สำหรับผู้ที่รักเกราะกายสิทธิ์อย่างแท้จริง

ลำดับตอนที่ #3 : อธิบายให้ฟังหน่อย??

ทางด้านบัวแย้มก็กลุ้มใจเรื่องความทรงจำของเธอจึงนำเรื่องนี้ไปเลียบๆเคียงๆถามพระมเหสีสินิทราพระมารดา

ของเธอ

สินิทรา – อ้าวบัวมีอะไรรึเปล่าลูก มานี่สิมานั่งร้อยมาลัยกับแม่

บัวแย้ม – เอ่อ. ..เสด็จแม่เพคะ คือว่า..

สินิทรา – มีอะไรเหรอลูก

บัวแย้ม – คือว่าลูกอยากรู้ว่าทำไม... เอ่อ..อันที่จริงตอนนี้ลูกต้องเป็นเด็กมิใช่หรือเพคะ

สินิทราตกใจนิดๆแต่ก็ต้องรีบปรับอารมณ์

สินิทรา – ทำไมลูกถามเช่นนั้นล่ะ  มีอะไรเล่าให้แม่ฟังมาเดี๋ยวนี้นะลูก อย่าปิดบังแม่

บัวแย้ม – คือ.. เอ่อ..พวกเจ้าออกไปก่อน เราต้องการคุยกับเสด็จแม่ตามลำพัง

บัวแย้ม – พระธิดาจันทราภากับพระธิดาประกายพรึก เล่าให้ลูกฟังว่า เมื่อก่อน..ลูกเป็นปอบ 

สินิทรา – หา..ตายจริง หลานจันทราภากับหลานประกายพรึกเอาอะไรมาเล่าให้ลูกฟังเนี่ย


บัวแย้ม – เดี๋ยวก่อนเพคะเสด็จแม่... จันทราภาบอกว่าลูกยังเป็น...

สินิทรา – เป็นอะไร

บัวแย้ม – เป็นคนที่พระโอรสอังคาสมีใจให้น่ะเพคะ

สินิทรา – อะไรกันจริงหรือเนี่ย

บัวแย้ม – อะไรหรือเพคะ

สินิทรา – สไบทองเคยเล่าเรื่องนี้ให้แม่กับเสด็จพ่อฟังเหมือนกันน่ะลูก

จังหวะนั้น สไบทองก็เข้ามาพอดี

สไบทอง – เห็นมั๊ยเราบอกแล้ว

สินิทรา – สไบทอง  เราขอโทษนะที่ว่าเจ้าไปน่ะ

สไบทอง – ไม่เป็นไรหรอก แล้วทีนี้เจ้าจะเล่าเรื่องของบัวแย้มให้เราฟังได้หรือยัง

บัวแย้ม – นั่นสิเพคะ ทั้งๆที่ตอนนี้ลูกควรจะยังเล็กอยู่

สินิทรา – ก็..แม่กับเสด็จพ่อของลูก เคยทำพิธีขอบุตรกับองค์เทพ  แล้วพอลูกเกิดมาได้เพียงไม่นาน ลูกก็เติบโต

ขึ้นมาเป็นหญิงสาว เต็มวัยแบบนี้ไงล่ะ แม่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใดถึงทำให้ลูกเติบโตเร็วเช่นนี้

สไบทอง – อาจเป็นเพราะโชคชะตาฟ้าลิขิตกระมัง   บัวแย้ม...ถ้าเราจะขอให้เจ้ามาเป็นคนดูแลอังคาส..ตลอดไป.

เจ้าจะขัดข้องหรือไม่

บัวแย้ม – หม่อมฉันต้องขอเวลาก่อนนะเพคะ หม่อมฉันอยากจะนึกเรื่องราวทั้งหมดให้ได้ก่อน หม่อมฉันไม่อยาก

เจ็บปวดอีกเพคะ 

สไบทอง – อืม ตามใจเจ้าเถอะ เราไปล่ะ

บัวแย้ม – เพคะ
                  ***********************************
บุรีปลายฟ้า ...

ไอศูรย์ – อัมพิกา นั่นเจ้าจะไปไหนน่ะ

อัมพิกา – ก็..เอ่อ...(จะบอกได้ยังไงล่ะว่าจะไปรัตนบุรี อัมพิกาคิด)

ไอศูรย์ – เจ้าจะรัตนบุรีใช่มั๊ย

อัมพิกา – เอ่อ...เปล่านี่พี่ไอศูรย์ ข้ากำลังจะกลับห้องน่ะ

ไอศูรย์ – ข้าไม่ว่าอะไรเจ้าหรอก ข้าแค่จะบอกเจ้าว่า ที่รัตนบุรีน่ะไม่มีใครอยู่หรอก เค้าไปพิณราชกันหมด

อัมพิกา – ห๊า..แล้วทำไมข้าถึงไม่รู้  โธ่เอ๊ย..เจ้านั่นไม่บอกกันสักคำ

อัมพิกาตกใจ

ไอศูรย์ – แล้วทำไมเจ้าถึงต้องรู้ แล้วเจ้านั่น ที่เจ้าหมายถึงน่ะใครกัน

อัมพิกา – โอ๊ย..ไม่มีอะไร หรอกน่าพี่ไอศูรย์ ว่าแต่พี่รู้ได้ยังไงล่ะ  จันทราภาบอกเหรอไง

เมื่อไอศูรย์ได้ยินชื่อจันทราภาก็รู้สึกหงุดหงิดเดินหนีไปทันที

ไอศูรย์เดินกลับมาที่ห้อง เขาต้องการข่มตาให้หลับยังไง  ก็ต้องเห็นหน้าของจันทราภาอยู่ร่ำไป

ไอศูรย์ – นี่ข้าเป็นอะไรไป ทำไมต้องนึกถึงแต่นางด้วยนะ
                  ************************************
โหวต+เม้น