มอต้นชุลมุนรัก [ ChanBaek ]

ลำดับตอนที่ #2 : ปาร์ค ชานยอล คือผู้ใด้....

มอต้นชุลมุนรัก

คิม จงอินสบถดังลั่นทำเอาคนทั้งห้องอาหารมองมาที่พวกเราเป็นตาเดียว เซฮุนจึงเช็ดหัวของจงอินไปเบาๆ? ก่อนจะหันไปจิกสายตาใส่พวกขี้เ_ือกทั้งหลายก่อนจะนั่งลงตามเดิม จงอินที่พึ่งโดนเช็ดหัวไปก็ยังคงนิ่งอึ้งก่อนจะถูกคยองซูดึงให้นั่งลงและดันคางให้ปากที่อ้าจนแมลงวันจะเข้าไปทำรังอยู่แล้วหุบเข้าที่ เมื่อตั้งสติได้ก็พุ่งตัวข้ามโต๊ะไปเขย่าตัวแบคฮยอนเบิกตากว้างเท่าที่คนที่ง่วงหนาวหาวนอนตลอดเวลาจะทำได้

"แบค!! แบค!! มึง!! มึง!!"

"อะ อะ ระ ไร โว้ยยยยย หยุดเขย่าสิว่ะ"

นี่จงอินของพวกเราคงตกใจสินะ ที่แบคฮยอนมีคนที่ชอบซะทีถึงได้ดูตื่นเต้นขนาดนี้......

"ชานยอล มันคือใครว่ะมึง?"

.

.

.

.

"โอ้ยยยยยยยยยย อีบ้า!!"

"อีห่านี่ กูก็นึกว่ามึงจะตกใจที่ไหนได้ไม่รู้ว่าชานยอลคือใคร โว้ะ"

"เอ้า คือมันก็ตกใจนะ แต่ไอ้ชานยอลนี่ใครว่ะ เล่ามานะอีบี้"

"อีนี่นิ กูไม่เล่าฟิลกำลังขี้เกียจ หิว จะแดกข้าว"

"เอ้า"

พูดจบร่างเล็กก็ลุกออกไปซื้ออาหารทันทีปล่อยให้จงอินนั่งงงอยู่คนเดียวในขณะที่เซฮุนแค่ยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะก้มลงจัดการโยเกิร์ตของตัวเองต่อไป แม้จะรับรู้ได้ถึงสายตาอำมหิตที่ส่งมาจากอีกัมจง

เมื่อจงอินเห็นว่าเซฮุนไม่มีท่าทีที่จะสนใจเขาจึงหันไปส่งสายตาอ้อนวอนวิ้งๆไปทางอี้ชิง(ผู้ถูกลืมไปตั้งนาน)ให้บอกเรื่องทั้งหมดนี้ทีว่าชานยอลนี่คือใคร มาได้ไง ทำไมถึงรู้จักแบคฮยอน

และเหมือนจะได้ผลอี้ชิงเงยหน้าจากการส่องจองกุกอปป้าขึ้นมามองจงอิน กลอกตาไปมาก่อนจะเริ่มพูด

"เอ่อ....คือ..คือ.ว่า..ชะ..ชาน"

"ว่าไง  ชานอะไร!!!"

"ชาน..ชานยอลเขา...เขา..ฮือออ เซฮูนนนนน"

"โอ้ยยยยยยยยยย เล่าไม่ได้ก็ไม่ต้องเล่า จบนะค่ะ"

จงอินที่เหมือนจะดูมีความหวังก็คอตกทันที ก่อนจะขยี้ผมตัวเองให้ยุ่งเหยิงก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะและเอาหน้าผากโขกโต๊ะเรื่อยๆจนคยองซูที่นั่งมองอยู่เริ่มสมเพชเพื่อนตัวเองเลยหันหน้าไปถามเซฮุนให้ซะเลย เพราะกลัวเดี่ยวจงอินจะหัวแดกตายไปซะก่อนเขาขี้เกียจจัดงานศพให้เพราะมันวุ่นวาย

"เออ เซฮุนแต่เราก็ไม่รู้จักชานยอลเหมือนกันนะ เขาคือใครหรอ เราอยากรู้อ่ะ เซฮุนบอกเราหน่อยได้มั้ย?"

