คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : เข้าสู่หอพุทธรักษ์
o~ Intro : เข้าสู่หอพุทธรักษ์ ~o
"แม่จ๋า น้องพลอยติดคณะวิทยาศาสตร์ สาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์แหล่ะ"
"หร๋อ ติดที่ไหน๋ล่ะ"
"ใน๋เมืองจ๊ะ"
"อืมๆ งั้นพลอยก็หาที่อยู่ใหม่ล่ะกันเด้อ"
"จ๊ะ"
~~ นั่งรถข้ามน้ำข้ามภูเขาเข้ามายังกรุงเทพฯ ~~
"อ๋อยยยย... แล้วมันอยู่ม่องไหน๋ล่ะเนี่ย!" หันไปทางไหนก็เจอแต่ผู้คนเยอะแยะเต็มไปหมด คิดถูกคิดผิดที่มาเอ็นท์เข้ามหาลัยที่กรุงเทพฯ เนี่ยฉัน
ฉันนั่งมองแผ่นกระดาษในมือที่ผู้เป็นแม่ส่งมาให้ พลางนั่งนึกถึงบทสนทนาก่อนจะออกจากบ้าน
' แล่นไปตามนี้เด้อ แล้วลูกซิเจอที่อยู่ใหม๋ '
แล้วก็ดันไม่ถามเลยว่าที่อยู่ใหม่นั้นมันรูปทรงเป็นแบบไหน อ๋อ! ตอนนี้ฉันอยู่ที่สถานีรถไฟฟ้า
"แล๋วไอ้รถกระป๋องนี่มันเข้ายังไงล่ะ โอ้ยยยย~~ กลับบ้านนอกดีบ่หนอ!" สอดส่ายสายตาหาคนที่ดูท่าทางใจดีๆ ไม่เร่งรีบ แต่ดูเหมือนจะยาก T^T ....... รีบเดินทู๊กกกก~ คน
ฉันได้แต่ยืนเป็นคนบ้านนอกเพิ่งเคยเข้ากรุงอยู่ตรงที่ตู้หยอดเหรียญ...... อะไรซักอย่างที่หยอดไปปุ๊ปมีบัตรโผล่มาปั๊ป! น่าลองเล่น
*__*......... วิ้งๆ ส่งสายตาจิกหาคนที่สามารถพึ่งพาได้
2 นาทีผ่านไป................
5 นาทีผ่านไป................
10 นาทีผ่านไป................
และก็เจอ!!! ฉันรีบตรงดิ่งไปที่คนที่เล็งไปทันที เดี๋ยวจะหายตัวไปซะก่อน (พูดซะอย่างกับเป็นพวกอมนุษย์)
"ขอโทษเด้อค่ะ ไป๋หอพักพุทธรักษ์นี่ ซิไป๋ได้ยังไงค่ะ" ฉันพยายามพูดไม่ให้มันเหน่อ และพยายามขูดรีดเอาภาษาภาคกลางอันเป็นความรู้ (น้อยนิด) ที่ติดตัวออกมาใช้อย่างสุดความสามารถ แต่ก็ยังมีหลุดไปจนได้ ได้แต่หวังว่าผู้โชคดีคนนี้จะแปลออก
"ไปหอพักพุทธรักษ์? ต้องขึ้นรถไฟต่อไปอีก แล้วลงที่อ่อนนุชแล้วเดินออกจากสถานีตรงไปประมาณ 500 เมตร แล้วเลี้ยวขวาอีก 2 แยก เลี้ยวซ้ายอีกแยกก็ถึงแล้ว"
" ?__? " และบนใบหน้าฉันก็มีเครื่องหมายคำถามลอยเด่นอยู่ในลูกตา อะไรนะ อะไรมันซ้ายๆ ขวาๆ นะ
และผู้หวังดีของฉันก็ทำสีหน้าปลงๆ ประมาณว่า ' ทำไมนังนี่ถึงได้ทำตัวบ้านนอกเข้ากรุงอย่างนี้ ' คืออยากจะบอกนะเพ่~... ว่าไม่ได้ทำตัว แต่ตัวมันทำเอง ก็คนมันเพิ่งจะเคยเข้าเมืองหลวงนี่หว่า อยู่แต่กับท้องทุ่งมาเจออะไรที่มันไฮเทคอย่างนี้ก็เป็นงงสิ
"พอจะไปถูกมั้ย?" ผู้หวังดีถามเพื่อความมั่นใจว่าสามารถปล่อยให้ ' นังบ้านนอก ' คนนี้เผชิญชีวิตตามลำพังได้
" .......... "
"โอเคๆ แล้วรีบมั้ย? ถ้าไม่รีบก็ไปกับฉันก่อน เดี๋ยวธุระฉันเสร็จจะพาไป"
