คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การตอบแทน (50%)
แสงจันทร์นวลกระจ่างยามค่ำคืนช่างอบอุ่นอ่อนโยน ดอกมูนฟลาวเวอร์สีขาวนุ่มค่อยๆแย้มกลีบบานในยามค่ำชวนให้หัวใจอบอุ่น หมอกขาวอันหนาวเหน็บที่เคยปกคลุมป่าจางหาย ทิ้งไว้เพียงความสดชื่นและนุ่มนวลของคืนพระจันทร์เต็มดวง
“ข้าจะเข้าไปคนเดียว”
“แต่ว่า...”
“ข้ารู้เจ้าเป็นห่วง” ราชาเหมันต์ปลอบ “สิ่งที่เห็นครั้งนี้ข้าก็เชื่อว่าที่นี่มีเวทมนต์สะกด แต่ข้าต้องการพบท่านยายคนนั้นให้ได้”
“กระหม่อมก็ไม่ได้ห้าม แค่จะไปอารักขา”
ราชาเหมันต์แย้มสรวลบางๆ
“ไม่ต้องหรอก ถึงท่านยายจะเป็นอย่างที่เจ้ากลัว ข้าก็เชื่อว่านางจะไม่ทำร้ายข้า”
วิลล์ทราบดี ต่อให้รั้งให้ห้ามเท่าไรราชาหนุ่มก็คงไม่ฟังแน่ จึงโค้งคำนับอีกฝ่ายเป็นการส่งเสด็จ
“ไป ... เจ้าม้า ไปที่นั่นด้วยกัน”
ราชาหนุ่มทรงกระตุกบังเหี้ยนเล็กน้อย กระตุ้นให้อาชาเพศผู้สีขาวสง่างามวิ่งเข้าสู่ดินแดนมนตราอย่างรวดเร็ว พลางตวัดสายพระเนตรไปรอบๆอย่างค้นหาบุคคลที่พระองค์อย่างตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิต แอบหวังว่านางคงจะอยู่แถวนี้ตามที่พ่อเฒ่าได้เล่าให้องครักษ์หนุ่มคู่ใจฟัง ต่อให้นางเป็นแม่มดหรือปีศาจจริงพระองค์ก็ไม่กลัว แล้วสายพระเนตรก็สะดุดลงที่ร่างโปร่งสวมชุดกระโปรงยาวสีทองตัดกับผมยาวสีเงินใต้ต้นไม้ใหญ่
“ท่านยาย ...”
ราชาเหมันต์ตะโกนเรียกอย่างยินดี พร้อมกับกระโดดลงจากหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว
“หึ ...”
ร่างโปร่งหันมองตามเสียงเรียก แต่สีหน้าสงบนิ่งไม่ได้บอกความยินดีใดๆ
“ท่านยาย ... ท่านอยู่แถวนี้จริงๆด้วย” ราชาหนุ่มสืบพระบาทเข้าหา “สองอาทิตย์ก่อนข้ามาตามตั้งนาน ไม่เห็นท่านเลย”
“มาทำไม ... ไม่กลัวตายรึไง”
“ทำไมต้องกลัวขอรับ” เหมันต์ตรัสถาม “อ้อ ... หมายถึงเรื่องแม่มดกับเวทมนต์นะหรอ”
“ใช่”
เหมันต์แย้มสรวล หันหลังพิงต้นไม้อย่างอารมณ์ดี
“ยังไงก็ต้องตามหาท่านให้พบ ต่อให้ต้องเสี่ยงเข้ามาอีกกี่ครั้ง ... ข้าก็ยินดี”
“ไม่กลัวรึไง” จันทริภาตรัสถาม “ข้าอาจจะเป็นแม่มดคนนั้นก็ได้”
“งั้นท่านคงเป็นแม่มดใจดี เพราะท่านช่วยชีวิตข้าไว้”
“บางทีอาจอยากทรมานทีหลังก็ได้”
ราชาเหมันต์ทรงพระสรวล รู้สึกสบายพระทัยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนว่ายิ่งได้คุยกับนางมากขึ้นเท่าไรพระองค์ก็รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด
“วิลล์ก็บอกแบบนั้น” ราชาหนุ่มตรัส “แต่สำหรับข้า ... เมื่อท่านช่วยชีวิตข้าไว้ ก็ถือว่าข้าเป็นหนี้ชีวิตท่าน ท่านอยากให้ข้าทำอะไรข้าก็ยินดี”
“คนอย่างเจ้าจะตอบแทนอะไรข้าได้ ... ชีวิตคนทั่วไปข้าได้มาเบื่อแล้ว”
ราชาหนุ่มเลิกพระขนง ตรัสพึมพำเบาๆ
“หมายความว่า ...”
