ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    He’s my hart นายตัวป่วนมากวนหัวใจ

    ลำดับตอนที่ #3 : เธอผู้มาเยือน

    • อัปเดตล่าสุด 4 ม.ค. 57


    3

    เธอผู้มาเยือน

               อ๊ากกก ในที่สุด ฉันก็ต้องจำใจนอนห้องนี้จนได้ ทำไมต้องมาเต็มช่วงนี้ด้วยนะ เฮ้อ เหนื่อยใจจริงๆ ตอนนี้ฉันก็อาบน้ำเสร็จแล้ว ส่วนนายไพรซ์นะเหรอ กำลังอาบน้ำอยู่ ฉันก็เลยหยิบหนังสือมาอ่านเล่น

          ฟิ้ว ~ อ้าว นี่จดหมายใครเนี่ย หล่นมาจากหนังสือ ขออ่านหน่อยน้า คิคิ  โอ๊ะ! ลายมือผู้หญิงนี่ หรือว่าจะเป็นแฟนของไพร์ซเขียนให้ ตัวหนังสือในกระดาษเขียนไว้ว่า

      To..Price

         ฉันขอโทษ ที่ไม่ได้บอกลานายด้วยตัวเอง พอดีว่าฉันรีบจริงๆ ฉันจึงได้แต่เขียนจดหมายมาเพื่อบอกนายว่าฉันต้องไปประเทศเกาหลีแล้ว ซึ่งฉันก็ไปอย่างไม่มีกำหนดกลับ ฉันจึงอยากให้นายลืมฉันซะและขอให้นายได้พบเจอคนที่ดีๆ ที่เค้ารักนาย และนายก็รักเค้า ลาก่อน …. ไพร์ซ

    From…lily’   

          ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันนะ ท่าทางจะเป็นแฟนเก่าของนายนี่แหะ แหม..พ่อคู๊ณณณ แฟนเยอะจริงจริ๊ง คนเมื่อกี้ก็

    เพิ่งเลิกไป สงสัยเดี๋ยวภายในอาทิตย์นี้ต้องมีคนใหม่อีกแหงเลย

    “ทำอะไรนะ” ไพร์ซออกมาแล้ว ตายๆๆๆ ถ้าเขารู้ว่าฉันแอบอ่านจดหมายเค้ามีหวังฉันตายแน่

    “เปล๊า..ก็แค่อ่านหนังสืออ่ะ ทำไม แค่นี้ก็งกเหรอ เค็มชะมัด”

    “แล้วในมือนั่นอะไร” ทำไงดี ไพร์ซจะเห็นไหมเนี่ย

    “โอ๊ยหิวจังเลย ในครัวนายมีอะไรกินบ้างอ่ะ” แถไปก่อนแล้วกัน

    “เยอะแยะ ไปดูเอาเองสิ” เฮ้อโล่งดีนะที่เค้าไม่ถามต่อเรื่อง….. “แล้วตกลงในมือนั่นมีอะไร”  ถามจนด้ายยย

    “เดี๋ยวฉันไปดูของกินก่อนนะ^^” ไปละน้า คิคิ  “ว้ายยยย” อยู่ๆเค้าเอื้อมมือมาโอบเอวฉัน แล้วก็….

    “ไหนบอกไม่มีอะไร” ไพร์ซถามพร้อมกับชูจดหมายขึ้น

    “ฉันไม่ได้บอกซะหน่อยว่าไม่มีอะไร ลองย้อนไปดูประโยคด้านบนสิ” แถได้แถไป ฮุๆๆ >=<

    “วันหลังอย่ามายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของฉันอีก  เข้าใจไหม!!!” อะไรกันแค่อ่านจดหมายแค่นี้เนี่ยนะ ไพร์ซจะโกรธอะไร

    กันนักกันหนา >=<

    “แล้วทำไม….

    “ฉัน-ถาม-ว่า-เข้า-ใจ-ไหม” ทีนี้เค้าย้ำที่ละตัว แล้วจะทำยังไงได้ละ นอกจาก….

    “(- -) (_ _) (- -) (_ _)”

    “ดี!” แล้วเค้าก็เดินจากไป ในขณะที่ฉันก็ยังไม่หายงง =_=??

