ตอนที่ 1 : ตอนที่ 1 บทนำ
‘กลิ่นหอมอ่อนๆ ปนขม’ พลอยโพยมคิดว่ากลิ่นคงมาจากใครสักคนที่เพิ่งเดินผ่านเธอไปเมื่อครู่นี้ หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ ภายในร้านกาแฟ ขณะที่มือเกลี่ยไอน้ำจากแก้วน้ำดื่มเย็นจัดเล่นเพลินๆ
“ทรมานจริงๆ” หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางสูดเอากลิ่นกาแฟเข้าไปเต็มปอด จากนั้นก็ถอนหายใจยืดยาว มันเป็นเรื่องยากสำหรับคนที่ชื่นชอบกาแฟเป็นชีวิตจิตใจ แต่เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งดมกลิ่นของมัน กระทั่งสายตาไปหยุดอยู่ที่เมนูประจำร้าน ‘ลาเต้ปั่น ชาเขียวปั่น’
“ชานม ชาชัก กินไม่ได้ แต่ชากังลาวเจ้านี้อร่อย” เสียงเจื้อยแจ้วหายไปเมื่อหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งนั่งลงเรียบร้อยแล้ว
“คราวหน้าอย่าให้เอิงมารอที่ร้านกาแฟอีก”
คนตัวเล็กหอบชากังลาวที่เพื่อนเอามาฝากไว้ในอ้อมกอด ในขณะที่สายตายังไม่ละจากเมนูแนะนำ จนคนมาใหม่ต้องเอื้อมมือไปจับหน้าเพื่อนสาวให้หันกลับมาสนใจตัวเธอเอง
“ก็สงสารไง ถึงจะกินไม่ได้ ดมเอาแค่กลิ่นก็ยังดี ช่วงนี้นอนหลับดีรึยังจ๊ะ”
“ไม่หลับดีเลย แต่ช่างเถอะ ทำไมวันนี้ว่างล่ะ”
“วันนี้หนีงาน เบื่ออยากจะลาออกทุกเวลา แต่เวลาเห็นเงินแล้วมันก็หายเบื่อ”
“บ้านออกจะรวย ไม่เห็นต้องห่วงเรื่องนี้”
“รวยก็เงินพ่อกับแม่ใช่เงินเภาที่ไหน ชากังลาวน่ะ ฝากให้พี่โอมกินด้วยนะ อย่ากินคนเดียวหมดล่ะ” คนซื้อมาฝากยิ้มบางๆ เหมือนอาย แต่คนตัวเล็กรู้ทัน
“มัวแต่ทอดสะพานอยู่นั่นแหละ ชอบพี่โอมทำไมไม่บอกไปตรงๆ เอิงเป็นแม่สื่อมาหลายปีแล้วนะ อยากปลดประจำการเสียที”
“จะรีบปลดไปไหนยะ ก็เห็นๆ อยู่ว่านอกจากงานแล้วพี่ชายเอิงน่ะเอาผู้หญิงเสียที่ไหน ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่เข้าชมรมชายรักชายอย่างที่คิด” คนพูดเอ่ยด้วยสีหน้าปลงตก เรื่องที่ไม่เคยอยู่ในสายตาชายหนุ่มที่ตัวเองหมายปองเสียที
“งั้นก็อดทนเอาหน่อยแล้วกัน สักวันคงสมหวัง นอกจากชากังลาวแล้ว ยังมีธุระอะไรอีกไหม”
“มี เอาที่อยู่ของสวนรักใจมาให้ จากที่รักษาคนอื่นมาเยอะแยะ คราวนี้ก็รักษาตัวเองซะ”
“ไม่ดีมั้ง” คนตัวเล็กเหลือบมองทีอยู่อย่างชั่งใจ ชีวิตของเธอยังไม่ถึงคราววิกฤตขนาดนั้นหรอก
“ดีเถอะ”
“ให้หมอจิตไปพบหมอจิตเนี่ยนะ ที่ตัวว่าดี”
“แล้วมันมีทางไหนที่จะทำให้เอิงหายจาอาการเซกานิกซ์นี่ได้ไหมล่ะ”
คนตัวเล็กฟังแล้วได้แต่ส่ายหน้า ไม่อยากบอกเลยว่าแม้แต่หนังสือธรรมะก็ช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย ทางเดียวที่พอช่วยได้ก็คือการกินยานอนหลับ แต่เธอต้องพึ่งมันไปอีกนานแค่ไหน กินยานอนหลับมากก็ใช่ว่าจะดีต่อร่างกาย
“ไว้จะคิดดูอีกที เอ๊ะ...” ถ้อยคำสุดท้ายเอ่ยเบากับตัวเอง ‘กลิ่นหอมอ่อนๆ ปมขม กลิ่นนี้....’
