คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Monster : SPY 3
SPY 3
“แบคแกแน่ใจนะเว้ยว่าใจอยู่คนเดียวได้” ดีโอทำหน้าลำบากใจสุดๆ
“ให้อีเหลือกกับฉันอยู่ด้วยก็ได้นะ” ลู่หานบอกไว้
“ฉันอยู่ได้เชื่อฉันสิ แกอย่าไปเลย” พูดจบร่างเล็กก็โผล่กอดเพื่อนทั้งสองไว้
“จะซึ่งกันอีกนานมั้ยนายท่านรออยู่ไม่อย่างนั้นก็กลับกันไปซะ”
อีเชี่ยนี้ก็โหดจังว่ะ-_______-
“งั้นไปแล้วนะแก ไว้ว่างๆฉันจะโทรหานะ”
“อือๆ โชคดีนะเว้ย TT”
ยืนส่งเพื่อนรักทั้งสองกลับไปที่รถยนต์คันหรู จนรถนั้นพุ่งทะยานออกไปจนลับตา
ร่างเล็กของแบคฮยอนก็ยังไม่ได้เดินหรือขยับตัวไปไหนเลยจนกระทั่งเสียงสุดจะดัง
ของบอดี้การ์ดประจำบ้านดังขึ้น
บ้านหรือคฤหาสน์กันแน่ว่ะ?
“ยืนนิ่งทำไม เข้าไปได้แล้วก่อนคุณท่านจะรอนานกว่านี้”
“อา ฮะๆ”
แม่มดุอะไรกันนักกันหนาวะ
เอาเถอะแต่ว่าคนตัวเล็กก็เข้าใจอะนะ ว่านี้มันบ้านของมาเฟียผู้ทรงอิฐิพลที่สุดใน
คยองกีโด เวลาคือสิ่งสำคัญที่ต้องรักษา หรือแม้กระทั่งความปลอดภัย
เพราะตอนนี้...
“นี้จะตรวจไปยันถอดกางเกงเลยมั้ยเนี่ย”
“เงียบ!!! อยู่เฉยๆให้ตรวจไปซะ”
“แหม่ พี่เล่นตรวจจนแทบจะถอดเสื้อกันอยู่แล้ว ให้เกียรติกันบ้างดิ”
“......”
“ผมแค่มาหางานทำเท่านั้นเองนะ”
“เออ ไปๆเข้าไปข้างในได้”
“ขอบคุณฮะ”
หึ ยังไงก็รอดระดับสายลับบยอนแล้วไม่มีทางให้จับได้หรอก
หรือไม่ต่อให้ค้นไปเท่าไหร่ ก็ไม่เจออะไรหรอกน้า
เดินเข้าไปเรื่อยๆแล้วรู้สึกว่า นี้มันบ้านคนจริงๆรึเปล่าว่ะ แค่ทางเดินเข้าบ้านนะก็ใหญ่โดตมโหฬารซะ แหม่ชาติจะเดินไปถึงตัวบ้านมั้ยเนี่ยฮะ แค่ทางเดินเข้าบ้านก็เกือบกิโลแล้วมั้งเนี่ย แต่จะว่าไปทำงานแบบนี้ก็คงจะสบายแหละนะ สวนหลังบ้านก็มี สระว่ายน้ำก็ใหญ่อลัง เผลอๆในห้องอาจจะมีอ่างจากุชชี่ก็ได้
หื้อ ชีวิตสายลับคนนี้ช่างไม่มีอะไรแบบนี้เลยจริงๆ
มีวิธีเดียวให้ได้แบบเนี่ย ขายยาบ้าม้างแหม่ หรือไม่ถูกหวยรางวัลที่หนึ่งอะไรอย่างเงี้ย
เอ้ะ เหลืออีกอย่างได้เป็นแฟนเขาอนนี้สบายชัวๆ
อ้าว แล้วคิดอะไรออกไปว่ะเนี่ยเรานี้ก็ถ้าจะบ้า
เออเดินมาตั้งนานถึงซะทีไอบรรทัดที่ผ่านมานี้คือบ่นๆไปงั้นแหละอย่าคิดอะไรมากระยะทางเดินมันไกล
.
.
.
เอิ่ม แค่สวนหน้าบ้านฉันก็อึ้งกับความอลังแล้วนะ
เจอบ้านภายในเข้าไปนี้ฉันหล่ะช็อคเลยอะ เน่นนะ ผมนี่ช็อคเลยฮะ!!!!!
