Two moon สองพันธะ ChanBaek

ลำดับตอนที่ #2 : เลือดผสม

เลือดผสม 

ตึกๆๆ ตึกๆๆๆๆ
"อือ อือ ฮื่อ"
เสียงตึกๆจากเก้าอี้ไม้และเสียงอืออึงที่มาจากร่างบางบนเก้าอี้นั้นไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากคนภายนอกได้เลย เด็กสาวร่างบางอวบบ้างเล็กน้อยที่ดิ้นคลุกคลักอยู่บนเก้าอี้นั้นพยายามที่จะทำให้ตัวเองหลุดจากเก้าอี้ตัวนี้มานานนับชั่วโมงแต่คงไม่สำเร็จ ทั้งมือลำตัวและขาก็ถูกมัดติดกับเก้าอี้ตัวใหญ่ที่ตนนั่งอยุ่ ตาและปากก็ถูกปิดด้วยผ้าสีดำมืด เอาง่ายๆไม่มีทางไหนที่จะทำให้ร่างบางหลุดออกไปได้เลย จำได้แค่ว่ากำลังเดินเล่นกับเพื่อนรักอีกสองคน จู่ๆพวกเขาก็ถูกดึงเข้าไปในซอกตึก ร่างของตัวเองโดนจับไว้โดยผู้ชายสองคน ความจำสุดท้ายก่อนที่จะสลบไป คือภาพของเพื่อนสาวอีกคนที่โดนร่างใหญ่ของหมาป่าทับไว้และมันกำลังกดกรงเล็บลงบนหน้าท้องเพื่อนของเธอ

แอดดดดดดดดดดดดด

เสียงเปิดประตุทำให้ร่างบางหยุดดิ้นและค่อยๆเงี้ยหูฟังว่าใครเป็นคนเข้ามา ก่อนที่ดวงตา แขน ขา และปากจะกลับมาใช่งานได้อีกครั้งเพราะผ้าทั้งหลายถูกปลดออกไปหมดแล้ว
ตากลมโตของร่างบางเบิกกว่าเมื่อเห้นบุคคลตรงหน้า ผู้ชายตรงหน้าร่างบางซึ่งมีลักษณะคล้ายราวกับตัวร่างบาง จะติดที่ดวงตาเขาออกจะคมกว่าและตัวสูงกว่าแถมยังรู้สึกได้ถึงความหน้าเกรงคร่าม เขาตรงหน้าเธอคือใครกัน
"นาย..เป็นใครกัน แล้วนี้ที่ไหน"
"ที่นี้คืออาณาจักรwolfหรือเผ่าหมาป่านั้นแหละ"
"อะไรนะ!!!"
"หึ และข้าราชาของอาณาจักรนามว่า ปาร์ค ชานยอล ยินดีต้อนรับนะ ปาร์ค อึนเซ"
ราวกับความฝันร่างบางคิดอย่างนั้น อาณาจักรหมาป่าที่เขาเลื่องลือกันว่ามีอยู่จริง ตอนนี้ร่างบางกำลังยืนอยู่ในสถานที่นั้น ที่สำคัญคนตรงหน้ารู้จักเธอ
"นาย  เอ้ย ท่านรู้จักหม่อมฉัน"
"หึ เราไปคุยกันในห้องทำงานข้าดีกว่านะตรงนี้มันอบอ้าวไปหน่อยแล้วก็ ไม่ต้องเรียกข้าแบบนั้นเรียกตามที่เจ้าถนัดเถอะ"
ร่างสูงของชานยอลหรือราชาหมาป่านั้นแหละเดินนำไปที่ห้องทำงานของตนเองโดยมีร่างบางของอึนเซเดินตามไปอย่างมึนงง

