คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : น้องแบมแต่งหน้า - 02 แรกพบสบตาคนขี้อ่อย ♥
CHAPTER 2
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณบ่ายสองของเมื่อวาน หลังจากได้ยินประโยคขอร้องของนูน่าซุปตาร์ พร้อมกับการทำหน้าน่าสงสารบวกบีบตาอ้อนๆแบบนั้นแถมยังยกคำขู่เรื่องค่าอาหารเมื่อวานมาด้วยแล้ว ส่งผลให้ตอนนี้ ณ เวลานี้ น้องแบมแบมพาเพลินกำลังเกลี่ยรองพื้นให้ยุนอานูน่าอยู่นี่ไงล่ะ เหอๆ จ้า..
“แบม รู้รึป่าวว่านูน่าเล่นซีรี่ย์เรื่องนี้กับใคร?”
“ไม่รู้อ่ะนูน่า แบมแทบจะไม่ได้ดูข่างบันเทิงเลยอ่ะ มัวแต่อ่านหนังสือ” ผมตอบนูน่าที่ตอนนี้กำลังหลับตาให้ผมเกลี่ยรองพื้นสะดวกๆ
“นูน่าเล่นกับ ‘มาร์ค ต้วน’ น่ะ จำมาร์คได้มั้ยล่ะแบม? เพื่อนนูน่าที่มันเคยไปบ้านนูน่าเมื่อสามปีก่อนไง”
มาร์ค ต้วน..
.
..
…
….
…..
……
ไอ้ชิบหาย..
“อ้าว ลงรองพื้นเสร็จแล้วหรอแบม?”
“อะ..เอ่อ.. ป่าวครับ” ชิบหายแล้วครับชีวิตนี้ โอยยยย อยากตายยยย ทำไมต้องมาร์ค ต้วน ทำไมต้องมาร์ค ต้วนนน ผู้ชายผมสีแดงเมื่อสามปีก่อนที่ทำให้น้องแบมพาเพลินคนนี้ใจเต้น มือไม้อ่อนแรงทุกครั้งที่เห็นหน้า รู้สึกหน้าจะไหม้ทุกครั้งเวลาเค้าหันมามองแล้วยิ้มโชว์เขี้ยวเสน่ห์ให้ เมื่อสามปีก่อน น้องแบมพาเพลินคนนี้ยังอยู่มัธยมต้นปีสองอยู่เลยครับ แต่ตอนนี้น้องแบมพาเพลินคนนี้จะขึ้นมอปลายปีสุดท้ายแล้วอีกสองเดือนกว่าๆ เยดแหม่.. สองปีที่แล้วเห็นยุนอานูน่าบอกว่าเค้ากลับไปเรียนที่เอลเอ ในใจนี่ฟีบเลยครับ ทำใจว่าชาตินี้คงไม่ได้มาเจอกันอีกแล้ว ที่ไหนได้.. ดันมาเจอในสถานการณ์ที่คาดไม่ถึง ก็รู้ว่าพี่เค้าหน้าตาดี แต่ใครจะไปคิดว่าพี่เค้าจะมาเป็นดาราแบบนี้วะ โอ้ยยยย ชีวิตอีแบมพาเพลินหาไม่แล้วคร้าบบบบ แง้!! แม่จ๋า น้องแบมจะร้องไห้
“โอ๊ะ นั่นไง! มาร์คๆ มานี่ดิ”
“อ้าว ยุนอาวันนี้มาเช้าชิบหายเลยนะมึง” เอิ่ม.. นี่คือการพูดกับซุปตาร์ของเกาหลีใต้หรอครับพี่มาร์ค
