คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พี่หมอมาร์ค - 01 (100%)
Chapter 1
เฮ้ออออ.. เหนื่อยมาก ก็รู้ว่าอาชีพหมอมันก็เหนื่อยนะ รู้ตั้งแต่ตอนเรียนละแหละ.. แต่เพิ่งรู้ว่ามันเหนื่อยขนาดนี้ก็ตอนเจอคนไข้งี่เง่าเนี่ยแหละ.. คือเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาแต่ยังพยายามจะรั้งเค้าให้ตรวจร่างกายให้อยู่ ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวขนาดนี้เลยหรอเนี่ย.. ถ้าคุณพยาบาลเชวไม่มารับหน้าไว้ผมคงโดนกินไปแล้วล่ะครับ
“ขอบคุณนะครับคุณเชว”
“โอ๊ย.. ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณหมอ คุณหมอก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ เดี๋ยวนี้ผู้หญิงน่ากลัว ระวังโดนฉุดนะคะ” ผมก็ว่าอย่างนั้นล่ะครับ
“ยังไงก็ขอบคุณคุณเชวอีกครั้งนะครับ”
“โอเคค่ะ งั้นดิฉันขอตัวไปทานข้าวก่อนนะคะคุณหมอ” และคุณเชวพยาบาลหุ่นนางแบบก็เดินจากไป ผมก็ควรจะไปหาข้าวกินบ้างล่ะ
“เฮ้ย! ไอ้มาร์ค ไปกินข้าวกัน” เสียงสำเนียงเกาหลีแปร่งๆของพี่นิชคุณเดินเข้ามาทักโสตประสาทของผมเข้าอย่างจัง.. พี่นิชคุณเป็นรุ่นพี่ของผมครับ เป็นหมอเหมือนกันเนี่ยแหละ แถมได้เป็นหมอในโรงบาลเดียวกันอีกต่างหาก.. แต่ก็คงไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่หรอก ก็พี่เค้าเป็นหลายเจ้าของโรงบาลนี้แหละครับ
ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงอาหารของโรงบาลนี่แหละครับ เดี๋ยวตอนบ่ายๆผมมีนัดกับคนไข้เลยเลือกจะกินข้าวกลางวันที่นี่
“เออมาร์ค.. มึงจำได้มั้ยเรื่องตอนมึงอยู่ปีสามอ่ะ” เรื่องนั้นแน่ๆ..
“ตอนที่พี่ช่วยผมตอนจะโดนรถชนอ่ะนะ จำได้ๆ ทำไมอ่ะ?” ก็ตอนปีสามอ่ะครับ ผมกำลังจะไปส่งงาน แต่คือปั่นงานแบบไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาสามวันสามคืนเต็มๆเลยครับเลยเบลอๆหน้ามืดแล้วกำลังข้ามถนนไงครับ ไฟเขียวแม่ งมาพอดีตอนกำลังจะเป็นลม แต่ได้พี่คุณนี่แหละครับมาช่วยเอาไว้ ไม่งั้นป่านนี้ผมอาจจะไปอยู่ที่ไหนซักแห่งบนโลกที่เรียกว่านรกก็ได้ครับแหม่..
“ก็มึงเคยบอกว่ามีอะไรอยากให้มึงตอบแทนก็บอก ตอนนี้กูมีเรื่องอยากให้มึงทำตอบแทนกูแล้วอ่ะ” คงไม่ได้ใช้ให้ไปฆ่าคนหรืออะไรแบบนั้นใช่มั้ยพี่
“ทำไรวะพี่?”
