คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า...แอบรัก
หลังจากที่พวกเราละเลงโจ๊กหมูเสร็จแว้ว ก็ถึงเวลาที่พวกเราต้องไปห้องสมุด ซึ่งพวกคุณๆก็รู้ว่าอันดิฉันนาม เฟล ได้ชอบผู้ชายที่หล่อเหลานามว่า ไผ่ และอันเพื่อนๆของดิฉันซึ่งได้รับรู้ว่าดิฉันได้ชอบไผ่(พอและกับซับแบบนี้) และเพื่อนฉันก็ให้ฉันไปนั่งข้างไผ่(ถ้าตอนนั้น ไผ่ กับ เพชร ไม่อยู่นะฉันจะอัดพวกเพื่อนอันสุดรักฉันให้ตายคามือไปเลยนะ)
"แก เดี๋ยวฉันไปเช่าหนังสือก่อนนะ"เพื่อนสุดเลิฟเอ่ยขึ้น
"อ่าาาา มาเร็วๆนะแก"ฉันพูดพร้อมออดอ้อน
"จะๆ งั้นไปละ"เพื่อนฉัน 10 นาทีผ่านไป เพื่อนฉันก็มานั่งที่โต๊ะ ส่วนฉันก็นั่งคุยกับยัยแสตมป์ ส่วนยัยแปนก็อ่านหนังสือ ส่วนยัยนัทก็เล่นแต่เฟสบุ๊ค ไผ่ก็คุยกับเพชร (แล้วเมื่อกี๊ที่ไปพร้อมกันหมายความว่าไรอ้ะ ได้หนังสือมาแค่คนเดียว)
"นี่แกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงของยัย นัท ก็พูดออกมา ทุกคนเลยหันไปมองยัยนัทพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
"อะไร!!"เสียงของ พวกเราทั้งโต๊ะที่พูดออกมาพร้อมกัน(อีกละ)
"โรงเรียนเราจะมีกีฬาสีเว้ยแก"ยัยนัทพูดพร้อมอาการออกมากเลยว่า ดีใจ
“ไหนแกๆ”ฉันกับแสตมป์และแปน พูด พวกเราดีใจไม่ใช่น้อยเหมือนกัน กีฬาโรงเรียนที่เรารอคอยและลอยคอมานานมาก เพราะอะไรหน่ะหรอ เพราะว่าพวกชั้นนั้นต้องการจะเป็นเชียร์หลีดเดอร์ไงหล่ะ แล้วที่ไม่เหลือเชื่อคือ พวกฉัน 4 คน ได้โดนอาจาร์ยคัดตัวเพื่อเป็นดรัมเมเยอร์ให้กับโรงเรียน เพื่อแข่งในงานกีฬาสัมพัน 5 พัธนา ฉันลืมบอกพวกคุณไปว่า โรงเรียนชั้นมีเครืออ่ะนะ แฮ่ะๆ!!
