คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : มัวเมา nc 18+
: talk by Sehun :
"หึ"
ผมหัวเราะในลำอเมื่อเห็นสีหน้า สับสน โรธ และเ็บปวอรุ่นพี่าวะ ....สะใะมั เมื่อเห็นรุ่นพี่ออาบ้านไปยิ่รู้สึี..ผมนะสินะ?
ผมสะใทำไมหนะหรอ ....นั้นสิ ทำไมผม้อโรธรุ่นพี่หูานนั้น้วยนะ ็แ่อุ้มมาส่แบฮยอนถึบ้าน แ่นั้นเอ
แ่นั้นเอ
"ฮยอ ปล่อยผมเี๋ยวนี่เลย"
ผมันหัวแบฮยอนฮยอที่อผมอยู่ให้ออาัว เมาทีไรเป็นแบบนี้ทุที.....น่ารำาะมั
ผมไม่ไ้เป็นไรับแบฮยอนหรอรับ ็แ่แม่ผมับแม่แบฮยอนเป็นเพื่อนัน เวลาป๊าม๊าอแบฮยอนไม่อยู่ ผมเลยมีหน้าทีู่แลเ็ เอ้ย! ูแลฮยอัวีนนี้
และวันนี้ ผมเห็นแบฮยอนไม่ลับบ้านะที ผมึถือวิสาสะเ้ามาในบ้านฮยอเพื่อรอ...รอและรอ
ผมไม่ไ้เป็นห่วนะรับ มัน็แ่หน้าที่
เฮ้อ โอเรับ ผมเป็นห่ว เลิว่าผมึนะที
"เฮุนนี่~"
"ย่าห์! ไม่้อมาุผมเลย รู้ไหมมันี่โมี่ยามแล้ว ผมรอฮยอ้อหลายั่วโม นึว่าายไปแล้วะอี--"
ในึผมอยาบ่นให้มาว่านี้ แ่็รู้ีว่าเปล่าประโยน์ สภาพอนนี้อร่าเล็ไม่่าอะไรานไร้สิ มึนเมา
แถมเป็นพวเมาแล้วยั่วะ้วย
แบฮยอนุหัวที่แผ่นอแร่อย่าอออ้อน รุ่นพี่เยหน้ามาสบาผม ใบหน้าเลิ้มแ่ำเหมือนเื้อเิให้ผมทำสิ่ที่ไม่วรทำ่อฮยอ.....
แ่....
"อือ....เฮุนนา"
"อะไรอีรับฮยอ"
"ันร้อน..."
"......."
ฮยอปลระุมเสื้อเรื่อแบบอัวเอออทีละเม็ เผยให้เห็น้นอาวยาวไปถึไหปลาร้า ผิวาวอมมพูับลิ่นเหล้าาๆทำให้ผมเริ่มุมสิัวเอไม่อยู่ เหื่อใสๆผุึ้นามออ อาเป็นเพราะฤทธิ์อเเอลฮอลล์ทำให้อุหภูมิในัวแบฮยอนสูึ้น......ผม็เ่นัน
ทำไมฮยอ้อทำแบบนี้ทุรั้ที่เมา้วยนะ
ผมับมืออแบฮยอนเอาไว้เพื่อไม่ให้ปลระุมเสื้อัวเอไปมาว่านี้ ร่าเล็มอมือเรียว่อนะสบาับผม แววาออีฝ่ายสื่อถึวามสับสน ไม่เ้าใ
......
ผมห้ามเพราะเป็นห่วฮยอนะ
"ทำไมนาย้อห้ามัน้วย ็ันร้อนนี่นา~ หรือว่านายร้อนเหมือนัน หืม?"
แบฮยอเปลี่ยนุสนใาระุมเสื้ออนเป็นระุมเสื้อผม วาหวานเยิ้ม้อใบหน้าผมอย่า้อาร
มือเล็ปลระุมอย่าเื่อ้า ลมหายใร้อนระทบแผ่นอ
ผมพยามห้ามใอัน่ำ้าอัวเอ
นั่นแบฮยอน รุ่นพี่ที่โรน่ารำา
นั่นแบฮยอน รุ่นพี่ที่โรน่ารำา!
นั่นแบฮยอน รุ่นพี่ที่โรน่ารำา!!