“มึงจำแบมแบมได้มั้ย น้องชายของกูที่เคยไปงานเลี้ยงรุ่นด้วยกัน เมื่อเดือนก่อนน้องกูโดนรถชน.. เลยมีอาการเลือดคลั่งในสมอง แต่ว่าการผ่าตัดมันก็ผ่านไปแล้วล่ะ แต่ว่ากูอยากให้มีคนดูแลน้องกูตลอดเวลา ก็เลยอยากขอให้มึงช่วยไปเป็นหมอประจำตัวของน้องกูหน่อย แต่ว่า.. กูอยากให้มึงไปอยู่ดูแลน้องกูตลอดเวลา เลยว่าจะให้มึงย้ายสำมะโนครัวไปอยู่บ้านกูเลย แล้วก็ให้มึงดูแลน้องกูจนกว่าจะหายดี มันอาจจะหนักนะมาร์ค กูรู้.. แล้วมึงคงจะสงสัยว่าทำไมกูถึงไม่อยู่ดูแลเอง เอาตรงๆนะมาร์ค กูอยากอยู่ดูแลน้องกูมาก แต่คนลุงเค้าอยากให้กูไปต่อโทที่อเมริกาเพราะต่อไปกูจะต้องมาบริหารที่นี่.. กูเลยจำเป็นต้องไป แล้วก็ไม่อยากทิ้งน้องเอาไว้กูเลยขอให้มึงมาดูแลน้องกู ค่าจ้างของมึงกูให้วันและห้าแสนวอนจนกว่าน้องกูจะหายดี ขอล่ะมาร์ค.. กูเครียดมากจริงๆนะ กูไม่อยากทิ้งน้องกูแต่กูก็ไม่ไปไม่ได้.. มึงเข้าใจกูใช่มั้ยมาร์ค?”
จู่ๆน้ำตาของพี่คุณก็ไหลลงมา สีหน้าพี่แกดูเครียดจริงๆนั่นแหละ ข้าวกล่องที่พี่แกสั่งมามันยังไม่พร่องเลยสักนิด พี่แกคงเครียดจริงๆนั่นแหละผมเคยได้ยินพยาบาลเค้าพูดๆกันเหมือนกันว่าช่วงนี้พี่คุณโทรมๆ
“โอเคพี่ เดี๋ยวผมจะดูแลน้องพี่เอง อย่างดีเลย อย่าร้องเลยพี่ เดี๋ยวคนเค้าจะคิดว่าเราเป็นแฟนกันแล้วผมบอกเลิกพี่จนพี่ร้องไห้นะ ฮ่าๆๆ” นี่พยายามทำให้ขำอยู่นะครับบอกเลย ก็ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบดราม่าเท่าไหร่อ่ะ เลยไม่อยากให้ใครมาร้องไห้ อีกอย่างผมนี่เป็นโรคแพ้น้ำตาขั้นรุนแรงเลยครับบอกเลย
“ตลกละมึง แต่ก็ขอบใจมึงมากนะเว้ย.. นี่ก็บ่ายแล้ว กูมีนัดตรวจคนไข้ว่ะ ไปก่อนนะ อ้อ.. มึงเริ่มงานมะรืนนี้เลยนะ เดี๋ยวกูให้คนขับรถไปรับที่คอนโดละกัน”
“เคๆพี่ ไว้เจอกัน”
เอาล่ะครับ..
ดูแลเด็กมอปลายมันจะยากซักแค่ไหนกันเชียวนะ..
สู้เว้ยมาร์ค ต้วน!!
สองวันต่อมา..
ตอนนี้ผมกำลังนั่งกร่อยอยู่ที่ล็อบบี้คอนโดของตัวเองครับ มันก็ไม่ไกลจากโรงบาลเท่าไหร่เพราะผมเบื่อรถติดของมหานครโซลมากในแต่ละวัน เลยซื้อที่นี่ ราคาแพงหน่อยแต่อะไรๆก็ลงตัวกับราคาอย่างดีเลยไม่มีปัญหา พอเถอะ เลิกพูดถึงคอนโดตัวเองแล้วขึ้นรถของบ้านพี่คุณดีกว่า
“คุณมาร์คต้วนรึป่าวครับ?” ผู้ชายคนนึงที่อยู่ในเครื่องแบบเหมือนคนขับรถในละครทั่วไปเดินมาถามผม
“ใช่ครับ ไปกันเลยก็ได้ครับจะได้ไม่เสียเวลา” ผมว่าก่อนจะหยิบกระเป๋าใบเล็กของตัวเองแล้วเดินขึ้นรถไป เอาล่ะครับได้เวลาเริ่มงานแล้ว..
