เมื่อเหมันต์ผ่านพ้น「玉龙」

   เกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาเพื่อบอกว่าเมืองเป่ยหยางได้เข้าสู่เหมันต์ฤดูแล้ว ท่ามกลางอากาศที่กำลังจะหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆร่างเด็กหญิงคนนึงในตรอกแคบที่ไม่มีใครเหลียวแลนางอยู่ในชุดเก่าๆที่มีรอยปะชุนเต็มไปหมดนางคือเด็กรับใช้หอชุนนาม 'อวี้หลง'

ร่างนั้นใกล้จะหมดลมหายใจเต็มทีร่างกายของนางสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บปราศจากแรงที่จะลุกขึ้นพยุงตัวแผ่นหลังของนางปรากฎริ้วรอยบาดแผลเลือดแดงฉานที่ไหลนองตัดกับหิมะขาวโพลนชวนให้ผู้ที่พบเห็นได้หดหู่กับเด็กหญิงตรงหน้า

นับตั้งแต่วันที่นางอายุ6ขวบหญิงใจยักษ์ผู้หนึ่งก็เข้ามาในบ้านเพื่อจะนำนางไปฝึกเพื่อเป็นนางโลมประจำหอชุนมารดาพยายามช่วยนางทุกวิถีทางทั้งแจ้งทางการทั้งพยายามทำร้ายสมุนหญิงผู้นั้นแต่นั่นกลับไม่เป็นผล

'หญิงใจยักษ์นางเป็นคนของผู้มีอำนาจในเมือง'

ด้วยเหตุนี้มารดาต้องขอร้องอ้อนวอนจนมารดาของนางถูกนำไปเป็นอนุภรรยาเศรษฐีเสียเองภาพเหตุการณ์นั้นยังตรึงในความทรงจำของนางเสมอมาจวบจนวาระสุดท้ายมันก็ยังตามมาหลอกหลอน

8 ปีก่อน

"อย่านำตัวนางไปมิฉะนั้นข้าจักแจ้งทางการ!"

จางฉินร่ำร้องด้วยความเจ็บปวดร่างกายนางสั่นเทาเกรงกลัวบุคคลมีอำนาจตรงหน้าที่จะนำอวี้หลงไป

"แจ้งทางการงั้นรึ หึ หึ เจ้าไม่รู้อะไรเสียแล้วนายท่านของข้าเป็นผู้มีอำนาจในเป่ยหยางและนายท่านต้องการตัวนางไปเป็นนางโลมในหอชุนแม้แต่เจ้าเมืองยังต้องหวั่นเกรงนายท่าน!"

"พวกเจ้ามันใจอำมหิต! นางยังเยาว์เจ้ายังคิดพรากนางไปเป็นของโสมมเกียรตินางสูงส่งเกินกว่าจะเทียบเจ้าอย่าได้หวัง!!"

มือทั้งสองข้างของจางฉินพุ่งไปด้านหน้าหวังจะบีบคอหญิงใจมารผู้นั้นให้ตายแต่เป็นนางเองที่ถูกบรรดาสมุนของหญิงผู้นั้นตบเข้าไปที่หน้าของนางจนล้มฟุบลง

อวี้หลงนางก็ถูกพวกนั้นขู่จะบีบคอให้ตายหากมารดาไม่ยอมยกนางให้พวกมันจางฉินพยายามร้องให้คนช่วยแต่กลับไม่มีผู้ใดแยแสนางเลยอีกทั้งอวี้หลงเองก็กำลังดิ้นรนให้หลุดจากการถูกทรมานยิ่งทำให้จางฉินยิ่งร้อนรนใจ

"เกียรติสูงส่ง? หึ แค่เด็กหญิงชาวบ้านยากจนที่มีใบหน้างดงามล่มเมืองก็เท่านั้นหากได้นางไปหอชุนก็จะมีแขกมากขึ้น ถึงนางจะเด็กแต่ถ้านำไปฝึกสัก4-5ปีเท่านี้นางก็จะได้เป็นนางโลมเต็มตัว อย่ามัวชักช้าพวกเจ้าเอาตัวนางไป!"

"อย่าเข้ามา! ไม่...ไม่หากเจ้าอยากได้อะไรข้าจะหามาให้ขอแค่นางแค่นางเท่านั้น...อวี้หลงของข้าเจ้าอย่ามาพรากนางไป"

หญิงคนนั้นกัดปลายนิ้วทำท่าครุ่นคิดพลางมองไปยังใบหน้าของมารดาไม่นานนางก็ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

"ถ้าเช่นนั้น...ข้าอยากได้ตัวเจ้า!"