" ได้ดิ คยองเดี่ยวฮุนนี่จะเล่าให้ฟังน้าาา"

"สองมาตรฐานชัดๆ" จงอินเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเบะปากอย่างหมั่นไส้

" ว้ายยยย โทษทีนะอีดำพอดีคยองน่ารักกว่ามึงไง กูเลยจะเล่าให้เขาฟัง"

"ชิ อีเพื่อนเวร"

"จะฟังป่ะล่ะ?"

" ฟัง!!! "

"คือ งี้เว้ยเรื่องมันตั้งแต่สมัยม.1นู้น สมัยที่พวกมึงสองตัวยังไม่รู้จักกูกับอี้ชิงแบคฮยอนอ่ะ แบบ........."

ปฐมนิเทศ มัธยม 1 ปี2014

"อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย เพื่อนใหม่"

"อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย โรงเรียนใหม่"

"อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ผู้ชาย"

"อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยย......."

ผลัวะ!!!!!!

"อีเซฮุน อีห่า เสียงดังอยู่ได้น่ารำคาญสัส"

หลังจากโดนตบหัวและโดนด่า โอ เซฮุน ที่กำลังตื่นเต้นยืนแหกปากโวยวายอยู่หน้าโรงเรียนมัธยมโซลกับเช้าวันปฐมนิเทศ ก็หุบปากฉับก่อนจะหันไปเบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ใส่แบคฮยอน แต่ก็ต้องหลบเกิบอีเตี้ยอีกแล้ว เซฮุนเลยหันไปให้ความสนใจกับอี้ชิงแทน

"อี้จ๋าาาาาาาาาา หยุดส่องอปป้าแล้วมาสนใจฮุนหน่อยจิ"

"ฮุนๆ เป็นอะไรหรอ?" อี้ชิงเงยหน้าขั้นจากจอโทรศัพท์ก่อนจะหันมาถามคนที่กำลังเกาะแขนออดอ้อนเขาอยู่

"เตี้ยมันตบเขาอ่ะอี้ เนี้ยจะเตะเขาด้วยอ่าาาาาา"

"ไม่ต้องไปโอ๋มันนะอี้ หัดโดนซะบ้างแหกปากอยู่ได้"

อี้ชิงได้แต่ส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่ายกับเพื่อนรักทั้งสองที่คอยแต่จะกัดกันอยู่ตลอดเวลา แต่เห็นแบบนี้เนี้ยสองคนนี้หน่ะรักกันจะตายโดยเฉพาะแบคฮยอนนะ ใครแตะต้องหรือทำร้ายเซฮุนไม่ได้เลยแบคฮยอนเอาตายแน่ ก็คิดดูละกันว่ารักขนาดไหน

อี้ชิงดึงสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ให้เดินตามเข้ามาในส่วนหน้าห้องปกครองของโรงเรียน เห้ย พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดนะแค่จะเดินมาดูรายชื่อนักเรียนแต่ละห้องต่างหาก พวกเขายังไม่รู้เลยอ่ะว่าได้อยู่ห้องอะไรกันบ้างแต่อย่างมากก็คงหวังห้อง 3 อันดับแรกอ่ะแหละห้องคิงหนิ

ตอนนี้ทั้งสามคนยืนอยู่หน้าบอร์ดรายชื่อนักเรียน และตื่นเต้นเป็นอย่างมากส่วนคนที่ตื่นเต้นที่สุดดูท่าจะเป็นเซฮุนเพราะรายเอาแต่ยืนกระทืบกัดปากเหมือนจะกรี้ดให้ได้เลย ส่วนแบคฮยอนเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันเหงื่อเม็ดโตซึมอยู่ตามขมับบาง หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองชุดทั้งมือและและเท้าก็มีเหงื่อออกเต็มไปหมด โอ้ยยยยย มันจะระทึกอะไรขนาดนั้นว่ะมึงงงงง

ทั้งมองหน้ากันอีกครั้งกอ่นจะเดินเข้าไปดูบอร์ด ทั้งสามคนไล่รายชื่อตั้งแต่ห้องสุดท้ายมาจนถึงห้อง D เซฮุนก็สบทเสียงดังลั่น

