คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คนๆนั้น ~Ü~ ครัยอ่ะ~ Ü~
คนๆนั้น ~Ü~ ครัยอ่ะ~ Ü~
กริ๊งงงง กริ๊งงงงง ๆๆๆๆๆๆ โครมมมมมมมมมมม !!!!!!!!!!
“อูยยยยยย เจ็บชิบเปงเลย นาฬิกาเฮงซวยนี้ก็เดี๋ยวแม่จับโยนทิ้งเลย”
พิมเอามือจับก้นที่เจ็บจากการตกเตียงเพราะเอื้อมเอานาฬิกาปลุกไม่ถึง
จากนั้นก็เก็บที่นอนแล้วไปอาบน้ำแต่งตัว เช่นเคยถ้าไม่ตื่นสายพิมจะไม่รีบอาบน้ำ เพราะฉะนั้นพิมใช้เวลาในการอาบน้ำ ครึ่งช.ม. ขณะที่กำลังแต่งตัวพี่แพนก็เข้ามาในห้องพิมอีกตามเคยไม่รู้มันเข้ามาทำไรกันนักหนา
หลังจากที่ พิมแต่งตัวเสร็จเราก็ลงไปทานอาหารเช้ากันตามปกติเสร็จแล้วพ่อก็ไปส่งที่หน้าโรงเรียนเหมือนเดิม พิมลงจากรถโดยไม่ลืมที่จะสวัสดีพ่อแล้วเดินเข้าโรงเรียนพร้อมพี่แพน
“อ้าว หวัดดีตอนเช้าจ๊ะแพน”
เพื่อนพี่แพนหน้าตาน่ารักคนนึงเดินแหกปากมาแต่ไกล
ชิ หน้าตาน่ารักซะป่าวไม่น่าแหกปากมาเลย เสียภาพพจน์คนสวยหมด สงสารก็แต่พี่แพนไม่อายคนบ้างหรือเนี่ย
“ดีจ๊ะ มาพร้อมกันเลยน๊า”
พี่แพนก็พูดคุยกะเค้าตามประสาเพื่อนสนิท ไม่อายเจงๆด้วย ด้านชะมัด
แล้วพิมก็เดินเลี่ยงไปทางอื่นเพราะดูท่าทางมันจะไม่สนใจน้องสาวสุดสวยคนนี้เลย
“พิมมมมมม”
“อ้าว ข้าวดีจ๊ะมาเช้าเหมือนกันนะ”
ขณะที่พิมกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องโดยไม่สนใจอะไรเท่าไหร่ยัยข้าวก็วิ่งแหกปากมาเหมือนกัน ฉันต้องสงสารตัวเองก็คราวนี้ล่ะ น่าอายมั่กมาก แต่ทำไงได้อยู่ในสภาวะที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ สงสัยพี่แพนคงเหมือนกัน เราก็เลยเดินคุยกันไปจนถึงห้องเพื่อขึ้นไปวางกระเป๋าแล้วลงมาเข้าแถว
และแล้วยัยข้าวก็ยิงคำถามใส่ฉันจนปางตาย (เห้ยเว่อร์ไปแค่คำถาม)
“นี่พิมรู้จักพี่แพนด้วยหรอ”
“อืม เค้าเป็นพี่สาวเราเองแหละ เอะเธอรู้จักพี่ชั้นด้วยหรอ”
“ก็ อ่ะนะ ดังออกในโรงเรียนอ่ะ น่ารักอีก คนเนี่ยฉันปลื้มที่สุดเลยนะ ผู้หญิงอะไรเก่งชะมัด”
“แต่มันได้เกรดน้อยกว่าชั้นอีกนะ”
“ไม่เป็นไรหนิ เค้าคงเก่งด้านอื่นมากกว่า”
“ถึงยังไงเธอก็ยังจะชมมันช่ายม่ะ” แววตาเริ่มฉายความอิจฉา
“อืม น่ารัก ถ้าฉันเป็นผู้ชายนะ จีบไปนานแล้วล่ะ ก็สวยออก”
“ทำไม เธอจะบอกว่าพี่แพนสวยกว่าฉันหรืองายย ชิ”
พิมรีบๆเดินแล้วทำทีไม่สนใจข้าว
“ป่าวๆ เธอก็สวยเหมือนกันแต่คนละแบบน่ะ อย่างอนจิ น๊าๆๆ”
ข้าวมันรู้ว่าถ้าพิมงอนแล้วง้อค่อนข้างยาก แต่ทุกครั้งที่ข้าวง้อ พิมก็ใจอ่อนทุกทีไม่รู้ทำไม
--ปากหวาน มากเยย ยัยข้าวน่ะน่ารักด้วย--
“พี่ๆและน้องๆทุกคนเข้าแถวกันได้แล้วค่ะ”
เสียงคุ้นๆอีกแล้ว และก็ไม่ใช่ใครที่ไหนพี่สาวดิชั้นเองค่ะ
“นี่ๆๆ พิมดูดิเค้าเป็นประธานนักเรียนด้วยอ่ะ เก่งจริงๆ”
“อืม รู้แระ”
ทำไมต้องชื่นชมมันขนาดนั้นด้วยห่ะ
“เตรียมตัวเคารพธงชาติทั้งหมดตรง..........................................”