มันอาะูย้อนแย้ ทีอนแรผมบอน่ารำา แ่หลัๆมาทำไมผมถึไม่อบนที่มายุ่ับแบฮยอน ไม่อบให้แบฮยอนไปยุ่ับนอื่น
และอบให้แบฮยอนอ่อยผมเหมือนที่ทำอยู่อนนี้
ผม็ไม่เ้าใัวเอเหมือนัน
............
ผมอบแบฮยอนฮยอ?
ทุรั้เวลาที่ฮยอเมาผมมัะอยู่ห่าๆเสมอ เพราะรู้ีว่าแบฮยอนเป็นนแบบไหน และรู้ีว่าผมเป็นนยัไ
ผมเป็นนวามอทน่ำ
ผมพยายามอทนไม่สนใฮยอ เพราะรู้ีว่าที่ฮยอเป็นแบบนี้เพราะฤทธิ์เหล้า
แ่วามอทน็ถึีำั
"ฮยอยั่วผมเอนะ..."
: talk by Baekhyun :
"อืม~"
ผมลืมาึ้นาารหลับใหล แสแส่อผ่านหน้า่าระทบวา ผมสอส่ายามอรอบๆพร้อมับพยุัวเอึ้นาเียนอนนาลา
นี่มันห้อนอนผมนี่นา
ผมพยายามนึเรื่อราว่าๆที่เิึ้นเมื่อวาน แ่ำไ้เพียผมไปสัสรร์านสละโสอลู่หานฮยอเท่านั้น
สสัยเมาลับมาแน่ๆ...
ผมัสินใเินาั้นบนลมาั้นล่า่อนที่ผมะเห็น ายหนุ่มร่าสูหน้าาุ้นเยำลัทำอาหารอยู่ในห้อรัวอย่าะมัเม้น
"เฮุนนา~~~~"
ผมรีบระโลาบันไั้นสุท้ายโยไม่ลัวล้ม พร้อมับวิ่ไปโผอเฮุนทา้านหลั
"ฮยอ ผมทำอาหารอยู่นะ"
เ้ารุ่นน้อัวีุผม่อนะั้ใผัอะไรสัอย่าในระทะ ลิ่นอมันฟุ้ระายไปทั่ว
ผมมีหน้าทีู่แลเ้าเ็นนี้ แ่ไปๆมาๆลายเป็นฝ่ายถููและไ้
แ่็แปล ปิเฮุนไม่มาหาผมั้แ่เ้าหรอ เ็นนี้รำาผมะาย
"ิถึฮยอใ่ไหมละ~ มาแ่เ้าเียว"
ผมแล้แหย่เ็น้อยไปั้น รู้อยู่แล้วว่าำอบ้อออแนวๆ 'ฮยอหลัวเอ' ไม่็ 'ะบ้าหรอ?' บ้าหละ แ่็นะ แล้เ็สนุะาย
ผมมอเฮุนาทา้านหลั อีฝ่ายไม่อบอะไรทั้นั้น ยัทำอาหาร่อไป
บ้ะ! มีมมีเมิน ะมาไปแล้วมั้
"อืม"
"ห้ะ?"
ผมใเมื่ออีฝ่ายอบลับมา้า แ่ที่ใมาว่า็ือำอบนี่แหละ อืม? เ็นี่ไม่ปิเสธหรอ?
"แ่วันนี้วันเียว ฮยออย่าไ้ใไป ยัไะฮยอ็น่ารำาเหมือนเิม"
เฮุนั บุลโิ ที่ทำเสร็ใหม่ๆใส่าน่อนะยื่นให้ผม
ผมอมยิ้มับวาม 'ึน' อเฮุน
ย่าห์ ิถึผมมาเลยล่ะสิเ้าเ็นนี้
"วันนี้มาแปล เป็นไรป้ะเนี่ย~??"