“แล้วมีวันไหนอ่ะ” ชั้นถาม
“วันที่ 29 พฤศจิกายน อ่ะแก มันเหลืออีกประมาณ 3 อาทิตย์”นัทบอก
“แกแล้วโรงเรียนจะบอกวันไหน่ะ”ฉันถามเพราะความอยากรู้
“ดิ่งด่อง ดิ่งด่อง นักเรียนโรงเรียนพัธนาวิทยา โปรดทราบ วันที่ 29 พฤศจิกายน โรงเรียนของเราจะมีกีฬาสัมพัน 5 พัทนา แล้วเราจะเริ่มซ้อม ในวันนี้เลยนะคะ ส่วนผู้ที่คัดตัวเป็นเชียร์หลีด และดรัมเมเยอร์ 4 คนที่บอกไว้ ขอให้มาพบกันหลังเลิกเรียน ณ ลานสนามหญ้าด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ ดิ่งด่อง ดิ่งด่อง”
“บอกวันนี้ แล้วก็ซ้อมวันนี้ด้วย”พวกเพื่อนฉันรุมชั้น ส่วนไผ่กับเพชรก็ขำชั้น -0-
“ไม่ต้องรุมกันก็ได้ ชิ!” *3*
“ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ได้เวลาขึ้นห้องเรียนแล้วค่ะ”ฝ่ายประชาสัมพันธ์เอ่ย
“ไป พวกแก”ฉันบอกทุกคนก็ลุกออกจากโต๊ะตรงนั้นและเดินไป ณ ห้องเรียน
-ผ่านไป 3 ชั่วโมง-
“ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ได้เวลาเลิกเรียนแล้วค่ะ”ฝ่ายประชาสัมพันธ์เอ่ยขึ้น มันคือเสียงสวรรค์ชัดๆ
“นี่ๆ พวกแกจะไม่รีบไปซ้อมหลีด กับ ไม้คฑา หรอยะ”แปน พูด
“เอ้อ ใช่ๆ ลืมเลย ไปกัน”ฉัน แสตมป์และนัทพูด
-ณ ลานสนามหญ้า-
“นี่พวกเธอ มาเอาไม้คฑาไปจะ”คุณครูท่าทางน่าจะใจดี
“ครูชื่อครูเมย์นะจ๊ะ แล้วพวกเธอหล่ะชื่ออะไรกันบ้าง”คุณครูถามอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีค่ะชื่อ พรรนิสา ค่ะ ชื่อเล่นชื่อ เฟล ค่ะ อยู่ม.5/2 ค่ะ”ชั้นพูด
“สวัสดีค่ะชื่อ เนตรนภา ค่ะ ชื่อเล่นชื่อ นัท ค่ะ อยู่ม.5/2 ค่ะ”นัทพูด
“สวัสดีค่ะชื่อ กรรนิกา ค่ะ ชื่อเล่นชื่อ แปน ค่ะ อยู่ม.5/2 ค่ะ”แปนพูด
“สวัสดีค่ะชื่อ ภัศนิยา ค่ะ ชื่อเล่นชื่อ แสตมป์ ค่ะ อยู่ม.5/2 ค่ะ”แสตมป์พูดคนสุดท้าย
“จะ งั้นพร้อมหรือยังจ๊ะที่จะซ้อม”คุณครูถามพร้อมยิ้มแป้น
“พร้อมค่ะ”พวดเราพูดอย่างกระฉับกระเฉง
“งั้นมาเริ่มกันเลยนะ”คุณครูเมย์เริ่มสอน
-ผ่านไป 3 ชั่วโมง-
“อ่ะจะนักเรียนวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ มันเย็นมากและ พรุ่งนี้อย่าลืมนะจ๊ะ”ครูเมย์พูด
“ค่ะครู งั้นกลับก่อนนะคะ”พวกเราพูด
“บายจะนักเรียน”ครูเมย์พูดพร้อมโบกมือบ๊ายบายให้พวกเรา
“ค่ะ บายค่ะ”พวกเราพูดและโบกมือกลับ
“นี่คุณผู้หญิงทั้งหลายคร้าบ”ไผ่พูด
“ห้ะ มีไรอ่ะ”ฉัน
“ป่าวคร้าบ”ไผ่
ขณะเดินก็มีเด็กผู้หญิง 2 คน รุ่นประมาณม.2เดินเข้ามาและหยุดตรงหน้าไผ่ กับเพชร
“พี่เพชรคะ คือหนูชอบพี่อ่ะค่ะ พี่จะรับหัวใจของหนูมั้ยคะ”เด็กคนนี้พูดพร้อมทำท่าทางอาการเขิน และยื่นเค้กช็อกโกแลตให้เพชร
“เอิ่มมมม คือแบบว่าพี่ไม่ได้ชอบน้องนะ อีกอย่างพี่ไม่ชอบรุ่นน้องด้วย และอีกอย่างพี่มีแฟนแล้ว”พอเพชรพูดเสร็จเพชรก็ดึงยัยนัทเข้าไปโอบไหล่แล้วพูดว่า.
