คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ● Normal → The doll [Kanda x Lenalee] จากคุณ Funny
The doll
“ยู”
“มีอะไร”
ราวี่เรียกคันดะซึ่งกำลังเก็บของต่าง ๆ ในห้อง วันนี้เป็นวันที่ทุกคนต้องทำความสะอาด ‘บ้าน’ คันดะซึ่งอยู่มานานจึงรู้ดีว่าต้องทำอะไรก่อน-หลัง และวันนี้ของทุก ๆ ปี คนที่ทำความสะอาดได้ดีที่สุดรองจากรินารี่ก็คือคันดะนั่นเอง
“โคมุอิให้มาเรียกแน่ะ”
“ชิ! ชอบคิดว่าฉันว่างตลอดเลยจริง ๆ ด้วย!!!”
ณ ห้องทำงานของโคมุอิ
“มีธุระอะไรกับฉัน”
“คันดะ....”
โคมุอิ ค่อย ๆ หันหน้ามาหาคันดะด้วยสีหน้าเงียบขรึม...ก่อนจะเปลี่ยนท่าทางมายิ้มแฉ่ง
“วันนี้เป็นวันที่เธอมาอยู่ที่ครบหลายปีพอดีเลย เรามาฉลองกันเถอะนะ~”
“ไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย !!!!” คันดะพูดก่อนจะกระทืบเท้าออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “ธุระบ้าอะไรเนี่ย?!”
“เอ้า !”
“หือ?”
โคมุอิโยน (เขวี้ยง?) ขวดใส่น้ำสีใส ๆ เหมือนน้ำเปล่าให้คันดะ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขรึม ๆ ต่อ
“เธอเพิ่งจะทำภารกิจมาเสร็จหยก ๆ น้ำนี่จะช่วยให้เธอมีแรงมากขึ้นนะ”
“...” คันดะเงียบไปซักครู่ก่อนจะตรวจสอบน้ำที่เพิ่งได้รับ “ไอ้นี่มันจะไม่ทำอะไรแปลก ๆ แน่เหรอเนี่ย”
“อย่าดูถูกเค้าอย่างงั้นซี่~” โคมุอิพูดเชิงล้อเลียน “ดื่มได้แน่นอน ไม่ตายหรอก”
‘ก็คำว่า ไม่ตายหรอก เนี่ย มันมีความหมายโดยนัยว่ามีสิทธิ์ตายนะเฟ้ย !!!’ คันดะคิดเงียบ ๆ ก่อนจะเดินออกไป
“เหนื่อยจังเลยโว้ยยยยยยยย”
เสียงแจ้ว ๆ ของหลาย ๆ คนดังขึ้นมา หลังจากผ่านช่วงทำความสะอาด กลุ่มที่หนักหนาที่สุดท่าจะเป็นพวกกลุ่มนักทดลอง เพราะต้องคอยเก็บกวาดห้อง (อันแสนโคตระสกปรก) ของโคมุอิ เห็นได้จากอาการเหนื่อยจนไม่สามารถโวยวายได้แล้ว
“คันดะ?” รินารี่พูด
“มีอะไร ยัยน้องปีศาจ”
“ฉันยังไม่ทำอะไรเลยนะ! อย่ามาว่าฉันเป็นปีศาจสิ”
“มันหมายความว่าเธอเป็นน้องสาว ของเจ้าปีศาจต่างหาก”
“พี่โคมุอิไม่ได้เป็นปีศาจซะหน่อย”
“ขี้เกียจเถียงกับเธอชะมัดเลย”
“ฉันก็เหมือนกัน งอนคันดะแล้ว! เชอะ!!!”
รินารี่เดินสะบัดหน้าจากไป คันดะเองก็ได้แต่มองอยู่ห่าง ๆ ด้วยสายตาที่ยากจะบรรยาย
‘ถ้าไปยุ่งกับเธอ เดี๋ยวได้โดนเจ้าปีศาจฆ่าแน่ ๆ’ คันดะคิดในใจ แล้วก็เผลอดื่มน้ำที่โคมุอิให้มาโดยบังเอิญ
“อื๋อ?” คันดะพึมพำ “นี่มันน้ำของเจ้าโคมุอินี่หว่า!!!”
