คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : น้องแบมแต่งหน้า - SF SPECIAL ♥ (100%) {thx for 100 comment}
SPECIAL by ME for YOU
with BAMx2 PAPLEARN...
*(เรื่องราวต่อไปนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาของเรื่องหลักนะคะ)
SPECIAL THANK YOU FOR YOU.
BAMx2 PAPLEARN SPEACIAL SHORT FICTION.
MARKBAM in OUR MEMORY.
SOMEWHERE ONLY WE KNOW.
and I PROUD TO PRESENT
↓
My BamBi ICE – CREAM.
น้องแบมเจ้าของร้านไอศกรีมกับพี่มาร์คอาจารย์มหา’ลัยสอนภาษาประกิต.
You are walking in to my special MarkBam’s story right now.
FOLLOW ME NOW BABE.
กรุ๊งกริ๊งๆ
กระดิ่งหน้าร้านที่แขวนไว้ส่งเสียงใสๆของมันออกมา แสดงว่ากำลังมีคนเปิดประตูร้านอยู่ และพอหันไปก็ต้องยิ้ม เพราะเป็นลูกค้าขาประจำของเค้าเอง ยองแจ นักศึกษามหาวิทยาลัยเจวายพี
“พี่แบมคร้าบบบ เอาเหมือนเดิมคร้าบบบบ”
“จ้า รอแปปนึงนะ”
ที่ว่าเหมือนเดิมของยองแจก็คือไอศกรีมซันเดย์ เป็นวะนิลาสองลูกและช็อกโกแลตหนึ่งลูก ใส่กล้วยหอมกับปอกกี้และราดด้วยช็อกโกแลต มากินอย่างนี้ทุกวัน ทั้งๆที่ร้านของเค้ามีไอศกรีมให้เลือกตั้งสิบรส นี่เพิ่งกลับมาจากไทยเลยลองทำรสกะทิดู อร่อยน่าดูเลย ตักไปให้ยองแจชิมด้วยดีกว่า
“ได้แล้วจ้า ไอศกรีมซันเดย์ วะนิลาสองลูก ช็อกโกแลตหนึ่งลูก ใส่กล้วยหอมกับปอกกี้ราดช็อกโกแลต”
“เป๊ะมากครับพี่แบมมม” ว่าแล้วก็ดึงไอศกรีมไปทาน อะไรคือการทำหน้าฟินขนาดนั้นยองแจ ได้ข่าวว่ามากินทุกวัน
“อร่อยมากมั้ยยองแจ ฮ่าๆ”
“โห่ว พี่แบมไม่รู้อะไร แจไม่เคยกินวะนิลาที่ไหนอร่อยเท่าร้านพี่แบมอีกแล้วบอกเลย แล้วชามนี้อะไรอ่ะ”
“พี่เพิ่งกลับไทยมา แล้วทีนี้ที่นั่นมีไอติมรสกะทิพี่เลยลองทำดู เอามาให้แจชิมฟรีๆเลยนะ เห็นว่าเป็นลูกค้าประจำนะเนี่ย” ว่าพลางดันถ้วยไอศกรีมรสใหม่ของร้านไปทางยองแจ
“โอ้โหววว พี่แบม แจไม่เคยกินรสนี้มาก่อนเลยอ่ะ อร่อยมากกกกก สุโก่ยยยยย ต่อไปนี้แบมจะมาสั่งรสนี้แล้วนะพี่แบมม งื้อออ เสียดายอ่ะ ดันสั่งเมนูประจำไปซะก่อน”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่รสนี้มันยังขายได้พี่ก็จะทำไว้ให้ยองแจมากินใหม่แน่นอน แล้ววันนี้เรียนเป็นไงบ้าง เหนื่อยมั้ย?”