ตรงหน้าของผมตอนนี้คือบ้าน.. เอ่อ.. ไม่สิ เรียกว่าคฤหาสน์แล้วกันนะ เป็นคฤหาสน์หลังใหญ่โตหรูหราตามแบบฉบับของมหาเศรษฐีทั่วไปนี่แหละครับ แต่ก็ชั่งมันก่อนนะครับตอนนี้ ได้เวลางานของผมแล้ว
“สวัสดีพี่” ผมยกมือไหว้พี่คุณที่มายืนรออยู่หน้าบ้านก่อนจะเดินมาตบไหล่สองสามที วันนี้พี่คุณดูแปลกตาจากปกตินิดหน่อยเพราะวันนี้พี่แกไม่ใส่เสื้อเชิ้ตกับเสื้อกราวเหมือนปกติ แต่ใส่แค่เสื้อโปโลกับกางเกงยีนธรรมดา
“เออๆ หวัดดี ไปๆ เดี๋ยวจะพาไปดูห้องของแกก่อน กูให้คนยกกระเป๋าขึ้นไปรอมึงละ”
“ครับพี่” ผมเดินตามพี่คุณที่ตอนนี้เดินนำขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน คฤหาสน์นี้ถ้ามองจากข้างในก็มีสองชั้นครับ แต่บันไดแม่ งสูงสัสเลยเชียว
“นี่ห้องมึงนะมาร์ค กูก็แต่งให้คล้ายๆกับคอนโดมึงอ่ะ พยายามเลือกให้ใกล้เคียงที่สุดอ่ะนะ หวังว่ามึงจะชอบ”
“เฮ้ยพี่.. จริงไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ผมอยู่แบบไหนก็ได้นะพี่จริงๆ”
“ได้ไงวะ มึงมาทำงานให้กูกูก็ต้องดูแลมึงอย่างดีสิ เรื่องแค่นี้เล็กๆว่ะ ตระกูลหรเวชกุลขนหน้าแข้งไม่ร่วงครับ”
“ครับพี่.. แล้วนี่จะไปต่อกันยังครับ”
“โอเคๆ งั้นเดี๋ยวก็พาดูรอบๆบ้านก่อนแล้วค่อยไปดูห้องแบมแล้วกันนะ ก็ห้องถัดจากมึงไปสองห้องเป็นห้องกู ถัดจากห้องกูก็ห้องคุณลุงกับคุณป้า ห้องตรงข้ามกันก็เป็นห้องทำงานของท่าน แต่จริงๆแล้วท่านทั้งสองก็ไม่ค่อยกลับมานอนบ้านหรอกจะไปอยู่ที่คอนโดใกล้ๆโรงบาลมากกว่า กูเองตอนแรกก็ไม่ได้อยู่นี่หรอก จนแบมแบมเกิดอุบัติเหตุนั่นแหละ กูเลยย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ ดังนั้นก็ถ้าวันปกติก็มีแค่มึงกับแบมแบมที่อยู่บ้านหลังนี้ อ้อ.. รวมคนใช้อีกประมาณแปดชีวิตอ่ะนะ อ้อ.. ส่วนห้องข้างๆมึงนี่ก็ห้องแบมแบม แต่เดี๋ยวเราค่อยเข้าไปละกัน เดี๋ยวลงไปดูข้างล่างก่อน ฝั่งซ้ายมือนี่ก็ห้องนั่งเล่น ถัดจากห้องนั่งเล่นก็เป็นห้องอาหาร ถัดจากห้องอาหารก็เป็นห้องครัว ส่วนฝั่งขวามือนี่เป็นห้องรับแขก ถัดจากห้องรับแขกก็เป็นห้องฟิล์มของแบมแบม อ้อ.. แบมแบมเป็นคนชอบถ่ายรูปน่ะ ถ้าไม่จำเป็นมึงก็ไม่ต้องเข้าไปหรอก แบมแบมหวงห้องนั้นมากน่ะ ชั้นล่างก็มีแค่นี้แหละ ถ้ามึงมีอะไรขาดเหลือก็เรียกใช้เด็กในบ้านได้เลยนะ กูบอกทุกคนไว้แล้ว อ้อ.. งั้นเราขึ้นไปหาแบมแบมกันดีกว่า..” พี่คุณเดินนำผมขึ้นไปชั้นบนอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องอีห้องนึงที่อยู่ข้างๆผม
