Two moon สองพันธะ ChanBaek

ลำดับตอนที่ #1 : กำเนิดแวมไพร์

กำเนิดแวมไพร์

ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าหนักแน่นของหนุ่มร่างสูงผู้มีใบหน้าอันหล่อเหล่าผิวที่ซีดเกินมนุษย์และดวงตาสีน้ำตาลที่ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงสดทีละน้อย เขี้ยวคมที่พึ่งใช้ล่าเหยื่อสดๆร้อนๆค่อยๆคืนหายไปเปลี่ยนเป็นเขี้ยวเล็กๆเหมือนเขี้ยวมนุษย์ธรรมดา ใช่ต่างรู้กันลักษณะแบบนี้ต้องเป็น แวมไพร์
อย่างแน่นอน ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมร่างสูงจึงไม่หายตัวไปอย่างที่แวมไพร์ตนอื่นๆเขาทำกัน ก็แค่อยากจะเดินชมทิวทัศน์ของเมืองมนุษย์ให้เต็มที่ก่อนกลับ  
"ช่วยด้วย อึก ช่วยที"  
ถึงเสียงจะเบาหวิวและไกลหลายเมตรเต็มที แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นแวมไพร์ประสาทการรับรู้ย่อมดีเป็นธรรมดา ร่างสูงจึงพาตัวเองไปยังที่มาของเสียงซึ่งมาจากซอกตึกข้างหน้า
เมื่อเดินเข้ามาก็เจอร่างบางของเด็กผู้หญิงที่นอนจมกองเลือดอยู่ ลักษณะเหมือนด่วนข่วนและมีลอยเล็บแทงเข้าไปอย่างลึกตรงท้องน้อย ใบหน้าขาวและผมสีน้ำตาลทองที่เปลื่อนเลือดไม่ได้ทำให้ร่างสูงกระหายแม้แต่น้อย เขาประคองร่างบางของเด็กสาววัย15ปีมานั่งพิงอก
"ช่วยหนูด้วย หนู อึก ยะ ยังไม่ ยะอยากตาย"
"ไม่เป็นไรข้าจะช่วยเจ้า"
ขณะที่ทีร่างสูงพยายามจะช่วยอย่างหนักก็มีร่างบางของใครอีกคนปรากฎขึ้นพร้อมเอ่ยเสียงเรียบ
"ปล่อยเธอเซฮุน"
"ท่าน!!"
"ข้าบอกว่าอย่างไรอย่าเรียกแบบนั้นใช่มั้ยแล้ววางเธอลงซะ"
"ได้ข้าจะวางลงตามคำสั่งเจ้าแบคฮยอน"
เซฮุนวางร่างของเด็กสาวลงอย่างระมัดระวัง
แบคฮยอนหรือที่รู้จักกันดีในนาม แวมไพร์ผู้เย็นชา หัวหน้าเผ่าพันธุ์อมตะแวมไพร์เดินมานั่งลงตรงหน้าเด็กสาวที่ตอนนี้้สติไม่ค่อยจะรับรู้อะไรได้
"เธอบอบช้ำเกินจะเยียวยาใช้เวทอย่างไรก็ไม่หายหรอกนะ"
"แล้วจะทำอย่างไรละแบคเจ้าก็รุ้ว่านางไม่ได้อยากตาย"
"ก็คงมีทางเดียวคือ ให้นางมาเป็นเหมือนเราซะ"
เซฮุนเบิกตากวางอย่างตกใจ จะให้ไม่ตกใจได้เยี่ยงไรละ การเปลี่ยนก็เหมือนฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นนะเขาแค่ต้องการอยู่เพื่อตามหาเพื่อน ไม่ต้องตกใจหรอกเขาอ่านความคิดของคนได้ ในหัวของเด็กสาวมีแต่เรียกหาเพื่อนของตนสองคนที่ถูกหมาป่าจับตัวไปไม่งั้นเจ้าตัวคงไม่โดนพวกพวกมันทำร้ายเอาหรอก ซึ่งแบคฮยอนก็คงได้ยินที่เธอคิดแต่ทำไม