"ฮยอำเรื่อเมื่อวานไ้รึเปล่า"
ผม้อหน้าเฮุนาปริบๆ ไอ้ำถามแปลๆแถมยัิถาม้วยสีหน้าีเรียสแบบนี้ ผม็ไม่เยเห็นมา่อน
เฮุนวันนี้แม่แปลริๆ้วย
"ำไ้สิ"
ผมอบลับไปพร้อมับีบิ้นเนื้อเ้าปา สีหน้าอเฮุนเลียว่าเิม ิ้วเ้มแทบะม้วนผูเป็นปม เป็นอะไรอมันวะ
"..็ำไ้แ่ไป รูท บาร์ เท่านั้นแหละ ที่เหลือำไม่ไ้ เมาละมั้"
ผมี้แไปเผื่อเฮุนะเลิหลบาผม ปรามันเลิหลบสายาผมริๆ้วยรับ แถมยัทำหน้าโล่อโล่ใ
สรุปมันเป็นอะไรันแน่วะ
"เฮ้ย เฮุนนา นายโอเรึเปล่าเนี่ย"
"ินไปเหอะฮยอ เอ้า"
เฮุนีบิ้นเนื้อในานยื่นให้ผม ผมีบะเียบเพื่อะรับิ้นเนื้อที่ร่าสูส่มาให้แ่อีฝ่ายันัมือลับ
"ผมป้อนเอ"
ห้ะ?!
ร้อยวันพันปีไม่เยเห็นมันทำีับผม แล้วนี่อะไร มีารป้อนให้ วันนี้มันสิไม่ีแน่ๆ
ผมมอิ้นเนื้อสลับับใบหน้ามอร่าสูไปมา
..ะทำไี แม่ไม่ินเลยเว้ย
"ฮยอไม่ินใ่ไหม?"
"..ิน!"
เมื่อเห็นอีฝ่ายทำท่าะถอยมือออเพราะเห็นว่ามัวแ่ลัเล ผมเลยับิ้นเนื้อที่ีบอยู่อย่ารวเร็ว
วันนี้เฮุนอุส่าห์ทำี้วย าินี้ไม่มีอีแล้ว เรื่ออะไระปิเสธวะรับ
บทสนธนาอผมและเฮุนยัำเนิน่อไป พร้อมับารทานบุลโิฝีมือเ็น้อย ผมทานไปโนบ่นไป 'ผม้อรอฮยอ้อนานรู้ไหม?!' ไม่็ 'รู้ว่าัวเอออ่อนแล้วยัื่มอี!' และอื่นๆอีมามาย่ายอ
บาทีผม็สสัย ว่านี่เป็นรุ่นน้อหรือแม่ันแน่
"ว่าแ่ เมื่อวานันเินลับบ้านมาเอเลยหรอ?"
"......."
ผมถามเฮุนหลัาหาเรื่อสัพเพเหระุยไปเรื่อยๆ
แ่ผมสสัยริๆนั้นแหละ ถ้าผมเินลับบ้านมาเอในสภาพเมาโยรบ32ไ้เนี่ย โรโี
ผมรอฟัำอบาเฮุน แ่ทำไมไม่รู้สีหน้าอรุ่นน้อเปลี่ยนเป็นโหมีเรียสอีรั้ แถมยัหลบสายาผมอี่าหา
"ไม่พอใอะไรอีเล่า ันถามนายีๆนา"
"ไอ้นหูาๆมาส่"
"ย่าห์! เาเป็นรุ่นพี่นายนะ พูีๆหน่อย"
ผมเป็นฝ่ายสั่สอนรุ่นน้อัวีบ้า านยอลอายุเท่าผม ารเารพรุ่นพี่ถือเป็นสิ่สำั พูาแบบนี้ระวัศพไม่สวย
ผมเือน้วยวามหวัีนะ!
เฮุนไม่อบผมเพียแ่ีบิ้นเนื้อมาทาน่อ ให้ายเถอะ ทำไมวันนี้มันทำัวเหมือนนมีเมนส์เลยวะ อารม์เี๋ยวึ้นเี๋ยวล
" ฮยอเป็นเพื่อนับไอ้.....ผมหมายถึานยอลฮยอหรอ"
"แน่สิ เพื่อนสนิทมาๆ้วย แถมนิสัยีสุๆ........ไม่เหมือนนาย เวลาันทันายอนอยู่มหาลัยไม่เห็นะสนใเลย"
ผมพูแหย่ไปั้น แ่็ริไหมหละ เวลาผมอยู่ในมหาลัย เฮุนมัทำัวเหมือนเราไม่รู้ััน ทั็เมิน อบอยู่สันโษเป็นที่สุ ผม็เลย้อเาะลุ่มับานยอล
ผมีบเนื้อเ้าปาโนไม่ไ้สัเสีหน้าออีฝ่าย เพียแ่รู้สึไ้ว่าบรรยาาศมันไม่เหมือนเิม
ผมเยหน้ามอร่าสูฝั่ร้าม ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมใ
แววาอเฮุน
มันูเศร้าเหลือเิน
"..ือผม..."