“นี่ไงแฟนพี่ ขอโทษนะที่พี่พูดตรงๆแต่พี่จะเก็บเค้กไว้ละกันนะ”เพชรพูดพร้อมยื่นมือเอากล่องเค้กที่เด็กคนนั้นยื่นให้
“เอื่มมมมมมมมมมมมมมมม พี่ไผ่คะหนูชอบพี่อ่ะค่ะ พร้อมยื่นช็อกโกแลต”เด็กคนนี้ดูท่าทางพูดพร้อมอาการจิงจังและจริงใจ
“หรอ มีเรื่องแค่นี้ใช่ไหม พี่จะได้กลับ”ไผ่พูดพร้อมกับอาการที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน หยิ่งเกินไปมั้ย สิ่งที่ไม่คลาดคิดก็เกิดขึ้น ไผ่เดินผ่านเด็กคนนั้น เด็กคนนั้นน้ำตาไหลร่วงออกมาพร้อมกับกล่องช็อกโกแลตร่วงมือ ฉันเห็นเด็กคนนั้นแต่ฉันทำอะไรไม่ได้เพราะไผ่ดึงแขนฉันไป
-ณ หมู่บ้าน-
“นี่ไผ่ เฟลขอถามไผ่หน่อยนะ ทำไมไผ่ทำอย่างนั้นอ่ะ”ฉันถามแบบตรงๆ
“ก็เราไม่ชอบเรื่องความรักไง เราไม่ชอบ”ไผ่พูด
“ทำไมอ่ะ หรือว่าเคยอกหักกับความรัก”ฉันถามเพราะความอยากรู้
“ป่าวหรอก นี่เธอคิดหรอว่าคนอย่างฉันจะอกหัก คนอย่างไผ่หล่อจะตายมีแต่หญิงกรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 55”ไผ่พูดพร้อมกับความมั่นใจว่าตัวเองหล่อจริง
“นี่ๆไผ่ตอบเฟลคนละเรื่องกันเลยนะ ตอบมาให้ตรงประเด็นเดี๋ยวนี้นะ นายไผ่ !!”ฉันออกอาการที่เข้าคั่นว่าอยากรู้จริงๆ
“อ่าๆ ตอบก็ได้คร้าบ เราไม่ชอบเวลาที่มีผู้หญิงมาชอกชอบเรา มากรี๊ดเรา มาให้ของเราอ่ะ เราว่ามันน่าเบื่อ”ไผ่พูดพร้อมกับทำท่าทางที่ดูแล้วหน้าเบื่อหน่ายจริงๆ
“แล้วทำไมถึงไม่ชอบอ่า มีแต่คนเค้าชอบกันไผ่นี่แปลกเนาะ”ฉันพูดพร้อมกับความงง
“ก็เราไม่ชอบก็คือเราไม่ชอบเข้าใจป้ะ”ไผ่เริ่มพูดกระแทกกระทัน
“ก็รู้ว่าไม่ชอบอ่ะ แต่ไผ่ช่วยอธิบายให้กระจ่างหน่อยได้มะ”ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าอย่าง....งง ....งวย และต้องการความกระจ่างแจ้งจริงๆ
“ก็เราบอกว่าเราไม่ชอบก็ไม่ชอบดิ จะถามอะไรนักหนาห้ะ รำคาญเข้าใจป้ะ เซ้าซี้อยู่ได้ เราไม่ชอบพูดอะไรซ้ำคำเดียวจบ เข้าใจมะ”ไผ่พูดแบบน่ารำคาญจริงๆ พอฉันฟังปุ๊บฉันก็ตกใจฉันจึงบอกไผ่ว่า
