สุดปลายฟ้า ดินแดนแห่งฝัน

ลำดับตอนที่ #1 : เพิ่งเริ่ม

เพิ่งเริ่ม

25 กุมพาพันธ์

6 โมงเย็น ณ สตาร์บัค เซ็นทรัล ชิดลม

“เอ่อ…ฉันจะลาออกแล้วนะ” สิ้นเสียงของหญิงสาว เพื่อนร่วมก๊วนทุกคนต่างหันหน้ามามองเธอเป็นตาเดียว เจ้าของเสียงใส่เสื้อแขนกุดสีเบส กับกระโปรงสีชมพูสดใส ใบหน้ารูปไข่ได้สัดส่วน ปากเอิบอิ่มสีแดงอมชมพูเม้มเข้ากันเมื่อโดนเพื่อนๆจ้อง ก่อนจะคลายออกเพื่อจิบกาแฟแก้วโต ในที่สุดเธอก็พูดออกไปแล้ว เป็นการยืนยันการตัดสินใจของเธอ หลังจากนั่งกลุ่มใจมาหลายเดือน

“อะไรนะ จะทิ้งกันแล้วเหรอ ใจเย็นๆซิ” วิสราหันมาตัดพ้อแกมปลอบใจ

“นั่นซิ จะรีบออกไปไหน เธออยู่มายังไม่ครบปีเลยนะ ไหนว่าสนุกกับงานไงล่ะ” ณรินทร์สมทบทันที

“ถ้าทิ้งกันไปตอนนี้ เค้าโกรธด้วยนะ” พาฟันทำหน้าง้ำใส่เพื่อน

“ฉันไม่ได้ทิ้งนะ ฉันก็แค่ออกไปหาอย่างอื่นทำ ฉันอยากทำอะไรที่เป็นตัวชั้นมากกว่านี้” เฌอ สาวน้อยตัวต้นเหตุรีบแก้ตัว เหตุที่เธอชื่อแปลกกว่าชาวบ้าน เพราะคุณยายของเธอเป็นชาวฝรั่งเศสซึ่งตามคุณทวดที่เข้ามาทำการค้าตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5 เธอจึงมีเชื้อฝรั่งอยู่เสี้ยวหนึ่ง

“อย่างนี้แหละเค้าเรียกว่าทิ้งกัน แล้วเธอจะออกไปทำอะไรล่ะ”

“นั่นซิ ชั้นเห็นเธอมีความสุขดีออก เธอไม่ได้ชอบงานที่ทำอยู่เหรอ”

“งานอาจจะหนักไปหน่อย แต่ก็ไม่เห็นเธอเคยบ่นเลยนิ ทำไมอยู่ดีๆ อยากออกล่ะ”

“หรือเธอปิ๊งใครในออฟฟิส แล้วเค้าปฏิเสธ เธอเลยจะหนีหน้าใช่ม้า”

“คำถามอื่นพอทนนะจ๊ะ แต่คำถามสุดท้ายนี่ไม่โอจ๊ะ บ้าเหรอชั้นจะไปปิ๊งใคร เธอก็เห็นอยู่ในออฟฟิสเรามีใครให้น่าปิ๊งบ้างล่ะ” เฌอรีบตอบ ก่อนจะทำจมูกย่นใส่คนถาม

“อ้าวแล้วเพราะอะไรล่ะ หรือไปปิ๊งหนุ่มที่ออฟฟิสอื่น” วิสรายังไม่ยอมปล่อยประเด็นนี้ง่ายๆ

“ไม่ใช่ย่ะ ชั้นจะไปเพราะชั้นอยากได้เวลาไปทำอย่างอื่น”

“ทำอะไรล่ะ” ทุกคนถามเป็นเสียงเดียวกัน

“ก็…” คนตอบอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบอย่างไร

“ก็ อะไรล่ะ”

“ชั้นอยากทำอย่างอื่นมากกว่า งานที่ทำก็สนุกดีหรอก เพื่อนๆก็ดี แต่ชั้นมีอย่างอื่นที่อยากทำมากกว่านี่นา”

“อย่างอื่นที่ว่าคืออะไรล่ะ อย่าเฉไฉซิ”

“ก็ชั้นไม่รู้จะบอกยังไง  ชั้นเองยังไม่รู้เลยนี่” เฌอตอบหน้าเจื่อน

“อ้าว ไหงงั้นล่ะ”

“ชั้นไม่เชื่อ คนอย่างเธอจะทำอะไรวางแผนจะตาย เธอไม่อยากบอกมากกว่ามั้ง  อย่าบอกนะว่าจะออกไปแต่งงาน” แน่นอนคำพูดนี้มาจากวิสราเพื่อนจอมกวนคนเดิม

“แต่งก็ดีนะซิ ชั้น…แค่อยากลองทำในสิ่งที่อยากทำมาตั้งนานแล้ว ถ้ายังทำงานที่นี่ต่อไป จนแก่ตายคงไม่มีหวังได้เริ่มกัน  ชั้น…ชั้นแค่อยากลองแต่งหนังสือให้จบสักเล่มบ้าง”