“มีอะไรเหรอเอิง” เพื่อนสาวเรียกเมื่อเห็นคนตัวเล็กจู่ๆ ก็เงียบไป
“ไม่มีอะไรจ้ะ ขอบใจสำหรับเฉาก๊วยเจ้าอร่อยนะ” พลอยโพยมยิ้มอ่อน กลิ่นเมื่อครู่นี้เหมือนคุ้นเคยในความฝัน สถานที่สักแห่งที่เธอเคยข้ามผ่านยามนิทรา กลิ่นลอยมาถึงโลกของความจริง อาการเซกานิกซ์เกิดบ่อยครั้งจนเธอรู้สึกกังวล มีหลายเรื่องที่เธอไม่สามารถหาคำตอบได้
“ทำไมถึงได้หนาวอย่างนี้นะ หิวน้ำก็หิว น้ำค้างที่นี่กินได้ไหมหว่า...” ถ้อยคำแผ่วเบาจากหญิงสาวที่เอาแต่กอดอกเดินกลับไปกลับมาตรงหน้าซุ้มทางเข้า ดวงตาคู่หวานมองไปยังพุ่มดอกเข็มเป็นระยะๆ
พลอยโพยมถูมือสองข้างไปมาเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับร่างกาย เธอไม่คิดว่าอากาศที่สวนรักใจจะหนาวจัดถึงเพียงนี้ ก็เลยไม่ได้เตรียมตัวสำหรับรับมือกับอากาศที่หนาวเหน็บ
“ไหนในเนตบอกว่าคิวคนป่วยที่นี่ยาวเป็นหางว่าว หลอกกันชัดๆ ไม่เห็นมีใครสักคน” มีแต่เธอนี่แหละที่เดินทางมารอต่อคิวพบคุณหมอ “เจ็ดโมงเช้าแล้วแต่ไม่เห็นจะมีแดดเลย ไม่มีคนสักคน” ดวงตาหวานกวาดมองฝ่ากระแสสายหมอกอย่างลังเล “อากาศก็วังเวงอย่างกับป่าช้า นี่ตกลงเป็นคลินิกหรือว่าเป็น...”
“มาพบใครครับ”
คนทักเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูง รอยยิ้มเขาไม่เปิดเผยความรู้สึก ผู้ชายคนนี้อยู่ในระดับที่น่าจะไว้ใจได้ แต่ไม่ควรวางใจมากเกินไป พลอยโพยมได้กลิ่นหอมมาตามทิศทางที่ชายผู้นั้นก้าวออกมา และเผลอสูดดมกลิ่นหอมนั้นเข้าไปเต็มปอด
“คุณครับ เมื่อกี้คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผมเลย” เขาถามย้ำอีกรอบ เมื่อไม่ได้รับความสนใจจากหญิงสาว
“เอ่อ...ฉันมาพบคุณหมอค่ะ ฉันเป็นคนป่วยที่ลงทะเบียนทางเนตไว้แล้ว นี่ค่ะเอกสาร” พลอยโพยมยื่นให้ชายผู้นั้นดู เขาอ่านแล้วพยักหน้า
“ถ้างั้นเชิญด้านในเลยครับ”
“ทำไมวันนี้ดูเงียบจังเลยคะ ฉันรู้มาว่าที่นี่มีคนไข้แวะเวียนมารักษาตัวเยอะมากนี่นา”
“ข่าวลือก็คือข่าวลือ”
“เอ่อ...ช่วยอธิบายเพิ่มอีกนิดได้ไหม จะได้รู้ว่าเข้าใจตรงกันรึเปล่า”
“คุณหมอไม่ชอบคนพูดมากครับ ผมยังไม่อยากตกงาน”
“อ๋อ...ค่ะ” พลอยโพยมยิ้มด้วยความกระดาก ที่ตนเองอยากรู้อยากเห็นเรื่องของที่นี่มากไปหน่อย
บรรยากาศภายในสวนเย็นเฉียบกว่าตอนอยู่ข้างนอกเสียอีก ที่แห่งนี้สร้างด้วยกระจกรอบทิศ ส่วนจะทอดยาวไกลถึงไหนนั้น สายตาเธอไม่อาจสำรวจได้ รู้แต่ว่าที่นี่เหมือนห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ที่ร่มรื่นไปด้วยพรรณไม้หลายชนิด และที่ชอบที่สุดก็คือกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยมากับลม ส่วนจะเป็นกลิ่นของดอกอะไรนั้น...
“กลิ่นของโรสแมรี่”
ผู้ที่นำเธอเข้ามาอธิบายราวกับรู้ใจ
“ที่นี่อากาศเย็นเพราะเราติดแอร์ ส่วนอุณหภูมิห้องปรับองศาเพื่อให้เหมาะสมกับการปลูกโรสแมรี่โดยเฉพาะ”
“ฉันเคยได้ยินชื่อ แต่ไม่เคยเห็นต้นมันเลยค่ะ” เธอเล่าด้วยน้ำเสียงสดใส ที่แท้กลิ่นหอมๆ ก็มาจากพรรณไม้ชนิดนี้นี่เอง “มันมีดอกไหมคะ”
“มีครับ ตอนนี้ยังไม่ออกดอก แค่ใบก็มีกลิ่นหอมแล้วครับ ถ้าคุณเข้าไปข้างในจะได้ชิมชาโรสแมรี่ฝีมือคุณหมอด้วย”
พลอยโพยมคิดไม่ผิดที่มาที่นี่ คนไข้หลายคนที่เดินทางมาก็คงคิดไม่ต่างจากเธอเช่นกัน แต่อาการนอนไม่หลับทำให้เธอหลีกเลี่ยงการดื่มชา อันที่จริงเธอควรเลิกดื่มกาแฟด้วย แต่เลิกไม่ได้เสียที
กรุณากด Favorites คอมเม้นต์ กดแชร์ กดให้กำลังใจด้วยเด้อ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มาให้กำลังใจไรท์ น่าสนใจ แนว ค่า
ตามมาจากร้ายเสี่ยงรักค่ะ เรื่องนี้ก็น่าติดตามเหมือนกันค่ะ คนอ่านชอบ