------------------
------------------
หลังจากเคารพธงชาติเสร็จพวกเราก็เข้าห้องเรียนกัน
----วิชาแรกวิชาอังกฤษสุดโปรด-----
พิมตั้งใจเรียนอย่างดีส่วนเพื่อนๆหรอค่ะเตรียมลอกค่ะเพราะมันไม่ค่อยชอบกันเท่า
ไหร่
------------------
-----------------
------------------
“หมดไปอีก 3คาบถึงเวลากินข้าวซะที เฮ้อ..”
พิ้งที่ดูไม่ค่อยอยากเรียนนักในวันนี้บ่นพึมพำๆออกมา แล้วทำท่าถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ไป เราไปกินข้าวกัน ชั้นหิวจะแย่เมื่อเช้าไม่ได้กินอะไรลองท้องเลย”
กิ่งที่ดูจะไม่ค่อยกินข้าวเช้ามาโรงเรียนบ่นขึ้นมาอีกตามเคย
แล้วพวกเรา6 คน ก็เดินเข้าโรงอาหารไป
“ดีจังเนอะ วันนี้ไม่ค่อยมีคนเลยอ่ะ”
ฟ้าผู้ชอบออกความเห็น พูดขึ้นมาโดยไม่มีใครคิดจะตอบกลับ
พวกเราแยกย้ายกันไปซื้ออาหารที่ต่างคนต่างชอบและอยากกินไม่เหมือนกันแต่จะไปรวมตัวกันที่ร้านขายเครื่องดื่ม แล้วพิมก็แยกออกไปซื้อก๋วยเตี๋ยวที่ร้านอยู่ไกลสุด
แล้วอยู่ๆก็มีใครไม่รู้มาจับที่ข้อมือพิมไว้ระหว่างที่พิมเดินใกล้จะถึงร้านแล้ว
“เห้ย อะไรกันเนี่ย”
พิมสะบัดมืออย่างแรงแต่ก็ไม่ออกจึงหันไปดูคนที่จับมือพิมไว้ (คิดว่าน่าจะเป็นผู้ชายเพราะมือใหญ่)
เป็นไปตามที่คาดไว้ เค้าเป็นผู้ชายซึ่งหน้าตาดีมากๆแต่ไม่มีมารยาทเอามากๆเลยเหมือนกัน อ่ะนะหล่อซะป่าว มารยาทไม่มีเอาซะเลยในโลกนี้จะมีสักกี่คนเนี่ย
“นี่นายปล่อยนะ”
พิมพูดตะโกนออกไปและพยายามบิดข้อมือและแกะมือของมันออกแต่ไม่เป็นผลเพราะพิมเป็นผู้หญิงนี่นา แรงก็ไม่เยอะเท่ามัน มันออกจะแรง ค-วา-ย
“ถ้าไม่ปล่อยแล้วใครจะทำไม รู้ตัวมั้ยว่าเธออ่ะน่ารักนะ” “โหยยยยยยยยยยยย เจ็งๆๆ”
มันพูดแล้วเพื่อนๆของมันก็โห่และปรบมืออย่างชอบใจ ท่าจะบ้า ไอ-เวนเอ๊ย
--ดูท่าทางมันจะอยู่ ม.3 เหมือนกันนะ--
ที่มันบอกว่าน่ารักน่ะชอบใจอยู่นะแต่น่ารังเกียจกับท่าทางของมันมากเลยเชียว--