“เออดิ่ เออมึง นี่น้องแบมแบมนะ มึงจำได้ป้ะ? น้องข้างบ้านกูไง มึงเคยเจอน้องเค้าเมื่อสามปีก่อนอ่ะ” นั่นไง.. กูอุตส่าห์ก้มหน้าก้มตาทำเป็นหาเครื่องสำอางค์ในกระเป๋าอยู่เชียว เหยดแหม่ เหนี่ยวไก่หาย.. ถุ้ย! ยังจะเล่นอีกอีแบม
“อ๋อ.. น้องแบมนี่เอง สวัสดีครับ เราจำพี่ได้มั้ยเนี่ย” อย่า.. อย่ามายิ้มแบบนี้ให้เรานะ ระวังโดนขมขื่นนะพี่มาร์ค รู้มั้ย
“อ่า.. คะ ครับ สวัสดีครับ” พูดแค่นั้นก่อนจะหยิบเอาแปรงลงไปจุ่มในตลับแป้งทันที แม่มึง_เอ้ยยยย ไปซักทีเฮอะ จับแปรงแต่งหน้าไม่อยู่แล้วครับผมมม
“อ้าวแล้วทำไมมึงให้น้องแบมเค้ามาแต่งหน้าให้วะ ช่างแต่งหน้าในกองก็มี”
“แม่_งขี้เสื_อก กูรำคาญ เลยให้น้องแบมมาแต่งให้ อย่าดูถูกน้องแบมของกูนะเว้ย นี่เมคอัพกูรูอันดับต้นๆของเกาหลีใต้นะกูจะบอกให้ คนติดตามเกือบเก้าแสนนะคะน้องกูคนนี้อ่ะ”
“อ้อ.. งั้นน้องแบมแต่งให้ยุนอาเสร็จแล้วมาแต่งให้พี่หน่อยสิ นะครับ” อีเหี้ยยยยย อะไรคือการยิ้มอ่อนๆแล้วเอียงคอเล็กน้อยแบบนั้น อยากโดนปล้ำจริงๆใช่มั้ยพี่มาร์คคคค แม่_มึงงงงงงเอ้ยยยยยยยยย
“อะ..เอ่อ..” แม่_งใจนึงกูก็อยากจะแต่งหน้าให้เค้าจะตาย ใจนึงก็เขินจนจะตายห่า แม่_งเอ้ยย
“ได้ดิวะ น้องแบมแต่งหน้าได้ทุกแบบแหละเนอะ นี่ได้เวลาแสดงฝีมือของแบมแบม พาเพลินแล้วนะแบม” ครับ ในเมื่อนูน่ายัดเยียดผมให้เค้าขนาดนั้น ผมคงกล้าปฏิเสธหรอกครับ แหม่..
“ก็ได้ครับ แต่ของนูน่ายังไม่เสร็จเลย รอสักครู่นะครับ” ผมพูดโดยไม่มองหน้าเค้าสักนิด มองแต่ตาของนูน่าที่ตอนนี้ผมกำลังลงอายแชโดว์แบบบางๆตามสไตล์นางเอกซีรี่ย์เกาหลีนั่นแหละครับ
“ได้ครับ งั้นพี่นั่งรอตรงนี้แล้วกันนะครับ” พี่มาร์คพูดพลางยิ้มน้อยๆแล้วลากเก้าอี้มานั่ง
ตรงข้างๆน้องแบมพาเพลิน..
ไอ้ชิบหายยยยย..
พี่อ่อยน้องแบมหรือไงงงง บอกเลยว่าได้ผลมากกกกกก อีเหี้ยยยยยยยย
“เมเนอเจอร์ฮยองครับ ผมอยากกินคาปชิโน่ร้อนๆซักแก้วได้มั้ยครับ มึงเอาไรป้ะยุนอา?”
