ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 ไม่สบาย
ร่างของไททันเอเลนยังคงต่อสู้กับไททันอีก 2 ตัวอยู่ในป่าลึก ทั้งๆที่ยังคงเสียเปรียบอยู่อย่างนั้น เพราะแขนขวาที่ขาดไปยังคงไม่งอกกลับมาใหม่
"อ๊ากกกกกกกกก" เสียงคำรามของไททันเอเลนดังขึ้นเพราะเกิดพลาดท่าเสียหลักล้มลง ไททัน 2 ตัวจึงเข้ามารุมกัด
แฮก แฮก
เสียงหอบของร่างกระทัดรัดที่ยืนถือใบมีดอยู่บนหัวของไททันตัวสุดท้ายที่เพิ่งจัดการเสร็จไป ดวงตาคมรีขวางสีขี้เถ้าเองก็จับจ้องไปยังกิ่งไม้ที่เขาได้สั่งกำชับกับเด็กใต้บังคับบัญชาว่าห้ามไปไหนอย่างหงุดหงิดใจ
"เดี่ยวจะให้ทำความสะอาดทั้งปราสาทเลย" เสียงบ่นพึมพำของผู้มีศักดิ์เป็นหัวหน้าหน่วยดังขึ้นอย่างคาดโทษ ก่อนที่เขาจะออกตามหาคนที่หายตัวไปโดยไม่ได้รับอนุญาต
'อ๊ากกกกกกกกก' เสียงคำรามของไททันที่ดังแว่วมาทำให้เขานั้นหยุดชะงักไปแล้วหันไปทางต้นเสียงทีนที
ถ้าเป็นคนอื่นคงจะคิดว่าเป็นไททันที่ถูกจัดการแล้วคงยิ้มอย่างสะใจ แต่สำหรับเขามันไม่ใช่ เสียงนี้เขาจำได้ดีเพราะมันเป็นเสียงของ... "เอเลน"เสียงทุ้มพูดขึ้นแล้วก็รีบมุ่งหน้าไปทางที่มาของเสียงทันที
"แกห้ามเป็นอะไรเด็ดขาดไม่งั้นแกตายแน่ เอเลน"
เมื่อรีไวล์ไปถึงเขาก็เห็นภาพของไททัน 2 ตัวที่กำลังลังรุมไททันขนาดสิบห้าเมตรที่มีผมสีดำอยู่ ไม่รอช้าร่างเล็กพุ่งเข้าไปจัดการกับไททัน 2 ตัวนั้นอย่างรวดเร็วแล้วจึงไปดึงร่างของเด็กในอาณัติออกมาจากร่างไททันที่ถูกสร้างขึ้น รอบๆร่างของเอเลนคละคลุ้งไปด้วยควันที่แผ่ออกมารวมถึงร่างกายที่ร้อนระอุ
"เอเลน" เสียงทุ้มเรียกร่างโปร่งที่อยู่ในอ้อมแขนตนเอง ทำให้ร่างโปร่งปรือตาขึ้น
"หัวหน้า ผมขอทะ..." ประโยคที่ไม่สามารถพูดออกมาจนจบได้เพราะผู้พูดได้หมดสติไป รีไวล์ที่เห็นเอเลนหมดสติไปเลยช้อนตัวเอเลนขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแต่ก่อนที่เขาจะอุ้มเอเลนขึ้นมาก็ได้ถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมให้เสียก่อน
ใช้เวลาไม่นานรีไวล์ก็พาเอเลนมาจนถึงจุดนัดพบ
"หัวหน้ามาแล้ว"เพทโทร่าเดินตรงมาหาผู้บังคับบัญชาเป็นคนแรกแต่เธอก็สะดุดตากับร่างที่ผู้เป็นหัวหน้าอุ้มมาและบาดแผลที่ไหล่ขวาของเขา
"หัวหน้า..." เธอพูดออกมาอย่างฉงน หัวหน้าของเธอแทบจะไม่เคยพลาดท่าจนได้แผลกลับมาแบบนี้มาก่อน แล้วไหนจะอุ้มเอเลนที่สลบมาอีก เกิดอะไรขึ้นกันแน่
"อย่าเพิ่งถามอะไร ฉันเปียกจะแย่แล้วเนี่ย" รีไวล์ขัดขึ้นก่อนทำให้เพทโทร่าหลุดออกจากภวังค์แล้วเธอก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง
หัวหน้าตัวเปียกกลับมาเพราะไม่มีเสื้อคลุมแต่เอเลนมีเสื้อคลุม ดูจากอาการของเอเลนแล้วน่าจะเกิดจากการแปลงเป็นไททัน ถ้าอยากงั้นก็ไม่แปลกที่เสื้อคลุมจะถูกความร้อนจากร่างไททันจนละลายไป ถ้าอย่างนั้นหันหน้าก็คงเอาเสื้อคลุมตัวเองให้เอเลนไปน่ะสิ
"นี่เพทโทร่า เธอจะอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม คนอื่นเขาเดินไปที่ม้ากันหมดแล้ว" เสียงของออลโอเรียกเธอให้หลุดจากห้วงความคิด เธอจึงหันกลับไปก็เห็นทุกคนเดินไปจนถึงม้ากันหมดแล้ว เธอจึงรีบสาวเท้าตามไปทันที
