รักจรดใจ

ตอนที่ 5 : ตอนที่ 2.2 ผู้ดูแลลับๆ

ใครกันที่นอนหลับใหลในโลงแก้ว ใครคนนั้นช่างน่าสงสาร ความเย็นยะเยียบกรีดเข้าไปหัวใจทันทีที่มองภาพคล้ายฝันเลือนราง แต่ก็ฝันนั่นแหละ พลอยโพยมบอกตัวเองอย่างนั้น เธอสงสัยใคร่รู้เกินกว่าจะหวาดกลัว โลงแก้วประดับประดาเต็มไปด้วยดอกโรสแมรี่สีม่วง ความโศกเศร้าที่สัมผัสได้นั้นช่างมหาศาลนัก

          “เธอเป็นใคร แล้วมานอนอยู่ในโลงนี้ได้ยังไง” หญิงสาวเอ่ย หลังจากเพราะไม่สามารถเดินต่อไปได้ เธอเหมือนถูกกั้นด้วยกำแพง หรืออะไรสักอย่าง คล้ายกับว่ามีอะไรแข็งๆ ค่อยๆ บีบรัดจนเริ่มหายใจไม่ออก ฝัน ฝัน ฝัน!

          กรี้ด! สติเฮือกสุดท้ายทำให้พลอยโพยมลืมตาขึ้น แวบแรกที่ตื่นเธอมองเห็นดวงแก้วสีนิลลอยเด่นอยู่ตรงหน้า แต่พอมองอีกทีภาพกลับขยายใหญ่ขึ้น

          “นี่มัน ว้าย! ขอโทษนะคะ” ร่างเล็กยันตัวลุกขึ้นทันที เมื่อพบว่าไอ้ลูกแก้วสีดำที่เธอเห็นเมื่อครู่นี้มันคือดวงตาของคนนั่นเอง และที่ร้ายไปกว่านั้นก็คือ “อย่าบอกนะว่าฉัน...หลับ”

          “เธอหลับในบ้านของคนอื่น หลับแบบไม่กลัวสักนิด โชคดีที่เป็นผม” เขาเอ่ยสั้นๆ

          แต่พลอยโพยมกลับค้านในใจว่า โชคดีบ้าอะไรกัน ถึงเธอจะเพิ่งตื่น แต่เธอก็รู้นะว่าเขาเอามือแตะผมเธอ แล้วอาจจะแตะนานแล้วด้วย

          “ตื่นแล้วก็กลับเถอะ เดี๋ยวให้คนไปส่ง” เขาลุกขึ้น ท่าทางเกือบคล้ายกำลังยืดเส้นยืดสาย ราวกับว่าอยู่ท่านั้นมานาน

          “ฉันกลับเองได้ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยหน้าตาตื่น

          “ไม่ได้หรอก อย่างไรเสียเราก็รู้จักกันจนคุณมานอนหลับที่นี่เกือบค่อนวันแล้ว ถ้าไม่ไปส่งก็คงน่าเกลียดเกินไป”

          คำเอ่ยของเขาไม่เสียเปล่าเลยแม้แต่น้อย เพราะสักพักพลอยโพยมก็เห็นผู้ชายคนที่เธอเห็นเป็นคนแรกเดินเข้ามา

          “รถพร้อมแล้วครับ เชิญทางนี้”

          พลอยโพยมจำเป็นต้องรีบเดินตามเขาออกไป ขืนอยู่ที่นี่ต่อเธอคงต้องใจละลายเพราะสายตาของคนที่นอนหนุนตักอยู่เมื่อครู่นี้แน่ๆ

คำที่เขาว่ามานอนบ้านคนอื่นเกือบค่อนวันนั้นเป็นเรื่องจริงที่สุด พลอยโพยมยิ้มให้คนขับรถที่แอบคิดว่าเขาเป็นเจ้าของบ้านในตอนแรก แล้วรู้สึกละอายใจเล็กน้อย ที่เป็นผู้หญิงยิงเรือแท้ๆ กลับนอนบ้านผู้ชายได้อย่างหน้าตาเฉย

          “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” หญิงสาวเอ่ยแล้วโบกมือลาเขา ขณะที่รถค่อยๆ แล่นออกไปอย่างช้าๆ ทว่า! บริเวณที่รถเคยจอดให้เธอลงนั้น ตอนนี้มีตัวสีเขรอะเข้ามาแทนที่ “หมูอ้วน! เอ้าแล้วจะทำไงดีล่ะทีนี้”

          เธอไม่รู้หรอกว่าแมวเหมียวตามมาด้วยตอนไหน แต่เธอก็รีบคว้าเอาตัวแมว แล้ววิ่งตามรถไปทันที พลางตะโกนเรียกเจ้าของแมวลั่นสวน

          “เดี๋ยวก่อนค่ะ แมวมันคงแอบตามขึ้นรถมาด้วย มาเอามันไปด้วย” หญิงสาววิ่งเรียกเขาไปได้สักพักหนึ่งก็เริ่มหมดแรงวิ่งต่อ “แกคงต้องอยู่ที่นี่ก่อน ฉันคงไม่มีเวลาไปส่งแก หมูอ้วนเอ๊ย แกนี่มันขี้เกลือจริงเลย มีบ้านหลังใหญ่ให้อยู่ไม่ยอมอยู่ ดั้นจะมาอยู่บ้านหลังเล็กๆ แค่นี้” พึมพำแล้วเดินกลับบ้านอย่างคนหมดแรง

          เหมี้ยว!....

          “ไม่ต้องร้องเลย แกทำให้ฉันมีภาระเพิ่มขึ้น ตอนนอนอย่ามากวนกันนะ ฉันยิ่งเป็นคนนอนหลับยากอยู่”

          เหมี้ยว...

          “แน่ะ เข้าใจที่ฉันพูดด้วยเหรอ อย่างนี้ค่อยอยู่กันได้หน่อย” อันที่จริงพลอยโพยมก็ชอบแมวสีเขรอะตัวนี้ มันตัวขาวๆ มีสีทองเป็นจุดๆ น่ารักดีออก