"แสรสสสสสสสสสสสสสสส เชี่ยแม่งกูได้อยู่ห้อง D "

"ไหนๆให้กูดูดิ อยากเห็นใช่ชื่อมึงจริงๆรีเปล่าว่ะเนี่ยยยย"

โอ เซฮุน  ห้อง D  หมายเลข 8806 เลขที่ 44

"จำเริญเลยเพื่อน แม่งตกแค่ห้องเดียวเองอ่ะมึง"

"คือ มึงกูไม่ได้คาดหวังไว้นะเว้ย แบบห้องไหนก็ได้ขอแค่....."

"แค่?"

"แค่ผู้ชายหล่อก็พอแล้วมึงงงงงงงงง อ้ายยย อาหารตา"

พูดจบเซฮุนก็ทำหน้าเหมือนจะจับผู้ชายกินด้วยสายตาแวววับที่เซฮุนคิดว่ามันเหมือนนางแมวแต่ความจริงแล้วแม่งเหมือนแรดจะวิ่งไล่หาผู้ชาย

โถ่   โอ เซฮุนผู้น่าสงสาร...........

อี้ชิงกับแบคฮยอนมองหน้ากันก่อนจะหันมาสนใจรายชื่อหน้าบอร์ดอีกครั้ง ปล่อยให้เซฮุนมันยืนบ้าอยู๋คนเดียว เซฮุนที่ตอนนี้ดูเหมือนจะต้องผูกสัมพันธ์กับผู้ชาย เอ้ย เพื่อนห้อง D มากๆเดินเข้าไปหาเพื่อนทุกคน(หรือผู้ชายทุกคน)ที่ดูเหมือนว่าจะอยู่ห้องนี้และพูดคุยกันโดยไม่ลืมที่จะแอบทิ้งเสน่ห์(?)ไว้ให้คิดถึงเล่นๆ ส่วนแบคฮยอนและอี้ชิงเองที่หารายชื่อของตนเองอยู่ทั้งคู่ดูรายชื่อมาจนถึงห้อง C แล้วก็ยังไม่เห็นชื่อตัวเองก็เริ่มตื่นเต้นหนักกว่าเก่าจนกระทั่งแบคฮยอนเลื่อนนิ้วเรียวสวยของตัวเองไปอยู่ที่กึ่งกลางหน้ากระดาษของรายชื่อนักเรียนห้อง B

"อี้ชิงงงงงงงงงง  แกได้อยู่ห้อง B กูก็ด้วยยยยยยยยยย"

"ไหนๆๆๆๆๆๆๆ"

จาง อี้ชิง  ห้อง B หมายเลข 8810 เลขที่ 3

บยอน แบคฮยอน ห้อง B หมายเลข 8804 เลขที่ 4

ปาร์ค ชานยอล ห้อง B หมายเลข 8861 เลขที่ 5

"โห้ยยยยยยยย พวกมึงได้อยู่ห้องเดียวกันอ่ะ"

"ฮ่าๆ ฮุนก็อยู่ห้องนั้นไปสิ ผู้ชายหล่อไม่ใช่หรอ"

"ใช่เราจะอยู่ห้องนั้นแน่นอนอี้......"

"ปาร์ค ชานยอล ใครว่ะ......."

"ผมเองครับ ชานยอล"

ร่างเล็กพึมพำออกมาก่อนจะตกใจเมื่อมีเสียงทุ้มมากระซิบอยู่ข้างหู.....

