#_รักนี้ต้องเป็นเธอคนเดียว_#

ลำดับตอนที่ #6 : ไหงเป็นงั้น

ไหงเป็นงั้น

ต่อนะ( ต่อแบบว่าพิมพ์ต่อจากตอน  5  เป๊ะ)

พี่เค้าหายไปประมาณ 5 นาทีได้แล้วเดินกลับมาพร้อมไอติมโคน 2 แท่ง

"เอานี่..รสวนิลาชอบม่ะ"

"ไม่เอาอ่ะจาเอารสช็อคโคแลต"

พิมพูดแล้วทำท่าทีงอนใส่แบะปากเหมือนเด็กๆไม่มีผิด

"พี่ก็ไม่ชอบวนิลานี่ ทำไงดี"

"แล้วซื้อมาไมอ่ะ ไม่รู้ล่ะพิมจะเอาช็อคโคแลต"

พิมพูดพลางเอื้อมมือไปจะหยิบแต่สงสัยเค้าจะรู้ทัน

"นี่เดี๋ยวสิตกลงกันก่อนว่าจะเอาไง"

"เอาไง ไม่รู้จิ อืมมม....เอางี้ นายเอาไปเปลี่ยนดิ"

"ไม่ง่ะ ไม่ดีมั้ง"

พี่เค้าพูดแล้วฉีกกระดาษออกมานิดหน่อย

"พี่กินแล้วนะ"

"อื้อ ไรง่ะ เดี๋ยวดิไหนบอกว่าตกลงกันก่อนไง"

"พี่ทนไม่ไหวแล้วหนิ อยากกินจะแย่ แล้วมันก็จะละลายแล้วด้วย   งั้มมม"

ว่าแล้วพี่เค้าก็เอาไอติมเค้าปาก

"หื้อออ กินก่อนไมอ่ะ เอ๋อ ไม่กินแล้วก็ได้  งกนักใช่มั้ย ไม่อยากเลี้ยงทำไมไม่บอกดีๆล่ะ
แล้วทีหลังไม่ต้องมายุ่งแล้วนะโว้ย โธ่เอ๊ย"

พิมโกรธมาก เพราะเค้าไม่ทำตามที่พูดหนิ แล้วพิมเดินออกไปยังประตูโรงอาหาร

"เดี๋ยวน้องพิม พี่แค่ล้อเล่น"

ดูท่าทางเค้าจะตกใจมากและคงไม่คิดว่าพิมจะโกรธ

"บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่ง เดี๋ยวไปซื้อกินเองก็ได้แหละน๊า ไปไป๋"

"พี่ไม่นึกว่าจะโกรธหนิ พี่แค่ล้อเล่นเองนะ"

พี่เค้าพูดท่าทางหัวเสีย

"แล้วไหนบอกว่าตกลงกันก่อนไง พูดไม่เป็นคำพูดหนิ แล้วไม่ได้โกรธด้วย ทำไมต้องโกรธล่ะ"

---พิมเกลียดที่สุดเลยคนที่พูดไม่เป็นคำพูดน่ะ----

"อ้าว ไม่รู้สิ พี่ก็นึกว่าน้องพิมโกรธหนิ"

"เอะบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ ไม่ได้โกรธ แค่เกลียดคนที่พูดไม่เป็นคำพูดเท่านั้น ชิ"

ดูท่าทางเค้าจะงงและอึ้งไปเลยตอนที่พิมบอกว่าเกลียด แต่เค้าจะทำไงต่อพิมก็ไม่รู้เพราะ
ตอนนั้นก็วิ่งไปจากตรงนั้นแล้วแล้ว

เค้าคงคิดในใจ ..มีด้วยหรอว่ะผู้หญิงแบบนี้..

            แล้วจากนั้นพิมก็วิ่งไปยังอาคารเรียน ไม่นานนักก็ถึง

      พอไปถึงตอนแรกกะว่าจะไปด่าพวกเพื่อนๆซะหน่อยแต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ กลับนั่งคิดเรื่องเมื่อกี้อยู่  นั่งคิดสักพักนึงก็นึกเกลียดอีตาบ้านั่นขึ้นมาจับขั้วหัวใจ ไม่อยากให้ทำไมไม่บอกตรงๆเนี่ย มีด้วยหรอแบบนี้ น่าเกลียดที่สุด  แล้วพิมค่อยๆฟุบหน้าลงบนโต๊ะ

"นี่พิมเป็นไร"

ข้าวเดินเข้ามาเขย่าแขนพิมเบาๆ

"หือ  เปล่านี่…….."

ไม่ทันที่พิมจะตอบข้าวเสร็จ พิ้งก็เดินมาถาม

"เออ แล้วเมื่อตอนที่อยู่ในโรงอาหารแกหายไปไหนง่ะ"

"เอ่อ พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ"

"มีเรื่องหรอ กับใครง่ะ"

"ไม่รู้ แต่มีผู้ชายอยู่กลุ่มนึงดูท่าทางชอบหาเรื่อง แต่สบายหายห่วงตอนนี้น้องชายมันคงสูญ
พันธุ์ไปแล้วล่ะ ฮ่ะ ฮะๆๆๆ"

"เอ..."

