่น ‘เราต้องทำได้สิ จี้สร้อยคอนี่เป็นสิ่งเดียวที่เรายังคงหลงเหลืออยู่’ จีโอคิดในใจ
หนึ่งคนหนึ่งเหยี่ยวจ้องมองไปที่ปราสาทหลังใหญ่ซึ่งตั้งอยู่กลางเมืองที่ด้านหน้าของพวกเขาตาไม่กระพริบ เพราะเป้าหมายของพวกเขาอยู่ด้านในปราสาทนั้น
สิบนาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเวลาที่พวกเขาจะลงมือก็มาถึง จีโอโดดลงมาจากยอดไม้ เดินปะปนเข้าไปกับผู้คนภายในเมืองโดยที่เกลเกาะอยู่บนหัวไหล่ของจีโอ
แม้จะมีผู้คนหัวมามองบ้างแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก ทำให้พวกเขาไม่โดดเด่นมากมายนัก ซึ่งจีโอเองก็ต้องการแบบนี้ ขืนมีคนทำให้เขากลายเป็นจุดเด่นขึ้นมา แผนการในครั้งนี้อาจจะล้มเหลวไปเลยก็ได้
จีโอค่อยๆเดินอย่างใจเย็น เพื่อตรงเข้าไปที่หลังปราสาทตามแผนที่วางเอาไว้ ระหว่างทางที่เดินมาเขาเห็นทหารรักษาการณ์เพียงไม่กี่คนเท่านั้น แสดงว่าจะต้องมีทหารจำนวนมากตามไว้คุ้มครองราชาแน่นอน
ที่เขาเลือกเวลาลงมือเป็นวันนี้ก็เพราะ ราชาของเมืองๆนี้ถูกเรียกตัวไปประชุมนั่นเอง ทหารจำนวนหนึ่งจึงต้องติดตามไปด้วย ทำให้ทหารในเมืองนั้นลดลงไปเยอะมากทีเดียว ซึ่งมากซะจนเขาเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน
จีโอเดินอ้อมไปทางหลังปราสาทโดยให้เป็นที่สังเกตุน้อยที่สุด เมื่อถึงประตูหลังปราสาทก็หยุดเดิน แล้วสวมฮูดสีดำปกปิดส่วนศีรษะ จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปในทันที
ภายในรอบๆปราสาท มีทหารนอนกันเกลื่อนไปหมด ซึ่งก็ตรงกับที่เขาและเกลต้องการ เขาเดินตรงเข้าไปที่ประตูปราสาทด้านในโดยเร็วเพื่อไม่ให้ใครเห็นตัวเขา
“เฮ้ย!!! เจ้าเป็นใครกัน!! ทำไมถึงมาอยู่ในปราสาทแห่งนี้ หรือว่าที่ทหารทั้งหมดสลบไปเป็นฝีมือของเจ้า!!” ทหารหนุ่มคนหนึ่งถือดาบเดินตรงเข้ามาหาจีโอ
‘แย่ล่ะ ยังมีทหารที่ยังไม่สลบอีกงั้นเหรอ’ จีโอคิดในใจ
ทหารหนุ่มเห็นจีโอไม่ตอบ ก็กระชับดาบในมือ แล้ววิ่งตรงเข้ามาหมายจะสังหารในดาบเดียว จีโอเห็นดังนั้นก็โดดถอยออกมาหนึ่งก้าว พร้อมๆกับที่เกลสบัดปีกของมันหนึ่งที
สายลมลูกหนึ่งพัดเข้าหาร่างของทหารหนุ่มอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ร่างของทหารหนุ่มลอยขึ้นเหนือพื้นเกือบสองเมตร
“เหวอ!! นี่มันอะไรกัน!!!” ทหารหนุ่มร้องเสียงดัง
“ถ้าเจ้าหลับไปตั้งแต่ที่ข้าโปรยยาสลบ เจ้าก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้หรอก” เกลพูดเบาๆ พร้อมกับที่ร่างของทหารหนุ่มร่วงลงมาหัวกระแทกพื้นแล้วสลบไป
“ไปกันได้แล้ว อย่างเสียเวลาไปมากกว่านี้เลย” เกลพูด จีโอเห็นดังนั้นก็เดินเข้าไปในตัวปราสาททันที
ภายในตัวปราสาทนั้น มีทหารนอนสลบอยู่ทั่วทุกที่ที่เขาเดินไป เขามองไปรอบๆตัวเมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้วก็หยิบจี้สร้อยคอวงกลมสีนิลขึ้นมาไว้ในมือ แล้วมองไปทางเกล ซึ่งเกลก็พยักหน้าให้ทีหนึ่ง เขาจึงหลับตาลง กำจี้สร้อยคอในมือจนแน่น รวบรวมสมาธิทั้งหมดไว้ที่กำมือ
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ เกลไม่ต้องการที่จะรบกวนจึงยืนมองอยู่เฉยๆ จนผ่านไปเกือบจะห้านาที จีโอถึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“อยู่ด้านบน ชชั้นบนสุดของปราสาท” ทันทีที่จีโอพูดขึ้น เกลก็ใช้สองเท้าของมันเกาะที่ไหล่ทั้งสองข้างของจีโอ แล้วบินขึ้นไปที่ชั้นบนในทันที
ทุกๆแผนการณ์ ยอมมีความผิดพลาดแฝงอยู่เสมอ เช่นเดียวกับพวกจีโอในตอนนี้ เมื่อทหารอีกเกือบร้อยนายวิ่งออกมาจากชั้นใต้ดินของปราสาท ทุกสายตาของทหารจ้องมองไปที่จีโอและเกลที่กำลังลอยอยู่บนฟ้า
“จับมันมาให้ได้!!!” ทหารนายหนึ่งตะโกน ทำให้ทหารที่เหลือทั้งหมดจับอาวุธขึ้น วิ่งตามจีโอไป
“แย่ละ พวกมันไม่โดนยาสลบเหรอเนี่ย!!” เกลพูดขึ้น
“รีบขึ้นไปกันเถอะครับ!!!” จีโอเร่ง เกลเห็นสถาณการณ์ไม่ค่อยดี จึงรีบบินขึ้นไปให้เร็วที่สุด
ฟิ้ว!!! ฉึก!!! บึ้ม!!!
