I love you because... [Rivaille x Eren]

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ไม่ได้เป็นห่วง

"เฮ้ออออ เสร็จสักที" เจ้าของเสียงพูดขึ้นพร้อมกับนำแขนตัวเองขึ้นปาดเหงื่อ พร้อมกับมองดูห้องที่เขาเพิ่งทำความสะอาดเสร็จไป จริงๆห้องนี้ก็แทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำเพราะเจ้าของห้องเขาดูแลเป็นอย่างดีอยู่แล้ว แต่ที่เขาเหนื่อยก็เพราะเขาต้องทำทั้งชั้นเนี่ยสิ

"เอเลน~ ได้เวลาอาหารกลางวันแล้วจ้ะ" เสียงเรียกดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อต้องหันไปมองแล้วขานรับ

"ครับผม"เอเลนตอบแล้วจึงเดินตามรุ่นพี่เพร็ทโทน่าผู้ใจดีไปยังห้องอาหารที่อยู่ชั้นล่างสุดของคฤหาสน์เก่าที่พวกเขามาพักระหว่างช่วงปฏิบัติงานสำรวจนอกกำแพง เอเลนคิดว่าถ้าทานข้าวเสร็จก็คงจะได้พักสักทีสินะอยากนอนจังเลย แต่ทว่าความติดนั้นก็ต้องหยุดลงเมื่อ

"เอเลนจ๋าาาาาา"เสียงที่ไม่ต้องเดาก็รู้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร รวมถึงน้ำเสียงที่ดูเหมือนราวกับได้โลกทั้งใบไว้ในครอบครองก็คงจะหนีไม่พ้นเรื่องการทดลองเกี่ยวกับไททัน

"ช่วยอะไรหน่อยสิ"

"ครับ?"เอเลนจำต้องหันไปทำความเคารพหัวหน้าหมู่ฮันซี่

"คือจะขอตัวเอเลนไปตรวจสักหน่อยน่ะ แล้วก็อาจจะขอพวกตัวอย่าง อย่างเช่นเส้นผมไว้สักเล็กน้อยน่ะ นะๆเอเลนช่วยฉันหน่อยนะ"ฮันซี่พูดแล้วเขย่าแขนเอเลนและทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์

"เอ่อ...ก็ได้คร..."เอเลนกำลังจะตอบตกลงไปอย่างจำยอม

"มันจะไม่ข้ามหน้าข้ามตาไปหน่อยรึไงยัยแว่นกระหายเลือด"เสียงเย็นที่ลอยมาจากทางด้านหลังของเอเลนพร้อมกับใบหน้าที่บูดบึ้งอยู่เปียนิจอันเป็นสัญลักษณ์ของผู้ที่มีตำแหน่งสูงที่สุดในคฤหาสน์เก่าแห่งนี้

"อ้าวรีไวล์ ว่าไงกินมื้อเที่ยงเสร็จแล้วหรอ"ฮันซี่ตอบพร้อมกับสีหน้าแหยๆ จะโผล่มาทำไมตอนนี้เนี่ย ฮันซี่ได้แต่คิดในใจเพราะไม่อยากลิ้มรสฝีแข้งของรีไวล์ในตอนนี้

"เมื่อกี้เธอจะให้เอเลนไปไหนนะ"แทนที่จะตอบคำถามกลับไปถามคนถามแทน

"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่จะขอตัวเอเลนไปทดลองนิดๆหน่อยๆเอง"

"ไม่ได้"คำตอบรับที่ตอบมาทำให้ประกายในดวงตาของผู้ที่ชอบการทดลองเป็นชีวิตจิตใจหายไปทันทีและทำให้คนที่เป็นคนกลางหันขวับไปมองทันทีพร้อมกับสีหน้าแปลกใจ

"ทำไมล่ะรีไวล์ เอเลนเขาก็ทำงานเสร็จหมดแล้วไม่ใช่หรอ"ถามไปงั้นๆเพราะรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้พูดคำไหนคำนั้นและอย่าได้มาขัดคำสั่งเป็นอันขาด

"ยัง"คำตอบสั้นๆได้ใจความแต่ทำให้คนที่ถูกพูดถูกงงไปชั่วขณะเพราะเขาจำได้ว่าตัวเองทำความสะอาดเสร็จหมดแล้ว และเมื่อทบทวนจนแน่ใจเลยจะหันไปค้านคนเป็นหัวหน้าแต่ก็ต้องเงียบปากลงเพราะสายตาที่มองมาจากหัวหน้าบอกเป็นนัยๆได้ว่า หุบปากซะ

"งันเหรอ เฮ้อ" ฮันซี่ถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินคอตกไป

"เหมือนชั้นจะได้ยินมาว่าหน่วยของเอลวิลเพิ่งจับขนาด 5 เมตรมาได้เมื่อตอนสายๆ"รีไวล์พูดขึ้นลอยๆ ทำให้ฮันซี่กระดี๊กระด๊าขึ้นมาฉับพลันก่อนจะหันหลังมากล่าวขอบคุณรีไวล์แล้ววิ่งผิวหายไปทันที รีไวล์เองก็ทำหน้านิ่งตอบตามปกติแล้วทำท่าจะเดินไปห้องทำงาน

"อ้าว เดี๋ยวสิครับหัวหน้า" เอเลนที่เห็นหัวหน้ากำลังเดินไปเลยวิ่งตามไป เพราะเขายังไม่เข้าใจการกระทำของผู้เป็นหัวหน้าเมื่อสักครู่

"หัวหน้าครับ ทำไมถึงบอกคุณฮันซี่ไปอย่างนั้นล่ะครับ"เอเลนที่วิ่งตามมาทันพูดขึ้น รีไวล์เพียงแค่หันหน้ามามองก่อนที่ระหว่างคิ้วจะขมวดเป็นปมเล็กน้อยเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจคำถาม

"ก็ที่บอกไปว่าผมยังทำงานไม่เสร็จไงครับ ผมจำได้นะว่าผมทำเสร็จหมดแล้วน่ะ" เอเลนพูดพร้อมทำหน้าไม่เข้าใจ

"แล้วแกชอบนักรึไง ที่ต้องไปทดลองน่ะ"รีไวล์ก็ยังคงทำหน้านิ่งแต่ในใจกลับกำลังสับสน เขาจะทำแบบนี้ไว้เพื่ออะไร
จะกักไอ้เด็กเหลือขอนี่ไว้ทำไม เพราะหน้าที่ที่ต้องจับตามองไอ้เด็กนี่ไว้อย่างนั้นหรอ แต่ทำไมตอนที่เขาพูดกับยัยแว่นกระหายเลือดนั่นเขากลับไม่มีเรื่องพวกนี้ในหัวเลยมันมีแค่ความรู้สึกที่ว่าไม่อยากให้เอเลนหายไปจากสายตาของเขา
ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