‘สติเริ่มเลือนรางหายไป รู้สึกเหมือนกับกำลังจะล้มลงกระแทกอย่างแรงเลยแฮะ’
[Kanda Mode]
“เฮ้! ดูเจ้าตุ๊กตานี่สิ”
“ผมทรงเดียวกับคันดะเลย ฮ่าฮ่าฮ่า”
ก็มันฉันนี่นา!! แล้วทำไมอยู่ ๆ...ถึงบอกว่าฉันเป็นตุ๊กตาล่ะ ?
“นี่ ๆ ฉันขอตุ๊กตาตัวนี้ได้หรือเปล่าทุกคน”
รินารี่? มาพอดีเลย! บอกซิว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันน่ะ
“เอาไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า มีเอาไว้เดี๋ยวฉันหลอนหน้าคันดะตายแน่ ๆ”
เดี๋ยวก็ใช้มุเก็นฟันซะเลยนี่ !
...แล้วทำไมทุกคนถึงตัวใหญ่จัง ?
“ฉันว่ามันเหมือน ตุ๊กตาผู้หญิงใช่ย่อยเลยแฮะ”
ราวี่...กล้าด่าฉันโต้ง ๆ ว่าฉันเป็นผู้หญิงเลยเรอะ !!
“ขอคันนะจังไปเลยแล้วกันนะ”
“คันนะ?”
“ก็ชื่อตุ๊กตาตัวนี้ไงจ้ะ”
ฉันชื่อคันดะโว้ยยยยยยย~!!!
ไม่นานตัวฉันก็ถูกรินารี่เอาตัวไปไว้ที่ห้อง ดูท่าทาง ฉันคงจะกลายเป็นตุ๊กตาสินะ…ซวยจริง ๆ
...ขอสาปแช่งเจ้าโคมุอิให้อย่าได้ผุดได้เกิดเถอะเอ็ง !
“คันนะจัง รู้มั้ย ว่าเธอน่ะเหมือนกับคน ๆ นึงเลยล่ะ”
อาจจะไม่ใช่แค่เหมือนนะยัยบ้า....
“เขาชื่อคันดะน่ะ ฉันเลยตั้งชื่อเธอว่าคันนะไง”
“ก็ฉันนี่แหละคันดะ”
อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนพูดได้แล้ว !!! แต่ตัวยังเปี๊ยกเดียวอยู่เหมือนเดิมแฮะ
“คันดะ?”
“เออ!”
“ตุ๊กตาพูดได้เหรอ?! นี่มัน...”
“ไม่มีอะไรน่ามหัศจรรย์เท่ากับเจ้าโคมุอิหรอก”
“คันดะน่ะ...น่ารักจังเลย”
อยู่ ๆ รินารี่ก็ยกฉันขึ้นไปกอดอย่างเต็มแรง อึดอัดจริง ๆ เลย...ให้ตายสิ !
ร่างกายของฉันเริ่มขยับตัวได้แล้ว แต่ว่า...ก็ยังเป็นตุ๊กตาอยู่ดี
[“ โปรดทราบ หลาย ๆ ท่านคงได้เป็นตุ๊กตาไปแล้วสินะ ไม่ต้องห่วง มันเป็นฝีมือของฉันเอง ”]
เสียงประกาศของโคมุอิดังขึ้นมา สร้างอารมณ์ฉุนเฉียวให้กับผู้ที่กลายเป็นตุ๊กตาขยับได้อย่างฉัน...โมโหอย่างแรง !!! =____= ++
[“ ฉันวางแผนทั้งหมดเองแหละนะอย่าโกหกสิครับ เรามาเล่นเกมกันเถอะนะ ฉันให้น้ำที่เอาไว้รักษากับคนที่ไม่ได้เป็นตุ๊กตาทั้งหมดเท่ากับจำนวนน้ำที่ทำให้คนกลายเป็นตุ๊กตา... ”]
มันมีแผนอะไรอีกล่ะนั่น = =;;
[“ มีทางเลือก 2 ทาง คือการตามหาคนที่มีน้ำไว้รักษา กับนอนค้างคืนกับคนปกติหนึ่งคืน ก่อนพระอาทิตย์จะขึ้น ถ้ายังไม่ทำอย่างใดอย่างหนึ่ง ก็จะกลายเป็นตุ๊กตาตลอดไป ฮ่าฮ่าฮ่า ”]
มันหัวเราเยาะใช่มั้ยนั่น = =;;
“รินารี่ ฉันจะออกไปตามหา...”
