มอต้นชุลมุนรัก [ ChanBaek ]

ลำดับตอนที่ #1 : กูมีไรจะบอก.....

มอต้นชุลมุนรัก

 

 

 

             

                                       

 

 

 

   กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง



ช่วงเวลาพักกลางวันอันน่าเบื่อและเป็นอะไรที่เดิมๆมากไม่ว่าจะผ่านพ้นม.1และการเปิดภาคเรียนม.2เป็นเวลา3เดือนแล้วก็ตาม โรงเรียนมัธยมโซลยังคงเหมือนเดิมทุกอย่างอาจจะมีเปลี่ยนไปบ้างตรงที่ผู้บริหารนึกบ้าไรไม่รู้ดันสร้างกรงหมากั่นห้องอาหารทั้งๆที่โรงเรียนมันก็ไม่ได้มีที่ว่างเหลือให้เตะบอลขนาดนั้น พร้อมด้วยตารางเวลาเรียนที่โคตรจะแน่นเอียดกว่าเดิมเพราะโรงเรียนกำลังเข้าโครงการ เด็กฉลาด อนาคตแห่งชาติ โอ้ยยยยยยยยยย นี่ทำไรไม่นึกถึงใจพวกกูบ้างเลย อยากรู้จังว่าเก็บกดอะไรหรือไม่เคยเรียนหรือไรถึงได้ให้ตารางสอนขนาดนี้ กูจะบ้าตาย!!


พอจบวิชาคณิตเสริมมหาโหดเจ้แกก็ยังคงสั่งการบ้านมหาโหดจำนวน 20 ข้อก่อนจะสะบัดตูดเดินออกไปจากห้องในขนาดที่นักเรียนจำนวน 50 คนของห้อง B-2 กำลังทำหน้าเหมือนจะตายกับการบ้านที่เยอะมหาสารนี้


แต่ถามว่าทำกันมั้ย? ตอบกันเต็มเสียงว่า ไม่ทำ!!!  มันโคตรจะเป็นเรื่องปกติของห้องนี้ที่อาจารย์หลายๆคนจะเอือมระอาเวลาสั่งการบ้านเยอะๆให้กับพวกเรา ถึงจะเก่งรองลำดับจากห้องAก็เถอะแต่ก็ต้องพูดตามตรงว่า ขี้เกียจมากกกกกกก








ชีวิตมอต้นก็เงี้ยสมัยนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว









ผมก็นั่งเก็บของต่อไป ก่อนจะลุกขึ้นยืนและไม่ลืมที่จะฉุดอีเฉื่อยข้างๆให้มันเดินตามมาด้วย ผมเห็นอยู่ว่าเพื่อนรักของผมทั้งหลายทั้งแหล่กำลังยืนรอผมอยู่หน้าห้องเพื่อที่จะไปกินข้าวพร้อมกัน






อย่ามองหน้าผมงี้ดิ   คนที่ช้ามันอีเฉื่อยนิ





" ไป  ไปแดกข้าวกันดีกว่าเดี่ยวที่แม่งเต็ม "

" ที่แม่งเต็มหรือกลัวจะเจออีฮุนด่า "

" แม่งไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก แบค "

"เออ  อีดำ"

"มึงเรียกกูให้ดีกว่านี้หน่อยไม่ได้ไง?"

"เออ กัมจง"

"แม่งไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอก ดวก"

"เออ จะเรียกไรก็ชั่งแม่ง วันนี้มึงเดินไปจองโต๊ะก่อนเลยเดี่ยวกูตามไปฝากเอาอีอี้ไปด้วย"

ว่าจบก็จัดการดันอี้ชิงที่ยืนมึนอยู่ไปทางจงอิน  ก่อนจะเดินลงบันไดไปอย่างสบายๆไม่ลืมที่จะแวะส่องกระจกตรงทางเดินโถงบันไดจัดผมสีน้ำตาลอ่อนๆให้ดูเข้าที่ ไม่ลืมที่จะหยิบริปมันกลิ่นสตอเบอร์รี่ขั้นมาทาก่อนจะเดินลงไปที่สนามบอล



แบคฮยอนเดินเรียบไปตามสนามฟุตบอลและคอยชะเง้อคอมองหาใครบ้างคนอย่างใจจดใจจ่อ





รู้ป่ะว่าเขามองหาใคร?

