Two moon สองพันธะ ChanBaek

ลำดับตอนที่ #4 : รอยร้าวของหัวใจ

รอยร้าวของหัวใจ

 

Baekhyun;Part

"เฮ้อออออออออ"
เสียใจ คำเดียวเลยตอนนี้ที่อธิบายความรู้สึกของข้า
ทำไมถึงเป็นคำนี้หน่ะเหรอ หึ ก็แค่อดีตมากมายทั้งหลายและความอ่อนแอที่มีอยู่ในตัวข้านะสิ น่าสมเพชตัวเองมั้ยละที่ทำเป็นปั้นหน้าว่าเกลียดเขานักหนาแท้จริงแล้ว ก็แค่เสียใจที่เรื่องทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่หวัง เลยเดินหนีมาข่มอารมณ์อยู่คนเดียวที่นี้ไง

ทะเลสาปป่าทูมูนที่กลั้นเขตแดนของอาณาจักรทั้งหมด

นั่งเอาเท้าจุ่มไปกลับสายน้ำเย็นๆของทะเลสาปแสนสวย นี้แหละสถานที่ที่ทำให้ข้าสบายใจที่สุด
มันไม่ได้สบายเหมือนอยู่ที่ปราสาท ไม่มีเตียงนอนเหมือนห้องนอน
แต่มันเงียบสงบพอให้ยุติความคิดของตนเองได้ จะว่าไปที่นี้ก็เป็นของอาณาจักรแวมไพร์นั้นแหละ แต่ไม่ค่อยมีใครมาเพราะกลัวโดนพวกอื่นฆ่าตายซะ
  
ซ่าา!!!!!

เสียงน้ำนั้นทำให้ข้าเงยหน้าขึ้นไปมอง แล้วก็พบยูนิคอร์ลธาตุน้ำผู้พิทักข์แวมไพร์ 
ขนสีขาวฟ้านุ่มสวยของมันที่หาดูยากนักในยุคนี้ดวงตาสีน้ำตาลแดงทำให้ข้ารู้ว่ายูนิคอร์ลตนนี้คือใคร
"เจ้ารู้ว่าข้าอยู่ที่นี้หรออี้ชิง"
"เพราะข้าคือเพื่อนเจ้าไงข้าเลยรู้"
"หึ"
จาง อี้ชิง ยูนิคอร์ลประจำกายตั้งแต่จำความได้ แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน อี้ชิงถูกพวกหมาป่าจับตัวไปตอนสงครามแต่ไปๆมาๆก็กลายไปเป็นคนรักของทั้งแท่ทัพหมาป่าซะได้
ร่างสูงอ้อนแอ่นของยูนิคอร์ลแสนสวยนั่งลงตามแบบฉบับม้าข้างตัวข้าก่อนจะเปิดเรื่องคุยขึ้นมา
"แล้วเซฮุนไม่มาหรอ"
"ข้าให้เขาอยู่เฝ้าลูกสาวข้า"
"อ้อ อืมๆ"
"เจ้าไม่สงสัยเรื่องลูกข้าหรอ"
"ไม่อะ เซฮุนส่งจิตมาบอก"
"พวกเจ้านี้ร้ายนัก"
นั้นเรียกเสียงหัวเราะจากเราทั้งสองได้

ตึก!!!!!