“เหนื่อยโฮกกกกก บอกเลย วันนี้มีคลาสเดียวแต่เหมือนเรียนติดกันสามคลาสอ่ะ อาจารย์ต้วนโหดโคตรๆเลยพี่แบม”
“อาจารย์ใหม่หรอ เมื่อปีก่อนพี่ยังไม่เคยได้ยินชื่อเลย” ใช่ครับ แบมแบมก็เป็นศิษย์เก่าของ JYPU เหมือนกัน แล้วที่สำคัญ เป็นทวดรหัสของยองแจด้วย แลดูแก่มากอ่ะ เกลียดการเป็นทวด
“ใช่แล้ว เพิ่งมาใหม่เมื่อสองสามเดือนก่อน แต่แจเพิ่งเคยเรียนกับเค้าครั้งแรกอ่ะ ก่อนหน้านี้ได้แต่ฟังคนอื่นๆเค้าโอดครวญมา ไม่คิดว่ามันจะโหดร้ายอย่างที่เค้าพูดจริงๆ”
“ขนาดนั้นเลยหรอ ? ชักอยากจะเห็นหน้าซะแล้วสิ ฮ่าๆๆ”
“แต่ถึงจะโหดแค่ไหนก็เถอะนะพี่แบม แต่หน้าตาอาจารย์ต้วนนี่เป็นพระเอกซีรี่ย์ได้สบายๆเลยนะ”
“หรอ..” อ้อ ถ้าใครสงสัยนะครับ แบมแบมกับยองแจเรียนคณะนิเทศน์สาขาศิลปะการแสดง แล้วคงมีคำถามว่าทำไมแบมแบมถึงมาเปิดร้านไอติมล่ะ จริงๆแล้วเค้าเป็นเจ้าของบทละครซีรี่ย์เรื่องดังของเกาหลีใต้หลายๆเรื่องเลยนะ ที่เปิดร้านไอติมนี่เพราะความชอบส่วนตัว เนื่องจากเวลาว่างมันเยอะเลยเปิดร้านตามฝันมันซะเลย
“ฮืออออ แจเหนื่อยยยย สมองจะแตก เลยต้องมาหาไอศกรีมของพี่แบม แถมวันนี้ได้ของแถมด้วยย เลยรู้สึกดีขึ้นนี้ดดดนึงงง”
“โห่ ไอติมของพี่ได้แค่นิดนึงเองอ่อ?”
“ได้มากๆเลยก็ได้”
กรุ๊งกริ๊งๆๆ
“ลูกค้าเข้าแล้ว พี่ไปก่อนนะ กินให้อร่อยนะยองแจอา”
“ค้าบบบ”
สองทุ่มครึ่ง ได้เวลาปิดร้านแล้วกลับบ้านแล้วครับ ฝนทำท่าจะตกด้วย ต้องรีบกลับไปเก็บผ้าซะแล้วล่ะ เฮ้ออ.. ถึงชีวิตจะจำเจไปหน่อย แต่แบมแบมก็มีความสุขกับชีวิตแบบนี้ล่ะนะ มันสงบดี มีช่วงเวลาให้จินตนาการเยอะแยะ มีงานป้อนมาให้เรื่อยๆด้วย ไม่ต้องพึ่งมาม่าครับผม
“เอ๊ะ.. เจ้าของบ้านข้างๆย้ายมาแล้วหรอ” แบมแบมอยู่บ้านหลังนี้มาสองสามปีแล้ว ก็เห็นว่าบ้านข้างๆของตัวเองติดป้ายประกาศขายไว้ตั้งแต่มาอยู่ใหม่ๆแล้ว จนเมื่อสองเดือนก่อนป้ายประกาศก็หายไป แล้วก็เริ่มมีช่างก่อสร้างมาปรับปรุงบ้านใหม่ เพราะสภาพบ้านเดิมนี่แทบดูไม่ได้เลย ปลวกแทะซะเกลี้ยง แต่ตอนนี้สวยเชียวครับ เห็นว่าเพิ่งเสร็จเมื่ออาทิตย์ก่อน สงสัยเพิ่งย้ายมาวันนี้ พรุ่งนี้ต้องไปทักทายซะหน่อยแล้วล่ะ
เช้าวันใหม่กับเช้าที่สดใส มีเสียงนกร้องจิ๊บๆ ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงครึ่ง เวลาตื่นปกติของแบมแบมนั่นแหละ ไม่ได้เช้าไม่ได้สาย ก็ร้าน BamBi ICE – CREAM ของเค้ามันเปิดตั้งสิบเอ็ดโมง ไม่เห็นต้องรีบ วันนี้ทำซุปครีมข้าวโพดแล้วเอาไปฝากเพื่อนบ้านคนใหม่ด้วยดีกว่า
หลังจากใช้เวลาในการทำซุปครีมข้าวโพดซักพัก แบมแบมก็ตักใส่กล่องเก็บความร้อนของตัวเองแล้วเดินไปไปบ้านข้างๆ