“ข้าฆ่าทุกคนที่เข้ามาที่นี่” จันทริภาตรัสเสียงเย็น “ดินแดนของข้าไม่ให้คนแปลกหน้าเข้า... รวมทั้งเจ้าด้วย”
“ท่านจะข้าฆ่าอีกคนหรอขอรับ”
สุรเสียงถามอ่อนโยน แววพระเนตรสงบนิ่งไม่หวั่นพรั่นพรึงใดๆ
“วันนี้ไม่มีอารมณ์ฆ่าคน”
ตรัสตอบเสียงสะบัด หันพระปฤษฎางค์เสด็จหนีไปดื้อๆจนจันทริภายังรู้สึกประหลาดพระทัยองค์เอง
“งั้นพรุ่งนี้ท่านจะอยากฆ่าข้าไหม”
ราชาหนุ่มยังทรงตามตื้อ
“ทำไม” จันทริภาหยุดดำเนินหันขวับมาหา “อยากตายนักรึไง”
“เปล่าขอรับ ข้าตั้งใจจะตอบแทนคุณท่าน” เหมันต์รับสั่งจริงจัง “ก็เลยอยากรู้ว่าจะได้แทนคุณท่านนานแค่ไหนกว่าท่านอยากฆ่าข้า”
จันทริภาทอดพระเนตรพระพักตร์ของบุรุษตรงหน้าอย่างค้นหา แต่แววเนตรที่มุ่งมั่นของเขาบอกกับพระองค์ว่าเขาพูดจริง ไม่ใช่เสแสร้ง
“จะดูแลอะไรข้าได้ ... ชีวิตตัวเองยังเอาไม่รอด”
“วันนั้นข้าถูกสุ่มโจมตี” เหมันต์ตรัสอธิบาย “แต่การดูแลท่าน ... ข้าจะทำอย่างเต็มที่ด้วยทั้งชีวิตของข้า”
“ทั้งชีวิตเจ้า” จันทริภาหยัน “แม่มดนะอายุยืนนะ เจ้าจะอยู่ได้นานขนาดนั้นเชียว”
“งั้นก็ให้ลูก ... หลาน ... เหลนและคนที่สืบต่อจากข้าดูแลท่านก็ได้”
ไม่มีคำกล่าวใด นอกจากเสียงหัวเราะขบขันจากดวงหน้าชรา
“แต่ว่า ... ท่านเป็นแม่มดจริงหรอขอรับ”
“แล้วคนอื่นบอกเจ้าว่าไงล่ะ”
“บอกว่าท่านเป็นแม่มด ... เป็นปีศาจ มีมนตราสูง” เหมันต์ตรัสเล่า “ทั่วทั้งป่าถูกเวทมนต์ท่านสะกดไว้ ใครที่แอบเข้ามาที่นี่จะต้องตาย”
“พวกปากมาก ... ชีวิตมันคงยาวเกินไป”
จันทริภาตรัสเสียงเข้ม
“แปลว่าท่านฆ่าพวกเขาจริงๆรึขอรับ ... น่าสงสารพวกเขาจัง”
“สงสารตัวเองเถอะ พรุ่งนี้ข้าอาจฆ่าเจ้าก็ได้”
“ไม่หรอกขอรับ” เหมันต์ตรัสเสียงอ่อน “ข้าว่าท่านน่าจะให้ข้าได้ดูแลท่านก่อน แล้วถ้าทำไม่ถูกใจค่อยฆ่าข้าตอนนั้นก็ยังไม่สาย”
“เจ้านี่คงเบื่อชีวิตมาก ถึงอยากเจอข้าอีก” จันทริภาแย้มสรวลขำขัน “แต่ข้าจะอยู่ที่นี่เฉพาะวันเพ็ญเท่านั้น”
“งั้นทุกวันเพ็ญข้าจะมาที่นี่เพื่อพบท่าน”
ราชาหนุ่มตรัสด้วยสุรเสียงจริงจัง เปิดเผยรอยแย้มสรวลที่จริงใจ
คอมเมนท์ให้กันบ้างนะคะ นักอ่านที่น่ารักทุกท่าน จะรอคนใจดีที่โพสให้ค่ะ
ความคิดเห็น