"เสียงอะไรหน่ะ"
"หรือว่าจะเป็นพวกหมาป่า แบคฮยอนหลบไปข้าจะไปดูเอง"
"ข้าจะไปด้วย"
"แต่.."
ไม่ทันหรอกข้าเดินนำมาเรียบร้อยแล้ว เดินตามเสียงที่ได้ยิน อืม มันน่าจะอยู่หลังพุ่มไม้ 2 พุ่ม(ข้าไม่รู้ว่ามันเรียกยังไง) ถึงแต่ละก้าวจะมีความกลัวแต่ข้าก็ต้องไปดูให้ได้
"นี่ อะ..อ่าว"
ลูกจิ้งจอก โถ่ ไอเราก็นึกว่าอะไรที่แท้ลูกจิ้งจอกท่าจะตกจากต้นไม้ด้วยสงสัยขาจะหัก
"อะไรหรอแบค อ้าวลูกหมานี้เอง"
"อืม ท่าทางขาจะหัก"
ร่ายเวท แวมไพร์อย่างข้าถนัดที่สุด กับแค่ขาหักข้ารักษาหายขาดได้เลยละ
"ไงตัวน้อยพักผ่อนก่อนนะ ข้ารักษาเจ้าได้แล้ว"
ร่างหมาจิ้งจอกตัวน้อยค่อยๆขยับเคลื่อนกายขึ้นมาบนตักข้าก่อนจะซุกลงเหมือนจะหาไออุ่นจากร่างข้า
"นิเจ้าข้าเป็นแวมไพร์นะไม่มีความอบอุ่นให้เจ้าหรอก"
แต่มันกับเงยขหน้าขึ้นมามองหน้าข้าด้วยดวงตาใสแจ๋ว ก่อนจะนอนซุกอยู่ที่เดิม ข้าจึงทำเพียงแค่ลูบขนมันเบาๆ การที่ข้าได้ช่วยมันทำให้นึกถึงเรื่องตอนเด็กๆ
เรื่องนั้น

เมื่อ 95 ปีที่แล้ว 

"น้ำเย็นจัง เย็นๆ"
ร่างเล็กของแวมไพร์วัย5ปีกำลังกระโดดราวไม่ได้เล่นอะไรแบบนี้มานานแรมปี ใบหน้าหวานราวเด็กผู้หญิงตากลมใสใบหน้ายามยิ้มแย้มนั้นยิ่งทำให้ดูน่ารักขึ้น 
"ย้าาาาาา เสียงดังหนวกหูจัง"
เสียงปริศนานั้นทำให้ร่างเล็กหยุดกระโดดและส่งเสียงก่อนจะหันหน้าไปทางตนเสียง
ร่างวัย5ปีเท่ากันแต่ทำไมกับสูงกว่าและดูเหมือนจะแข็งแรงกว่าร่างเล็กด้วย ร่างนั้นดูเหมือนจะพึ่งตื่นนอนเพราะดูจากใบหน้าแสนงวงเงียนั้น สงสัยจะรำคาญร่างเล็กละมั้งเลยเดินออกมา
 
ส่วนตัวของร่างสูงเองก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นคนตรงหน้า อะไรกันตัวเล็กหน้าหวานอย่างกับผู้หญิงไหนจะเสียงหวานๆนั้นทำให้ร่างสูงของเด็กชายวัย5ปีอีกคนหลงใหล