"นี่! ถ้านายไม่บอว่าเป็นอะไร ันะไม่ทนแล้วนะ!!!!"
ผมบโ๊ะ่อนะลุึ้น เฮุนสะุ้อาเป็นเพราะใที่อยู่ีๆผม็เสียัใส่
ผมไม่ไ้โมโหอะไรนัหรอ แ่หุหิ ถามว่าเป็นอะไร็ไม่อบ ็เห็นๆอยู่ว่าเป็น ทำไม้อปิบััน้วยนะ
"วันนี้นายเป็นอะไร?! อยู่ีๆ็ทำหน้าเรีย สัพั็ทำหน้าเศร้า แถมอบถามำถามแปลๆอี ิว่าันโ่รึไ เป็นอะไร็บอมาสิ!"
"ฮยอรับ..."
"ะบอหรือไม่บอ!"
"เสื้อฮยอ..."
ผมะั...เสื้ออะไรอมันวะ
ผม้มมอุนอนอัวเอ
"ย..ย่าห์!!"
เฮ้ย! ิบหาย !!
ผมมอเสื้อัวเอที่เลอะอสเนื้อบุลโิไปทั่ว อาเป็นเพราะผมบโ๊ะแรเินไปทำให้เนื้อในานระเ็นเลอะเสื้อ
ผมมอเ้าลูเี๊ยบหัวเราะอบใ
พอะเ้าโหมริั ไหลายเป็นเรื่อำไปไ้นะ
แทนที่ผมะรู้สึหัวร้อนแ่ผมลับอมยิ้ม
อ่า...อย่าน้อยเฮุน็ลับเป็นเหมือนเิมแล้วหละนะ
ผมเี่ยอสบนเสื้อออเพื่อทำวามสะอาอย่าลวๆ
เฮ้อ เสื้อัวโปรเสีย้วยสิ ้อเสียเวลาัอี
เี๋ยวนะ
เมื่อวานผมใสุ่เรื่อแบบไม่ใ่หรอ
ไหใสุ่นอนไ้วะ?
"เฮุนนา เมื่อวานนายเปลี่ยนุให้ันหรอ"
"!!!"
เฮุนที่หัวเราะอยู่ถึับหุบำอย่ารวเร็ว แน่นอนเฮุนไม่แม้ะสบาผม้วย้ำ ใบหน้าอรุ่นน้อเป็นสีแาๆ
ปิิริยาแบบนี้
แสว่า...
"ที่แท้ วันนี้ที่นายทำัวแปลๆ เพราะนึถึเรือนร่าเปลือยเปล่าอันามอันใ่ไหมล้า~ ฮ่ะๆๆๆ"
"เียบไปเลยฮยอ!!"
ผมำหนัมา่อปิิริยาเินอายอเฮุน ยิ่เห็นเ้าลูเี๊ยบโวยวาย ผมยิ่แหย่ให้รุ่นน้ออายเ้าไปอี าใบหน้าสีแาๆลายเป็นสีแ่ำ ที่แท้เ้าเ็น้อย็แ่อายผมลอทั้วันนี่เอ
ไอ้เรา็นึว่าเป็นอะไร
เ็น้อย็เป็นเ็น้อยวันยั่ำ
; talk by Sehun :
ผมหลบสานาฮยอที่ำลัหัวเราะเยาะเสียั
รับ ผมเปลี่ยนุให้แบฮยอนริ
แ่เรื่อแ่นั้น ไม่ทำให้ผมเรียถึนานี้หรอ
ถ้าผมแ่เปลี่ยนุให้ฮยอแ่นั้น ผมไม่ทำีับฮยอในวันนี้
ไม่ถามว่าำเรื่อราวเมื่อวานไ้รึเปล่า
แ่ถ้าเ้าัวเลือที่ะเื่อว่าผมทำัวแปลๆเพราะเรื่อแ่นี้.....
็ีแล้วหละนะ
.
.
.
.
.
.
.