“ใครจะทำไมหรอ ชั้นนี่แหละจะฆ่าแก ไอบ้าเอ๊ย”
พิมตะโกนอย่างเหลืออด แหมในโรงอาหารมันยังทำได้ ไอทุเรศ นี่ถ้ามันไม่มีนิสัยชั่วๆอย่างงี้น่ะ จับทำแฟนเลย ก็หล่อออก หุ่นก็แสนจะเพอร์เฟ็คซะขนาดนั้น
“แหม ปากร้ายซะด้วย เอ อยู่ม.3หรอทำไมไม่เคยเห็นหน้าว่ะ เออ ที่ว่าจะฆ่าชั้นน่ะมีปัญญาหรอ”
“มีไม่มีแกก็คอยดูละกัน ปล่อยสิโว้ยยยย ถ้าไม่ปล่อยแกเสร็จแน่”
“อ่ะ นั่นแน่มีปัญญาก็เชิญตามสบายไม่ปล่อยอยู่แล้ว”
“หนอยยยย ไอหน้าปลาจวด ไอ้บ้า ไอ้เลวทรามต่ำช้า ไอ้ไม่มีมารยาท ไอ้ทุเรศ ไอ
@#$%^&&^%$@@#$% นี่แหนะ”
“อุ๊บส์ (oop )”
พิมด่ามันออกไปเท่าที่จะสรรหาคำมาเปรียบเปรยมันได้แล้วก็เอามืออีกข้างรวบกระโปรงไว้ และยกเข่าขวาขึ้นเตะเข้าใต้หว่างขามัน คงไม่ต้องบอกนะว่าโดนอะไรของมันบ้าง แหะๆ หน้ามันแดงและค่อยๆเขียวเลยล่ะ ฮะๆๆขำฉิบ
“โอ๊ยยยย นังบ้านี่”
มันค่อยๆปล่อยข้อมือพิมออกแล้ว พิมก็ต่อยหน้ามันอีกทีด้วยมือที่มันจับพิมเอาไว้ 555+ สะ
ใจโว้ยยยยยยยยยย
“ชิ เป็นไง ของแกสูญพันธุ์แล้วมั้งนั่น”
“นี่ ทำอะไรกันน่ะ”
พิมหันไปมองต้นเสียง เห้ย ผู้ชายคนนั้นอีกแล้วอ่ะ
“อะไรฟ่ะ เจอหน้าหมอนี่อีกแล้วอ่ะ.. แกอยากหาเรื่องต่อมั้ยเชิญกับไอคนนี้ได้ตามสบาย บ้าย บายจ๊ะ ไปแระหิวข้าวอ่ะ”
พิมทำท่าทางอย่างผู้ชนะแล้วสั่งไอหน้าปลาจวดนั่น ( ที่จริงมันหล่ออ่ะนะ )
“เอ่อ ไม่อ่ะ จะไปแล้วๆ”
ขณะที่มันพูดมือมันก็กำน้องชายของมันอยู่น่าขำจริงๆ หาเรื่องผิดคนแล้วไอหน้าหล่อเอ๊ย แล้วมันวิ่งออกไปจากโรงอาหารเลย สงสัยพวกมันจะกลัวชั้นมากเลยนะเนี่ย
“แล้วมันทำไรน้องบ้างล่ะ เห้ย ทำไมข้อมือแดงอย่างงี้ง่ะ”
พี่เค้าพูดพร้อมจับมือพิมขึ้นมาดู
“เห้ย ทำไรอ่ะ”
พิมสะบัดข้อมือออกแล้วพี่เค้าก็ปล่อยทันที
“โทษทีๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจ” - ชิ - นายจะแต๊ะอั๊งชั้นนะเซ่ไม่ว่า
“....ไม่เป็นไร แค่ตกใจ..พอดีตะกี้มันจับข้อมือไม่ยอมปล่อยน่ะ..”