“กูเอาลาเต้ร้อนแล้วกัน แบมเอาช็อกโกแลตร้อนแล้วกันเนอะ”
“เอ่อ.. ยังไงก็ได้ครับ” ว่าพลางก้มลงไปหยิบลิปสติกสีโปรดของนูน่าขึ้นมาเอาแปรงป้ายลงไปบนปากของนูน่า เป็นอันเสร็จสรรพ เฮ่ออออออ
“เสร็จแล้วครับนูน่า นูน่าไปทำผมได้แล้วล่ะครับ” ในที่สุดก็จบไปแล้วหนึ่งหน้าครับ อืม.. สวยใช้ได้ อิอิ สวยเหมือนคนแต่งให้เลย ครุคริ
“มาเซลฟี่กันหน่อยสิแบม รู้สึกดีนะเนี่ยที่มีเมคอัพกูรูอันดับต้นๆของเกาหลีมาแต่งหน้าให้แบบนี้อ่ะ เขินจัง” แล้วนูน่าก็เอามือมากุมแก้มเอาไว้ ครับ แบ้วมากเลยนูน่า ได้ข่าวว่าจะยี่สิบห้าแล้วนะอายุอ่ะ
“เฮ้ยมาร์ค! มาถ่ายด้วยกันดิ่” อยากจะสกรีมดังๆในใจจจจจ อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยย แล้วคือไร คือกูอยู่ตรงกลางครับ ยุนอานูน่าอยู่ด้านขวา อีพี่มาร์คเลยเบียดมาด้านซ้าย ใกล้ไปแล้ว ใกล้ชิบหาย ไอ้เหี้ยอะไรคือการเบียดแก้มเข้ามาขนาดนี้ ฮือออออออ ชีวิตน้องแบมได้ถึงคราตรัสรู้แล้วครับ ลาก่อนชีวิต..
“น่ารักมากกก เดี๋ยวนูน่าส่งไปให้ในไลน์นะแบม นูน่าไปทำผมละ” ว่าแล้วนางก็เดินไป ทิ้งให้ผมอยู่กับผู้ชายผมแดงเขี้ยวเสน่ห์คนนี้ต่อไป.. กูเขินมากนะไม่อยากพูด งื้ออออออ
“เอ่อ.. คุณมาร์ค มานั่งที่ยุนอานูน่าเลยครับ” ไม่กล้ามองหน้าเลยครับ ได้แต่หยิบไพรม์เมอร์มามองเล่นๆ ฮื่อออ เขินนน
“เรียกพี่ว่าพี่มาร์คเถอะครับ แล้วเวลาพูดน่ะ มองหน้าพี่ด้วยสิครับ นะ” พูดอย่างเดียวไม่ได้นะครับ ต้องเอามือมาเชยคางแบมด้วย ทำไม ทำไมต้องทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ โอยยย มือไม้อ่อนอ่ะ รีบวางขวดไพร์มเมอร์ดีกว่า เดี๋ยวแตก แง้ แม่จ๋า น้องแบมโดนผู้ชายลวนลามมมมม
“คะ.. ครับ พี่มาร์ค” รีบกุลอกุจอตอบแล้วหยิบขวดไพร์มเมอร์ขึ้นมาป้ายหน้าพี่เค้าทันทีเลยครับ “พี่มาร์ค เอ่อ.. ช่วยหลับตาด้วยนะครับ” แค่สั่งให้หลับตาทำไมต้องยิ้ม นี่ไม่เข้าใจอย่างแรงงงงง ไอ้คนนิสัยไม่ดี จะฟ้องยัยบูมให้ยกพวกเพื่อนทอมมันมากระทืบพี่ งื้อออออ
“เสร็จแล้วครับพี่มาร์ค พี่มาร์คไปทำผมได้เลยครับ” อีเหี้ยยยย โห่วววววว อยากจะตะโกนให้โลกได้รู้ว่าน้องแบมคนนี้ได้จับหน้าพี่มาร์ค แต่เวลาต้องเข้าใกล้หน้าเค้าทีไรอีน้องแบมพาเพลินคนนี้ต้องกลั้นหายใจทุกที อีเหี้ย นี่ถ้าแข่งกันดำน้ำอีแบมคนนี้ชนะแน่นอนครับบอกเลย เวลาลงไพร์มเมอร์ ลงรองพื้น ลงคอนซิลเลอร์ ลงแป้ง เขียนคิ้ว ทาปากเบาๆ และจิปาถะ ถ้าได้เข้าใกล้น้อยกว่าสิบเซนต์อีน้องแบมกลั้นหายใจทันทีครับ แม่_งงง