ติ๊งหน่องๆ
“เอ่อ.. สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนบ้านคุณน่ะครับ บ้านอยู่ฝั่งซ้ายมือนี่น่ะครับ”
ผมยังพูดไม่ทันจบ เสียงซ่าๆของเครื่องอินเตอร์โฟนก็หายไป กลายเป็นว่าประตูบ้านถูกเปิดออกมาแทน หลังประตูบานนั้นเป็นชายรูปร่างที่ไม่สูงกว่าเค้าเท่าไหร่นัก แต่หุ่นดูหนากว่ามาก ผมสีน้ำอ่อนนุ่มสลวย ผิวขาวราวกับหิมะและรูปร่างที่มีกล้ามเนื้อมากมายอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงแสล็คสีดำนั่น.. อ่า.. ขอยืมอิมเมจของเพื่อนข้างบ้านไปจินเป็นพระเอกของบทซีรี่ย์เรื่องต่อไปแล้วกันนะ
“มีอะไร” ทำไมถึงเป็นคนพูดอะไรห้วนๆแบบนี้นะ
“เอ่อ.. สวัสดีครับคุณเพื่อนบ้าน ผมชื่อแบมแบมนะครับ อยู่บ้านข้างๆคุณนี่เอง อยู่ฝั่งทางซ้ายนี่แหละครับ ผมเห็นว่าคุณเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่เลยมาทักทายน่ะครับ แล้วก็ ผมทำซุปครีมข้าวโพดมาฝากน่ะครับ ผมเพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้เอง ยังร้อนๆอยู่เลย”
“ขอบคุณ แล้วก็ ผมไม่ได้ชื่อคุณเพื่อนบ้าน ผมชื่อ มาร์ค ต้วน ขอบคุณสำหรับซุป ขอตัว” เย็นชาจังแฮะ แต่ก็เอาเถอะ เค้าไม่ได้มีท่าทีว่าจะไม่ชอบเรานี่นะ ไปกินของเราบ้างดีกว่า ว่าแต่.. ทำไมคุ้นๆชื่อของคุณเพื่อนบะ.. เอ้ย!! คุณมาร์ค ต้วนจังแฮะ
ตอนนี้เวลาเที่ยงกว่าๆแล้วครับ หิวข้าวแล้วอ่ะ ปิดร้านซักแปปแล้วออกไปหาอะไรกินดีกว่า
ตอนนี้แบมแบมเดินมากินอาหารญี่ปุ่นที่ร้านใกล้ๆกับร้านไอศกรีมของตัวเองนั่นแหละ แต่พอสั่งอาหารเสร็จปุ๊บก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย เพราะคนที่นั่งโต๊ะถัดไปจากเขาแถมนั่งหันหน้ามาทางนี้ก็คือคุณ มาร์ค ต้วน เพื่อนบ้านคนใหม่ของเค้านั่นเอง นี่โชคชะตานำพาหรือฟ้าเล่นตลกล่ะเนี่ย
จะทักหรือไม่ทักดีนะ
เฮ้อ.. เกลียดความอัธยาศัยดีของตัวเองก็วันนี้แหละ
“โอ้ะ! สวัสดีครับคุณมาร์ค ต้วน”
“…” อะไรคือการไม่พูดอะไรแต่เงยหน้าขึ้นมามองอย่างเดียว ทำไมน่ากลัวจังง่ะ
“คุณก็มากินร้านนี้เหมือนกันหรอ ผมก็มากินบ่อยๆเหมือนกัน หรือว่าคุณมาร์คทำงานแถวนี้หรอครับ?” พูดไปพูดมาทำไมไปสาระแนเรื่องของเค้าซะงั้นล่ะแบมแบม
“ผมทำงานแถวนี้” พูดให้มันเกินสิบห้าคำต่อประโยคก็ได้ครับพ่อคนหล่อ เอ๊ะ! แต่ว่านี่เค้าใส่แว่นด้วยนี่ ไม่ได้หล่อน้อยลงเลย อิจฉาจัง..
“แล้วคุณมาร์คทำงานอะไรหรอครับ? ผมเปิดร้านไอศกรีมอยู่ไม่ไกลจากร้านนี้เท่าไหร่นะ ถ้าคุณมาร์คว่างๆก็ไปได้นะ ผมเพิ่งทำไอศกรีมรสใหม่ออกมาด้วยล่ะ” ได้จังหวะก็ขอขายของหน่อยเถอะครับ แหม่..
