คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro...
Intro
สายลม แสงแดด และท้องทะเลอยู่แค่ตรงหน้า....
“พี่ท่านพ่อเรียก”
เซเบอร์ละลายตาจากท้องทะเลเบื้องหน้ากลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงตรงหน้าด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายพร้อมกับตอบเด็กหนุ่มผมสีทองเกือบขาวแบบขอไปที
“รู้น่า”
“พี่พูดอย่างนี้ตลอดแหละ เคยไม่รู้บ้างครับถามหน่อย หึ!”คนเป็นน้องมองรูปหน้าหล่อเหลาอย่างไม่ชอบใจกับนิสัยเรื่อยๆ เปื่อยๆ ไร้ความจริงจังของพี่ชายตัวดี
“เยอะ...”เซเบอร์ตอบ ดวงตาสีนิลกาฬหม่นแสงลงเพียงชั่วครู่ ก่อนจะกลับมาเรียบเฉยราวกับพื้นทะเลอันสงบนิ่งเหมือนเดิม แต่สำหรับน้องชายอย่างเซียร์แล้วกลับมองความผิดปกติเพียงชั่วครู่ของพี่ชายได้แล้วถามออกมาอย่างไม่พอใจ
“อย่าบอกนะว่าพี่ยังไม่เลิกความคิดบ้าๆ นั้นอีก! พี่!”เซียร์ร้องเสียงหลงเมื่อถูกเซเบอร์กระชากคอเสื้อขึ้นอย่างเอาเรื่อง ดวงตาสีนิลดูดุดันน่ากลัวขึ้นเมื่อมีคนมาดูถูกความฝันของตน
“นายอย่าพูดแบบนั้นออกมาอีกนะ...”เซเบอร์กดเสียงต่ำจนฟังดูน่าขนลุกพร้อมกับผลักร่างของน้องชายลงไปกองบนพื้นทรายสีขาวสะอาดแล้วมองลงไปด้วยสายตาเอาเรื่องทิ้งท้าย ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปยังคฤหาสน์ที่อยู่ติดกับชายหาดโดยมีเสียงของเซียร์ตะโกนตามหลังมา
“พี่นั้นแหละที่ต้องเปลี่ยนความคิด!”
แต่กลับดูไกลแสนไกลเกินเอื้อมถึง
เบื้องหน้าของเซเบอร์ตอนนี้คือชายวัยกลางคนเจ้าของเส้นผมสีดำสนิทตัดสั้นแบบรองทรงและดวงตาคมวาวเปี่ยมอำนาจสีดำสนิทในชุดของอัศวินสีกรมท่าปักตรารูปอินทรีสีทอง...ตราประจำอัศวินตระกูลดาร์กที่แสดงถึงความยิ่งใหญ่เกรียงไกรมานับร้อยปี...
คนตรงหน้าคือพ่อแท้ๆ ของเขา ซีเรส ดาร์ก หัวหน้าตระกูลดาร์กคนปัจจุบัน
“พ่อได้ข่าวว่าแกไม่ยอมไปสอบคัดเลือกเป็นอัศวิน...”ชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นบิดาถามเปรยกับลูกชายคนโตที่ตอนนี้ทำท่าหูทวนลม ดวงตาคมกริบไม่ต่างกันมองออกไปทางระเบียงที่ยื่นออกไปทางชายหาด
“เซเบอร์แกได้ยินดีพ่อพูดไหม”ซีเรสถามเสียงเข้ม
เซเบอร์แอบถอนหายใจ ก่อนจะตอบเสียงเบา
“ครับ”
“ทำไมแกถึงไม่ไปสอบ”ซีถามด้วยใบหน้าถมึงทึง
“ผมไม่สบาย...นิดหน่อย”เซเบอร์ตอบเสียงเรียบพร้อมกับหันไปมองอีกทาง
“แกคิดจะทำตัวลอยชายเป็นนักดาบไร้ศักดิ์ศรีไปถึงเมื่อไหร่กัน เซเบอร์!”ซีเรสตวาดใส่เซเบอร์ที่ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาต่อคำต่อว่าของผู้เป็นพ่อ
“น้องแกเป็นอัศวินที่อายุน้อยที่สุด แต่แกเซเบอร์...แกเรียนดาบไปเพื่ออะไร!”ซีเรสชี้หน้าของลูกชายตัวดีที่หันมามองด้วยสายตาว่างเปล่า
“พ่อให้ผมเรียนไม่ใช่หรือครับ...”น้ำเสียงของเขาไร้อารมณ์โดยสิ้นเชิง
พ่อให้ผมเรียน...ไม่ใช่ว่าผมอยากเรียนเพราะชอบดาบเหมือนเซียร์สักหน่อย!
“เซเบอร์...”สายตาดุดันของซีเรสอ่อนลงเมื่อเห็นว่าดวงตาไร้อารมณ์ในตอนแรกฉายแววน้อยใจ
“ครับ”
“แกก็เป็นลูกของพ่อ อยากทำอะไรพ่อก็ไม่ห้ามหรอกนะ แต่ขออย่างเดียวพ่ออยากให้ลูกเป็นอัศวินกลับมาสืบทอดตระกูล ให้พ่อ”
ความคิดในหัวของเซเบอร์ยิ่งติดลบตีกันยุ่งเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินประโยคที่เหมือนกับมัดมือชก
แบบนั้นมันบังคับกันชัดๆ ด้วยความฝันของเขามันจะกลับมาเป็นหัวหน้าตระกูลได้อีท่าไหน พ่อก็รู้อยู่...
