คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : แต่งงานกับใครกันนะ?
Baekhyun’ Part
ฮึ่ยยย ไอ้บ้านี่มันเป็นใครกัน
“เหอะ อยากยุ่งซะที่ไหนกันล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะนายใส่ผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาล่อเสือล่อตะเข้แบบนั้น ฉันก็คงสนใจหรอก” ‘สนใจ’ งั้นเหรอ?
“นี่!! หมายความว่ายังไง!!”
“จะหมายความว่ายังไงล่ะ ก็หมายความอย่างที่พูดไปนั่นแหละ” เฮ้ย ผมเป็นผู้ชายนะเฟ้ยยยย จะมาสนใจผมทำไม!!
ยังไม่ทันทีผมจะเถียงกลับออกไป ผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึง
“อ้าว ชาน ยังไม่เข้าไปลองอีกเหรอ ห้องของชานอยู่ทางนี้นะ แล้วนี่มาทำอะไรหน้าห้องคุณแบค” อ๋อ คุณนาอึนนั่นเอง ทำไมเธอพูดเหมือสนิทกับนายคนนั้นนะ
“อ๋อ ป่าวน่ะ ชานเข้าห้องผิด” เฮอะ! กล้าพูดเนอะ ชื่อชานงั้นเหรอ ชื่อเต็มๆคงจะเป็น ชานชรา สินะ 55555
“คุณแบคฮยอนคะ เสร็จรึงยังคะ” คุณนาอึนตะโกนถามเข้ามา ผมจึงรีบใส่ชุด
“เสร็จแล้วครับๆ”
“งั้นออกมาได้เลยค่ะ เดี๋ยวเราต้องไปลองวิกผมกันต่อนะค่ะ”
“ครับๆๆ” แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องลอง
“โอ้โห! คุณแบคสวยมากเลยค่ะ อึนว่า ถ้าใส่วิกผมเข้าไปนะ ต้องเหมือนผู้หญิงมากแน่ๆ” อะไรนะ! ผมสวยงั้นเหรอ อะไรกัน ถึงผมจะหน้าตาน่ารัก แต่ผมก็เป็นผู้ชายนะ
“เอ่อ… ผมว่า เราไปลองวิกกันดีกว่าครับ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
“อ๋อ ค่ะๆ เชิญทางนี้เลยค่ะ” แล้วผมก็เดินตามเธอไป
หลังจากที่เราใช้เวลาเลือกวิกกันเสร็จแล้ว….
“เดี๋ยวรบกวนคุณแบคเดินไปที่ฉากตรงนั้นเพื่อถ่านรูปหน่อยนะคะ พอดีคุณแม่คุณฝากมาบอกว่ายังไม่มีรูปพรีเวดดิ้งเลย ก็เลยให้ทางร้านตัดต่อให้หน่ะค่ะ”
“ครับๆ อ้อ! คุณนาอึนครับ เกือบลืมไปเลย แม่ผมไปไหนแล้วเหรอครับ?” ผมนึกได้จึงถามเธอ
“อ้าว! ก็ฉันเห็นแม่คุณบอกคุณแล้วนี่ค่ะว่าต้องไปทำธุระต่อ ให้คุณกลับเอง” เฮ้ย! ตอนไหนว่ะ สงสัยต้องเป็นตอนที่ผมกำลังนั่งนึกถึงวันตายของตัวเองอยู่แน่ๆเลย
“อ๋อๆ พอดีผมลืมหน่ะครับ” เมื่อพูดจบ ผมก็เดินไปที่ฉากตรงนั้นเพื่อถ่ายรูป แล้วเราก็ถ่ายไปได้ประมาณ 20 รูป
ตัวอย่างรูปพรีเวดดิ้ง
(นี่เป็นรูปที่ไรท์ตัดต่อเอง เนื่องจากเพิ่งหัดตัดต่อรูปเป็นครั้งแรกเลยยังไม่เนียน ขออภัยด้วยนะคะ)
“เอ่อ.. คุณนาอึนครับ แล้วค่าชุด… ค่าวิก… ค่า...”
