ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 1-3
ที่ร้านเกม โก้กับเจ๋งนั่งเล่นเกมออนไลน์กันอยู่คนละเครื่อง ส่วนแม็กซ์ไปนั่งเปิดอินเตอร์เน็ตอยู่ฟากหนึ่งของร้าน
แม็กซ์กำลังหาวิธีในการทำให้คนอื่นได้รู้ว่า เขาก็เป็นหนึ่งในตองอูเรื่องคอมพิวเตอร์เหมือนกัน แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร ได้แต่นั่งเปิดเว็บโน้นเว็บนี้ไปเรื่อยๆ เพื่อหาไอเดียดีๆ
ทั้งสามนั่งอยู่ในร้านเกมจนถึงเวลาเลิกเรียน จึงได้ชวนกันกลับ ...ขากลับแม็กซ์กับโก้ซึ่งกลับทางเดียวกันนั่งรถเมล์ไปด้วยกัน ส่วนเจ๋งข้ามถนนไปขึ้นรถอีกทาง
บนรถเมล์ เมื่อทั้งสองหาที่นั่งกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว แม็กซ์ก็นั่งคิดเรื่องของเขาไปต่อ จนกระทั่งถูกโก้ขัดจังหวะขึ้นมา
“เฮ้ย... ไอ้แม็กซ์ มึงว่ามันแปลกๆ มั้ยวะ ?”
แม็กซ์ทำหน้างงๆ
“อะไรวะ? ...ที่ว่าแปลกน่ะ”
“ก็ประตูทางหนีของเราไง”
“มาแปลกอะไรเอาตอนนี้วะ...เรื่องตั้งกะเที่ยง” แม็กซ์ละมึนกับโก้จริงๆ เลย
“ไม่หรอก... ตอนนั้นกูก็แปลกใจอยู่ แต่ยืนสงสัยอยู่อย่างนั้นจะไปได้อะไรวะ กูก็เลยเดินตามไอ้เจ๋งมันมา”
“แล้วอะไรวะ ที่ว่าแปลกน่ะ”
“ตัวเลขไง!! ...ถ้ากูจำไม่ผิดตัวเลขนั่นน่ะไม่เหมือนเดิม มึงว่ามั้ย? ”
แม็กซ์พึงนึกได้ ...ใช้แล้ว!!?...ตัวเลขนั่นเองที่ไม่เหมือนเดิม โก้จำได้ว่าตัวเลขที่ถูกสีเขียนขึ้นใหม่นั้นมันเป็นคนละตัวกับแต่ก่อน ...ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่ามีคนมาทาสีทับตัวเลขเดิมไว้น่ะสิ...
“กูก็ว่าอยู่ว่ามันแปลกๆ ...แต่มึงว่าใครเป็นคนทำวะ ?”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกันวะ ...แต่หวังว่าคงไม่มีใครรู้เรื่องที่เราโดดเรียนทางนั้นหรอกนะ”
แม็กซ์พยักหน้าหงึกหงัก เขากำลังคิดว่าประตูเก่าๆ ทางเข้าก็แคบๆ ใครกันนะที่มีความพยายามมากพอ ลงทุนเอาสีไปเขียนตัวเลขตัวใหม่ ...หรือมีคนคิดจะซ่อมประตูนั่น ? ...เอ ...ซ่อมประตูก็ไม่เห็นต้องเขียนตัวเลขนี่น่า? ...เค้าจะเขียนไปเพื่ออะไรน่ะ ?
“เฮ้ย...ไอ้แม็กซ์มึงว่าจะมีคนเห็นเราโดดเรียนวันนี้เปล่าวะ ?”