“ขอบคุณนะครับ แล้วนี่ช็อกโกแลตร้อนนี่ไม่ต้องจ่ายนะ ถือว่าพี่เลี้ยงขอบคุณเราที่ช่วยมาแต่งหน้าให้พี่แล้วกัน” ยิ้มหวานขนาดนี้เคยโดนมดกัดปากมั้ยครับพี่มาร์ค ถ้าไม่เคยโดนมดกัดปาก อยากลองโดนแบมกัดปากดูมั้ยครับ อิอิ -..-
หลังจากนั้นกองถ่ายก็เริ่มถ่ายทำกันหลังจากที่นักแสดงทุกคนแต่งหน้าทำผมเสร็จแล้ว ตอนนี้เราถ่ายในสตูดิโอครับ เป็นฉากที่นางเอกอยู่ในบ้านแล้วคิดถึงพระเอกอะไรประมาณนั้นมั้ง เห็นยุนอานูน่าเค้าซ้อมบทอยู่ ผมก็นั่งอยู่ที่เดิมนี่ล่ะครับ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว อีกซักพักเค้าคงพักกองทานข้าวกลางวันกันละแหละ อ้อ! ผมลืมบอกไป ผมกับยุนอานูน่ามาถึงที่ตั้งแต่เจ็ดโมงเลยครับ อีเราก็ตื่นสายไง รีบแหกขี้ตาตื่นมายังไม่ทันได้กินอะไร และตั้งแต่เช้ามาก็มีแค่ช็อกโกแลตร้อนที่พี่มาร์คซื้อให้นี่แหละตกถึงท้อง รีบๆถ่ายให้เสร็จซักทีเหอะ กูหิวจนจะกินมาสคาร่าลองท้องละสัด
“คัท!! โอเคครับ เดี๋ยวเราพักทานข้าวกลางวันกันหนึ่งชั่วโมงนะ พักกองได้” หลังจากได้ยินคำประกาสิทธิ์นั้นจากผู้กำกับ นักแสดง ทีมงานทุกคนก็กรูกันไปที่โต๊ะอาหารทันทีเลยครับ ผมก็อยากจะวิ่งเข้าไปเหมือนกัน เพราะตอนนี้กระเพาะเรียกร้องสิ่งที่เรียกว่าอาหารมากกก พระเจ้าโปรดประทานข้าวกลางวันให้อีแบมพาเพลินคนนี้ด้วยเถิด สาธุ๊!!
“ไม่หิวหรอครับน้องแบม? นี่พี่เอามาให้เราน่ะ กินได้มั้ย?” เดี๋ยวนะ.. เสียงนี้แม่งโคตรคุ้น คงจะไม่ใช่..
“พี่มาร์ค..” ดวงซวยกว่าน้องแบมพาเพลินมีอีกมั้ยครับ? แล้วเมื่อกี้พี่มาร์คเห็นท่าสาธุของแบมรึป่าว? ถ้าเห็นนี่กูไม่มีอะไรจะพูดเลยนะ กูจะเอาหน้าจุ่มจาจังมยอนตรงหน้าเลยนะ
“ครับ พี่เอง นี่พี่เอาจาจังมยอนมาให้ เห็นเราไม่ได้เดินไปตรงโต๊ะอาหารน่ะ”
“เอ่อ... ขะ ขอบคุณครับ” ผมว่าพลางหยิบจาจังมยอนตรงหน้าดึงเข้าหาตัวแล้วกินเงียบๆ แต่เดี๋ยวนะ.. เดี๋ยว..
พี่มาร์ค..
อะไรคือการลากเก้าอี้มานั่งข้างๆอีกแล้ว
“พี่ขอนั่งด้วยนะครับน้องแบม”
ตามใจเลยครับพี่ อยากทำอะไรทำเลย แบมเขินจนจะเอาหน้าจุ่มชามจาจังมยอนแล้วครับ
เฮ้ออออ หัวใจอยากได้รางวัลอะไรมั้ย? วันนี้นายทำงานหนักมากเลยสินะ งื้ออออออ -///////-
จบไปแล้วสองบท ฝากติดตาม ฝากคอมเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน้าา
ไปสกรีมที่แท็ก #ฟิคมบพาเพลิน ด้วยน้าา จุ้บๆ♥
twitter: pimhzthun
fb: Lost Star. (มีจุดด้วยนะ)
ความคิดเห็น