        เช้าวันรุ่งขึ้น

       ฮ้าวววว เมื่อนอนหลับสบายดีจริงๆ เตียงที่นี่ก็นุ๊มนุ่ม อ๊ะๆ คิดอะไรกันอยู่น่ะ อิอิ ไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกน่า พอดีว่า

    ที่นี่มันมีสองห้อง ฉันกับเค้าก็เลยแยกกันนอน และนี่ฉันยังไม่ได้คุยกับเค้าเลยตั้งแต่เรื่องเมื่อวานนี้ ไม่รู้จะโกรธอะไร

    กันนักหนาเนี่ย ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เอ๊...มีกระดาษออะไรติดอยู่ที่ตู้เย็น

       ฉันต้องออกไปทำงานตั้งแต่เช้า ไม่มีเวลามารอเธอหรอกนะ ฉันไปเอารถของเธอจากที่บ้านยัยฟ้ามาให้แล้ว

    กุญแจอยู่บนโต๊ะกินข้าว อาบน้ำและกลับบ้านซะ อ้อ ฉันไม่มีโจ๊กให้เธอเหมือนพระเอกในนิยายหรอกนะ เชิญเธอ

    ไปหากินที่บ้านเองเถอะ แล้วก็อย่าลืมล๊อคห้องด้วย

                                                                                                                                                           ไพร์ซ

         ชิ ขี้งกชะมัด แค่โจ๊กก็ยังไม่มีให้เลย ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันโทรไปสั่งเองก็ได้ เอาให้จ่ายให้เข็ดไปเล๊ยยยย

    อยู่ไหนเนี่ย อ่ะนี่ไง 020000000

    “อ่ะ สวัสดีค่ะ สั่งอาหารค่ะ”

    “ค่ะ อะไรบ้างค่ะ”

    “เอ่อ ขอเป็นกาแฟหนึ่งแก้ว ขนมปังไส้สตอว์เบอรี่หนึ่งคู่ และโจ๊กหมูหนึ่งถ้วยค่ะ” เอ่อ ไหนบอกว่าจะให้นายนั่นจ่าย

    ให้เข็ดไง ทำไมสั่งแค่นี้อ่ะ อ๋อ เดี๋ยวกินไม่หมดอ่ะ สั่งแค่นี้ก่อน เดี๋ยวพอจะกลับค่อยสั่งไปกินที่บ้านฝากพ่อ แม่ และ

    พี่ชายตัวแสบบบด้วย

    “ค่ะ ห้องไหนค่ะ” เอ่อ ห้องไหนวะเนี่ย อ่ะนั่นไง อะไรนะ อ๋อ 1934

     1934 ค่ะ”

    “เอ๊ะ นั่นมันห้องคุณไพร์ซนี่ค่ะ คุณอยู่ที่ห้องคุณไพร์ซได้ยังไง” รู้จักนายไพร์ซได้ไงเนี่ย แถมเรียกคุณด้วย เออลืมไป

    มันเป็นลูกเจ้าของโรงแรมนี่หว่า แล้วเรื่องที่จะแกล้งให้นายนั่นจ่ายค่าอาหาร ก็อดอ่ะดิ เซ็ง!

    “ว่าไงค่ะ คุณอยู่ที่ห้องของคุณไพร์ซได้ยังไง”

    “อ๋อ ฉันเป็นเพื่อนนายไพร์ซนะค่ะ แล้วเมื่อคืนไปงานวันเกิดเพื่อนแล้วรถฉันยางแบน เค้าก็เลยพาฉันมานอนที่นี่ แต่

    นอนคนละห้องกันนะค่ะ  ถ้าไม่เชื่อโทรถามนายนั่นได้เลยค่ะ” เอ๊ย โทรไม่ได้ ถ้าโทรนายนั่นก็รู้นะสิ ว่าฉันแอบสั่ง

    อาหารอ่ะ ไม่ได้ๆๆๆ

    “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ค่ะๆเชื่อแล้ว ตกลงเอากาแฟหนึ่งแก้ว ขนมปังไส้สตอว์เบอรี่หนึ่งคู่ และโจ๊กหมูหนึ่งถ้วยใช่ไหมค่ะ”

