ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ความรู้สึกแปลกๆ
เขาคิดถูกไหมนะที่ถามออกไปแบบนั้น เพราะจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเอเลนมันกลับแปรเปลี่ยนเป็นความเศร้าหมองเข้ามาแทน
แกน่ะยังเด็กและอ่อนแอเกินไปที่จะต้องมาแบกรับเรื่องแบบนี้ เอเลน
"ก็...ไม่ชอบนั่นแหละครับ แต่ทำไมหัวหน้าถึงถามแบบนี้ล่ะครับ" จากใบหน้าเศร้าสร้อยของเอเลนที่โผล่มาให้เห็นเพียงแวบเดียวนั้นก็กลับไปเป็นใบหน้าใสซื่อเหมือนลูกหมาที่จะเชื่อฟังแต่เจ้านายเหมือนปกติยามที่อยู่กับผู้เป็นหัวหน้า
"ไม่ต้องมาถามฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละแล้วก็ไม่ได้เป็นห่วงอะไรแกเลยด้วยซ้ำ...ถ้าว่างนักก็ตามมา" พูดจบร่างเล็กแต่ดูแข็งแกร่งก็หันหลังกลับไปแล้วจ้ำอ้าวแบบไม่สนใจรอเอเลนที่ตนเองบอกว่าให้เดินตามไปสักนิด ทิ้งไว้แต่เอเลนที่ยืนงงอยู่อย่างนั้น เขายังไม่ทันพูดอะไรเลยนะทำไมหัวหน้าต้องตอบกลับแทบจะทันทีแบบนั้น แถมยังพูดซะรัวจนผิดวิสัยด้วย แล้วไหนจะสีหน้าแปลกๆนั่นอีกเป็นอะไรของเขานะหรือจะไม่สบายเป็นอะไรมากรึเปล่านะ ภายในใจของเอเลนนั้นเป็นไปด้วยความฉงนและความเป็นห่วงว่าผู้เป็นหัวหน้าของเขานั้นเป็นอะไรกันแน่ ทางฝั่งรีไวล์เองเขาก็ยังคงสับสนว่าความรู้สึกอึดอัดตอนที่เขาพูดตอบเอเลนไปคืออะไร แล้วเจ้าเด็กนั่นมันจะคิดยังไงเนี่ย เราเป็นอะไรไปนะ
2 ร่างของผู้บังคับบัญชาและผู้ใต้บังตับบัญชาเดินไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่ห้องที่ใหญ่และ'สะอาด'ที่สุดในคฤหาสน์แห่งนี้ ก่อนที่ร่างเล็กกว่าของผู้เป็นเจ้าของห้องจะก้าวนำเข้าไปในห้องโดยที่ไม่ได้ปิดประตู
ผู้ที่เดินตามหลังมาจึงเดินตามเข้าไปในห้อง ดวงตาสีเขียวมรกตสดใสมองสอดส่ายไปทั่วห้องที่เขาเข้ามาแทบจะนับครั้งได้ เพราะเจ้าของห้องจะทำความสะอาดด้วยตนเองเหตุเพราะว่าคนอื่นทำความสะอาดได้ไม่ดีพอ(สำหรับเจ้าของห้อง)
"เอเลน มานั่งนี่"เสียงทุ้มของรีไวร์ดังขึ้น ทำให้เอเลนหันไปมองก็พบว่ารีไวล์กำลังจ้องมาที่เขาแล้วชี้ไปที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานตัวใหญ่ในห้อง ซึ่งเอเลนก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่เยื้องๆกับเก้าอี้หนังขนาดใหญ่ที่ท่าทางจะนั่งสบายซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นของเจ้าของห้องนี้อย่างว่านอนสอนง่าย
ปึง ปึง ปึง เสียงของตั้งกระดาษสูงเป็นกองเผนิญที่ถูกยกมาตั้งข้างหน้าของเอนเลน ทางด้านข้าง และถัดไป
"เอ่อ...นี่" เอเลนถึงกับตกใจในความเยอะของเอกสารพวกนี้ แล้วตกลงหัวหน้ารีไวล์จะให้เขาทำอะไรกันแน่เนี่ย
"เอกสารพวกนี้เป็นรายงานที่ทหารแต่ละคนเขียนส่งฉันมา นายก็แค่อ่านคร่าวๆแล้วก็แยกไว้เป็นกองๆ หลักๆก็จะมีเรื่องขอเบิกอุปกรณ์ข้าวของเครื่องใช้ รายงานความประพฤติ รายงานการพบไททัน
สรุปการประชุม นายก็แยกไว้แล้วฉันจะตรวจเป็นกองๆ"