หูยยยยยย สยิวกิ้วแสรดดดดดดดดดดด

คนตัวเล็กขนลุกชันเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ากลับหลังไปหาคนที่ยืนกระซิบข้างหูเขาว่าตัวเองคือ ปาร์ค ชานหยอย ห่าเหวอะไรนั้น ก่อนจะตกใจที่หน้าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขากลายเป็นกำแพงที่มีเสื้อนักเรียนมัธยมกั้นอยู่

พ่อมสิครับ นี่มันหน้าอก

ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้า เรียกว่าเงยจนคอแทบหักอ่ะ(เวอร์ไปอีหนู)ก่อนจะพบกับคางแหลมๆ ตามมาด้วยริมฝีปากหยักที่ขึ้นสีแดงอย่างคนสุขภาพดี และต่อด้วยจมูกที่คมสันโด่งรับกับตากลมโตสีดำและผมสีโอ๊คกับผิวสีขาวที่ออกจะแทนนิดๆแต่ดูดีไปอีกแบบ

อาร์ส รู้สึกเหมือนมีเทพบุษมายืนอยู่ตรงหน้าเลยให้ตายสิ

ใช่ซะที่ไหนล่ะ นั้นมันในละครหลังข่าวละคุณ โว๊ะ

เออ ก็ยอมรับแหละว่าไอที่บรรยายมาประมาณ 3-4 บรรทัดเนี่ยเรื่องจริง พูดสั้นๆคือ มันหล่อ เออ ไอคนตรงหน้าเขานี้หล่อแต่เขาไม่ใช่นางเอกนิยายซะหน่อยนิที่จะต้องเคลิ้มไปกับรูปร่างชวนฝันแบบนั้น(แต่ก็มีเคลิ้มนิดๆนะ)แถมไอบ้านี่ดันมากวนตีนเขาด้วยการกระซิบหูแบบนี้?ยิ่งทำให้ไม่เคลิ้มไปใหญ่

"คุณครับ ผมครับปาร์ค ชานยอล"

เออ กูรู้แล้วพูดอีกทำไมว่ะ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"

แบคฮยอนเพียงแค่มองร่างสูงนิ่งๆก่อนจะเดินไปจับมือเซฮุนและอี้ชิงที่ยืนดูเหตุการณ์อย่างงงๆให้ตามเขาไปที่แถวของแต่ละห้อง ถึงเขาจะร่าเริงเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมก็ตามแต่กับคนแปลกหน้าไม่ใช่อย่างนั้น เขาค่อนข้างจะไม่ค่อยเข้ากับคนแปลกหน้าสักเท่าไหร่ เขาเป็นจำพวกจะร่าเริงเฉพาะกับเพื่อนๆมากกว่าคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันเพราะเขารู้สึกว่ามันคุ้นชินมันไม่ขัดเขินหรืออายเหมือนเวลาอยู่กับคนแปลกหน้า

ดูท่าว่าคนตัวสูงจะอึ้งเล็กๆก่อนจะหัวเราะออกมาน้อยๆกับท่าทางเหมือนกลัวเขาของคนตัวเล็ก เห็นตอนอยู่กับเพื่อนนี่เสียงแจ้วๆเชียวก็นึกว่าจะเข้ากับคนอื่นง่ายที่ไหนได้กับกลัวเขา

"อ้าวววววว น้องๆค้าาาาาา มานั่งตามแถวห้องน้าาาา ไม่เรียงเลขที่นะลูกกกก นั่งแถวคู่นะค้าาา สลับกันนั่งไปเรื่อยๆน้าาา 8โมงพี่จะพาเราขั้นห้องประชุมอย่าลืมลงทะเบียนและก็ใส่ป้ายชื่อด้วยนะน้องงงงงงงงง"

แบคฮยอนแยกกับเซฮุนตรงนั้นก่อนจะพาอี้ชิงไปลงชื่อและรับป้ายชื่อมาแขวนคอเอาไว้เขาเดินไปนั่งลงที่แถวแรกสุดของห้องก่อนจะดึงให้อี้ชิงนั่งข้างหลังสักพักเขาก็รู้สึกเหมือนมีคนมานั่งงข้างๆแต่ก้ไม่ได้เอ้ะใจอะไร เขานั่งอ่านฟิคเทาโฮที่ตอนนี้กำลังเข้าสู่โหมดดราม่าน้ำตาเล็ดเพราะเทาเปิดประตูมาเห็นฉากที่คริสจัดเอาไว้ให้เทาเห็นว่าคริสนอนอยู่กับซูโฮ

อปป้าคริส ไอคนเลวววววววววววววว

อ่านไปก็รู้สึกสงสารทั้งอปป้าเทาและเคะน้อยซูโฮที่กำลังทะเลาะกันเพราะคนชั่วๆคนเดียวจนน้ำตาไหลมาซึมตรงขอบตา เขาใช่มือเช็ดมันลวกๆแต่มันก็ยังไหลไม่หยุดก่อนจะมีผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดยื่นมาตรงหน้าจากทางด้านขวาเขาค่อยไล่ระดับสายตาจากผ้าเช็ดหน้าสู่ใบหน้าของคนข้างๆตัวกอ่นจะ......