“น้องก็เลยซัดมันซะน่วมเลย อิอิ”
“ทำไมอ่ะ คนมันมีความสามารถนี่นา ขำหรอ ชิ”
“ป่าวๆๆ น้องเก่งนะ วันนั้นก็ทีนึงที่บันไดน่ะ”
“เอ่อ.. งั้นหรอ ไปแระนะไปซื้อข้าวก่อน หิวจะแย่”
“อ้าว ยังไม่ทานข้าวหรอเหมือนกันเลย”
“อ่ะ..บอกทำไม ไปได้แล้วไป๋ เค้าจะไปซื้อก๋วยเตี่ยว ขวางทางอยู่ได้ ”
“พี่ก็กะจะมาซื้อก๋วยเตี๋ยวเหมือนกัน”
พี่เค้าพูดขณะยืนอยู่หน้าพิมขวางทางพอดิบพอดี แล้วเค้าก็เข้าแถวซื้ออาหาร พิมก็ไปยืนอีก
ล็อกนึง( *เขียนล็อกถูกป่าวหว่า* )
“เย็นตาโฟถ้วยนึงค่ะ/ครับ”
ที่ร้านขายอาหารมันจะมี 2 ล็อก แล้วพี่เค้าก็พูดสั่งพร้อมพิม
“นี่พี่มาก่อนนะแซงหรอ เอะชอบกินเย็นตาโฟหรอเหมือนกันเลยอ่ะ”
“นี่ดูบ้างดิมันมี 2 แถวนะ แล้วก็ไม่ได้ชอบด้วยแต่แค่ไม่รู้จะกินอะไรก็เท่านั้น”
เหอๆ ที่จิงพิมชอบเย็นตาโฟจะตายแค่ไม่อยากชอบเหมือนเค้านะเซะ
“เอาจ๊ะ เย็นตาโฟของหนูและพ่อหนุ่ม ให้พร้อมกัน เลิกเถียงเหอะ”
แม่ค้าพูดและยิ้มๆกับการสนทนาของเรา
“นี่แล้วน้องชื่ออะไรหรอเจอตั้งหลายครั้งยังไม่รู้จักชื่อเลย”
“ถามทำไม”
พิมพูดพลางเดินไปที่ซื้อน้ำพลางเผื่อจะเจอกับพวกเพื่อนๆ
“ก็ อยากรู้หนิครับ ทำไมง่ะบอกไม่ได้หรอ”
“อืม”
“งกจังนะครับ แค่ชื่อก็บอกพี่ไม่ได้”
“แล้วทำไมต้องบอกด้วยล่ะนายมีสิทธิ์อะไร มิทราบ”
“สิทธิ์ของรุ่นพี่ไง”
“แล้วไงแค่สิทธิ์ของรุ่นพี่ ชิ”
---เย้ถึงร้านน้ำแล้ว---
“ป้าคะ น้ำมะนาวแก้วนึงค่ะ”
“ของผมก็น้ำมะนาวแก้วนึงครับ”
“เอ๊ะ ทำไมต้องเอาน้ำมะนาวเหมือนกันด้วยห๊า”
“พี่ชอบของพี่นี่ครับ ไม่ยักกะรู้ว่าน้องก็ชอบเหมือนกัน”
“อะไรใครบอก ไม่ได้ชอบซะหน่อย เชอะ”
พิมพูดแล้วก็สะบัดหน้าไปทางอื่นพลางมองหาเพื่อนๆ
“มองหาอะไรหรอครับ ถ้าจะหาเพื่อนๆน่ะเค้าไปกันหมดแล้วล่ะ”
“รู้ได้ไง ใครถาม” พิมถามอย่างหน้าตาเย็นชามั่กๆ
“ถ้าเป็นเพื่อนวันนั้นที่พี่เจอน้องที่บันไดล่ะก็พี่เพิ่งเดินสวนกะพวกเค้าตอนเข้ามาโรงอาหาร
น่ะ”
อะไรกันคนๆนี้ไม่ได้ถามสักคำก็ตอบออกมายาวเหยียด
“ทิ้งกันได้นะพวกเพื่อนบ้า เฮ้อ!!!”