    “ใช่ค่ะ เอ่อถ้าสั่งกลับบ้านด้วยได้ไหมค่ะ” ดีนะ ที่ยัยนั่นไม่โทรอ่ะ อิอิ ลองถามดูเผื่อได้เอาไปกินฟรีที่บ้าน >*<

    “ได้ค่ะ เดี๋ยวรวมเงินให้แล้ว กรุณาลงมาจ่ายที่เคาท์เตอร์ได้เลยนะค่ะ” อ่ะเดี๋ยวๆๆๆ ฉันไม่จ่ายหรอกน่า

    “เอ่อ ไม่ใช่แล้วค่ะ เห็นไพร์ซบอกว่าอยากสั่งอะไรก็ให้สั่งเลยเดี๋ยวเค้าจัดการเองนะค่ะ”

    “อ๋อ ค่ะๆ ถ้าอย่างนั้นอีกประมาณสิบห้านาทีอาหารเช้าจะไปที่ห้องนะค่ะ แล้วจะเอาอะไรกลับบ้านบ้างค่ะ” คิๆ ^^

    “เอ่อ..ขอเป็นกุ้งชุบแป้งทอด แกงส้มปู ของเป็นปูไข่นะค่ะ แล้วนู่น นี่ นั่น…..

    “รวมรายการอาหารมีกุ้งชุบแป้งทอด แกงส้มปูไข่ แล้วก็นู่น นี่ นั่น….รวมทั้งหมดสิบห้าอย่างนะค่ะ” น้อยไปไหมเนี่ย

    เอ่อมีอะไรอีกไหมน้า =..= น่าจะหมดแล้วล่ะ

    OK ค่ะ”

    “งั้นอีกสักประมาณสองชั่วโมงลงมารับที่เคาท์เตอร์ได้เลยนะค่ะ”

    “ค่ะๆ ขอบคุณค่ะ *><*

         ดิ๊ง ด๊อง ~

        เอ๊ะ! นายนั่นกลับมาแล้วเหรอ จะรู้ไหมเนี่ยว่าฉันแอบสั่งอาหารไปซะเยอะเลย แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง เอ๊ะ! หรือว่า

    อาหารเช้าจะมาแล้ว แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง เอ๊ะ! แล้วทำไมฉันไม่ไปดูละ เอ๊ะ! แล้วฉันจะเอ๊ะทำไมเนี่ย เอ๊ะ!

    พอเถอะ =”=

    “เอ่อ มาหาใครค่ะ” ผู้หญิงนี่นา หรือว่าจะเป็นแฟนใหม่นายนั่นเนี่ย เห็นไหมฉันบอกแล้วว่าภายในอาทิตย์นี้ต้องมี

    แฟนใหม่แน่ๆเลย เธอคนนั้นถอดแว่นออก แล้วบอกว่า

    “ขอโทษค่ะ สงสัยมาผิดห้อง” แง่ววว =O=  อะไรกันเนี่ย ชิ ไปอาบน้ำดีกว่า ฮู้ ฮู ฮู้ ~

            ดิ๊ง ด๊อง ~

    “ใครมาอีกละเนี่ย” อ้าว ผู้หญิงคนเดิมนี่นา

    “เอ่อมาหาใครค่ะ” ฉันยิงคำถามเดิมเข้าไป

    “ห้องไพร์ซหรือเปล่าค่ะ” นายไพร์ซน่ะเหรอ

    “ใช่ค่ะ คุณ

    “ลิลลี่ค่ะ^^” เดี๋ยวนะ ชื่อนี่มันคุ้นๆแหะ เฮ้ย นี่มันผู้หญิงคนเดียวกับที่เขียนจดหมายให้ไพร์ซหรือเปล่านะ

    ฉันรีบวิ่งเข้าไปหยิบจดหมายฉบับนั้นมาให้เธอดู

    “คุณเป็นเจ้าของจดหมายฉบับนี้หรือเปล่าค่ะ” เธอทำหน้างงเล็กน้อย พร้อมกับบอกว่า

    “เอ่อใช่ค่ะ คุณรู้ได้ยังไงค่ะ”

    “เอ่อ…. 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×