บร้ะเจ้าโจ๊ก  ไอปาร์ค ชานหยอย นั่งอยู่ข้างๆเขา

แบคฮยอนมองหน้าคนตัวสูงอย่างหวาดๆทำท่าจะไม่ยอมรับผ้าเช็ดหน้าจากเขา ชานยอลเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มให้ก่อนจะจัดการยัดผ้าสีขาวใส่มือเล็กก่อนจะทำท่าบอกให้เช็ดซะ ก่อนที่ร่างสูงจะกับไปใส่หูฟังและเล่นเกมต่อ 

ร่างเล็กกับมามองผ้าเช็ดหน้าในมือก่อนที่ใช้มันซับน้ำที่ขอบตาเบาๆก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่ตอนนี้กำลังเล่น Crazy Booms อย่างเมามันส์ก่อนจะขยับปากขอบคุณแบบไม่มีเสียงให้ร่างสูงไม่เห็นก่อนจะกับมาสนใจนิยายแฟนฟิคเทาโฮตรงหน้าเหมือนเดิม ส่วนร่างสูงที่ละสายตาจากเกมมามองร่างเล็กแล้วยิ้มๆกับท่าทางของอีกฝ่ายและกลับสู่ช่วงเวลาแห่งเกมส์เหมือนเดิม

จนกระทั่งพี่ๆสตาฟเรียกพวกม.1ขึ้นไปพวกเขาถึงได้ลุกขึ้นและประชุมไป

วันนี้ทั้งวันก็ไม่มีอะไรมากนอกจากโดนเหล่าพี่ๆสตาฟทั้งหลายพาไปเข้าฐานนู่นนี่นั้นที่เกี่ยวข้องกับเรื่องในโรงเรียนนอกนั้นก็มี โดนเต้น โดนแป้งราดไปทั้งหน้าบ้าง เสื้อพละนี่เต็มไปด้วยแป้งดินสอพอง แต่มีสิ่งหนึ่งนะที่แบคฮยอนรู้สึกได้ตลอดคือ ปาร์ค ชานยอล คนเดิมที่นั่งอยู่ข้างๆเขายืนข้างๆเต้นข้างๆมีบ้างที่มองกันแต่พวกเขาทั้งคู๋ก็ไม่ได้พูดอะไรกัน

จวบจนจบพิธีรับนักเรียนที่ศักดิ์สิทธิ์ของโรงเรียนมัธยมโซลก็เป็นอันว่าแยกย้ายได้องโรงยิมเปิดไฟสว่างจ้ามีนักเรียนหลายคนยืนปะปายบางคนกลับบ้านไปแล้วส่วนแบคฮยอนและอี้ชิงเองก็กำลังยืนคุยว่าจะเดินทางกลับบ้านกันอย่างไรดีกับเซฮุน ในขนาดนั้นกลุ่มของชานยอลเองก็ยืนอยู๋ไม่ไกลจากกลุ่มของแบคฮยอนนักทำให้หลายครั้งที่ร่างสูงแอบมองใบหน้าที่เปลื้อนไปด้วยรอยยิ้มของคนตัวเล็ก

"เอาไงดีอีอี้ จะกลับแท็กซี่หรือว่ารถเมล"

"รถเมล"

"แต่ร่างกูจะสลายแล้วนะอีอี้"

"รถเมลนั้นแหละมึง แปบเดียวเดี่ยวก็ถึงบ้านแล้วหน่า"

"วุ้ยยยยยย รถเมลก็รถเมลว่ะ"

"เรื่องมากใช่ป่ะ?  หรือจะเดินกับเองเอาม่ะ?"

