รักจรดใจ

ตอนที่ 22 : ตอนที่ 9 เสียงลึกลับ กับอ้อมกอดอุ่นๆ

ร่างเล็กนั่งแอบอิงที่กระจกประตูรถยนต์ สายตาทอดมองออกไปข้างนอก พลอยโพยมครุ่นคิดถึงเรื่องวันนี้ เหตุใดแพรนภาถึงนอกใจพี่ชายของเธอ แล้วปฏิรพจะรู้บ้างไหมว่าถูกคนรักของตัวเองหลอกลวงอยู่

         ดลภพที่นั่งประจำคนขับมาตลอดทางรู้สึกได้ถึงความตึงเครียด เขาคอยมองกระจกหลัง แล้วก็มองทางสลับกันไป

         “มีอะไรหรือเปล่า”

         ดลภพยิ้ม เขาเหล่สายตาไปยังคนตัวเล็กที่ขมวดคิ้วมุ่น ราวกับมีเรื่องราวที่คิดไม่ตกอยู่ในใจ

         “แวะปั๊มข้างหน้าก่อนก็แล้วกัน” ปฏิรพสั่งให้คนของเขาจอดรถ

         “ปกติคุณปุ่นไม่ชอบแวะปั๊มแถวนี้นี่ครับ”

         “คุณ...คงอยากเข้าห้องน้ำ ใช่ไหมครับ” เขาจงใจเน้นว่าคุณเป็นพิเศษ

         “เรียกฉันว่าเอิงก็ได้ค่ะ ฉันไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำ” หญิงสาวตอบแล้วนั่งตัวตรง ตามองคนขับที่คอยมองมาทางที่เธอนั่งอยู่ “กำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ต่างหากละคะ”

         “แต่คิ้วคุณไม่ได้บอกอย่างนั้นน่ะ” ปฏิรพเอ่ยน้ำเสียงเรียบ ราวกับว่าท่าทีของหญิงสาวไม่ได้สลักสำคัญอะไร

         “ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ แต่ฉันอยากกินชา” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องคุย เรื่องนี้ค่อนข้างอันตราย เธอสามารถคุยกับคนอื่นได้ แต่ต้องไม่ใช่ปฏิรพ

         “คุณไม่กินชา”

         พลอยโพยมหันขวับ “คุณหมอรู้ได้ยังไงคะ”

         “ผมลองค้นประวัติของคุณดู ก็เลยพอจะรู้อะไรมาบ้าง”

         “แล้วคุณหมอต้องการรู้ประวัติของฉันไปทำไมคะ”

         “ผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณทุกเรื่อง” เขาเอ่ยแค่นั้นแล้วหลับตาลง ราวกับต้องการยุติเรื่องราวการสนทนาทั้งหมดไว้แต่เพียงแค่นี้

         พลอยโพยมหันมองคนขับ แล้วยิ้มเรี่ยกับเขาอย่างไม่ตั้งใจ คนขับก็เหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของเธอดี เพราะรอยยิ้มของเขาช่างแฝงไว้ด้วยความอาทรเหลือเกิน

ดลภพขับรถผ่านปั๊มไปแล้ว ในขณะที่ชายหนุ่มอีกคนยังคงนั่งหลับตาทำตัวราวกับว่าหลับจริงๆ ส่วนคนตัวเล็กคอยนั่งมองทางเป็นเพื่อนเขา มีบางครั้งที่ผู้ร่วมทางมาด้วยชวนคุยด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบด้วยความเกรงใจชายหนุ่มอีกคน กระทั่งรถเข้าสู่ทางโค้ง คนที่นั่งนิ่งๆ เหมือนหลับจึงลืมตาขึ้น

         “หยุดรถ!” เขาสั่งเสียงเข้ม แต่จังหวะนั้นคงช้าเกินไปเสียแล้ว

         ท่อนแขนแข็งแรงยกขึ้นบังร่างคนตัวเล็กไว้ ในขณะที่ดลภพควบคุมรถได้ยากยิ่งขึ้น

         “โอม วิวะริโต” พลอยโพยมได้ยินเสียงหนึ่งแทรกขึ้นกลางอากาศ “โอม ปิทหัต” เสียงนั้นทรงพลัง น่าเกรงขาม ทว่าเจือด้วยความอาทรอย่างลึกซึ้ง แล้วเมื่อกระแสเสียงนั้นลิบหายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็กลับมาเป็นปกติดังเดิม เพียงแต่...

         “คุณหมอ” พลอยโพยมเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองนั้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา

         “คุณเอิงอย่าเพิ่งขยับครับ อยู่ท่านั้นไปก่อน” ดลภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

         “ทำไมคะ”

         “ผมของร้องครับ อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลย มันไม่ใช่เรื่องอันตรายแน่นอน แต่ถ้าคุณเอิงขยับตัวก็ไม่แน่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณปุ่นหรือเปล่า”

         “คุณปุ่นได้รับบาดเจ็บหรือคะ” พลอยโพยมถามน้ำเสียงสั่น หญิงสาวไม่กล้ากระดิกตัวตั้งแต่คนของเขาพูดแล้ว

         “อาจจะมากกว่านั้น แต่ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง” ดลภพเอ่ยด้วยความห่วงใยเจ้านายมากจนคนตัวเล็กต้องอยู่ในท่าเดิมแบบนั้น และไม่รู้ว่าอีกนานเท่าใดด้วย

            พลอยโพยมมองรอบข้าง หญิงสาวอดหวั่นใจไม่ได้ ภาพที่เห็นช่างต่างไปจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง ถนนรอบด้านรายรอบด้วยต้นดอกพญาสัตบรรณสีขาว กลิ่นแรงชวนเวียนหัวจนต้องหลับตาลง การที่อยู่ในท่าแนบอิงศีรษะซบกับไหล่กว้างทำให้พลอยโพยมรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด ราวกับมั่นใจนักหนาว่าอ้อมแขนคู่นี้สามารถปกป้องเธอจากอันตรายทั้งหลายได้อย่างไม่ต้องกังวล

เป็นกำลังใจให้น้องทีมหมูป่ากลับมาเร็วๆ นะคะ ใครที่ลุ้นแล้วเครียด เรามาคั่นเวลาคลายเครียดกันหน่อย 

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาติดตามพี่ปุ่นกับเอิงนะคะ ดีใจค่ะ ที่ตัวอักษรร้อยเราให้รู้จักกัน  ขอบคุณทุกเม้นที่แวะมาทักทาย ให้เค้าชื่นใจ ทั้งในข้อความลับ และหน้านิยายนะคะ