"นี้ นี้เจ้ามาได้ยังไงอะ"
ร่างเล็กว่าก่อนจะเดินไปใกล้ๆร่างสูงเขย่งตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนจะทำจมูกฟุดฟิดแถวใบหน้าคมของคนตรงหน้า เรียกให้สติของร่างสูงให้สะดุ้งเล็กน้อยนั้นทำให้ร่างเล็กเกือบเสียหลักหากร่างสูงไม่เอามือมาคว้าเข้าที่เอว
"อะ เอ่อ"
"นี้เจ้าเป็นหมาป่าหรอ"
"นี้เจ้ารู้ได้ไง"
"โถ่ แวมไพร์อย่างข้าจมูกไวจะตาย"
"เจ้าเป็นแวมไพร์"
"ใช่ ทำไมเจ้ากลัวข้าหรอ"
ทำตาบ้องแบ้วขนาดนี้คงกลัวตายเลยแหละ
"ข้าไม่กลัวหรอก แต่เจ้าหน่ะจะรังเกียจข้าหน่ะสิ"
"ไม่หรอก ข้าไม่รังเกียจเจ้าท่านพ่อบอกว่าเราไม่จำเป็นต้องรังเกียจใครนิ"
"ขอบคุนนะ"
"ไม่เป็นไรข้า บยอน แบคฮยอน"
"เชื้อพระวงค์"
"ไม่ต้องโค้งให้ข้านะข้าไม่ชอบ"
"ได้สิ ข้าชานยอล ปาร์ค ชานยอล"
ร่างสองร่างเล่นกันอย่างสนุกสนานจนเวลาล่วงเลยมาจนนาน
"นิ แบคฮยอนถ้าวันไหนเจ้าครองราชข้าจะเป็นอัศวินให้เจ้า"
"หื้ม ทำไมละชานยอล"
"เราสองอาณาจักรจะได้ปรองดองกันและข้าจะได้ปกป้องเจ้า"
"เป็นอัศวินไม่ดีนะ เรามาเป็นราชาด้วยกันดีกว่า"
"เจ้านิ ราชาจะมีสองคนได้ยังไงนั้นมันเหมือนกับมีพระจันทร์สองดวงนะ พระจันทร์หน่ะต้องมีแค่ดวงเดียว"
"อา แล้วเราจะทำยังไงละ"
"เจ้าก็มาเป็นพระราชินีให้ข้าสิ"
"หื้ม ได้หรอ"
"ได้สิ ถึงวันนั้นโลกเราจะสงบสุขเราสองคนจะได้เจอกันบ่อยๆไง"
"สัญญานะ"
"สัญญาสิถึงวันนั้นข้าจะมาหาแบคฮยอนเอง"

หลายปีผ่านไปเขาก็ไม่มา ไม่มาจนเราทั้งคู่อายุได้ 85 ปี

วันนั้นเจ้ามาก็จริงแต่...
เจ้ามาเพื่อเอาชีวิตของครอบครัวข้าเพื่อความยิ่งใหญ่เพียงผู้เดียว
ลืมอดีต
ลืมมิตรภาพ
ลืมความทรงจำ
ลืมแม้กระทั้งคำสัญญาที่ให้กัน

"แบคๆ แบคฮยอน"
"หะ หื้ม"
ข้าสะดุ้งตื่นจากภวัวงของตัวเองก่อนจะหันกลับมาสนใจเพื่อนยูนิคิอร์ลข้างกาย
"เจ้าจะทำยังไงกับลูกจิ้งจอกตัวนี้ดี"
"ข้าคงเอามันกลับไปให้โซลฮยอน มันคงชอบเขา"
"อืมๆข้าไปก่อนนะเดี่ยวคริสสงสัย"
อี้ชิงกลับไปแล้วก็ควรถึงเวลากลับไปที่ของข้าเหมือนกัน

แอดดดดด
ข้าเปิดประตูเข้ามาในห้องโถงที่ตอนนี้เต็มไปด้วยบุคลากร 3 คน
"อ้าว แบคเจ้ามาแล้วหรอดีเลยข้ากำลังเบื่ออีคู่รักดำขาวพอดี"
คู่รักที่เซฮุนบ่นไปก็คือเพื่อนอีกสองคนของข้า ไคกับดีโอสองคนนี้รักกันมานานตั้งแต่อายุยังไม่เต็ม24ดี ตอนนี้กำลังป้อนเลือดกันก่อนจะหันมาเถียงกับเซฮุน ข้าหรอไม่สนใจหรอกเดินไปตรงหน้าต่างที่ทำให้เห็นวิวทะเลสาปด้านนอกที่ตัวข้าพึ่งจะออกมาจากตรงนั้น
 
เห็นแล้วก็ยิ่งคิดถึงคนใจร้ายนั้น อยากเกลียดให้ตายยังไงก็ทำไม่ได้ไม่เคยได้เลยสักครั้ง
 
มันเลยเป็นรอยร้าวอยู่ในใจอย่างนี้
 

.............................................................................

#ฟิคพันธะ
ไรท์เกลียดพี่ชานมากตอนนี้
แม่มพี่ชานใจร้าย
คอมเม้นด้วยนะ ฮึ่ยยย