“เก็บไปคิดแล้วกันนะ...”
ตัวเมืองยามเย็นจอกแจกจอแจเต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมาพบปะกัน...
“ไง...เซเบอร์หลบมาอีกแล้วหรือไง”บาเทนเดอร์หนุ่มหน้าตาดีท้าวค้างมองลูกค้าประจำที่นั่งฟุบอยู่ตรงเคาน์เตอร์ด้วยสายตาขบขันกับสภาพไร้มาดคุณชายตามแบบปกติ
“ก็พ่อน่ะสิวะกลาส...อยากให้ฉันไปสอบคัดเลือกอัศวิน”เซเบอร์ตอบกลับมาด้วยเสียงอู้อี้ที่ลอดผ่านแขน
“นายก็ไปสอบสิยากอะไร...”
“เรื่องของเรื่องคือฉันไม่อยากไปน่ะเซ่!”เซเบอร์ลุกขึ้นด้วยสภาพที่เส้นผมสีดำสนิทยุ่งเหยิงไปเป็นทรงพร้อมกับใช้มือยันเคาน์เตอร์แล้วตะโกนใส่หน้าเพื่อนสนิทที่ถอยออกห่างพร้อมกับหรี่ตาลงอย่างไม่ชอบใจ
“แกอย่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันได้ไหมวะ”
“เออ”เซเบอร์ล้มตัวลงนั่งเหมือนเดิม
“เอาล่ะ...ในเมื่อพ่ออยากให้แกไปสอบแต่ก็ไปทำอย่างอื่นแทนสิวะ”กลาสเสนอด้วยน้ำเสียงสบายๆ พร้อมกับหยิบแก้วใบใสทรงสูงขึ้นมาเช็ด
เซเบอร์หยุดคิดไปชั่วครู่ ก่อนจะถามเสียงซื่อ
“แล้วทำอะไรดี...”
“ไอ้บื้อ! บอร์ดของสมาคมนักล่ามีไว้ทำไมหัดไปดูบ้างสิ”กลาสชี้ไปทางบอร์ดที่ติดอยู่ในสุดของร้าน
“บอร์ดนั้นไม่ใช่มีแต่ล่าค่าหัวหรือไง ฉันจะไม่เอานะ”
“ก็เลยบอกให้ไปดูเองไง!”กลาสพูดอย่างหงุดหงิด
เซเบอร์ลุกขึ้นยืนตามคำบอกทำให้ชุดคลุมสีดำสนิทพลิ้วไหว ดาบคู่เล่มเพรียวลมทั้งสองไว้พาดกันบนหลังแลดูน่าเกรงขามแต่กลับไม่มีคนแตกตื่นกันเพราะที่นี่คือบาร์ที่มีแต่พวกนักล่าเข้ามาดังนั้นการแต่งตัวน่าสงสัยแบบเขาแถมยังพกอาวุธจึงดูไม่เป็นเรื่องแปลกสำหรับที่นี่ ไม่พกอะไรเลยสิจะดูเด่นกว่า
บอร์ดของสมาคมนักล่าเต็มไปด้วยใบล่าค่าหัวอย่างที่เขาคาด บางใบก็เหลือแต่มุมเพราะถูกฉีกไปส่วนบางใบก็ดูเก่าเสียจนเขาคิดว่าคนในใบอาจจะตายไปแล้วก็ได้
ดวงตาคมกริบไล่ไปตามประกาศแผ่นต่างๆ ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่แผ่นที่ใหม่ที่สุดแล้วเผยรอยยิ้มออกมา
การประลอง...เข้าท่าแหะ
“กลาสไอ้การประลองนี่มันนักล่าประเภทไหนวะ”เซเบอร์ตะโกนถามกลาสที่กำลังเช็ดแก้วอยู่หลังเคาน์เตอร์
“นักล่าเงินรางวัลไง แกสนใจเปล่าล่ะ!”กลาสตะโกนตอบ ก่อนจะหันไปทำงานต่อ
“สนใจสิ...สนมากด้วย”เซเบอร์พูดเสียงเบา ริมฝีปากหยักได้รูปแต้มด้วยรอยยิ้มบางอย่างถูกใจ
การแข่งครั้งนี้จะทำให้เขาไม่ต้องหยุดอยู่กับการเป็นผู้สืบทอดตระกูล...
แค่เขาแพ้ทุกอย่างก็จบ แค่แพ้เท่านั้นพ่อก็จะรู้ว่าเขาไม่เหมาะจะเป็นอัศวิน...
ขอแค่...แพ้
ใช่! แค่แพ้แล้วเราก็จะเป็นอิสระ!
แล้วเขาจะได้สูดกลิ่นกลิ่นทะเลให้เต็มปอด! เพราะสายลม แสงแดด และท้องทะเลอยู่แค่ตรงหน้า!
...นี่คือจุดเริ่มต้นใน Forever war ของเขา...
ความคิดเห็น