I love you because... [Rivaille x Eren]

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 แสงสว่างในห้วงนิทรา

ร่างเล็กสมส่วนเดินไปหาร่างโปร่งเพื่อจะปลุกแต่เมื่อถึงตัวมือหนานั้นกำลังจะเอื้อมไปถึงตัวของผู้ที่อยู่ในห้วงนิทราแต่ก็ได้หยุดชะงักลง
เพราะดวงตาคมสีขี้เถ้านั้นไปสะดุดกับใบหน้ายามหลับของเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาล คิ้วสีน้ำตาลเข้ม 2 ข้างกำลังขมวดเข้าหากัน และมีเหงื่อซึมชื้นที่บริเวณข้างขมับ ราวกับว่ากำลังฝัน และเป็นฝันที่ไม่ใช่ฝันดี

"ทุกคน...ผมขอโทษผมผิดเอง" เสียงพึมพำจากคนที่อยู่ในห้วงนิทรา น้ำเสียงนั้นแสดงถึงความรู้สึกผิด ความหดหู่ ความเศร้าหมอง รีไวล์เองก็เดาได้ไม่ยาก คงจะฝันว่าตัวเองกลายร่างแล้วควบคุมสติไม่ได้สินะ

มือหนาที่ชะงักไปในตอนแรกเปลี่ยนเป้าหมายจากลำตัวไปเป็นศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยผมสีน้ำตาลแทน รีไวล์นั้นลูบหัวเอเลนอย่างเบามือเหมือนเป็นการปลอบโยน

ในหัวเอาแต่คิดเรื่องอะไรนะ ถึงได้ฝันขนาดนี้ จริงๆเลยไอ้เด็กบ้านี่

รีไวล์ก่นด่าเด็กในอาณัติอยู่ภายในใจซึ่งแตกต่างจากการกระทำของเขาโดยสิ้นเชิง

ไม่นานสีหน้าของผู้ที่อยู่ในห้วงนิทราก็ค่อยๆผ่อนคลายลง ปมระหว่างคิ้วนั้นเรือนหายไป รวมถึงริมฝีปากสีชมพูอิ่มสวยที่ค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาบางๆ

ทำให้เจ้าของมือที่อยู่บนศีรษะของเจ้าของใบหน้าที่ดูมีความสุขเผลอยิ้มตามไปด้วยอย่างที่ไม่ได้ทำมานานเพราะการยิ้มของเขาครั้งนี้เป็นรอยยิ้มที่มาจากใจจริงไม่ใช่การเสแสร้งหรือแสยะยิ้ม

ตอนนี้นายทำให้ฉันเป็นอะไรกันนะ เอเลน
.
.
.
.
.
รู้สึก...อบอุ่นจังเลย ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ เมื่อกี้เรายังเห็นภาพที่เรากลายเป็น...อสุรกายที่อาละวาดจนฆ่าพวกพ้องอยู่แท้ๆแต่ทำไมตอนนี้เราถึงกับรู้สึกดีอย่างนี้นะ

ในห้วงคิดที่เขาอยู่ในตอนนี้มีแต่ตัวเขาที่นั่งอยู่กับพื้นในที่ที่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอแต่ความมืดมิด แต่จู่ๆก็เหมือนกับเขาได้พบแสงสว่าง

ใบหน้ามนค่อยเงยหน้าขึ้นไปเพราะเขารู้สึกเหมือนความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายนี้จะมาจากศีรษะของเขาเอง
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปเขาก็พบกับใบหน้าคมคายของผู้เป็นหัวหน้า และความอบอุ่นที่เขารู้สึกนั้นก็มาจากฝ่ามือที่กำลังลูบหัวของเขาราวกับจะเป็นการปลอบโยนของร่างกระทัดรัดที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเขานี่เอง

คุณคือแสงสว่างของผมนะครับหัวหน้า

เขาคิดพร้อมกับริมฝีปากที่ระบายยิ้มให้แสงสว่างของเขา และสิ่งที่เขาเห็นหลังจากนั้นก็ทำให้เขาอึ้งไปชั่วขณะ