:

:

:

:

ภาพเหตุการณ์ต่อจากนั้นช่างแสนเลือนลางนางไม่อยากจะจำมันอีกต่อไป

แต่ก่อนที่มารดาจะถูกนำตัวไปมารดาได้ฝากคำพูดและเงินไว้เพื่อให้นางดำรงชีวิตอยู่ต่อ นางจำได้ว่ามันช่างแสนเศร้าโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง

"อวี้หลงข้าอยู่ดูแลเจ้าไม่ได้อีกแล้วข้าไม่อยากให้เจ้าแปดเปื้อนมลทินข้ามันโง่เขลาอยู่ปกป้องเจ้าไม่ได้พวกนั้นมีอำนาจมากหากไม่ยอมมันจะฆ่าเจ้า"

"ท่านแม่..ฮึก..ฮือ..อย่าไปจากข้าอย่าไปข้ายอมตายข้ายอมตายท่านแม่อย่าไป..ข้าขอตายในอ้อมกอดท่านเสียดีกว่าให้ท่านจากข้าไป"

น้ำตาของนางค่อยๆไหลรินลงราวกับจะกลายเป็นสายเลือด

"อวี้หลงเจ้าจงมีชีวิตอยู่ต่อให้ได้ปิ่นหยกที่ข้าให้จงเก็บไว้เจ้าจงมีชีวิตต่อไปอวี้หลงแม่รักลูก"

"ท่านแม่!!!!!"

ร่างของมารดาที่ถูกฉุดกระชากขึ้นเกี้ยวอย่างไม่ปรานีทำให้ใจของนางเจ็บปวดราวกับถูกกระบี่พันเล่มทิ่มแทง

:

:

:

:

เพื่ออยู่รอดนางต้องระหกระเหินมาทำงานในหอชุนเป็นเด็กรับใช้ต่ำต้อยไม่มีเงินเดือนมีเพียงข้าวเปล่าชามหนึ่งในแต่ละวันที่ไม่พอแม้จะยาไส้แต่นางเรียกร้องอะไรไม่ได้เพราะนางได้ประทับสัญญาทาสไปตอนนางยังเด็กตอนนั้นนางไม่ประสาไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมหวังเพียงมีข้าวกินเท่านั้น

ตัวนางถูกขังในหอชุนตั้งแต่เด็กไม่เคยได้ออกมาครั้นจะหลบหนีไปหามารดาในจวนเศรษฐีก็มิอาจทำได้ในครั้งนี้นางหลบหนีออกมาและถูกจับได้นางถูกลากไปโบยจนสิ้นลมไปคราหนึ่งคนเหล่านั้นจึงโยนนางมาทิ้งที่ตรอกแคบเพราะคิดว่านางตายแล้ว

นางได้แต่เฝ้ารอว่ามารดาจะออกมาตามหานางบ้างแต่นั่นช่างไร้ความหวังนางรู้ดีว่ามารดาอาจมีเหตุผลที่ไม่อาจมาหานางได้ ความสุขที่ได้อยู่กับมารดานั้นช่างแสนสั้นพอๆกับชีวิตนาง

นางนอนเจ็บสาหัสบนพื้นที่เย็นเฉียบด้วยความทรมานภาพเกี้ยวสีแดงที่ถูกยกไปจนลับตานางที่กำลังวิ่งตามจนหมดแรงสลบไปภาพนั้นมันค่อยๆปรากฎขึ้นและเลือนหายไปพร้อมกับลมหายใจของนาง

Talk

:นิยายเรื่องนี้เป็นแนวเรื่อยๆนะคะ เนื้อเรื่องค่อยๆเป็นค่อยๆไปค่ะไม่ได้กระชับเร่งรีบ การดำเนินเรื่องค่อนข้างจะออกแนวตามติดชีวิตของตัวละครหลักเสียส่วนใหญ่แต่สุดท้ายนี้ไรท์ก็ขอฝากนิยายเรื่องแรกของไรท์ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของรีดทุกท่านนะคะヾ(˙❥˙)ﾉ 

นิยายเรื่องนี้อาจมีจุดที่ไม่สมเหตุสมผลบ้างเพราะไรท์ทำเป็นโลกคู่ขนานนะคะใครที่ต้องการความสมเหตุสมผลนะคะไรท์บอกไว้ก่อนเลยค่ะว่าไม่มี555

*ขอย้ำนะคะว่าปมเยอะมาก!!!

*สำนวนภาษาของเรื่องนี้ค่อนข้างจะเบลอๆเหมือนไรท์ดังนั้นรีดทุกคนต้องใช้ฌานขั้นสูงในการอ่าน

---------------------------------------------------------------------------------