แล้วเธอก็เห็นภาพที่รีไวล์เอาเอเลนขึ้นไปบนม้าแล้วตัวเองก็ตามขึ้นไปนั่งอยู่ข้างหลัง เลยกลายเป็นว่าเอเลนนั่งพิงรีไวล์
"เอ่อ...หันหน้ากับเอเลน"เธอเปรยขึ้นทำให้ออลโอหันไปมองตาม
"อ๋อ ไอ้เด็กไททันนั่นน่ะหรอ หัวหน้าแค่กลัวว่าถ้าให้มันขึ้นไปนั่งม้าคนเดียวแล้วมันจะตกม้าเอา ก็คงขี้เกียจไปเก็บน่ะแหละ เป็นตัวปัญหาจริงๆ ชิส์" ออลโอพูดตอบเหตุผลของหัวหน้าหน่วยก่อนจะต่อด้วยคำพูดเสียดสีนิดๆ
"อืม" เพทโทร่าตอบแต่ดวงตาสวยก็ยังคงจับจ้องไปยังผู้เป็นหัวหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี
สักพักหน่วยสำรวจทีมรีไวล์ก็กลับมาถึงปราสาทอย่างปลอดภัยกันทุกคน
"ใครก็ได้ ช่วยเอาไอ้เด็กนี่ไปไว้ที่ห้องใต้ดินของมันที" รีไวล์สั่งพร้อมกับวางร่างโปร่งในอ้อมแขนของตนลงบนเก้าอี้ในห้องโถงของปราสาทก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง หน้าที่พาเอเลนไปส่งจึงตกไปอยู่ที่ออลโอเพราะได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้น้อยที่สุด
"อื้อ..." เสียงครางรอดไรฟันที่ดังมาจากร่างกระทัดรัดที่พยายามทำแผลที่ไหล่ขวาให้ตนเองอยู่บนเตียงที่ห้องตัวเอง แต่ดูเหมือนจะทำไม่ได้เพราะใช้การแขนได้เพียงข้างซ้ายข้างเดียว
"เฮ้อ ช่างมันละกัน" สุดท้ายก็ตัดใจไม่ทำต่อและเข้านอนไปในที่สุด
เช้าวันใหม่มาเยือนเป็นวันที่อากาศกลับมาสดใสอีกครั้งเพราะพายุได้พัดผ่านไป แต่ก็ยังคงทิ้งร่องรอยเป็นแอ่งน้ำตามพื้นดินอยู่ประปราย และยังส่งผลให้ห้องใต้ดินที่อยู่ลึกลงไปของปราสาทนั้นอับชื้น จนคนที่นอนอยู่ถึงกับคั่นเนื้อคั่นตัวจนนอนต่อไม่ได้ทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลาตื่นของเขาด้วยซ้ำ
"อื้มมมมม" เสียงครางดังออกมาจากร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงในห้องใต้ดินของปราสาท พร้อมกับตัวที่พลิกไปพลิกมาอย่างกระสับกระส่าย แต่สุดท้ายก็ทนนอนต่อไปไม่ไหวลุกขึ้นมาจากเตียง
แต่ด้วยความที่ลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็วเลยทำให้ปวดหัวจนต้องยกมือมาบีบขมับของตนเองเลยทำให้อาการดีขึ้นก่อนที่ดวงตาสีเขียวมรกตจะมองไปรอบๆตัวอย่างแปลกใจปนสงสัย
"เรามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้ว่าล่าสุดยังต่อสู้กับไททันในป่าอยู่เลยนี่นา...ไม่สิ เราเห็นหัวหน้าหัวหน้าก่อนจะสลบไปนี่นา" ร่างโปร่งพึมพำกับตนเองเบาๆพร้อมๆกับใช้สมองคิดทบทวนแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกอยู่ดี
กริ๊ก แอดดดด
เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นนั้นขัดความคิดของเลนและทำให้เขามองไปยังประตูแล้วก็ปรากฎร่างของหญิงสาวผู้ใจดีคนเดียวในหน่วยรีไวล์
"คุณเพทโทร่า"เอเลนพูดชื่อของคนที่มาห้องของเขา
"อ้าว ตื่นแล้วหรอเอเลน ฉันแค่จะมาดูอาการน่ะ" เธอตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตร
"ดูอาการผม???"เอเลนถามย้ำอีกครั้งเพราะเขาไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยสักนิด ยกเว้นแค่ตอนที่เขาปวดหัวเพราะลุกเร็วไปเท่านั้น