พวกคุณน่าจะเดาออกนะ ปาร์ค ชานยอล ไงล่ะ

แบคฮยอนหยุดตรงหัวมุมที่กำลังจะเลี้ยวไปทางห้องอาหารเล็กน้อย ร่างเล็กกระชับกระเป๋าเป้บนบ่าขวาเล็กน้อยเขาเห็นปาร์ค ชานยอล แล้วร่างสูงยังคงเลี้ยงลูกบอลต่อเรื่อยๆจนมาถึงโกลฝั่งที่แบคฮยอนยืนอยู่พอดี และร่างสูงก็เตะมันเข้าไปทำคะแนนได้หนึ่งแต้ม





"ชานยอล!!!!!!!!"





แบคฮยอนตะโกนออกไปในขนาดที่ชานยอลเองก็มองมาทางต้นเสียง ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนจะโบกมือทักทายเพื่อนตัวเล็กซึ่งแน่นอนว่าแบคฮยอนต้องโบกมือตอบกับก่อนจะชี้นิ้วไปทางห้องอาหารเป้นเชื่องบอกว่าจะไปกินข้าวก่อนจะเดินออกมาพร้อมรอยยิ้มที่คิดว่ามีความสุขที่สุดในโลกเลยแหละ คนตัวเล็กเดินเข้าไปในห้องอาหารก่อนจะตรงไปนั่งลงที่โต๊ะประจำของเขา




ซึ่งแน่นอนว่าต้องมีเพื่อนๆอันเป็นที่รักนั่งรออยู่แล้ว

และแน่นอนว่าเขาต้องโดนด่าเพราะมาสายอีกแล้ว












" แหม่ กว่าจะเสด็จนะจ๊ะคุณนายยยยยยยย"


"อะแระ อีฮุนแด่ะมากเดี่ยวกูก็ตบให้บีบีบนหน้าหายเลยนิ" วางเป้ลงบนโต๊ะก่อนจะย่อนตัวนั่งข้างๆจงอิน


"ว้าย ตายแล้วววว เพิ่งรู้ก็มึงโหดก็วันนี้แหละ ใช่ม่ะอีอี้?"




อี้ชิงเงยหน้าขึ้นมาจากกล่องข้าวมองเซฮุนสลับกับแบคฮยอนไปมาก่อนจะก้มลงไปกินข้าวต่อ




" แดกจุดล่ะสิสัด"


"มึงจะไปอะไรกับมันว่ะอีฮุน ปล่อยมันไปเหอะ"


"เออจริงของมึงเนอะอีดำ ไม่ใช่เรื่องของกู กูจะยุ่งทำไม เออว่ะ 5555555555555555555"




แบคฮยอนกับจงอินมองหน้ากันก่อนที่จะเบนสายตาไปมองเซฮุนอย่างหวาดๆถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่กูก็แอบกลัวมึงนะเห้ย  ส่วนคยองซูที่นั่งเงียบๆมองพวกเขาคุยกันก็แอบหัวเราะเบาๆกับท่าทางของเซฮุนถึงเขาจะเงียบแต่เขาก็เก็บทุกรายละเอียดของเพื่อนทุกคนนะ ไม่เหมือนอี้ชิงหรอกรายนั้นนี้ไม่รู้เรื่องอะไรเลย คยองซูที่นั่งมองจงอินที่ตอนนี้นั่งคุยกับเซฮุนอย่างเมามันหันมามองแบคฮยอนที่ตอนนี้เขยิบมานั่งข้างๆเขา



"แบคมีอะไรรึเปล่า?"


"คยองกูมีเรื่องจะบอก"


"ว่า?"


"คือ กูชอบชานยอลว่ะ"


"ห้ะ!!! เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"























 

 

อันยองลีดของเรา
อย่าลืมเม้นไว้ด้วยนะ กดเฟบด้วยยิ่งดี


รักนะ ซีอาร์ <3

 

 

 

 

 

 

 

B E R L I N ?