บ้านแม่งจะโอเวอร์ไปไหนว่ะ นี้ไปปลุกคนที่สร้างพระราชวังยุค.. เออ ชั่งมันเหอะ
จำไม่ได้ แต่บ้านแม่งเหมือนวังจริงๆนะเนี่ยนี้บ้านนี้ทำกี่ร้อยล้านว่ะ อยากรู้จริงๆ
“คนไหน ที่จะมาสมัครงานหน่ะ” ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงดังขึ้นมา
“ผมเองฮะ”
“อ้าว คุณ” บอดี้การ์ดหนุ่มชะงักนิดหน่อยก่อนจะเดินมาหาร่างเล็ก
“อา ฮะทำไมหรอ”
“คุณคนที่ชนกับเจ้านายผมหนิ”
เชี่ยละ แม่มจำได้
“อาฮะ”
“คุณมาทำอะไรหรอครับ”
“ ผมมาสมัครงานเป็นคนใช้อะฮะ”
“อ่อ คุณนี้เองโลกกลมจังเลยนะครับ” กลมอะไรหล่ะร่างเล็กตั้งใจมาต่างหาก
“จริงด้วยนะฮะ”
“คุณ......”
“อ่อ ผมแบคฮยอนฮะ”
“ครับ ผมบอดี้การ์ดส่วนตัวคุณชานยอล แทยงครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะ คุณแทยง”
“ครับ เอ้อ เดี่ยวคุณแบคฮยอนเดินขั้นไปที่ชั้นสามนะครับห้องที่สองด้านซ้ายประตูใหญ่ คุณชานยอลอยู่ในห้องทำงานนั้นแหละครับ”
“อา ขอบคุณฮะ”
ร่างเล็กของแบคฮยอนเดินขึ้นบันไดไปแล้ว ทีนี้ก็คงหมดหน้าที่ของเขาแล้วหล่ะ
ร่างสูงเตรียมตัวจะออกไปทำงานต่อก็ต้องหยุดเดินซะเฉยๆเมื่อร่างบางของเด็กไทย
ที่เขาชอบแหย่เดินมาดักทางไว้ซะก่อน
“แหม่ ดีจริงนะคุณเขายังไม่ทันได้เข้ามาทำงานก็จะไปเต๊าะเขาซะแล้ว”
“ทำไม เธอหึงหรือไงเตนท์”
“หึงพ่อง!!!”
“จุ๊ๆ ด่าเก่งแบบนี้”ร่างสูงเดินไปใกล้ๆร่างบางก่อนจะโน้มหน้ามาในระดับใบหูเล็ก
“เก็บเสียงไว้ครางใต้ร่างฉันดีกว่านะ”พูดจบก็กดจมูกไปที่แก้มใสทีนึง
ก่อนจะเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีออกบ้านไป ส่วนร่างบางที่ดูเหมือนสติหลุดไปแล้ว
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
มั้งนะ หึๆ
50%
.
.
.
เหอะๆเชื่อดิบ้านมันต้องขายยาบ้าแน่ๆ
ดูจากราวบันไดบ้านเป็นต้นทองจริงรึเปล่าว่ะ?
แล้วบันไดเนี่ยจะวนเยอะหาพะแสงเลเซอร์หรอ
แล้วบ้านเนี่ยถามจริงมึงมีกี่ชั้นกันแน่
แล้วห้องทำงานเนี่ยอยู่ชั้นสามเพื่อให้เดินขาลากเลือดเล่นๆว่างั้น
ล้งลิฟต์ไม่มีอ่ะ
แล้วจะบ่นให้เหนื่อยเพิ่มขึ้นอีกเพื่อ?
เออนั้นดิ
ผมเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้
และก็กำลังจะเป็นเจ้านาย(จำเป็น)ของผมอีกด้วย
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”
เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากด้านในผมก็ไม่รอช้าผลักประตูเข้าไปและ........
เจอกับโซฟา-______-
นี้ยังมีห้องรับรองแขกในห้องทำงานอีกหรอเกินไปม้างงงงง
ผมค่อยๆเดินไปเปิดประตูบ้านที่ถัดจากห้องนั่งเล่นแบบรับแขก
ใจลุ้นละทึกว่ะเขาจะจำผมได้มั้ยเนี่ย และผมก็เปิดประตูไปเจอกับ......
ส้วม-______-*
โอ้ยยยย พอๆกูไม่ตื่นเต้นและห่าลากเหลือประตูอยู่บานเดียวกูไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
อารมณ์ตอนนี้ไม่สุนธรีกับอาการตื่นเต้นแล้วเว้ย
ปัง
“หื้ม-______-“
ผ่างงงงง -/////////-
ตาเทนตายหกเลยฮะ คือมันไม่ใช่ฉากแบบพระเอกเดินนุ้งผ้าขุนหนูตัวเดียว หยดน้ำเกาะแพรวพราวหรอก แต่มันเป็นแบบใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว ผมสีดำถูกเซ็ตลวกๆ
กระดุมปลดสองเม็ดบน แขนเสื้อพับถึงศอก มือขวาคีบบุหรี่ ใบหน้ามีเหงื่อผุดนิดๆคงเพราะควันไอร้อนจากบุหรี่
ผมว่าแค่นี้ก็ละลายแล้วหล่ะ
.
.
.
"เธอ...."
"อะ..เอ่อ."
กรุณาหันไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะพูดอะไรได้มั้ยคร้าบบบบบบบบบบบ
"เธอ นี่เธอ"
"เอ่อ ผมแบคฮยอนฮะ บยอนแบคฮยอน"
"เธอ...เออ ชั่งมันเถอะ เธอใช่มั้ยที่มาสมัครเป็นเมดหน่ะ"
"เมด?"