“ผมเป็นอาจารย์”
“เอ๋.. คุณมาร์คเป็นอาจารย์อยู่เจวายพียูหรอครับ ว้าว.. แล้วคุณมาร์คสอนวิชาอะไรหรอครับ”
“ภาษาอังกฤษเชิงปฏิบัติการ”
“อ๋อ.. งั้นคุณมาร์คก็ต้องเก่งภาษาอังกฤษมากๆเลยสิโน้ะ แต่ผมนี่แย่มากเลยล่ะ แล้วก็นะ ผมเป็นศิษย์เก่าของเจวายพียูด้วยล่ะ คุณมาร์คเป็นศิษย์เก่าของเจวายพียูเหมือนกันรึป่าวครับ?”
“อืม” เย็นชาจังวะ นี่ชวนคุยจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้วนะ
“ว้าว เพื่อนร่วมสถาบันหรอครับเนี่ย ว่าแต่ว่า.. คุณมาร์คอายุเท่าไหร่หรอครับ อ่า.. ผมยี่สิบสี่นะ”
“ผมยี่สิบเจ็ด” โอ้.. แก่กว่าแบมตั้งสามปีเลยหรอเนี่ย
“งั้นแบมของเรียกคุณมาร์คว่าพี่มาร์คนะ” ได้ทีก็ขออ้อนหน่อยครับ หลังจากที่จบปอตรีมา รู้สึกว่าชีวิตแบบเด็กๆของตัวเองหายไปเยอะมากเลย
“อืม” โอ๊ะ.. ทำไมให้เรียกง่ายจังเลยอ่ะ
“คร้าบ งั้นแบมขอนั่งทานข้าวกับพี่มาร์คเลยนะ”
“อืม” เย็นชาเสมอต้นเสมอปลายมากกกกก พี่มาร์ค ต้วนนนน
“พี่โบมีคร้าบบบบ ข้าวหน้าไก่เทอริยากิของแบมมาเสิร์ฟที่โต๊ะนี้เลยน้า” สนิทกันมากขึ้นอีกหนึ่งขั้นแล้วสิเนอะ..
2 เดือนผ่านไปไวเพราะเป็นฟิคสั้น..
ติ๊งหน่องๆๆ
“พี่มาร์คคคคคค มาเอาอาหารเร้วววววววว” ทำไมเหมือนเรียกสัตว์เลี้ยงมากินอาหารเลยอ่ะ
“เรียกพี่เหมือนเรียกหมาเลยนะ”
“โห่ ใครจะไปกล้าเรียกอาจารย์ต้วนสุดโหดของเด็กปีหนึ่งแบบสุนัขล่ะคร้าบบบ วันนี้เป็นข้าวต้มปลานะพี่มาร์ค ข้าวต้มแบบไทยๆน่ะ ลองชิมดู ไม่เผ็ด” ว่าพลางยัดกล่องทัปเปอร์แวร์ใส่มือพี่มาร์คทันที
“แล้ว.. นายกินรึยัง”
“กินแล้วค้าบบบ”
“เข้ามาสิ..”
“หา?” เมื่อกี้พี่มาร์คเค้าพูดอะไรเข้าๆนะ
“พี่บอกว่า เข้ามานั่งในบ้านก่อนสิ..”