"ฮ่วย! เหว้าอย่างซี่แต่แรกก็สิ้นเฮื่อง ปล่อยให้น้องพลอยเฮ็ดสีหน้าน่าสงสารอยู๋ใด๋ ฮู้บ่ว่ามันเมื่อย...... อุ๊บ!! OxO " และก็หลุดไปจนได้ T^T กว่าจะปิดปากมันก็สายเกินแก้แล้ว คำพูดไม่สามารถเอาคืนมาได้ โอ๊ยๆ ได้แต่หวังว่าผู้หวังดีจะฟังไม่ออก
" .......... "
"ค่ะๆ น้องพลอยบ่รีบหรอกค่ะ แต่ว่าจะพาไปส่งแน่นะค่ะ" ฉันจับชายแขนเสื้อผู้หวังดีไว้แบบว่า ' ถึงจะหนียังไงฉันก็ไม่ให้แกหนีหรอกโว้ย ต้องพาฉันไปส่งที่หอพุทธเริกอะไรนี่ก่อน ' อะไรประมาณนี้
"งั้นก็ตามมาล่ะกัน ก่อนอื่นก็ต้องไปซื้อตั๋วก่อน เราจะขึ้นรถไฟฟ้าไปลงที่สยาม........... โอเคๆ ฉันรู้แล้วว่าเธอเพิ่งจะเคยเข้ากรุงเทพ" ซื้อตงซื้อตั๋วอะไรกัน แค่ลงจากบขส.มาโผล่ที่สถานีรถไฟฟ้าที่หมอชิตได้นี่ก็บุญแล้วววว~~ และดูเหมือนว่าผู้หวังดีจะทำใจได้แล้วจึงจัดแจงซื้อตั๋วให้เสร็จสรรพ
ว่าแต่เรียกแต่ ผู้หวังดีๆ แล้ว ผู้หวังดี คนนี้ชื่ออะไรล่ะเนี่ย....... ฉันกระตุกแขนเสื้อก่อนจะถาม
"เอื้อยซื่ออะไรค่ะ" ถูกตามหลักภาษากลางมั้ยเนี่ย
"ชื่อ??"
"ค่ะ" ก็ถามชื่อนั้นแหละ จะให้ถามวันตายหรือไงล่ะ อุ๊บ!!
"ใบไผ่ เรียกว่า ไผ่ ก็ได้"
"ซื่อแม้นนน~ แมนเนอะ เอื่อยอายุเท่าไรค่ะ" หวังว่าพี่ไผ่จะไม่ถือสาประโยคแรกนะ
"20 แล้วเธอล่ะมีชื่อมั้ย" โอ้! ห่างกัน 2 ปี
"ฮ่วย! คนหน่อบ่แม่นสิ่งของ สิได๋บ่มีซื่อน่ะ... น้องพลอยซื่อ พลอย "
"เรียกแทนตัวเองว่า น้องพลอย หรอ?"
"ค่ะ ก็น้องพลอยบ่ฮู้นี่ค่ะ ว่าต้องเรียกแทนตัวเองว่าอะไร" ตอนนี้ภาษาตีกันมั่ว ถูกบ้างไม่ถูกบ้างพี่แกต้องทำใจ
ปิ๊ปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ........ อยู่ๆ ก็มีเสียงประหลาดๆ ดังขึ้นมาตอนที่ฉันก้าวเข้ามาในรถกระป๋องนี้พอดีเลยอ่ะ!!
ตายแล้ว~~ ฉันไปเหยียบโดนอะไรใครเขาหรือเปล่าเนี่ย!!! O__O.......... คิดได้ยังงั้นก็รีบก้มดูปลายเท้าตัวเองอย่างรวดเร็ว
"ฮ่วยๆๆๆๆๆ น้องพลอยทำอีหยังผิดบ่ค่ะเนี่ย" มือก็ลูบฝ่าเท้าไป ปากก็พูดไปตามที่ใจคิด และ.... และ.... และก็มีแต่คนจ้องมาทางฉันทั้งนั้นเลยอ่ะ T^T ฉันทำไรผิดเนี่ย
" -__-;; มันเป็นเสียงประตูจะปิดเฉยๆ น่ะพลอย เก็บอาการหน่อย พี่อาย" พี่ไผ่พูดและก้มหน้าก้มตา รู้สึกว่าพี่แกจะเขยิบออกห่างฉันนิดหน่อยด้วยนะ -__-;
"ค่ะๆ ขอโทษค่ะ น้องพลอยบ่รู้นี่ -///- " และฉันก็ต้องก้มหน้ายอมรับความอายที่เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย โดยเฉพาะใบหน้า
-- และก็มาที่ ' หอพุทธรักษ์ ' ได้สำเร็จ --
และแล้วฉันและพี่ไผ่ก็มาถึงหอพุทธเริกได้สำเร็จ อยากจะบ้าตาย ตอนนี้อยากเอาหน้ามุดแผ่นดินหนีไปเหมือนขอมดำดินซะจริงๆ ก็ตลอดทางที่มาฉันทำเปิ่นตลอดเลย เริ่มจากตอนที่ขึ้นรถไฟฟ้านั่นแหละ ขาขึ้นเปิ่นตอนได้ยินเสียงปิ๊ปๆๆๆ พอขาลง.......