เมด มันคืออะไรล่ะเนี่ย
"เมด คือคนรับใช้นั้นแหละหน้าที่ก็ทำงานบ้านทั่วไป"
"อะ..อ่อ ฮะๆ"
โอ้ยยยย ได้โปรดไปติดกระดุมและแต่งตัวดีๆหน่อยเถอะ ใจจะออกมาเต้นนอกอกอยุ่แล้วนะ
"งะ..งั้นเดี่ยวแบคไปเก็บของในห้องก่อนนะฮะ"
ร่างบางเตรียมที่จะก้าวออกจากห้องทำงานของเจ้านายหมาดๆก็ต้องหยุดชะงักเท้าเอาไว้ซะก่อนเมื่อพ่อมาเฟียหมาดเข้มก็เรียกรั้งไว้
"เดี่ยว แบคฮยอน"
ร่างสูงดับบุหรี่ในมือก่อนจะเดินเข้าใกล้แบคฮยอนเรื่อยๆ ซึ่งร่างเล็กเองก็ก้าวถอยหลังช้าๆตามจังหวะการเดินของร่างสูง จนกระทั่งแผ่นหลังบอบบางแนบสนิทไปกับประตูไม้บานใหญ่
เป็นจังหวะเดียวกันที่พ่อมาเฟียเท้าแขนข้างขวากลั้นแบคฮยอนไว้
นี่ไร้ทางหนีแล้วหรอเรา?
"คะ..คุณชานยอล"
"ฉันจะบอกว่า...."
ร่างสูงโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้ใบหน้าหวานมากยิ่งขึ้น ร่างบางหลับตาปี๋เอียงใบหน้าหวานหลบออกไป แต่นั้นเหมือนเปิดโอกาสให้ร่างสูงเข้าใกล้เป้าหมายง่ายดายขึ้น ปากรูปกระจับสวยคลอเคลียอยู่ใกล้ใบหูเล็กก่อนจะกระซิบเสียงพร่า
"เธอนะ เข้ามาเป็นเมดส่วนตัวฉันไม่ต้องไปทำส่วนอื่นทำตามที่ฉันสั่งก็พอ"
".........."
"เข้าใจใช่มั้ย?"
ร่างบางเพียงแค่พยักหน้าส่งๆไปเพียงเท่านั้น หวังมาเฟียคนนี้เอาหน้าออกไปจากมุมคอเขาซะที
ไหนจะลมหายใจอุ่นๆที่รดอยู่ตรงใบหูนั้นอีก จะเอาให้หัวใจวายตายเลยรึไง!!!
"หึ"
แอบกดจูบลงไปบนใบหูเล็กเบาๆก่อนจะผละออกมายืนห่างจากกันสักศอกนึงได้ ร่างบางเมื่อรู้สึกว่าคุณเจ้านายผละออกห่างแล้วจึงลืมตาขั้นก่อนจะเปิดประตูวิ่งออกมาโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้และเอามือทาบที่ตำแหน่งหัวใจและไถลตัวนั่งพิงประตูห้องเจ้าปัญหาเมื่อกี้
หัวใจของเขา
หัวใจของ บยอน แบคฮยอนคนนี้
เต้นโคตรแรงจนจะทะลุอกอีกแล้ว
"เป็นอะไรของนายเนี่ยแบค ใจเต้นแรงอยู่ได้!!!"
ทางอีกฟากของประตูเช่นเดียวกัน ร่างสูงหลุดยิ้มน้อยๆกับท่าทีของร่างบาง คนอะรไจะน่ารักได้ปานนั้น ร่างสูงยืนเอาหลังแนบประตูบานเดียวกันกับร่างบางอีกฟาก ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มเบาๆ
"เธอจะมาเติมความสุขให้กับชีวิตฉันใช่มั้ย?"
สองหัวใจเต้นจังหวะเดียวกันตำแหน่งเดียวกัน สองร่างนั้นมีเพียงบานประตูที่หนาเพียงหนึ่งนิ้วกั้นไว้ หากเทียบกับหัวใจตอนนี้ของคนทั้งคู่ก็คงเป็นเหมือนประตูกั้นไว้เช่นเดียวกัน มันก็คงต้องแล้วแต่ว่าเจ้าของนั้นจะเป็นคนเปิดประตูเองหรือ....
ใครอีกคนกล้าที่จะเปิดประตูเข้ามามากกว่า?
..............................
หัวใจเปรียบเสมือนห้องหนึ่งห้อง
ห้องที่เก็บของสำคัญไว้ หัวใจก็เหมือนห้องเก็บความรู้สึก
มันแล้วแต่คุณว่า คุณพร้อมจะเปิดประตูห้องนั้นให้ใครคนนึงเข้าไปหรือไม่
พร้อมให้เขารู้ความรู้สึกของคุณหรือไม่นั้นคือการเปิดประตูหัวใจ
.............................................
100%
ความคิดเห็น