ปัง 

เสียงปิดประตูดังขึ้นหลังจากทั้งสองเดินเข้ามาในห้อง ห้องทำงานที่มีโทนสีเขียวฟ้าทำให้ห้องดูสบายตาตามผนังห้องก็มีรูปที่ดูเหมือนจะถ่ายกับผองเพื่อนหรือป่าสวยๆซะส่วนใหญ่ ก่อนที่ขาเรียวจะมาหยุดที่รุปของหมาป่าขนสชาวสะอาดที่ยืนเด่นเป้นสง่า ดวงตาของหมาป่าที่เหมือนดวงตาของชานยอล และตัวเธอเองด้วย อึนเซสะบัดหัวไร้ความคิดบ้าๆออกไปก่อนจะหันมาหาพระราชาที่ยืนมองตนอยู่
"เออ ตกลงนายรู้จักฉันได้ยังไง"
"อืม ที่จริงมันคือเรื่องที่ข้าจะคุยกับเจ้าอยู่ตอนนี้"
".........."
เมื่อเห็นร่างบางยืนฟังด้วยความตั้งใจชานยอลจึงเล่าต่อไป
"ข้าเป็นเผ่าหมาป่าโดยตรงข้าจึงกลายร่างเป็นหมาป่าได้ และมีเชื่อราชวงค์จากท่านพ่อและท่านแม่จึงได้ขึ้นเป็นราชา แต่ตอนข้าอายุได้85ปีท่านแม่ก้เสียไปเพราะโรคระบาดทั้งๆที่ท่านพึ่งจะอายุได้แค่200ปี"
ร่างบางเบิกตากว่าเมื่อได้ยินอย่างนั้น หมาป่าเนี่ยนะอยู่เป็นอมตะหรอ
"นายอายุเท่าไหร่"
"หึ 100 ปี"
"หมาป่าเป็นอมตะหรอ"
"อืมก้ประมา่ณนั้นที่สำคัญเราไม่มีวันแก่ ร่างกายจะหยุดที่อายุไข24ปีเหมือนพวกแวมไพร์"
"นี้มีแวมไพร์ด้วยหรอเนี่ย"
"มีสิ แต่นั้นหน่ะเป็นศัตรูคู่อริเรา"
"............."
"ต่อนะ หลังจากท่านแม่เสียท่านพ่อก็ยกบัลลังค์ให้ข้าและลงไปยังโลกมนุษย์ กลับมาได้เพียง3เดือนท่านก็จากข้าไปอีกคน"
"........."
"แต่ก่อนท่านสิ้นลมท่านบอกข้าว่าท่านไปรักกับหญิงมนุษย์คนหนึ่ง นางกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆกับท่านพ่อ ท่านบอกข้าว่าข้าต้องรักน้องให้มากๆเมื่อน้องข้าอายุครบ15ปีเมื่อใดให้นำเด็กคนนั้นมาอยู่ที่อาณาจักร"
ร่างสูงเดินเข้ามาหาร่างบางก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยไปที่ใบหน้าของร่างบางเบาๆ
"และเด็กคนนั้นก็เกิดมาเป็นผู้หญิง จมูกโครงหน้าดวงตาชั่งเหมือนท่านพ่อนัก แต่.."
ร่างสูงลดมือลงมาจับที่สร้อยรูปเขี้ยวหมาป่าของร่างบาง
"เธอคนนั้นมีเลือดมนุษย์มากกว่าเลือดหมาป่า จึงไม่เหมือนพวกเรา"
"นายกำลังจะบอกฉันว่า.."
"เจ้าเป็นน้องสาวข้า น้องต่างมารดา น้องผู้มีเลือดผสม"
"หะ ห้ะ"
"เจ้าไม่แปลกใจบ้างหรอว่าทำไมเจ้าจึงมีอุณหภูมิร่างกายต่างจากผู้อื่น"
"อือ ที่จริงลู่หานเพื่อนสนิทฉันก็เคยบอกอยู่ว่าฉันไม่เหมือนคนอื่น"
"หึ"
ร่างสูงกับร่างบางสวมกอดกันแน่นด้วยความโหยหา อึนเซเป้นเด็กกำพล้ามาตั้งแต่เกิดได้เจอครอบครัวเดียวกันทั้งทีก้ต้องดีใจเป้นธรรมดา อ่อ พูดถึงลู่หานก็อยากบอกลู่หานจังว่าได้เจอพี่ชายแล้ว
"ท่านพี่ น้องขอเจอลุ่หานหน่อยได้มั้ยเขาอยู่ที่นี้หรือเปล่า"
เมื่อรู้ถึงสถานะก็เปลี่ยนสรรพนามการเรียกโดยทันที ชานยอลอดยิ้มให้อย่างเอ็นดูไม่ได้
"เขาอยู่ที่นี้แหละเขาเป็นคนสนิทของพี่เอง"
"เอ้ะ??"
"เขาเป็นเผ่าไวเลอร์ผู้พิทักณ์หมาป่าหน่ะพี่ส่งเขาไปดูแลน้องเอง"