ธนูดอกหนึ่งพุ่งเฉียดปีกของเกลไปปักอยู่ที่เพดานด้านบน ทันใดนั้นมันก็ระเบิดออกจนเพดายเป็นรูขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางเกือบหนึ่งเมตร
“เจ้าพวกนี้ใช้ธาตุได้ด้วยงั้นเหรอ เราต้องรีบแล้วล่ะ” เกลพูดสีหน้าเริ่มเปลี่ยนไป
“บินขึ้นไปในรูเมื่อกี้เลยครับ” จีโอเสนอ เกลเห็นดังนั้นก็รีบบินเข้าไปในช่องที่เกิดจากการระเบิดเมื้อกี้ทันที
“เจ้าจะไปสร้างทางหนีให้พวกมันทำไมเล่า!!!” ทหารนายหนึ่งตะโกน
“ขะ…ข้าขอโทษ” ทหารที่ยิงธนูพูดเบาๆ ด้วยสีหน้าผิดหวัง
“เร็ว!!! รีบตามไปเร็วเข้า!!! เป้าหมายของมันอยู่ที่ศาสตราแห่งความมืดที่อยู่ด้านบนสุด!!!”
ทหารทั้งหมดรีบวิ่งแห่กันขึ้นไปชั้นบนสุด จนไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่งที่ตั้งอยู่ชั้นบนสุดของปราสาท ประตูหน้าห้องถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ตรวนหนาแน่น ทหารนายหนึ่งรีบเอากุญแจมาเปิดในทันที
ครืน!!!
สายลมรุนแรงพัดออกมาจากภายในห้อง จนทหารที่อยู่แถงหน้าถึงกับล้มลงไป
“พวกแก หยุดนะเฟ้ย!!!” ทหารคนหนึ่งตะโกน พยายามฝืนเดินต้านกระแสลมเพื่อเข้าไปในห้อง แต่ก็ทำไม่ได้ ร่างถูกพัดกลับมาที่หน้าห้องเหมือนเดิม
จีโอและเกลยืนอยู่ภายในห้องอย่างไม่ทุกข์ร้อน ทหารทุกนายมองไปที่แท่นที่กลางห้อง แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า การขัดขวางของพวกเขาล้มเหลว จีโอและเกลได้สิ่งที่พวกเขาต้องการไปแล้ว
“นี่น่ะเหรอ ศาสตราแห่งความมืด” จีโอพูด ดวงตาจ้องมองไปที่หนังสือที่เขาถืออยู่ในมือ หนังสือปกสีดำ มีโซ่คล้องไว้เป็นรูปกากบาท ดูๆไปแล้วก็ไม่ต่างจากหนังสือทั่วไปเลยแม้แต่น้อย
“วางมันลงซะ!!!” ทหารหลายคนพยายามตะโกนออกไป แต่จีโอไม่สนใจ ตอนนี้เขาสนใจหนังสือในมือมากกว่า
“ในที่สุดก็ได้มาแล้วสินะ ศาสตราแห่งความมืดชิ้นแรก” เกลพูด พร้อมกับที่บินไปเกาะที่ไหล่ทั้งสองข้างของจีโอ
“ไปกันได้แล้ว เกล” เกลกระพือปีกของมัน ก็มีสายลมพัดผ่านไปที่ผนังด้านบน ผนังเริ่มร้าว และแตกออก ทำให้สามารถมองเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนได้อย่างชัดเจน พระจันทร์เสี้ยวที่ลอยอยู่กลางฟากฟ้าฉายแสงสีนวลเข้ามาในห้องชั้นบนสุดกระทบกับร่างของเกลและจีโอที่หันหลังให้ดวงจันทร์ จนเงาที่ทอดยาวลงมานั้น เสมือนดั่งร่างมนุษย์ที่มีปีกอยู่ด้านหลัง
“หยุดนะ!!! พวกแกเป็นใครกันแน่!!!” ทหารเริ่มร้องตะโกนกันไม่หยุด จีโอมองลงมาอย่างไม่ได้ใส่ใจ เกลกระพืบปีกของมัน ร่างของจีโอก็ค่อยๆลอยขึ้นเหนือพื้น
“ถ้าถามว่าชั้นเป็นใครมาจากไหน ชั้นคงจะตอบให้ไม่ได้ เพราะตัวชั้นเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชั้นเป็นใคร ที่พอจะบอกได้คงจะมีเพียงอย่างเดียว” จีโอหลับตาลงครั้งหนึ่ง พลืมตาขึ้นมาดวงตาก็ทอแสงสีดำสนิทดูลึกลับ
“ชื่อของชั้นคือ จีโอ พีมิดัส จีโอ”
คำพูดสุดท้ายที่ทหารทุกนายได้ยิน ก่อนที่ร่างของจีโอและเกลจะบินออกจากตัวปราสาทแล้วหายลับไปกับท้องฟ้าสีดำยามค่ำคืน
ค่ำคืนที่เป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น….
ความคิดเห็น