โป๊ก !!
“ยัยบ้า!! เอาแฟ้มของโคมุอิมาเขกหัวฉันทำไมกัน?!”
“นอนค้างกับฉันเถอะ”
เฮ้ ๆๆ ยัยนี่เป็นผู้หญิงที่กล้าจริง ๆ เลยแฮะ
“เรื่องอะไร...ทำไมฉันต้องทำตามล่ะ”
“ก็เพราะว่า...หลาย ๆ คนอาจจะเอาน้ำที่ใช้รักษาไปดื่มจนหมดแล้วก็ได้...ฉันกลัวว่าคันดะจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปนี่นา...”
“เธอเชื่อใจฝีมือพี่ชายเธอเหลือเกินนะ”
“ก็พี่เขา...”
“เชอะ!...” ฉันค้างไว้ก่อนจะพูดต่อ “นอนด้วยเหมือนเมื่อก่อนก็ได้”
“...” รินารี่ทำหน้าบื้อ ๆ ซักพักก่อนจะยิ้ม แล้วล้มตัวลงนอน
“ราตรีสวัสดิ์” แนพูดก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปนอนบ้าง
“...เช่นกันจ้ะ”
[Freedom Mode]
“รินารี่~~~~~!!!!!”
โคมุอิเรียกชื่อน้องสาวตัวเองอย่างดัง ด้วยความตกใจอย่างสูง
“มีอะไรเหรอคะพี่?”
“ก็...ก็ปกติ รินารี่จะนอนผ้าห่มตกลงมาบนพื้น 2 เซนติเมตรนี่นา ทำไมวันนี้ถึงห้มผ้าเรียบร้อยเลยล่ะ?! ใครหล้าห่มผ้าให้รินารี่ นอกจากพี่กัน ฮึ! จับตัวได้เมื่อไหร่ จะให้โคมุจิน* จัดการเลย !!!”
(โคมุจิน* = ต้นแบบของโคมุริน)
“...” รินารี่มองผ้าห่มเงียบ ๆ หน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อไม่ให้รู้ตัวจึงหันหน้าหนีโคมุอิแล้วพูดด้วย “คงเป็นเทวดาตัวน้อยแสนใจดีล่ะมั้งคะ”
“เจ้าเทวดานั่นมันอยู่หนายยยยยย!!!!!”
“เฮ้! ยู ทำไมวันนี้ตื่นสายจัง”
“...” คันดะเงียบไปซักพักหนึ่ง ก่อนจะหันมามองด้วยแววตาไม่สบอารมณ์ “แกจะไปรู้เวลาตื่นของฉันได้ยังไงกัน”
“อย่าพูดอย่างงั้นซี่~~ก็ปกตินายตื่นก่อนฉันตลอดนี่นา”
“...วันนี้ฝันดี หลับเพลิน”
“เฮ้ยยยยยยยยย!!!! อย่างยูเนี่ย?! มีฝันกะคนเค้าด้วยเรอะ!! ฉันไม่เชื่ออ่ะ”
“ก็ตามใจแกดิ”
สิ่งที่อยู่ลึก ๆ ภายในใจ แต่ไม่กล้าเปล่งเป็นคำพูด
บางที...การกระทำ ก็ทำให้คำพูดนั้น สื่อออกมาถึง ‘คน ๆ นั้น’ ก็เป็นได้
จบ
เนื้อเรื่องโดย... Funny
ความคิดเห็น