"อ่อ อย่างนี้นี่เอง"
ไม่นานนักชานยอลก็เรียกตัวลู่หานที่ถูกนำตัวมาพร้อมกับอึนเซตอนพวกเขาไปเมืองมนุษย์มา
"ลู่หานนนนนนนนนนนนนนน"
อึนเซวิ่งไปกอดลู่หานที่เดินเข้ามาอย่างดีใจ
"หืม อึนเซกอดแน่นไปรึเปล่า"
"แหะๆคนมันดีใจอะ นี้เราเจอครอบครัวแล้วน้าาาาาาาาาาา"
"อืมๆเราก็ดีใจกับอึนเซเหมือนกันนะ"
"อิอิ อ่อแล้วก็ถ้าบอกโซล โซลต้องดีใจกับเรามากแน่ๆเลยอะเนอะลู่หาน"
หลังจากเอ่ยชื่อเพื่อนรักอีกคนทุกอย่างก็ตกอยุ่ในความเงียบและความอึดอัด และมันยิ่งทำให้ร่างบางสงสัยเมื่อเห็นใบหน้าลู่หานแอบเศร้าลง
"อ่าว เป็นอะไรอะลู่ทำไมทำหน้าแบบนั้นแล้วโซลอยู่ไหนเรียกเขามาสิแน่โซลก็เป็นเผ่าเดียวกันกับลู่ใช่ม้ายยย"
"เออ อึนเซโซลไม่ได้เป็นเหมือนเราหรอกเขาเป็นมนุษย์ธรรมดา แล้วที่สำคัญคือ.."
"......"
"โซลหน่ะตายแล้วนะ"
ราวหัวใจแทบแตกสลายเมื่อได้ยินประโยคเหล่านี้ออกมา มันจะเป็นได้ยังไงละในเมื่อ.......
ใช่ ใช่แล้วหล่ะความจำสุดท้ายก่อนหมดสติภาพเหล่านั้นภาพที่เพื่อนสาวถูกทำร้าย ภาพที่เลือดสีสดไหลออกมาจากมาจากท้องน้อยเพราะเล็บแหลมคมของหมาป่ากดลงบนนั้น หมาป่าขนสีขาวเด่นเป็นสง่านั้นดวงตาคู่นั้น ที่ฆ่าเพื่อนของเธอ
"ไม่จริง ไม่ มันไม่จริงใชมั้ยท่านพี่"
ร่างบางสะบัดหัวส่ายหน้าก่อนจะหันไปจ้องร่างสูง ร่างบางเดินไปอยู่ตรงหน้าชานยอลก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาคม
"ท่านพี่บอกน้องสิท่านพี่ไม่ได้เป็นคนฆ่าเพื่อนน้องใช่มั้ย เพื่อนน้องยังอยู่ใช่มั้ย"
"........"
"ท่านพี่ตอบน้องสิ ตอบสิ ตอบ!!!!!!"
"ใช่ พี่เป็นคนฆ่าเธอ"
"........"
"เสียใจด้วยนะเธอตายไปแล้วจริงๆ"
หัวใจของร่างบางเหมือนหยุดเต้นไปแล้ว ก่อนจะส่ายหน้าทั้งน้ำตา เขย่าตัวชานยอลอย่างคาดคั้นเอาคำตอบที่ชัดเจน
"ไม่!!!ไม่จริงท่านพี่โกหกน้อง เพื่อนน้องยังไม่ตาย ฮึก  โซลต้องยังไม่ตายสิ ฮึก"
ร่างบางสบตาร่างสูงอย่างมีหวังแต่สิ่งที่ได้กลับมาก็แค่ ความว่างเปล่า ในตาคู่คมนั้นยิ่งเป็นเครื่องยืนยันว่า บนโลกนี้ไม่มีโซลฮยอนอีกแล้ว
"ทำไม ท่านพี่ ฮึก ทำไม"
"......"
"ทำไมท่านต้องฆ่าเพื่อนของน้อง ทำไมต้องฆ่าโซลฮยอน"
"ข้าไม่อยากให้ใครมาเป็นตัวถ่วงชีวิตเจ้า"
"โซลฮยอนไม่ใช่ตัวถ่วง!!!!!!"
"..............."
"ไม่จริง ฮึก โซลฮยอนยังไม่ตาย ฮือๆๆๆๆๆๆ"
"ชีวิตเพื่อนเจ้าก็เหมือนเศษอาหาร ไม่ได้มีค่าอะไรจำไว้ซะ ปาร์ค อึนเซ"
"ปาร์ค ชานยอล!!!!"
"ทำใจซะเถอะ แล้วทุกอย่างจะดีเอง"
"หึ มันเกลือบจะดีแล้ว ฮึก เกลือบจะดีจริงๆ"
"......"
"ถ้าท่านไม่ฆ่าเพื่อนที่น้องรักที่สุด ท่านพี่มันฆาตกร!!!"

 




....................................................

แฮกๆๆ 
โอ้ยบอกเลยไรท์เหนื่อยสุดๆอะกว่าจะแต่งเสร็จเอาเป็นว่าให้กำลังใจไรท์ด้วยการ
คอมเม้นละกันน้าาาาาาา 

อึนเซ