"อีแบคคคคคคคคคคคคค"

พวกเขาเดินออกจากโรงเรียนและมายืนรอรถที่หน้าปากซอยโรงเรียนโดยไม่ลืมที่จะแวะร้านสะดวกซื้อเพื่อซ้อของกินมาให้พลังงานร่างกายสักหน่อย ก่อนจะออกมายืนรอรถดังเดิม ช่วงนี้เป็นเวลาเลิกเรียนถึงจะมีรถเยอะก็จริงแต่ว่าพื้นที่ในรถนั้นก็จะไม่มีเช่นกันนั้นก็เลยเป็นเวลาหลายนาทีแล้วที่เซฮุนยืนด่ารถเมลที่คนเต็มรถทุกคันที่ผ่านหน้าพวกเขาไป

กว่ารถจะมาให้พวกเขาได้เดินทางกลับบ้านก็นานพอสมควร พวกเขาขั้นมายนรถที่นั่งสองที่หน้าถูกจับจองโดยเซฮุนเพื่อรักและอีเฉื่อยอี้ชิงส่วนที่นั่งถัดมาก็คือ แบคฮยอนเอง เขาเดินเข้ามานั่งที่เบาะในสุดก่อนจะเสียบหูฟังเปิดเพลง MaMa ของวงเคป๊อปที่ชื่นชอบอย่าง exo 5 ซึ่งประกอบด้วย อปป้าเฉิน พี่ซิ่วหมิน อปป้าคริส อปป้าเทา และเมนของเขาพี่ซูโฮผู้น่ารักกกกก โดยไม่สนใจคนที่นั่งลงข้างๆซักเท่าไหร่ คนตัวเล็กยังคงเล่นโทรศัพท์ดูฟิคที่กำลังอัพอยู่ต่อไป ในขนาดที่ไม่รู้ว่าคนขับรถมันโมโหอะไรไอรถคันหน้ารึเปล่าถึงได้เบรกซะอย่างกับถ้าไม่ีบเบรกคงได้ตายซะก่อน จนแบคฮยอนเซไปทับคนที่นั่งข้างๆร่างเล็กหงุดหงิดนิดหน่อยแต่ก็เรียกได้ว่านี้มันเป็นเรื่องปกติของรถเมลอยู่แล้ว คิดได้ดังนั้นเลยรีบกระเถิบตัวขึ้นเพื่อจะขอโทษคนข้างๆแต่พอเงยหน้ามานี้ก็สตั้นเลยจ้ะ

ปาร์ค ชานยอลอีกแล้วครับท่าน......

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ชานยอลยิ้มออกมาในขนาดที่แบคฮยอรเบิกตากว้างทำหน้าเหรอหราและได้สติคืนมาเมื่อชานยอลนั้นจับคนตัวเล็กให้ขึ้นมานั่งดีๆก่อนจะจะส่งยิ้มมาให้และใส่หูฟังที่หล่นตอนไหนไม่รู้ให้ปัดผมหน้าม้าเบาๆก่อนจะกลับไปนั่งยืดตัวตรงเหมือนเดิม

และตอนนั้นเองที่แบคฮยอนรู้สึกว่าตัวเองมองหน้าชานยอลนานเกินไป......

บวกกับอัตราการเต้นหัวใจที่ถี่เกินไป..........

"จบ แค่นี้แหละ"

"อ่อ สรุปไอชานหยอยนี่คือเพื่อนร่วมห้องไอบี้ตอนม.1"

"อาห้ะ"

"ว่าแต่กูอยากแค่ว่ามันเป็นใครนะ ทำไมมึงถึงสารทยายนานเกินจังว่ะ"

"เคยตายมั้ยอีดำ?"

"กูขอโทษคร้าบบบบบบบบบบบบบ"

"เออดี"

"แล้วที่เหลืออ่ะ"

"รอมันมาเล่าเองล่ะกันนะมึง กูจะเล่นเกม"

Takll

ที่จริงมีพาทในอดีตเยอะแต่อยากจะบอกว่ารีดอ่านแค่นี้คงปวดตาแล้วเนอะ

เอาเป็นว่าตอนหน้าไปฟินกันต่อนะจ้าาาาาาา

รักนะ ซีอาร์ <3

B E R L I N ?