"พอ ไม่ต้องถามแระขี้เกียจตอบไม่มีอารมณ์"

จากนั้นพิมก็ฟุบหน้าลงไปตามเดิม

**แล้วทำไมเราต้องเป็นอย่างงี้เนี่ย เพี้ยนไปแล้วชั้น**

แล้วในที่สุดก็เข้าคาบเรียน

------------

------------

แล้วในที่สุดก็จะได้กลับบ้าน

แต่ก็ต้องไปเข้าแถวก่อน  มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากๆๆๆๆ

    พิมและเพื่อนๆเก็บของแล้วเดินไปเข้าแถว ข้าวซึ่งคาดว่าจะสังเกตพิมมานานเดินเข้ามา
ใกล้ๆพิมแล้วก็ถามว่า

"พิมมีไรรึป่าว ไม่สบายใจบอกได้นะ"

"ป่าวไม่มีไรหรอก"

"อืมแล้วไป ถ้ามีไรบอกเราได้เสมอนะ"

"อืม"

"งั้นอย่าทำหน้าอย่างงี้สิ"

"ทำไมหรอมันเป็นไงอ่ะ"

"ดูเหมือนนางมารร้ายเลยอ่ะ"

"น่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอ"

"อืม"

"ไม่รู้หนิ  ชั้นว่าชั้นทำหน้าปกติแล้วนะ แบบไหนอ่ะ  ไหนข้าวทำให้ดูดิ๊"

"นี่ไงแบบนี้เปะๆ ชัวร์เลยแบบนี้ล่ะ"

แล้วข้าวก็ทำหน้าตาเหมือนนางมารร้ายจริงๆด้วยเหมือนยิ่งกว่าตัวอิจฉาในละครทีวีอีกแหน่ะ

"5555 นางมารๆๆๆๆๆๆๆใครไม่เคยเห็นนางมารร้ายดูทางนี้ค๊า"

นี่ชั้นทำอะไรลงไปนะ ถึงคนได้มองกันเยอะขนาดนี้ หน้าตาจ้องยังกะจะกินเลือดกินเนื้อ

แปะ!!!!!! แปะ!!!!!!!!!

"นี่พิมชนกเธอทำบ้าอะไรของเธอไม่เห็นหรอว่าเค้ากะลังสวดมนต์กันอยู่"

"อ่าส์แล้วจารย์ดีดหูหนูไมอ่ะ เจ็บนะ"

"เตือนสติไงรึอยากโดนอีก ไม่เห็นหรอคนมองกันเยอะแยะเลยหน่ะ"

"เห็นสิค่ะว่าแต่อาจารย์ยืนใกล้หนูไม่อายหรอค่ะ"

ก็ปกติแกห่วงภาพพจน์อย่างกะอะไรดี

"เออ ชั้นเพิ่งนึกได้ อ๋าย น่าอายคนชะมัด อยู่ดีๆนะชั้นไปล่ะ"

"อ้าว จารย์พวงเพ็ญ เดี๋ยวสิคะ"

แล้วอาจารย์อีกคนก็เดินมาคุยกะพวกเราสักพัก เห้อ โรงเรียนเราเป็นอย่างงี้กันหรอเนี่ย

 //สถาบันเสียชื่อหมด//

------------------

------------------

------------------

เข้าแถวเสร็จต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน

วันนี้เป็นวันที่แปลกมากพ่อมารับเราเร็วที่สุดเท่าที่ผ่านมา

ไม่นานก็ถึงบ้าน

------------------

            พิมสวัสดีคุณแม่  ถอดถุงเท้าแล้ววิ่งขึ้นห้องไป อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วกระโจนลง
บนเตียงอันอ่อนนุ่ม นอนหันหน้าไปรับไอแดดที่จางๆตอนเย็น ดวงอาทิตย์ดวงโตเกือบตกดินแล้ว และคิดอะไรอยู่พักนึงแล้ว พี่แพนก็เปิดประตูเข้ามา

"นี่พิมเป็นไรน่ะ วันนี้ดูแปลกๆนะ"

"แปลกยังไง"

"ไม่รู้สิแต่พี่ว่าพิมน่าจะรู้นะ"

"หรอ งงว่ะ พี่พูดไรเนี่ย กระจ่างหน่อยเซะ"

"ป่าว ไป...ลงข้างล่างดีกว่า แม่เรียกไปกินข้าวน่ะ"

แล้วพี่แพนก็เดินเข้ามาดึงมือพิมเบาๆให้ลุกจากเตียง

            หืมมม กับข้าววันนี้ของโปรดพิมกับพี่แพนทั้งนั้นเลย มีทั้งปลากระพงราดพริก

ปูผัดผงกระหรี่ แกงจืดผักกาดขาว ฯลฯ

"นี่ลูกๆ มาเร็วนี่แม่ทำของโปรดของลูกทั้งนั้นเลยนะ"