 หัวหน้า...ยิ้ม หัวหน้ากำลังยิ้มให้เขา ตอนนี้ในอกของเขากำลังจะระเบิด ทำไมเขาถึงรู้สึกอย่างนี้ได้นะ เราเป็นอะไรไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูที่ปลุกให้เอเลนหลุดออกมาจากภวังค์แห่งนิทราที่ทำให้เขารู้สึกทั้งทุกข์และสุขในภายหลัง ดวงดาสีเขียวกระพริบถี่เพื่อปรับแสง จนดวงตาของเขาปรับแสงจนสามารถมองได้ชัดแล้ว

เอเลนค่อยๆยกศีรษะขึ้นมาจากแขนแล้วมองไปที่ประตูบานใหญ่อันเป็นที่มาของเสียงเคาะเมื่อสักครู่นี้
ปรากฎเป็นแผ่นหลังของร่างเล็กแต่หากดูแข็งแกร่งกำลังยืนสนทนากับใครสักคน ไม่นานนักร่างของผู้มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าหน่วยก็หันหลังแล้วเดินมาทางเขา

"กว่าจะตื่นได้นะ"รีไวล์พูดอย่างเคืองๆแบบไม่จริงจังมากนัก

แต่ใจของเอเลนตอนนี้กับกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง เพราะภาพใบหน้ายามกำลังยิ้มของหัวหน้าของเขากำลังขึ้นมาซ้อนทับกับใบหน้าเฉยชาในตอนนี้ และไหนจะความรู้สึกอุ่นวาบที่อยู่บนศีรษะของเขาอีก
มันราวกับว่าความฝันนั้นเป็นความจริง แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอกเพราะหัวหน้าคงจะไม่มีทางยิ้มและลูบหัวด้วยความเอ็นดูเขาเหมือนในฝันอย่างแน่นอน ในความเป็นจริงคงมีแต่หน้าแข้งที่พร้อมจะฟาดเข้าที่เขาอยู่ตลอดเวลาเสียมากว่า

"แกเป็นอะไร ทำไมมองหน้าฉันอย่างนั้น" รีไวล์มองเอเลนด้วยสายตาดุๆอย่างที่มักจะทำเป็นประจำ

"เอ่อ...เปล่านี่ครับหัวหน้า"เอเลนทำสีหน้าซื่อๆตอบกลับไป ทำให้รีไวล์เลิกที่จะซักไซร้ให้มากความ

"เอ๊ะ หัวหน้าครับ นี่มันกี่โมงแล้วอะครับ" เอเลนถามเพราะเท่าที่เขาจำได้คือเขานั่งแยกเอกสารเสร็จตอนประมาณ 6 โมงเย็น เขาว่าเขาคงจะหลับไปนานหน้าดู

"2 ทุ่ม" รีไวล์ตอบเรียบๆ

"หา 2 ทุ่ม หัวหน้าก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย หัวหน้าจะเอาอะไรไหมครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้" เอเลนพูดอย่างตกใจระคนเป็นห่วงผู้เป็นหัวหน้าของเขา แล้วจึงอาสาจะไปหาอะไรให้หัวหน้าของเขากิน

"เอาเป็นกาแฟกับขนมปังก็ได้เร็วๆหน่อยก็ดีฉันหิว" รีไวล์สั่ง

"ครับหัวหน้า" เอเลนรับคำแล้วก็รีบเดินลงไปยังห้องครัวของคฤหาสน์หลังนี้ รีไวล์เองก็เดินไปนั่งรออาหารเย็นที่โต๊ะทำงาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ไม่นานนักเสียงเคาะประตูห้องของรีไวล์ก็ดังขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้ดีอยู่แล้ววาสจะต้องเป็นใคร

ประตูไม้ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างโปร่งที่เดินเข้าห้องมาพร้อมกับถาดที่มีกาแฟ ขนมปัง 3 ก้อน และน้ำเปล่าที่เอามาเผื่อรสชาติกาแฟจะไม่ถูกปากผู้ที่เป็นคนสั่ง