“นี่.. ข้าวต้มปลาอร่อยดีนะ วันหลังทำมาอีกล่ะ” ถึงจะดูเย็นชา แต่ถ้าเทียบน้ำเสียงตอนนี้ของพี่มาร์คกับเมื่อสองเดือนก่อน มันต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยนะ
“ได้สิ เดี๋ยวแบมจะทำมาให้กินทุกวันจนพี่มาร์คเบื่อโลยยย”
“อืม.. นี่แบมแบม”
“ว่าไงครับ?” ถามไปด้วยน้ำเสียงสดใสแบบปกติหลังจากที่เดินสำรวจห้องทานข้าวของพี่มาร์ค
“เราก็รู้จักกันมาสองเดือนแล้วนะ”
“อ่อ.. ช่ายยย เวลาผ่านไปเร้ววววเร็วเนอะ”
“อืม.. นั่นสิ แต่พี่มีอะไรอยากจะถาม”
“อะไรหยอออ?” หันไปทำตาปริบๆใส่ ทำไมจู่น้ำเสียงพี่มาร์คก็ดูตึงๆล่ะ
“นายว่าเวลาแค่สองเดือนเนี่ย มันสามารถทำให้คนเรารักใครซักคนได้มั้ย”
“อืม.. ไม่รู้สิ แต่แม่แบมบอกว่า ความรัก ไม่ว่ามันจะใช้เวลาเท่าไหร่ กับใคร หรือว่าที่ไหน ถ้าเรามั่นใจว่ามันเป็นความรัก มันก็คือความรัก ไม่ต้องไปคิดหาเหตุผลให้มากหรอก เพราะเหตุผลของความรักก็คือเรารักกันไง”
“นั่นสินะ..”
“อ่ะแหน่ะ.. พี่มาร์คคค แอบมีความรักแล้วไม่บอกแบมอ่อออ หมายความว่ายังไงเนี่ยยยย” ทั้งๆที่ก็ยิ้มให้พี่เค้านะ แต่ทำไมจู่ๆในใจก็รู้สึกตื้อๆอย่างนี้ล่ะ เฮ้อออ ขอบตาร้อนๆแปลกๆ
“อืม พี่คิดว่าพี่มีความรัก” เหมือนโดนฟ้าผ่ากลางหัว อะไรน่ะ..
พี่มาร์ค..
ไปมีความรักกับใคร ตั้งแต่เมื่อไหร่..
“กับสาวที่ไหนเนี่ยยยย โห่ ไม่บอกกันเลย” ยิ้มเข้าไว้สิแบมแบม ห้ามร้องไห้นะ พี่ชายของแกกำลังมีความรักนะ มันเป็นเรื่องน่ายินดีที่สุด แกห้ามร้องไห้
“แบมแบม.. นาย.. ร้องไห้ทำไม” ฮะ..? ร้องไห้หรอ? ลองเอามือจับแก้มตัวเองดูก็รู้สึกเหมือนสัมผัสโดนน้ำ น้ำตาจริงๆด้วย นี่เราร้องไห้หรอเนี่ย
“เอ่อ.. สงสัยฝุ่นเข้าตามั้ง ฮะๆ พี่มาร์คไม่ยอมทำความสะอาดล่ะสิ แต่เดี๋ยวอีกไม่นานภรรยาของพี่ก็จะมาทำความสะอาดบ้านให้ละเนอะ ฮ่าๆๆ แบมยินดีด้วยนะพี่มาร์ค” ทำไมยังรู้สึกว่าขอบตามันยังร้อนอยู่เลย ทำไมยังรู้สึกว่าแก้มตัวเองยังเปียกอยู่ ทำไม.. ไม่ได้อยากร้องไห้ซะหน่อย
“ไม่เอาหรอก พี่ไม่อยากให้นายเหนื่อยนะ” เอ๊ะ.. เมื่อกี้.. มันหมายความว่ายังไง
“พี่มาร์ค หมายความว่ายังไง”
“ก็นายบอกพี่ว่า อีกหน่อยพี่ก็จะมีภรรยามาทำความสะอาดบ้านให้แล้วใช่มั้ยล่ะ แต่พี่ไม่อยากให้นายเหนื่อย เดี๋ยวพี่จะจ้างแม่บ้านเอง นายแค่อยู่บ้านเฉยๆก็พอแล้ว” ไม่จริง..
“แต่แบมหมายถึงภรรยาในอนาคตของพี่..”
“ก็ภรรยาในอนาคตของพี่ก็คือนายไง เป็นแฟนกับพี่ได้มั้ยแบมแบม..” อ่ะ.. อะไรน่ะ.. ทำไมจู่ๆถึงได้
“พี่มาร์คเมาปลากะพงหรอ ทำไมถึงได้..”