“อะไรนะ แต่งหนังสือเนี่ยนะ” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันอีกครั้ง พอเฌอเห็นสีหน้าคนพูดก็รู้แล้วว่าคำตอบเธอเหนือการคาดเดาของคนอื่นจริงๆ เฌอคาดการณ์ไว้แล้วว่าเพื่อนๆจะต้องมีปฏิกิริยาเช่นนี้ ก็น่าจะตกใจอยู่หรอก เพราะบริษัทที่เฌอและเพื่อนๆอยู่นั้น เป็นบริษัทใหญ่ เข้ายาก เงินเดือนดี เธอถือว่าโชคดีมากที่ได้งานนี้หลังเรียนจบ เพื่อนร่วมรุ่นบางคนยังหางานไม่ได้เลย

“ใช่ ชั้นไม่น่าบอกพวกเธอเลย ทำไมต้องทำหน้าอย่างนี้ด้วยล่ะ” คราวนี้เป็นเฌอที่ตัดพ้อบ้าง

“เราไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่นึกไม่ถึงเฉยๆ” ณรินทร์รีบแก้ตัวแทนเพื่อนๆ

“นั่นซิ แน่ใจแล้วเหรอ ที่นี่ให้เงินดีนะ ออกไปจะเอาอะไรกินล่ะ นักเขียนไส้แห้งนะ” พาฟันห่วงสวัสดีภาพของเพื่อนสนิท

“เงินหน่ะช่างมันเถอะ ชั้นก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่ความฝันนี่ซิ ชั้นจะเอาแต่เก็บมันไว้ไม่ได้แล้วนะ”

“ชั้นไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธออยากเป็นนักเขียน” ณรินทร์ทำหน้าประหลาดใจ

“ก็...ชั้นไม่กล้าบอกนี่นา อายพวกเธอ” เฌอก้มหน้าก้มตาตอบเหมือนเด็กกำลังสารภาพผิด การลาออกจากบริษัทชื่อดังอาจเสมือนการทำผิดทางอาญาในสายตาคนบางคนก็ได้

“อายอะไร น่าสนุกดีออก ถ้าชั้นมีจินตนาการมากกว่านี้ ชั้นก็อยากเป็นนะ อิสระดี” พาฟันทำหน้าเพ้อฟันตาม

“ใช่ ถ้าเธอแน่ใจว่าชอบ ก็ลงมือทำเถอะ” ณรินทร์สนับสนุนอีกแรง เธอรู้ดีว่าตอนนี้เฌอต้องการกำลังใจแค่ไหน

“ขอบใจนะ ชั้นค่อยสบายใจขึ้นหน่อย” รอยยิ้มเริ่มปรากฏบนหน้าเฌอ

“แล้วเธอจะเขียนแนวไหนล่ะ แนวรักๆใคร่ๆละก็ ชั้นช่วยเธอได้แน่ ประสบการณ์ชั้นเยอะ” วิสราพูดพลางยักคิ้ว

“อี๋ นิยายน้ำเน่า อย่าไปเขียนเชียวนะ” ณรินทร์สาวบ้างานท้วงทันที

“ทำไมยะ มันไม่ดีตรงไหน”

“พอเลย เธอสองคนนี่ ชั้นไม่เขียนนิยายรักๆใคร่ๆหรอกย่ะ”

“อ้าว แล้วจะเขียนอะไรล่ะ แนวแฟนตาซี แบบน้องแฮรี่ พอตเตอร์ของชั้นเหรอ” พาฟันรีบสมอ้าง

“แหวะ น้องแฮรี่ของเธอซิ สงสารเจ เค โรลลิ่งหน่อยเถอะ”

“นี่ชั้นไม่ได้หมายถึงตัวละครในหนังสือ ชั้นหมายถึงน้องแดเนียลสุดหล่อต่างหาก”

“จะเอามาเป็นลูกเหรอไงจ๊ะป้า” วิสราแหย่ เพื่อนๆของเฌอสามารถเฮฮาได้เสมอไม่จะอยู่สถานการณ์ใดก็ตาม

“นี่ ใครป้า”

“พอเลย เมื่อไรจะเลิกเถียงกันเป็นเด็กนะ สรุปว่าเธอจะเขียนแนวไหนหรือ” ณรินทร์ที่เป็นผู้ใหญ่สุดของกลุ่มห้ามทับ และหันมาให้ความสนใจเฌอแทน

“ไม่ใช่แนวแฟนตาซีหรอก ชั้นไม่ belief เรื่องพวกนั้นหน่ะ ชั้นอยากเขียนแนวไซไฟมากกว่า พวกวิทยาศาสตร์ประยุกต์อะไรแบบนั้น”

“ลืมไป เธอมันเด็กวิทย์นี่นา แล้วคิดเรื่องออกเหรอยัง”

“No idea จ๊ะ ถึงต้องออกไง จะได้ให้เวลากับมันเยอะๆ แต่ถ้าคิดออกเมื่อไรจะบอกพวกเธอเป็นคนแรกเลย”

ไม่มีใครท้วงติงหรือซักถามต่อ เพื่อนๆเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น เพราะต่างก็รู้ว่าเฌอเป็นคนตัดสินใจเด็ดขาดแค่ไหน ถ้าเธอคิดดีแล้วคงไม่เปลี่ยนใจแน่ เพียงแต่แปลงใจที่สาเหตุของการลาออกจากบริษัทชื่อดัง จะเป็นเพียงเพราะความอยากเป็นนักเขียน แล้วก็ไม่มีใครเคยรู้มาก่อนเลยว่านั่นคือความฝันของเธอ เพื่อนๆรู้เพียงว่าเฌอเป็นคนชอบอ่านหนังสือเท่านั้น