ตอนนั้นพี่ไผ่บอกว่าให้ลงที่สถานีต่อไป แล้วพอรถมันจอดปุ๊ปพี่แกก็ทิ้งดิ่งฉันปล่อยให้ฉันลงตามหลัง แต่ฉันก็ไม่รู้นิว่าถ้าไม่รีบลงจะมีคลื่นสมรภูมิเกิดขึ้นที่ประตู
ครืดดดดด....... เสียงผู้คนคร่าคร่ำที่หน้าประตูกำลังเบียดเสียดกันเพื่อที่จะเข้ามาอัดกันที่รถกระป๋องเรียวๆ คันนี้ และแน่นอนว่าฉันยังติดอยู่ข้างใน
ปิ๊ปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พอได้ยินเสียงนี่เท่านั้นแหละ คำพูดของพี่ไผ่ก็ลอยเข้ามาในหัว
' มันเป็นเสียงประตูจะปิดเฉยๆ น่ะพลอย..... ' ประตูกำลังจะปิด!!! O__O โอ๋ตายแน่ๆ ฉัน เท่านั้นแหละฉันก็รีบชิ่งไปที่ประตูทันที
หัวออกมาได้....
แขนซ้ายออกมาได้....
ลำตัวออกมาได้.....
แขนขวาออกมาได้.....
ขาซ้ายออกมาได้ชิ่วเฉียด....
แต่....
ขาขวาฉันโดนประตูหนีบ!!! T^T
และก็เป็นเพราะเพิ่งเข้ากรุงเลยไม่รู้ว่า ประตูมันจะหนีบแปปเดียวแล้วก็จะเปิดออกเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นตอนโดนหนีบฉันเลย.....
' อ๊ากกกกก!!! เอื้อยไผ่~~~~ TOT ซ่วยน้องพลอยแด่ ขาน้องพลอยโดนประตูมันหนีบเอาาาาาา~~ ' ตะโกนไปแบบนี้ -__-;;; พี่ไผ่แกรีบหันขวับทำสายตาประมาณว่า ' ฉันไม่รู้จักนังบ้านนอกนี่ '
1 กระทงผ่านไป...
ความเปิ่นต่อมาคือตอนจะขึ้นรถแท็กซี่ มันเป็นความขายหน้าอย่างหนักหนาสาหัส
ตอนนั้นพี่ไผ่บอกให้รออยู่ที่ทางเท้า แล้วพี่แกก็ไปโบกแท็กซี่ แล้วทีนี้สงสัยตาลายเห็นแท็กซี่ที่สีเดียวกันกับของที่พี่แกกำลังบอกสถานที่ที่จะไปอยู่ เห็นเหมือนคนกวักมือเรียกอยู่ในแท็กซี่นั้นแหละ ก็นะ.... นึกว่าเป็นพี่ไผ่เลยก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจและขึ้นแท็กซี่ไปโล้ดดดด!!!! ^__^
แต่พอเข้าไปเท่านั้นแหละ....
' นังนี่มันเป็นใครกันพริก ' ผู้หญิงผมลอนสีน้ำตาลถามกับเพื่อนผู้หญิงที่นั่งข้างคนขับ
' ฉันจะรู้กับแกมั้ยล่ะ นี่เธอขึ้นรถผิดหรือเปล่า ' หล่อนหันมาถามฉันพอดีกับที่ประตูข้างที่ฉันขึ้นเปิดออก ปรากฏแก่สายตาว่าเป็น....
' ขอโทษนะครับ คือว่าน้องผมเพิ่งเคยเข้ากรุงเทพน่ะครับ ขอโทษที ' เป็นพี่ไผ่ที่โผล่มาแก้สถานการณ์ด้วยคำพูดแม๊นนน~~ แมน ส่วนอีผู้หญิง 2 คนนี้พอเห็นพี่ไผ่เท่านั้นแหละ กรี๊ดสลบ!!