"ครับ"เอเลนรับคำแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านรายงานทีละฉบับแล้วก็คัดแยกออกเป็นกองๆตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายจากผู้ที่เป็นหัวหน้า
ทั้ง 2 นั่งทำงานของตัวเองไปเรื่อยๆจนเวลาร่วงเลยไปจากเที่ยงเป็นบ่าย จาดบ่ายเป็นตอนเย็นและใยที่สุด
เสร็จสักที เฮ้อ เมื่อยจริงๆเลย เอเลนบ่นอยู่ในใจเพราะไม่อยากจะส่งเสียงรบกวนรีไวล์ที่กำลังเคร่งเครียดอยู่กับการอ่านและสรุปรายงานทีละฉบับ ก็แน่ล่ะขนาดเขาอ่านแค่คร่าวๆยังปวดตาขนาดนี้แล้วหัวหน้าที่ต้องมานั่งอ่านทั้งฉบับคงจะปวดตาแย่ เพราะนี่คือรายงานของทหารคงไม่มีใครที่จะมานั่งคัดลายมือมาส่ง นี่ก็ 6 โมงได้เวลาอาหารเย็นแล้วสิ แต่หัวหน้ายังทำไม่เสร็จเลยเรานั่งรอให้หัวหน้าเสร็จก่อนก็ได้จะได้ลงไปกินข้าวพร้อมกัน
"อื้อ...." เสียงครางในลำคอ และมือที่ประสานกันแล้วเหยียดตรงออกไปเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ
"เขียนรายงานได้ชุ่ยจริงๆพวกนี้ เดี๋ยววันหลังคงจะต้องมีการลงโทษกันสักหน่อย"เสียงบ่นพึมพัมอยู่คนเดียว และมือข้างหนึ่งกุมที่ปลายคางขณะคิดบทลงโทษถ้าหากมีคนเขียนรายงานชุ่ยๆมาส่งจนทำให้เขาต้องมานั่งตรวจตั้งค่อนวัน
เดี๋ยวนะ เหมือนเขาจะจำได้ว่าไม่ได้มีเพียงแค่เขาคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้
ร่างกระทัดรัดชันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เขานั่งมาเป็นเวลานานทำให้มองเห็นหัวสีน้ำตาลที่ฟุบลงไปอยู่บนแขน
"เอเลน" แต่ถึงแม้เขาจะส่งเสียงเรียกร่างโปร่งนั้นก็ยังคงนอนอยู่ท่าเดิมไม่ได้ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย
แกน่ะยังเด็กและอ่อนแอเกินไปที่จะต้องมาแบกรับเรื่องแบบนี้ เอเลน
"ก็...ไม่ชอบนั่นแหละครับ แต่ทำไมหัวหน้าถึงถามแบบนี้ล่ะครับ" จากใบหน้าเศร้าสร้อยของเอเลนที่โผล่มาให้เห็นเพียงแวบเดียวนั้นก็กลับไปเป็นใบหน้าใสซื่อเหมือนลูกหมาที่จะเชื่อฟังแต่เจ้านายเหมือนปกติยามที่อยู่กับผู้เป็นหัวหน้า
"ไม่ต้องมาถามฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละแล้วก็ไม่ได้เป็นห่วงอะไรแกเลยด้วยซ้ำ...ถ้าว่างนักก็ตามมา" พูดจบร่างเล็กแต่ดูแข็งแกร่งก็หันหลังกลับไปแล้วจ้ำอ้าวแบบไม่สนใจรอเอเลนที่ตนเองบอกว่าให้เดินตามไปสักนิด ทิ้งไว้แต่เอเลนที่ยืนงงอยู่อย่างนั้น เขายังไม่ทันพูดอะไรเลยนะทำไมหัวหน้าต้องตอบกลับแทบจะทันทีแบบนั้น แถมยังพูดซะรัวจนผิดวิสัยด้วย แล้วไหนจะสีหน้าแปลกๆนั่นอีกเป็นอะไรของเขานะหรือจะไม่สบายเป็นอะไรมากรึเปล่านะ ภายในใจของเอเลนนั้นเป็นไปด้วยความฉงนและความเป็นห่วงว่าผู้เป็นหัวหน้าของเขานั้นเป็นอะไรกันแน่ ทางฝั่งรีไวล์เองเขาก็ยังคงสับสนว่าความรู้สึกอึดอัดตอนที่เขาพูดตอบเอเลนไปคืออะไร แล้วเจ้าเด็กนั่นมันจะคิดยังไงเนี่ย เราเป็นอะไรไปนะ
2 ร่างของผู้บังคับบัญชาและผู้ใต้บังตับบัญชาเดินไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่ห้องที่ใหญ่และ'สะอาด'ที่สุดในคฤหาสน์แห่งนี้ ก่อนที่ร่างเล็กกว่าของผู้เป็นเจ้าของห้องจะก้าวนำเข้าไปในห้องโดยที่ไม่ได้ปิดประตู