“ฮ่าๆๆๆ เพื่อนทิ้งอะจิพี่ก็เหมือนกันทำงานยังไม่เสร็จเหลืออีกนิดเดียวมันยังไม่รอเลย”
“เหอะ สมน้ำหน้า แล้วใครถามเนี่ย ไม่อยากรู้ซะหน่อย ชิ”
พิมพูดพร้อมเดินไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่โต๊ะเดียวนอกนั้นเต็มหมดเลยอ่ะ
...แล้วต้องกินข้าวคนเดียวหรอนี่ เวรกำ...พิมบ่นพึมพำคนเดียว
“ต้องนั่งคนเดียวอะจิ พี่นั่งเป็นเพื่อนม่ะ”
“ไม่เป็นไรอ่ะเพื่อนมีเยอะแล้ว และก็นั่งคนเดียวเป็นด้วย”
“อะไร เพื่อนที่เพิ่งทิ้งไปตะกี้นี้หรอ”
“ทำไมเพื่อนทิ้งแล้วเป็นไรไป ตัวเองอ่ะเพื่อนก็ทิ้งเหมือนกันแหละหน่า ทำบ่น”
“เออๆๆ พอเหอะพี่หิวข้าวแระ”
พี่เค้าพูดตัดบท พร้อมกับนั่งเก้าอี้ตัวยาวที่อยู่ตรงข้ามกับที่นั่งพิม
“นี่ๆๆใครใช้ให้นั่งอ่ะ”
“อ่าวมีป้ายติดไว้หรอว่ามีเจ้าของง่ะ”
“แล้วไมไม่นั่งที่อื่นเล่า”
“ก็อยากนั่งตรงนี้ไง ไหนๆเราก็กินเหมือนกัน เพื่อนก็ทิ้งเหมือนกันแระ”
“เออ เอา เอาเข้าไปอยากนั่งก็เชิญ”
พิมพูดพร้อมกับจะลุกไปนั่งที่อื่น
แต่.....แต่....แต่.......มันไม่มีที่นั่งแล้วอ่ะเลยต้องทนนั่งต่อไปปปป
“นี่เย็นตาโฟอย่อยเนอะ ง่ำๆๆๆ”
พี่เค้าพูดทั้งๆที่ยังมีอาหารอยู่เต็มปากเลย น่าเกลียดชะมัด
“อืมๆๆ อย่อย ง่ำๆๆ แง่มๆๆ แจ๊บๆ”
พิมก็เป็นไปกะเค้าด้วยหรอเนี่ย ( หนักกว่าเลยล่ะ )
“อืม นี่แล้วตกลงน้องชื่อไรหรอ”
“ถามอีกแระ ทำไมชอบถามจริงเลยเนี่ย”
“ก็อยากรู้ไงเจอกันตั้งหลายครั้งยังไม่รู้จักเลย”
“อยากรู้จิงง่ะ”
“อืม”
“งั้นบอกชื่อตัวเองมาก่อนดิ”
“แหม มีข้อแลกเปลี่ยนด้วยนะ แล้วถ้าพี่บอกชื่อพี่แล้วน้องจะบอกชื่อตัวเองม่ะ”
“อืมบอก ไม่บอก บอก ไม่บอก”
เล่นนั่งนับลูกชิ้นในถ้วยแทนกลีบกุหลาบซะงั้น
“พี่น่ะชื่อแบงค์ อยู่ม.4/3นะ”
“ยังไม่ทันบอกเลยว่าจะบอกหรือไม่บอก”
“ก็อยากบอกหนิ ว่าแต่น้องชื่อไรอ่ะ”
“ชื่อ พิม พิมชนก อยู่ม.3/7 ค่ะ”
“อ้าว บทจะง่ายก็ง่ายนะถามแปบเดียวตอบ”
“ก็อยากบอกเหมือนกันน่ะ มีไรป่ะ”
**เราคุยกันระหว่างกินก๋วยเตี๋ยว**
“เอ่อ แล้วมีอีกอย่างที่อยากถาม ว่าแต่ถามได้ป่ะ”
กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมพยักหน้าแล้วตอบ
“ ถ้าตอบได้”
“แล้วน้องพิมรู้จักพี่แพนด้วยหรอ”
“อืม”
“รู้จักได้ไงง่ะ”
“แล้วนายรู้จักพี่แพนได้ไงง่ะ”
“อ้าว ทำไมน้องชอบถามพี่กลับง่ะ พี่ถามก่อนนะ”
“งั้น ไม่บอกเอาเป็นว่ารู้จักก็แล้วกัน”
“น๊าบอกหน่อยนะ”
“ไม่บอก”
“บอกหน่อยดิ นิดเดียวก็ได้”
“ไม่บอก”
“ไม่บอกหรอ งั้นเอาลูกชิ้นม่ะแลกกับคำตอบ”
พี่แบงค์พูดพร้อมใช้ตะเกียบคีบลูกชิ้นขึ้นมา
---รู้ได้ไงเนี่ยว่าชอบ---
“ไม่เอา เหม็นขี้ฟัน”
“หรอ อืมม งั้นไม่เอา ใช่ม่ะ”
“เอาๆๆๆ เอามาดิ”
“เอาไป....คำตอบล่ะ”
พี่เค้าใส่ลูกชิ้นลงในถ้วยของพิมพร้อมคอยฟังคำตอบ เห็นชั้นเป็นคนเห็นแก่กินหรือไง
“เดี๋ยวต้องกินก่อน”
“..........” ง่า แกมองชั้นกินลูกชิ้นทำไมฟร่ะ มองแล้วยิ้มๆ ไม่พูดอะไรเดี๋ยวใจชั้นหวั่นไหวน้า
“อืม อะไรอ่ะถามใหม่ดิ๊”
“น้องพิมรู้จักพี่แพนได้ยังไงคร้าบบบ”
“อ๋อ ก็รู้จักอะน่ะ โอเคมั้ย”
“โห นี่อ่ะนะคำตอบ”
“ทำไม ไม่พอใจหรอ”
“เอา ไม่บอกก็ไม่บอก”
พี่เค้าพูดแล้วดูดน้ำในแก้วจนเกือบหมด
“เวลาน้องพิมกินนี่น่ารักเนอะ”
“ห๊า ไรนะ พูดใหม่ดิ๊ ไม่ได้ยินอ่ะ”
พิมพูดพลางดูดน้ำพลาง ที่จริงอ่ะได้ยินแล้วล่ะเคลิ้มเลยแต่ไม่แน่ใจโสตประสาทตัวเองเลย
ถามใหม่ ชั้นว่า ชั้นหวั่นไหวแล้วล่ะ แบ่งใจไปให้แกเศษ 1 ส่วน 4 แล้วนะ
“อ่ะ ป่าวๆๆ ไม่มีไรพี่บ่นไปงั้นๆแหละ ว่าแต่อิ่มยังอ่ะ”
“ก็ไม่ค่อยอิ่มเท่าไหร่อ่ะนะ”
“งั้น กินไอติมป่ะ พี่เลี้ยง”
“เลี้ยงหรอ จะดีเรอะ”
“ดีสิ พี่เต็มใจนะ”
“อืม ถ้าอยากเลี้ยงก็เชิญ ชอบอยู่แล้วของฟรีน่ะ อิอิ”
ติดตามตอนต่อไปที่ติดต่อกันเดะ
อดใจรอหน่อยไม่นานเกินรออ่ะ
-------------------------------------------------------------------------------
วันนี้จะไม่คุยไรมากมายนะ
เหนื่อยอ่ะ ไม่ค่อยสบายด้วย
แค่สวัสดีก็พอนะก๊าบบบบบ
เม้นๆ โหวตๆ ด้วย
ไว้หายปวดหัวเมื่อไหร่จะอัพให้เยอะๆๆเลย
(ถ้าเม้นกันเยอะๆนะ)
ความคิดเห็น