' กรี๊ดดดดดดดดดด ใบไผ่นี่ >__< '
' ไผ่ไม่เห็นบอกน้ำพริกเลยค่ะว่ามีน้องสาวเปิ่นๆ อย่างนี้ด้วย ' อีพริกเน่ามันเน้นมากเลยคำว่า เปิ่นๆ เนี่ย พี่ไผ่แกรีบกระชาก (ขอย้ำว่ากระชากจริงๆ) ฉันออกมาจากรถแล้วลาก (นี่ก็ขอย้ำ) ไปที่แท็กซี่ของตัวเอง เปิดประตูแล้วพี่แกแทบจะถีบฉันเข้าไปในรถเลย และตลอดทางที่ผ่านมาฉันก็เอาแต่นั่งเงียบ กลัวพี่แกจะทิ้งดิ่งฉันจริงๆ
แต่อย่าเพิ่ง! ฉันยังมีเปิ่นๆ อีกตั้งหลายเรื่อง แต่ขี้เกียจเล่า แหะๆ ^__^;; สงสัยฉันจะไม่เหมาะกับเมืองหลวงจริงๆ
แอ๊ดดดดด~~
"ว๊าวววว OoO " ห้องมันดีโคตรๆ นึกว่าจะเป็นห้องเล็กๆ เหมือนรูหนูซะอีก ใหญ่กว่าที่คิดแหะ
"เพิ่งเคยเห็นหรือไงกัน รีบๆ เข้ามาแล้วปิดประตูห้อง เดี๋ยวนี้!!! -__-^^^ " เสียงของรูมเมทร่วมห้องดังขึ้น โอ๋! เธอน่ารักมากๆ เลย ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยถึงกลางหลังถูกปล่อยสยาย ดวงตากลมโตสีดำสนิท พวงแก้มสีแดงพร้อมกับจมูกนิดปากหน่อย หุ่นสมส่วน.... โอ้เธอน่ารักจริงๆ นะ >__<
"จ๊ะๆ เดี๋ยวน้องพลอยปิดให้" ยิ่งเป็นโรคแพ้คนน่ารักอยู่ด้วย
"เธอชื่ออะไร?"
"น้องพลอยซื่อ พลอย ค่ะ"
"เรียกแทนตัวเองว่า น้องพลอย หรอ?" ถามเหมือนพี่ไผ่เลยวุ้ย
"อื้อ ก็ไม่รู้จะเฮียกแทนตัวเองว่าอีหยัง... เอ่อ... ว่าอะไรนี่ค่ะ" เกือบหลุดอีกแล้ว
"มาจากต่างจังหวัดล่ะสิ มาจากที่ไหนล่ะ"
"เพชรบูรณ์ค่ะ"
"อืมมมมม.... เอาล่ะพลอย เอาของไปเก็บอย่างด่วน เราต้องไปหาของเข้าห้องพักซักหน่อย" ว่าแล้วเธอก็ลุกขึ้นยืน
"ค่ะๆ"
"ฉันชื่อ ต้นอ้อ เรียก อ้อ ก็ได้ ฉันรุ่นเดียวกับเธอ ฉันให้เวลาเธอ 10 นาทีในการจัดของ และฉันจะรอตรงล็อบบี้ของหอ" อ้อบอกแล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป รู้สึกเธอจะชอบสั่งนะเนี่ย สั่งเป็นคุณหนูเลย
"เจ้าค่ะ"
"อ้ออีกเรื่อง... ให้เรียกแทนตัวเองว่า ฉัน เปลี่ยนใหม่ซะล่ะ" อ้อโผล่หน้าเข้ามาบอกก่อนจะหายแว๊บไปที่ประตู......
เธอมีเครื่องวาร์ปติดกลางหลังอ่ะเปล่าฟ่ะเนี่ย!! ?__?
*************************************************
13 ก.พ. 51 -- คือว่าพิมมาแก้คำผิดนิดนึงอ่ะค่ะ แหะๆ ไม่มีไรมาก มาแก้คำผิดแอนท์จัดหน้าใหม่เฉยๆ ^^
17 ก.พ. 51 -- มาแก้สาขาที่พลอยเอ็นท์ติดน่ะค่ะ ว่าจะแก้เมื่อวานก้อลืม แหะๆ ^^
21 ก.พ. 51 -- มาแก้ไขชื่อตอนเฉยๆ อ่ะคะ เห็นว่ามันยาวเลยแก้ให้สั้นลง แหะๆ
ความคิดเห็น