“นี่ไผ่ บอกกันดีๆกว่านี้หน่อยก็ได้นะ ไม่ใช่มาตะโกนแหกปากใส่เฟล เฟลไม่ชอบ เฟลถามดีๆก็ตอบให้มันดีๆดิ เฟลจะจำเอาไว้ว่าที่หลังอ่ะเฟลจะไม่ถามอะไรไผ่อีกนะจำไว้”แล้วฉันก็เดินหันหลังใส่ไผ่แล้วคุณรู้มั้ยฉันน้ำตาไหลออกมาเป็นทางเลยหล่ะ เพื่อนๆฉัน 3 คนรีบวิ่งตามมาฉันเดินไปร้องไห้ไปอย่างกับเด็กอนุบาลเวลาโดนพ่อแม่ดุ ฉันเลยบอกว่า
“นี่ๆ พวกแกหันไปมองดิว่าไผ่ตามมาหรือป่าว”ฉันบอกพร้อมกับสะอื้น
“ตามมาอ่ะแก แต่ตามอยู่ในระยะห่างอ่ะนะ แกเหมือนไผ่รู้สึกเศร้าใจยังไงๆไม่รู้อ่ะ คงรู้สึกผิดกับแกมั้ง”แสตมป์พูด
“ช่างเถอะ ไผ่น่ะหรอที่จะมีความรู้สึกผิด”ฉันพูด พร้อมกับหยดน้ำตาที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะลดลงเลย พอเดินใกล้ถึงบ้านฉันกิจะมีเดินกลับคนเดียว(แต่ปกติจะมีไผ่-เพชรมาส่ง)และฉันก็ได้ยินเสียงคนวิ่งและมีเสียงเรียกชื่อฉันยาวววววววมาก พอฉันหันไปก็เจอกับคนที่ฉันไม่อยากเจอไม่อยากคุย ไม่อยากเห็นหน้า
“เฟลๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอเราก่อน”เสียงไผ่ตะโกนพร้อมกับวิ่งเร็วมากอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงฉัน ฉันจึงรีบใส่เกียร์หมาเพื่อให้ถึงบ้านอย่างเร็วที่สุด อีก 1 ซอยก็จะถึงบ้านฉันละ จนในที่สุดฉันก็ถึงบ้าน แต่ดันมีมือมือหนึ่งมาดึงฉันไว้จนฉันเกือบล้ม แต่ยังดีที่มือๆนั้นจับตัวฉันไว้ ณ ตอนนั้นฉันนึกว่าจะเป็นป๋าของฉัน แต่พอมือนั้นดึงฉันขึ้นมาก็ปรากฏว่า เป็น
“ไผ่”ฉันพูดพร้อมกับค้างอยู่ในอ้อมกอด ที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อน เห้ยฉันต้องเลิกคิดเรื่องนี้ก่อนนะ
“ไผ่ปล่อยเฟล”ฉันพูดพร้อมกับดันตัวฉันออกจากอ้อมกอดของไผ่ แต่ฉันรู้สึกว่าไม่มีท่าทีว่าจะหลุดออกจากอ้อมกอด และอีกอย่างฉันเติ่มจะรู้สึกเหนื่อยแล้วนะ
“นี่ๆ ไผ่เมื่อไหร่จะปล่อยเฟลสักทีห้ะ ”ฉันพูดแต่ไม่มองหน้า