"แต่ว่าแบคฮยอนนาง..."
"ข้ารู้เซฮุนว่านางต้องการอะไร ข้าก็แค่ถูกใจและถูกชะตาเด็กคนนี้นางจะนำความสุขมาให้ข้า"
สาบานได้เซฮุนต้องตกใจอีกรอบของ100ปีที่ผ่านมาเพราะตั้งแต่เขาอยู่กับแบคฮยอนมาไม่เคยเห็นแบคฮยอนมองมนุษย์ตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน
"งั้นเจ้าหลบไปก่อนแบคเราจะเปลี่ยนเธอ..."
"ไม่ข้าจะทำเองเซฮุน"
หน่ะอึ่งอีกอะดิเพราะแบคฮยอนไม่เคยเปลี่ยนใครด้วยตนเองนอกจากเขาหรอกนะ
สายลมพัดแรงเหมือนเป็นสัญญาเตือนว่าไม่นานร่างเด็กสาวตรงหน้าจะแปรเปลี่ยนไปต่อจากนี้
ตาสีดำคลับแสนสวยของแบคฮยอนบัดนี้เปลี่ยนแปรกลายเป็นสีแดงช่ำคมเขี้ยวยาวค่อยๆโผ่พ้นปากบางออกมา แบคฮยอนค่อยๆโน้มหน้าไปใกล้ๆคอของเด็กสาวก่อนจะจมเขี้ยวลงบนคอนั้น
สักพักร่างเด็กสาวก็ดิ้นรนด้วยความทรมานจากพิษ แบคฮยอนหยดเลือดจากฝามือของตัวลงไปในปากบางของเด็กสาวจนร่างบางตรงหน้าเลิกดิ้นและหมดสติไป
"เซฮุน"
"หื้ม"
"ถ้าเธอตื่นให้เธอดื่มเลือดเจ้าซะ"
"ห้ะ ทำไมละ"
"สายสัมพันธ์เคลือญาติเธอดื่มเลือดฉันไปแล้วต่อไปก็ตานายเพราะเธอจะตื่นมาในถานะน้องสาวนาย"
จากนั้นไม่นานร่างบางก็ได้สติขึ้นมาเซฮุนยื่นมือเข้าไปหาเพียงเท่านั้นเด็กสาวก็ฝังเขี้ยวเกิดใหม่ลงไปบนข้อมือเพื่อดื่มเลือดโดยทันที ร่างกายของเด็กสาวค่อยๆเปลี่ยนไปทีละนิดผิวเริ่มขาวซีดลงผมที่เคยเป็นลอนสีน้ำตาลทองค่อยๆเข็มขึ้นกลายเป็นสีดำอมน้ำตาลเหมือนสีผมแบคฮยอนกับเซฮุนผสมกันลอนก้คลายเป็นลูกคลื้นใหญ่พอสวย บาดแผลก้ค่อยๆหายไป ทั้งหมดเปลี่ยนไปตามเลือดในกายที่ได้มาจากคนทั้งสอง ค่อยๆถอดเขี้ยวออกจากข้อมือใหญ่เมื่อร่างกายปรับตัวเป้นแวมไพร์โดยสมบูรณ์ หันไปยิ้มให้ร่างบางของแบคฮยอนปานรู้จักกันมานาน
"ไงตัวแสบ มาอยู่กับฉันจนได้นะโซลฮยอน"
"ท่านแม่"
"ยินต้อนรับนะ ลูกสาวแม่"
ห๊าาาาาาาาาาา ตอนนี้เซฮุนกำลังตกอยู่ในความตกใจของบทสนทนาของทั้งคู่
,อะไรนะแม่กับลูกหรอนี้เซฮุนพลาดอะไรไปอีกละ,
 

................................................................

ฮาโหยวววววววววววววววววววววว
รีดเดอร์ทั้งหลาย คิคิ ไม่ต้องตกใจว่าทำไมไรท์
ถึงแต่งเรื่องค้างไว้เยอะมากเอาเป็นไรท์คิดเรื่องไหนออกก็อัพเรื่องนั้นนะแหละ
สาวน้อยโซลฮยอนทำไมกลายไปเป็นลูกสาวแม่แบคได้ละเนี่ยต้องติดตามน่าาาา

โซลฮยอน