เอเลนยกถาดอาหารไปวางไว้บนโตีะตรงหน้ารีไวล์ และหันหลังจะเดินออกไปจากห้องแต่ก็ต้องหยุดแล้วหันกลับมาเพราะเสียงของหัวหน้าของเขาเรียกเอาไว้

"จะไปไหน"

"จะไปหาอะไรกินครับ"

"ไม่ต้อง กินมันที่นี่แหละ" สิ่งที่รีไวล์พูดออกมาทำเอาเอเลนอึ้งไปชั่วขณะ

"เอ๋" เอเลนครางในรำคออย่างไม่เข้าใจ

"ฉันบอกให้นายมากินกับฉันนี่" รีไวล์ตอบอย่างหน่ายๆ

"เอ่อ ไม่ดีกว่าครับหัวหน้า" เอเลนตอบปฏิเสธไป

ให้เขากินข้าวกับหัวหน้าเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก อึดอัดแย่

"บอกใหมาก็มา"รีไวล์พูดเน้นย้ำทีละคำทำให้เอนต้องเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่เขานั่งมาก่อนหน้านี้อย่างจำใจเพราะไม่อาจขัดคำสั่งของคนเป็นหัวหน้าได้

"ทำไม นั่งกินข้าวกับฉันมันน่าอึดอัดขนาดนั้นเลยรึไง" รีไวล์ถามเสียงขุ่นราวกับล่วงรู้ความคิดในใจของเอเลน

"เอ่อก็...หัวหน้าเป็นหัวหน้านี่ครับ จะให้ผมนั่งกินข้าวร่วมถาดกับหัวหน้าแบบนี้" เอเลนพูดพร้อมกับก้มหน้า เพราะทีนี่ยึดหลักการเคารพผู้บังคับบัญชาเป็นอันดับแรก

"ลืมไปแล้วหรือไง ว่าฉันมีหน้าที่จับตาดูนายน่ะ" รีไวล์พูดออกมาแต่คำพูดที่เขาพูดออกมานั้นกับตรงข้ามกับสิ่งที่อยู่ในใจเขาอย่างสิ้นเชิง

ฉันก็แค่อยากกินข้าวกับนาย อยากให้นานอยู่ในสายตาของฉันก็เท่านั้นเอง เอเลน....

"ครับ" เอเลนตอบ

ผิดหวัง...ทำไมเขาต้องรู้สึกผิดหวังล่ะ หัวหน้าก็แค่ทำตามหน้าที่ ไม่เข้าใจตัวเองอีกแล้ว

"กินซะ ฉันกินไม่หมด" รีไวล์พูดแล้วเลื่อนถาดที่เหลือขนมปังอยู่ 2 ก้อน และน้ำเปล่าที่ไม่ได้แตะเลยสักนิด ส่วนกาแฟนั้นหมดเกลี้ยง

สิ่งที่เหลืออยู่บนถาดนั้นทำให้เอเลนระบายยิ้มออกมาอย่างดีใจ หัวหน้าชอบกาแฟรสชาติเดียวกับที่เขาชอบ

"หัวหน้าชอบกาแฟหรอครับ"

"ก็อร่อยดี" คำตอบนั้นทำให้เอเลนรู้สึกดีใจมาก

"งั้นวันหลังผมจะชงให้อีกดีไหมครับหัวหน้า"

"ก็ดี" รีไวล์ตอบแล้วลุกขึ้นยืนจะเดินไปห้องน้ำ แต่ก็หันหลังกลับมาพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ใบหน้ามนของผู้ใต้บังคับบัญชาเผยยิ้มกว้างออกมา

"ขอบคุณสำหรับมื้อนี้"









ถ้าอ่านก็ช่วยคอมเมนท์กันหน่อยนะ ไรท์อยากได้กำลังใจอ่าาาา รักคนอ่าน เลิฟคนคอมเมนท์นะจ๊ะ