“ถ้าเธอยังไม่หายโกรธเรา เราก็จะไม่ปล่อยเธอหรอก”ไผ่พูดพร้อมค่อยๆเอาหน้าเข้ามาประชิดข้างแก้ม ฉันรู้สึกว่า มีลมร้อนๆอยู่ข้างแก้มว่า ไผ่จะเอาอะไรเข้ามาข้างแก้มฉัน และฉันก็หันหน้าไป พร้อมกับสายตาไผ่เและฉันเรามองกัน จมูกเราชนกัน ปากเราก็ชนกัน >//////< ฉันเริ่มรู้สึกตัวว่าฉันอยู่อย่างนี้นานเกินไปแล้วนะ ฉันเลยดันตัวออก แต่ไม่น่าเชื่ออ้อมกอดของไผ่ที่โอบรัดฉันแน่น กลับกลายเป็นว่ามันปลดเองได้ง่ายดาย ฉันจึงรีบเข้าบ้านไป แล้วฉันก็ทิ้งให้ไผ่ยืนอยู่หน้าบ้าน ฉันจึงเข้าไปในบ้าน เจอกับป๋าและม๊า ฉันจังสวัสดี
“หวัดดีค่ะ ป๋าม๊า”ฉันพูด
“เฟลไอหนุ่มนั่นเป็นใครแฟนเฟลหรอลูก”ม๊าถาม
“ป่าว ม๊าไม่ใช่แฟนนั่นหน่ะเพื่อนเฟลเอง ชื่อไผ่ค่ะ”ฉันพูด
“แล้วทำไมถึงมีจู๋จี๋กุ๊กกิ๊ก กันหล่ะจ๊ะลูก”ม๊าถาม - -
“เอ่ออออ พอดีว่าเมื่อตอนนั้นเฟลกำลังล้มไผ่ก็เลยดึงตัวเฟลไปอ่ะค่ะ โถ่ป๋าม๊าอย่าคิดอะไรมากหรอกหน่า นะคะ”ฉันพูดเพื่อเบี่ยงเบน
“แล้วเมื่อตอนที่ม๊าเห็นรู้สึกว่าค้างนานนะ แล้วหน้านี่ประชิดกันเชียวนะลูก โถ่เฟลมีแฟนอ่ะมีได้ป๋าม๊าไม่ได้ห้ามป๋าม๊าเห้นว่าโตแล้วนะลูก”ม๊าพูด
“ม๊าจ๋าเฟลบอกว่าเพื่อนก็เพื่อนแต่เมื่อกี๊มันคืออุบัติเหตุอ่ะค่ะ”ฉันพูดให้ป๋าและม๊าเข้าใจ
“โอเคลูกโอเค แต่ม๊าว่าไอพ่อหนุ่มคนนี้ก็หล่อนะ ถ้าคบแล้วบอกป๋ากับม๊าด้วยนะลูก”ม๊าพูดพร้อมยิ้ม
“นี่ๆม๊าให้ลูกขึ้นไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวอาบดึกแล้วจะไม่สบาย พอลูกอาบเสร็จแล้วก็ลงมากินข้าวนะลูก ป๋ากับม๊าจะได้สอบถามสอบสวนนะลูก”ป๋าพูด
“ค่า งั้นเฟลไปอาบน้ำก่อนนะคะ”ฉันพูดแล้วก็รีบขึ้นห้องไปอาบน้ำ 20 นาทีผ่านไป ฉันอายน้ำเสร็จแล้ว ก็มีโทรศัพท์เข้ามา พอฉันหยิบขึ้นมาดู ฉันก็ตกใจแต่ฉันต้องจข่มใจไว้ว่าไม่รับๆ ฉันจึงนำโทรศัพท์ลงไปด้วย ป๋ากับม๊ากำลังนั่งรอฉันกินข้าวอยู่
“อ้าวเฟลเสร็จแล้วหรอลูก มาลูกมา มากินข้าวกัน”ม๊าบอก
“นี่ม๊า ทำไมหน้าบ้านเรามีผู้ชายยืนอยู่หล่ะ งั้นเดี๋ยวป๋าไปดูก่อนนะ”ป๋าพูดพร้อมกับกำลังลุกขึ้น
“เอ่อ ป๋าเดี๋ยวเฟลไปดูเองค่ะ”ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้น
“อ่า งั้นก็ระวังตัวหน่อยลูก”ป๋าพูดพร้อมกับความเป็นห่วง
“ค่ะป๋า”ฉันพูด และฉันก็ค่อยๆเดินออกไป และฉันก็ถึงกับอึ้งเมื่อเจอกับ..
ความคิดเห็น