“ป้าสาครับ.. นี่มาร์คครับ คุณหมอประจำตัวของน้องแบม” พี่มาร์คแนะนำผมให้รู้จักกับผู้หญิงคนนึงที่ท่าทางมีอายุแล้ว น่าจะประมาณสี่สิบปลายๆได้
“สวัสดีค่ะคุณมาร์ค ดิฉันชื่อสานะคะ เป็นแม่นมของคุณน้องแบม ฝากคุณหมอด้วยนะคะ ดิฉันเป็นห่วงคุณหนูมาก เธอหลับมาจะเป็นเดือนอยู่แล้ว เธอยังไม่ตื่นเลยค่ะ ฮึก..” จู่ๆผู้หญิงที่เป็นแม่นมของแบมแบมก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกับกำมือของผมแน่น เธอคงเป็นห่วงคุณหนูของเธอจริงๆ เพราะการผ่าตัดสมองเราไม่สามารถการันตีได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าคนไข้จะหายเป็นปกติเมื่อไหร่ หรือจะไม่มีผลกระทบข้างเคียงอะไรตามมา เป็นการผ่าตัดที่ผมเกลียดที่สุดเลยล่ะ
“ครับคุณป้า ผมจะดูแลแบมแบมอย่างดีเลยครับ” ผมยิ้มอ่อนๆไปให้เธอก่อนจะขอตัวเข้าไปในห้องเพื่อดูอาการของแบมแบม
“ป้าสาไปพักเถอะครับ เดี๋ยวมีอะไรผมจะเรียกนะครับ”
“ค่ะคุณนิชคุณ ป้าขอตัวก่อนนะคะคุณมาร์ค” ว่าแล้วป้าแกก็เดินลงไปที่ชั้นล่างทันที
“เข้าไปดูแบมแบมสิมาร์ค แต่กูขออยู่ตรงนี้แล้วกันนะ กูทำใจไม่ได้ว่ะ” ว่าแล้วพี่แกก็ดันหลังผมให้เข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูทันที ผมเลยมีทางเลือกเดียวคือการเดินไปที่เตียงกลางห้องก่อนจะเห็นใบหน้าของคนไข้ของตัวเองแบบชัดๆ..
พวกคุณทุกคนโกหกผม..
น้องของพี่คุณไม่ใช่เด็กผู้ชาย..
นี่มันเด็กผู้หญิงชัดๆ แก้มป่องๆ ผิวขาวๆ ตัวเล็กๆ ร่างบางที่อยู่ภายใต้ผ้านวมผืนใหญ่นี่..
ไม่ใช่เด็กผู้ชายอายุสิบเจ็ดแน่ๆ..
อ่านทอล์กนะอ่านทอล์กถ้าอยากให้มาต่อไวๆ อิอิ
……………………………………..
เฮลโล่วกายส์ เปิดเรื่องใหม่อีกแล้วววว
แต่นี่จะอัพแค่นี้ก่อน ไว้รอให้วิวของ #ฟิคมบพาเพลิน ครบหมื่นจะมาต่อตอนสองให้
คือแรงบันดาลใจของเรื่องนี้คือไรรู้มั้ย คือช่วงนี้หมอมันฟีเวอร์มากอ่ะ ทั้งหมอแมน ทั้งหมอพัคจีซัง คือนี่อยากเป็นเมียหมอไง เลยว่าจะให้น้องแบมในจินตนาการเป็นแทน ยังไงก็ฝากติดตามด้วยน้า หรือว่าไม่แน่ถ้าตอนนี้มีเม้นครบสี่สิบอาจจะมาลงก่อนพาเพลินครบหมื่นนะจ๊ะ กิ๊วๆ
ความคิดเห็น