โก้พูดต่อ น้ำเสียงเขาเห็นได้ชัดว่ากังวลสุดๆ
“ไม่หรอกน่า... คิดมากไปได้ เลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้ว มันคงไม่มีอะไรหรอก”
แม็กซ์ปลอบโก้ ในใจเขาตอนนี้ไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย ถึงจะมีใครเห็นก็คงไม่เป็นไร เพราะคงไม่มีใครเอาไปฟ้องอาจารย์อยู่แล้ว ยกเว้นแต่อาจารย์จะเห็นเอง แต่ก็ช่างมันเถอะ เพราะเขามีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่านั้นอยู่
เมื่อแม็กซ์กลับถึงบ้าน พ่อแม่เขายังไม่กลับมาเหมือนทุกวัน แม็กซ์โยนกระเป๋าไว้บนที่นอนในห้อง แล้วไปเตรียมจัดหนังสือที่จะเรียนพรุ่งนี้ทันที เขาทำอย่างนี้ทุกวันจนเป็นกิจวัตร เพราะชอบลืมเรื่องนี้ในตอนเช้าทำให้เมื่อก่อนต้องไปโรงเรียนสายเป็นประจำ
“เอ... วันพรุ่งนี้เรียนอะไรบ้างหว่า...? ...เลข อังกฤษ คอมพิวเตอร์ แล้วก็!!?” แม็กซ์ทำท่าเหมือนนึกอะไรออก “...คอมพิวเตอร์ พรุ่งนี้เรียนคอมฯ นี่หว่า... ใช่แล้ว!!... นึกออกแล้วว่าจะทำยังไงดี!!”
เขายิ้มออกมาด้วยความดีใจปนสะใจกับสิ่งที่คิด แม็กซ์รีบจัดกระเป๋าแล้วตรงดิ่งไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์ที่อยู่ข้างๆ ที่นอนทันที
หลังจากเปิดเครื่องเสร็จ แม็กซ์หมุนโทรศัพท์ต่ออินเทอร์เน็ต แล้วเข้าไปที่เว็บเสิร์ชเอนจิ้น (Search Engine) จากนั้นเขาก็รัวแป้นพิมพ์ลงไป ช่องคำค้นหาปรากฏคำว่า ”Sniffer”*(1) ขึ้นมา แม็กซ์ยิ้มที่มุมปาก เคาะปุ่ม Enter แล้วพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆ
“หึ...หึ... ไอ้ป๊อบ... กูขอลองวิชามึงหน่อยก็แล้วกัน!! ดูดิว่ามึงจะสามารถซะแค่ไหน ?”
// อ้างอิงท้ายเรื่อง //-------------------------------------------------
*(1) \"สนิฟเฟอร์\" เป็นโปรแกรมแหดักจับข้อมูล ทำหน้าที่ดักจับข้อมูลที่ไหลเวียนอยู่ในระบบ
ปล. การอ้างอิงอาจไม่สมบูรณ์เท่าใดนัก เพื่อความแจ่มชัดหากยังมีข้อคาใจ แนะนำให้ค้นคว้าเองจากตำราคอมพิวเตอร์ที่มีเกลื่อนเมืองครับ
แม็กซ์กำลังหาวิธีในการทำให้คนอื่นได้รู้ว่า เขาก็เป็นหนึ่งในตองอูเรื่องคอมพิวเตอร์เหมือนกัน แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร ได้แต่นั่งเปิดเว็บโน้นเว็บนี้ไปเรื่อยๆ เพื่อหาไอเดียดีๆ
ทั้งสามนั่งอยู่ในร้านเกมจนถึงเวลาเลิกเรียน จึงได้ชวนกันกลับ ...ขากลับแม็กซ์กับโก้ซึ่งกลับทางเดียวกันนั่งรถเมล์ไปด้วยกัน ส่วนเจ๋งข้ามถนนไปขึ้นรถอีกทาง
บนรถเมล์ เมื่อทั้งสองหาที่นั่งกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว แม็กซ์ก็นั่งคิดเรื่องของเขาไปต่อ จนกระทั่งถูกโก้ขัดจังหวะขึ้นมา
“เฮ้ย... ไอ้แม็กซ์ มึงว่ามันแปลกๆ มั้ยวะ ?”