"โอโห แม่แล้วทำของโปรดของลูกๆแล้วของพ่อล่ะ"

"ของพ่อก็ค่อยกินวันหลังก็ได้หนิ"

"โหยยย น้อยใจนะเนี่ย"

พิมและพี่แพนนั่งยิ้มกับการกระทำของทั้งสองจนอดหัวเราะไม่ได้

----------

----------

กินข้าวเสร็จเราก็นั่งดูทีวีอยู่กันพร้อมหน้า สักพักพิมขอตัวไปทำการบ้านบนห้อง

"ทุกคนค่ะพิมไปทำการบ้านก่อนนะ วันนี้การบ้านเยอะมากเลยอ่ะ มีโครงงานด้วย ราตรีสวัสดิ์
ด้วยค่ะ จุ๊บส์  จุ๊บส์"

"จ๊ะ ราตรีสวัสดิ์ จุ๊บส์ จุ๊บส์"

พ่อกับแม่กล่าวขึ้นพร้อมกัน น่าแปลกพี่แพนไม่สนใจพิมเลย แต่...ช่างมันเหอะ

แล้วพิมก็จุ๊บแก้มพ่อกะแม่เบาๆ พ่อกับแม่ก็ทำเช่นเดียวกัน  ก่อนที่พิมจะขึ้นไปชั้นบนของ
บ้าน พิมก็หันไปมองพี่แพนก่อน ดูๆไปมันจะไม่สนใจน้องคนนี้ขึ้นทุกวันแล้วนะนี่

------------

-----------

พิมเข้าห้องประมาณทุ่มนึงได้

แล้วเอาการบ้านออกมาทำ ทำๆๆๆๆๆๆ จนเสร็จ เหลือแต่โครงงานวิชาวิทย์อย่างเดียว เซ็ง
ชะมัด

----ตอนนี้ก้อ2ทุ่มครึ่งแระ----

พิมเปิดคอมฯแล้วต่ออินเตอร์เน็ทเพื่อหาข้อมูลทำโครงงาน

แล้วพิมก็ไม่ลืมที่จะ  sign in เข้า  MSN ที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่นแล้วกะว่าจะไปเช็คเมลล์ด้วย

พอเช็คเมลล์เสร็จ บัวก็ออนไลน์พอดี แล้วเราก็คุยกัน ถามกันเรื่องโครงงานฯลฯ

       สักพักข้าวเข้ามาคุยด้วย ข้าวพยายามซักเกี่ยวกับเรื่องเมื่อเย็นจนพิมหลุดบอกไปจนได้ แล้ว ข้าวก็บอกพิมว่าสงสัยพิมน่ะจะชอบเค้าแล้วมั้งแต่พิมก็ปฎิเสธไป  ก็พิมไม่ได้ชอบเค้าหนิ  แล้วข้าวยังบอกอีกว่าเราเพิ่งได้รู้จักเค้าไม่ควรที่จะทำอย่างนั้น และแนะนำพิมต่างๆนานา 

สรุปแล้วคือข้าวรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้วล่ะ

     ขณะที่พิมกะลังเล่น M  พิมก็หางานพลางๆ  พอหาเสร็จพิมลาเพื่อนๆแล้วรวบรวมข้อมูลไว้เพื่อทำวันหลังเพราะวันนี้ง่วงมากแล้ว  และกำหนดส่งก็อีกนาน น้าน นาน

   พิมเข้าห้องน้ำแปรงฟันก่อนนอน  ส่วนพี่แพนไม่รู้เข้ามาตอนไหน พอพิมออกไปตกใจมากเลย

"เห้ยพี่เข้ามาตอนไหนอ่ะตกใจนะ"

"ขวัญอ่อนนะเราเดี๋ยวนี้"

"ไม่อ่อนล่ะ ไว้เดี๋ยววันหลังจะไปทำบ้าง "

"เออ แค่เข้ามาบอก ราตรีสวัสดิ์ แล้วมีอะไรไม่สบายใจรึป่าวเห็นเครียดๆ"

"ก็งานมันเยอะมากๆ จะไม่ให้เครียดได้ไง"

"อืม อย่าหักโหมละกัน วิชาไหนที่กำหนดส่งอีกนานก็ค่อยส่งก็ได้ ไม่ค่อยสบายอยู่หนิเรา"

"จ๊า เพิ่งเห็นพี่รักน้องก็วันนี้ล่ะ  ไปออกไปได้แล้ววว"

"อ๋อ ไล่หรอ เชอะออกก็ได้ ชิ เค้าอุตส่าห์เป็นห่วง"

"ค๊า  ขอบคุณม๊ากกค่ะที่เป็นห่วงน่ะ"

"ไปล่ะนะ"

"เออ ไปๆๆออกไปได้แระ"

พิมดันหลังพี่แพนให้ออกไปจากห้อง แล้วปิดดังโครม    

แล้วก็กระโดดขึ้นบนเตียงอ่อนนุ่ม  นอนคิดอะไรจนดึกเพราะนอนไม่ค่อยจะหลับ

จากนั้นก็หลับไปเมื่อไหร่ไม่รุ