“ป่าว ก็นายเป็นคนบอกพี่เองว่าความรักมันไม่จำเป็นต้องใช้เวลา ดังนั้นสองเดือนที่ผ่านมา มันก็ไม่ได้มากอะไร แต่พี่มั่นใจว่าพี่รักนาย ดังนั้น ช่วยตอบมาด้วยว่า เป็นแฟนกับพี่ได้มั้ย?” มันพูดไม่ออกอ่ะ จู่ๆขอบตาก็ร้อนอีกแล้วอ่ะ
“ฮึก ฮึก ฮือออ ฮือๆ”
“เอ้า ร้องไห้ทำไมเนี่ย” พี่มาร์ครีบลุกพรวดพราดจากเก้าอี้แล้วเดินเข้ามากอดผมทันที พอพี่เค้ากอดเท่านั้นแหละ ผมก็เลยกอดตอบแน่นๆซะเลย เอาหน้าถูเสื้อเชิ้ตตแม่ง ฮึก โทษฐานที่ทำให้ร้องไห้
“โอ๋ๆ เด็กดี ร้องไห้ทำไมครับ?”
“ฮึก ก็แบมนึกว่า ฮึก พี่มาร์คไปรักคนอื่น รักผู้หญิงคนอื่น”
“โธ่.. ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาพี่จะเอาเวลาไปรักใครได้นอกจากเรา ตอนเช้าก็มีแต่เรามาหา พอกลางวันก็ไปกินข้าวด้วยกัน ตกเย็นก็กลับบ้านด้วยกันอีก ว่างปุ๊บก็ไปเที่ยวด้วยกัน คิดซิเด็กโง่ พี่จะเอาเวลาที่ไหนไปรักคนอื่นนอกจากเพื่อนบ้านหน้าตาน่ารักแก้มป่องๆที่มากดกริ่งบ้านพี่เมื่อสองเดือนก่อนน่ะ”
จริงสินะ.. กินข้าวกลางวันด้วยกันแทบทุกวัน บางวันพี่มาร์คก็ไปส่งที่ร้าน บางวันพี่มาร์คก็มารับกลับบ้าน บางครั้งก็ไปดูหนังด้วยกัน บางครั้งก็ไปดินเนอร์ด้วยกัน ทั้งๆที่ยังมีสถานะเป็นแค่เพื่อนบ้าน
“อืม..”
“อืมอะไรครับเด็กโง่”
“ก็อืมไง ทำไมต้องให้พูดมากล่ะ”
“ก็พี่ไม่รู้ว่านายอืมอะไรนี่”
“โอ้ยยย ก็ยอมตกลงเป็นแฟนกับพี่มาร์คแล้วไง ทำไมต้องให้พูดมากด้วย ไม่รู้จักคนเขินหรอฮะ!” เหวี่ยงแม่_งเลย ยิ่งเขินๆอยู่ ฮึ่ย!
“โอ๋ๆ ไม่งอนนะครับคุณแฟน เดี๋ยวพาไปซื้อปิ้กกาจูตัวยักษ์เลยดีมั้ย?”
“ไอ้พี่มาร์คบ้า แบมไม่ใช่เด็กแล้วนะที่จะเอาตุ๊กตามาล่ออ่ะ”
“หรือจะไม่เอา?”
“เอาสิ แฮ่ๆ” ก็แหม.. ปิ้กกาจูตัวยักษ์นี่ ยอมใจครับ อิอิ
“งั้นพี่ขอค่ามัดจำหน่อยสิ”
“มัดจำอะไรอ่ะ”
“ค่ามัดจำปิ้กกาจู”
จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้หน้าแบมบี้จะระเบิดละครับ
ทำไมต้องทำอย่างนี้อ่ะ
อะไรคือการจับเรานั่งตักแล้วจุ๊บทั่วหน้าแบบนี้ เขินนะ.. -////-
“อะ.. อะ.. อ๊า!! พี่มาร์คพอก่อน แบมไม่ไหวแล้ว อ๊ะ”
FIN.
อิอิ ไว้ครบสามร้อยห้าสิบเม้นท์จะมาต่อจากเสียงครางของน้องแบมให้เนอะ อิอิ
นี่เห็นว่าวิวมันทะลุหนึ่งพันก็เลยลงให้เลยแล้วกัน ฮ่าๆ แต่ว่ายอดวิวกับคอมเม้นนี่แปลผกผันกันมากเลยอ่ะ ฮ่าๆ ยังไงก็ไปฟอลทวิตเค้าได้น้า ติดตามความเคลื่อนไหวของฟิค อิอิ
twitter: pimhzthun
fb: Lost Star. (มีจุดด้วยนะ)
#ฟิคมบพาเพลิน
ความคิดเห็น