“อ๋อ เรื่องนั้นคุณแม่ของคุณชำระเรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวคุณแบคฮยอนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับบ้านได้เลยนะคะ”
กลับบ้าน… เย้! เดี๋ยวนะ แล้วค่ารถกลับบ้านล่ะ เฮ้ย! แม่นะแม่ แล้วผมจะกลับยังไงละเนี่ย
“เอ่อออ คุณนาอึนครับ ไม่ทราบว่าพอจะมีเงินให้ผมยืมหน่อยไหมครับ พอดีผมไม่มีเงินติดตัวมาเลย เดี๋ยวผมจะรีบเอามาคืนเลยนะครับๆๆๆๆ” ผมส่งสายตาอ้อนวอน *-*
“เฮอะ! อย่าไปให้นะอึน” เสียงนี้มันนนน
“เดี๋ยวมันก็ชิ่งหนีไป เชื่อชานดิ” ไอ้หูกางอีกแล้ววววว
“ไม่จริงนะครับคุณนาอึน คือ…. ผมไม่มีเงินจริงๆ และผมจะไม่ชิ่งแน่ๆ เอาเบอร์ผมไว้เลยก็ได้นะครับ” แล้วผมก็รีบจดเบอร์ของผมลงบนกระดาษ
“เฮอะ! คนอะไร ชอบอ่อย…” ถึงเสียงนั่นจะเบา แทบจะเหมือนเสียงบ่น แต่ผมก็ดันหูดีซะด้วย
“เอ่อ.. ไม่เป็นไรค่ะคุณแบคฮยอน ถ้างั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า ชานกลัวคุณแบคเค้าจะชิ่งใช่ไหม? ถ้างั้น ชานก็ไปส่งคุณแบคที่บ้านสิ” คุณนาอึนออกความเห็น ถึงผมจะไม่ค่อยถูกกับนายนั่น แต่ก็ดีเหมือนกันแฮะ ได้กลับบ้านฟรี 5555
“อึน นั่นมันไม่เกี่ยวกับชานสักหน่อย มาเองก็กลับเองสิ ชานไปล่ะ บาย ~” ฮึ่ยยย งกจริงๆ แค่ไปส่งก็ไม่ได้
“คุณแบคคะ อย่าไปถือสาชานเลยนะคะ คเก็เป็นคนแบบนี้แหละค่ะ คุณแบคเอาเงินของอึนไปก่อนก็ได้นะคะ ไว้ค่อยมาคืนวันหลังก็ได้ค่ะ” นางฟ้าชัดๆ ><
“ครับๆ ขอบคุณคุณนะครับ ถ้าไม่ได้คุณนาอึนผมต้องแย่แน่ๆเลย น่าอิจฉาคุณแทมินนะครับ” ผมยิ้มอ่อนๆให้เธอ
“ค่ะ ไว้เจอกันอาทิตย์หน้านะคะ” เธอยิ้มตอบกลับมาให้ผม
หลังจากนั้นผมก็ออกมาจากร้านและขึ้นรถแท็กซี่เรียกให้ไปส่งที่บ้าน…
Chanyeol’ Part
ไอ้เตี้ยนั่นขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว ผมจึงขับรถตามไป เมื่อขับตามไปสักพักก็ถึงบ้านมัน ผมจึงแกล้งโทรไปแหย่มัน อ้อ! ไม่ต้องสงสัยนะว่าผมได้เบอร์มันมาจากไหน เพราะตอนที่มันเขียนเบอร์มันให้อึนอ่ะ ผมแอบหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาแล้ววว หึหึ
Call me baby Call me baby ~
หลังจากเพลงเสียงรอสายของมันดังขึ้นได้แป๊บเดียวก็มีคนรับ
“สวัสดีครับ แบคฮยอนพูดครับ” ไอ้เตี้ยรับแล้ว ผมจึงแอบดัดเสียงนิดหน่อย
“สวัสดีครับ คุณเบรกย้อนใช่ไหมครับ” ผมแกล้งว่าฟังชื่อมันไม่ชัด
“แบคฮยอนครับ ไม่ใช่เบรกย้อน ไม่ทราบว่านั่นใครพูดครับ”
“อ๋อ สงสัยผมคงโทรผิดหน่ะครับ ขอโทดทีรบกวนนะครับคุณเบรกย้อน” ผมไปต่อไม่ถูกจึงรีบตัดบทเพื่อวางสาย เห็นไอ้เตี้ยกำลังยืนหน้างงมองโทรศัพท์ แล้วก็เดินเข้าบ้านไป
ติ๊ง ต่อง ~
ผมกดออดไปสักพักก็มีคนมาเปิดประตู
“เฮ้ย! ไอ้หูกาง มาได้ไงว่ะ” อะไรนะ มันรียกผมว่าหูกางงั้นเหรอ ได้ๆ …
“เออ กูเอง ทำไมเหรอครับ คุณเบรกย้อน” มันหน้าเหวอไปสักนิด
“เฮ้ย! มึงรู้ได้ไง อย่าบอกนะว่า ไอ้คนที่โทรมาเมื่อกี้ คือ มึงอ่ะ” เหมือนผมจะถูกจับได้แล้วล่ะสิ…
“เออ มึงนี่โง่จริง กว่าจะรู้ 5555” หลังจากผมหัวเราะเยอะเย้ยมันสมใจแล้ว ผมจึงเดินเข้าไปในบ้านมัน แล้วก็ไปนั่งที่โซฟา จากนั้นมันก็เดินตามเข้ามา
“มึง ออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ชาวดอย” มันเรียกผมว่าอะไร(อีกแล้ว)นะ!!!
“มึง…เรียก…กู…ว่า…อะ…ไร…นะ” ผมถามมันเสียงดังฟังชัดทุกถ้อยคำ
“มึงดูปากกูนะ ไอ้…ชาว…ดอย…” ระหว่างที่มันพูดมันก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผมทีละนิดๆ
“ชัดมั้ย!! ถ้าได้ยินชัดแล้วช่วยออกไปจากบ้านกูด้วย!!”