ผู้ที่เดินตามหลังมาจึงเดินตามเข้าไปในห้อง ดวงตาสีเขียวมรกตสดใสมองสอดส่ายไปทั่วห้องที่เขาเข้ามาแทบจะนับครั้งได้ เพราะเจ้าของห้องจะทำความสะอาดด้วยตนเองเหตุเพราะว่าคนอื่นทำความสะอาดได้ไม่ดีพอ(สำหรับเจ้าของห้อง)
"เอเลน มานั่งนี่"เสียงทุ้มของรีไวร์ดังขึ้น ทำให้เอเลนหันไปมองก็พบว่ารีไวล์กำลังจ้องมาที่เขาแล้วชี้ไปที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานตัวใหญ่ในห้อง ซึ่งเอเลนก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่เยื้องๆกับเก้าอี้หนังขนาดใหญ่ที่ท่าทางจะนั่งสบายซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นของเจ้าของห้องนี้อย่างว่านอนสอนง่าย
ปึง ปึง ปึง เสียงของตั้งกระดาษสูงเป็นกองเผนิญที่ถูกยกมาตั้งข้างหน้าของเอนเลน ทางด้านข้าง และถัดไป
"เอ่อ...นี่" เอเลนถึงกับตกใจในความเยอะของเอกสารพวกนี้ แล้วตกลงหัวหน้ารีไวล์จะให้เขาทำอะไรกันแน่เนี่ย
"เอกสารพวกนี้เป็นรายงานที่ทหารแต่ละคนเขียนส่งฉันมา นายก็แค่อ่านคร่าวๆแล้วก็แยกไว้เป็นกองๆ หลักๆก็จะมีเรื่องขอเบิกอุปกรณ์ข้าวของเครื่องใช้ รายงานความประพฤติ รายงานการพบไททัน
สรุปการประชุม นายก็แยกไว้แล้วฉันจะตรวจเป็นกองๆ"
"ครับ"เอเลนรับคำแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านรายงานทีละฉบับแล้วก็คัดแยกออกเป็นกองๆตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายจากผู้ที่เป็นหัวหน้า
ทั้ง 2 นั่งทำงานของตัวเองไปเรื่อยๆจนเวลาร่วงเลยไปจากเที่ยงเป็นบ่าย จาดบ่ายเป็นตอนเย็นและใยที่สุด
เสร็จสักที เฮ้อ เมื่อยจริงๆเลย เอเลนบ่นอยู่ในใจเพราะไม่อยากจะส่งเสียงรบกวนรีไวล์ที่กำลังเคร่งเครียดอยู่กับการอ่านและสรุปรายงานทีละฉบับ ก็แน่ล่ะขนาดเขาอ่านแค่คร่าวๆยังปวดตาขนาดนี้แล้วหัวหน้าที่ต้องมานั่งอ่านทั้งฉบับคงจะปวดตาแย่ เพราะนี่คือรายงานของทหารคงไม่มีใครที่จะมานั่งคัดลายมือมาส่ง นี่ก็ 6 โมงได้เวลาอาหารเย็นแล้วสิ แต่หัวหน้ายังทำไม่เสร็จเลยเรานั่งรอให้หัวหน้าเสร็จก่อนก็ได้จะได้ลงไปกินข้าวพร้อมกัน
"อื้อ...." เสียงครางในลำคอ และมือที่ประสานกันแล้วเหยียดตรงออกไปเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ
"เขียนรายงานได้ชุ่ยจริงๆพวกนี้ เดี๋ยววันหลังคงจะต้องมีการลงโทษกันสักหน่อย"เสียงบ่นพึมพัมอยู่คนเดียว และมือข้างหนึ่งกุมที่ปลายคางขณะคิดบทลงโทษถ้าหากมีคนเขียนรายงานชุ่ยๆมาส่งจนทำให้เขาต้องมานั่งตรวจตั้งค่อนวัน
เดี๋ยวนะ เหมือนเขาจะจำได้ว่าไม่ได้มีเพียงแค่เขาคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้
ร่างกระทัดรัดชันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เขานั่งมาเป็นเวลานานทำให้มองเห็นหัวสีน้ำตาลที่ฟุบลงไปอยู่บนแขน
"เอเลน" แต่ถึงแม้เขาจะส่งเสียงเรียกร่างโปร่งนั้นก็ยังคงนอนอยู่ท่าเดิมไม่ได้ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น