"ใช่จ้ะ ก็เมื่อวานตอนที่กลับมาจากป่ากันน่ะเอเลนตัวร้อนมากเลย ฉันก็เลยจะมาดูว่าดีขึ้นหรือยังจะได้ให้กินยา แต่เท่าที่เห็นก็เหมือนจะหายดีแล้วนะ" เพทโทร่าตอบกลับมา
"หรอครับ แล้วผมกลับมาที่นี่ได้ยังไง" เอเลนถามในสิ่งที่ตนสงสัย
"อืม...เท่าที่ฉันเห็นก็ตอนที่หัวหน้าอุ้มเอเลนกลับมาแต่ตัวหัวหน้านี่เปียกโชกเลยส่วนเอเลนก็มีผ้าคลุมคลุมกันฝนมาด้วย แล้วหัวหน้าก็เอเลนขึ้นม้าแล้วก็ขึ้นตามมานั่งข้างหลังเอเลนแล้วก็ขี่ม้ากลับมาที่นี่ เห็นบอกว่าถ้าจับให้นั่งคนเดียวถ้าตกไปขี้เกียจไปเก็บน่ะ ส่วนคนที่พาเอเลนมาที่ห้องก็ออลโอน่ะเพราะหัวหน้าสั่งให้ใครก็ได้ช่วยเอาเอเลนกลับมาที่ห้องใต้ดินแล้วออลโอเขาได้แผลกลับมาน้อยที่สุดน่ะเลยต้องรับหน้าที่นี้ไป...อืม นี่มันได้เวลาที่ฉันต้องไปทำมื้อเช้าแล้วนี่นา ไปก่อนนะเอเลน"
พูดจบเธอก็รีบออกไปจากห้องของเอเลนทันทีไม่รอให้เอเลนได้ถามคำถามสุดท้าย
'หัวหน้าเป็นยังไงบ้างครับ'
เอเลนลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินไปยังห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวไม่นานนักเขาก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยจึงเดินไปยังห้องอาหารของปราสาทเพื่อไปรับประทานมื้อเช้า
เมื่อมาถึงก็พบว่าทุกคนมากันครบแล้วเว้นก็เพียงแต่...
"หัวหน้าล่ะครับ"เอเลนเดินไปนั่งประจำที่แล้วพูดขึ้น
"ยังไม่เห็นลงมาเลย ปรกติหัวหน้าก็ไม่ใช่คนตื่นสายอะไรนะ นายไปดูทีสิเอเลน" กันเตอร์ตอบกลับมาเป็นคนแรกพร้อมกับฝากให้เอเลนช่วยไปดูหัวหน้าหน่วยที่วันนี้ไม่ลงมาตามเวลาอย่างผิดวิสัย
ก็อก ก็อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องของผู้ที่มีตำแหน่งสูงที่สุดในปราสาทแห่งนี้
"หัวหน้าครับ" เอเลนเคาะประตูแล้วเรียกชื่อผู้เป็นเจ้าของห้อง
"...." แต่สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงความเงียบ
เขาจึงเอาหูแนบกับบานประตูแต่ผลก็เป็นอย่างเดิมคือได้ความเงียบเป็นคำตอบ เอเลนเลยลองเอามือบิดลูกบิดประตูก็ปรากฎว่ามันไม่ได้ล็อคเอาไว้
"หัวหน้าครับ...งั้นผมขอเข้าไปนะครับ" เอเลนกล่าวขออนุญาตแต่ก็ยังคงไม่มีเสียงตอบรับเขาจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องของผู้บังคับบัญชา
"หัวหน้าครับ" ร่างโปร่งส่งเสียงเรียกคนที่ตนมาตามให้ไปทานมื้อเช้าแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบนับกลับมาเหมือนเดิม
แต่เขาก็ไปสะดุดตากับผ้าห่มที่นูนขึ้นมาจากฟูกบนเตียงพร้อมกับเรือนผมสีดำที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา ดวงตาสีมรกตเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจที่หัวหน้าของเขายังคงนอนคุดคู้อยู่ในผ้าห่มในเวลานี้
เอเลนเดินเข้าไปหวังจะปลุกรีไวล์แต่เมื่อมือของเขาสัมผัสเขาที่แขนของผู้บังคับบัญชาที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาดวงตาของเขาก็ต้องเบิกกว้างอีกครั้ง
"หัวหน้า...ตัวร้อน!!!"
ช่วงนี้จะอัพไม่ค่อยบ่อยนะ คนที่ติดตามอยู่ก็รอกันหน่อย แล้วก็นะ
นักอ่านเงาท้างงงหลายยยจ๋าาาา ช่วยเมนท์กันหน่อยน้าาา
เพื่อสปีริตในการแต่งของไรท์ พลีสสสสสสสสสส
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น