"ฮยอยั่วผมเอนะ"
ผมพยายามำมือแน่นเพื่อระบายวาม้อารอัวเอ
ผมทำมาว่านี้ไม่ไ้
แ่นี้็มาเินพอแล้ว
แ่นายอผมเริ่มลายัวล ถึแม้ร่าาย้อารทำฮยอมาว่านี้
แ่ใผมสั่ให้หยุ
ผมให้ฮยอรู้สึี ส่วนัวผม่ามันเถอะ
เหมือนสิผมลับมาอีรั้
วามรู้สึัวล....ลัวเหลือเิน ถ้าพรุ่นี้ฮยอำเนื่อราวทั้หมไ้ะทำอย่าไร
แ่อีวามรู้สึ็ือ.....รู้สึผิ
ผมไม่วรทำแบบนี้ับฮยอ้วย้ำ ถึแม้ฮยอะยินยอม
แ่ที่ฮยอยินยอม็เพราะวามเมาไร้สิ
ถึแม้ฮยอะยั่วผม่อน
แ่ฝ่ายที่รู้สึัวือฝ่ายผิเสมอ
ผมลุึ้น่อนะ้อนัวร่าเล็เพื่อพาไปทำวามสะอาัว
ถ้าฮยอรู้สึัว ฮยอไม่ให้ผมทำเรื่อแบบนี้
ถ้าฮยอรู้สึัว และผมเป็นานยอล ฮยอะยอมให้ผมทำเรื่อแบบนี้รึเปล่านะ?
.
.
.
.
.
.
.
"เฮุน!"
"..รับ?"
ผมสะุ้เมื่ออีฝ่ายะโนใส่หู อ่า..นี่ผมเหม่ออีแล้วหรอ
"ให้ันล้าานให้นะ!"
แบฮยอนฮยอหยิบาน้านหน้าผม่อนะไปทำวามสะอา ผมมอฮยอาทา้านหลั ร่าเล็ผิวปาอย่าสบายอารม์พลาเปิ๊อน้ำามไป้วย
ีัที่ระหว่าฮยอับผมยัเหมือนเิม
ผมลุึ้นยืนาโ๊ะิน้าว พร้อมับ เินมุ่หน้าไปหาบีเิ้ลัวน้อย
"..เฮุน?!"
ผมอเอวร่าบาาทา้านหลั ผมุหน้าที่ออาว ลิ่นหอมาร่าฮยอในอนนี้ไม่ใ่ลิ่นเหล้าแ่เป็นลิ่นหอมาๆที่หน้าหลใหล
็นะ ผมเป็นนทำวามสะอาัวให้ฮยอเอับมือเลยนะ
"ให้ผมอฮยอแบบนี้สัพัไ้ไหม?"
"หืม นายทำัวแปลๆอีแล้วนะ"
"ฮยอไม่อบหรอ?"
ผมหันไประิบ้าหูอร่าเล็ แบฮยอนระแทศอที่แผ่นอผมเบาๆ
"ม..มันไม่ิน่าหา วันนี้นายทำัวน่ารำาเหมือนันเลยนะ"
"อืม...แล้วมันีไหมละ"
"ไม่เลย"
แบฮยอนหันหน้ามาสบาับผม ร่าเล็เผยยิ้มอย่าี้เล่น พร้อมับสวมอผม
"ันอบอ้อนนายมาว่าที่นายอ้อนัน"
ผมอมยิ้มับำพูอฮยอ ะี่ปีี่าิฮยอ็น่ารัเหมือนเิม
ผมหัวเราะในลำอเล็น้อย่อนะันัวแบฮยอนให้ออาัว
"ฮยอรับ เปลือน้ำ"
"อ้ะ! ริ้วย"
ร่าเล็รีบหันลับไปล้าาน่อ ผมมอแบฮยอน่อนะใ้วามิ
ผมอบฮยอั้แ่เมื่อไหร่ันนะ
ผมยืนมอแผ่นหลัร่าบาอย่าไม่รู้สึเบื่อ
เรื่อราวเมื่อืนยัแล่นอยู่ในสมอผม้ำแล้ว้ำเล่า
หวัว่าฮยอะยอมให้ผมทำเรื่อแบบืนนั้นไ้นเียว
หวัว่าผมะเป็นนสำัอฮยอ
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น