ทำไม….ทำไมผมเห็นสีปากอมชมพูของมันแล้วใจมันสั่นอย่างนี้นะ…ทำไมผมรู้สึกอยากจูบ…. เฮ้ย!!! ผมสะบัดความคิดนี้ออกจากหัว แล้วก็ผลักมันออกไปจนมันล้มลงไปที่พื้น
“เฮ้ย! มึงผลักกูทำไมวะ” สมองสั่งให้ผมรีบวิ่งออกไป แต่หัวใจผม…ทำไมถึงสั่งให้เข้าไปช่วยมันวะ แต่พอผมจะเข้าไปช่วย… มันกลับสะบัดมือของผมออก
“ไม่ต้องมายุ่งกับกู แล้วออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้ ก่อนที่กูจะแจ้งตำรวจ!!!”
ผมจึงรีบวิ่งออกมาจากบ้านของมัน แล้วก็รีบขับรถกลับบ้านทันที
ตึก ตัก ~
เสียงหัวใจของผมมันดังชัดขึ้นเรื่อยๆๆๆ ดีนะ ที่ผมออกมาก่อน ไม่งั้นถูกไอ้เบค่อนล้อแน่ๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่นะ…??
Baekhyun’ Part
ทำไมไอ้ชาวดอยมันต้องผลักผมด้วย มันเป็นบ้าอะไรของมันฟระ!!
ติ๊ง ติ่ง ~
ไอ้ชาวดอยมันมาอีกแล้วเหรอว่ะ ผมจึงเดินออกไปดู
“แบค! สบายดีไหม ไม่เจอกันนานเลย” เฮ้ย! นี่มันนน
“ดีโออออออออ นายกลับมาแล้วเหรอ ไปอเมริกาตั้ง 3 ปี ฉันคิดถึงนายจะแย่อยู่แล้วนะ แล้วกลับมาทำไมไม่บอก ฉันจะได้ไปรับ แล้วนี่กินอะไรมายัง เดี๋ยวฉันทำกับข้าวให้กินนะ” ผมพูดรัวจนไม่ได้เปิดโอกาสให้ดีโอพูดเลย
“นี่แบค ทีล่ะคำถามได้ไหม เราตอบไม่ทันนะ แล้วที่จะทำอาหารให้เรากินอ่ะ ไม่ต้องนะ”
“อ้าว! ทำไมล่ะ นายไม่อยากกินกับข้าวฝีมือฉันเหรอ? เชอะ!” ผมรู้สึกงอนดีโอ จึงหันหน้าไปอีกทางนึง
“เราไม่ใช่ว่าไม่อยากกินกับข้าวฝีมือแบคนะ แต่เราบอกแบคแล้วใช่ไหม ว่าตราบใดที่หมาข้างบ้านยังไม่มากินกับข้าวที่แบคทำให้มันอ่ะ เราจะไม่กินฝีมือแบคเด็ดขาด คิดดูดิ ขนาดหมายังไม่กินข้าวที่แบคทำให้เลยนะ 55555”
“ก็หมามันไม่มีรสนิยมนี่ ดีโอต้องเข้าใจหน่อยว่าอาหารที่แบคทำอ่ะ ทำอร่อยเกินกว่าที่หมาพวกนั้นจะกินได้” ผมได้แต่แถไปเรื่อยๆ
“แบคยอมรับความจริงได้แล้วนะว่าอาหารที่แบคทำอ่ะ ขนาดหมายังไม่กินเลย 55555”
“เฮอะ! พูดขนาดนี้บอกว่าหมาไม่แ_กเลยดีกว่าไหม”
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย! ดีโอ ตบปากเราทำไม” ผมเอามือลูบที่ปาก
“ก็แบคพูดคำหยาบอ่ะ แบคก็รู้ว่าเราไม่ชอบ” โธ่! พูดนิดพูดหน่อยก็ไม่ได้
“ดีโอ ไหนๆดีโอก็กลับมาแล้ว เรามีเรื่องให้ช่วยอ่ะ เข้าไปในบ้านกันก่อนไป” ผมจึงพาดีโอเข้าไปนั่งที่โซฟาในบ้าน
“มีเรื่องอะไรเหรอแบค”
“คือ…แม่เรา จับให้เราคลุมถุงชนอ่ะ ดีโอช่วยมาเล่นเป็นแฟนเราให้หน่อยได้ไหม?” ผมจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้ดีโอฟัง
“แบค…เราก็อยากจะช่วยนะ แต่เราก็ถูกจับให้คลุมถุงชนเหมือนกัน…”
พูดคุยกันหน่อยยยยย
เป็นยังไงกันบ้างค่ะสำหรับตอนนี้ ขอโทษด้วยนะคะที่มาต่อช้า
พอดีไรท์ติดเรียนอ่ะจ้า เรียนถึงวันที่ 29 นี้น๊าาา ยังไงจะรับมาต่อนะคะ
TW : @Pim_Supatcha
ฝากติดแท็ก #ฟิคแต่งงาน #ฟิคความรักลิขิต ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น