แม็กซ์ทำหน้างงๆ
“อะไรวะ? ...ที่ว่าแปลกน่ะ”
“ก็ประตูทางหนีของเราไง”
“มาแปลกอะไรเอาตอนนี้วะ...เรื่องตั้งกะเที่ยง” แม็กซ์ละมึนกับโก้จริงๆ เลย
“ไม่หรอก... ตอนนั้นกูก็แปลกใจอยู่ แต่ยืนสงสัยอยู่อย่างนั้นจะไปได้อะไรวะ กูก็เลยเดินตามไอ้เจ๋งมันมา”
“แล้วอะไรวะ ที่ว่าแปลกน่ะ”
“ตัวเลขไง!! ...ถ้ากูจำไม่ผิดตัวเลขนั่นน่ะไม่เหมือนเดิม มึงว่ามั้ย? ”
แม็กซ์พึงนึกได้ ...ใช้แล้ว!!?...ตัวเลขนั่นเองที่ไม่เหมือนเดิม โก้จำได้ว่าตัวเลขที่ถูกสีเขียนขึ้นใหม่นั้นมันเป็นคนละตัวกับแต่ก่อน ...ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่ามีคนมาทาสีทับตัวเลขเดิมไว้น่ะสิ...
“กูก็ว่าอยู่ว่ามันแปลกๆ ...แต่มึงว่าใครเป็นคนทำวะ ?”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกันวะ ...แต่หวังว่าคงไม่มีใครรู้เรื่องที่เราโดดเรียนทางนั้นหรอกนะ”
แม็กซ์พยักหน้าหงึกหงัก เขากำลังคิดว่าประตูเก่าๆ ทางเข้าก็แคบๆ ใครกันนะที่มีความพยายามมากพอ ลงทุนเอาสีไปเขียนตัวเลขตัวใหม่ ...หรือมีคนคิดจะซ่อมประตูนั่น ? ...เอ ...ซ่อมประตูก็ไม่เห็นต้องเขียนตัวเลขนี่น่า? ...เค้าจะเขียนไปเพื่ออะไรน่ะ ?
“เฮ้ย...ไอ้แม็กซ์มึงว่าจะมีคนเห็นเราโดดเรียนวันนี้เปล่าวะ ?”
โก้พูดต่อ น้ำเสียงเขาเห็นได้ชัดว่ากังวลสุดๆ
“ไม่หรอกน่า... คิดมากไปได้ เลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้ว มันคงไม่มีอะไรหรอก”
แม็กซ์ปลอบโก้ ในใจเขาตอนนี้ไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย ถึงจะมีใครเห็นก็คงไม่เป็นไร เพราะคงไม่มีใครเอาไปฟ้องอาจารย์อยู่แล้ว ยกเว้นแต่อาจารย์จะเห็นเอง แต่ก็ช่างมันเถอะ เพราะเขามีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่านั้นอยู่
เมื่อแม็กซ์กลับถึงบ้าน พ่อแม่เขายังไม่กลับมาเหมือนทุกวัน แม็กซ์โยนกระเป๋าไว้บนที่นอนในห้อง แล้วไปเตรียมจัดหนังสือที่จะเรียนพรุ่งนี้ทันที เขาทำอย่างนี้ทุกวันจนเป็นกิจวัตร เพราะชอบลืมเรื่องนี้ในตอนเช้าทำให้เมื่อก่อนต้องไปโรงเรียนสายเป็นประจำ
“เอ... วันพรุ่งนี้เรียนอะไรบ้างหว่า...? ...เลข อังกฤษ คอมพิวเตอร์ แล้วก็!!?” แม็กซ์ทำท่าเหมือนนึกอะไรออก “...คอมพิวเตอร์ พรุ่งนี้เรียนคอมฯ นี่หว่า... ใช่แล้ว!!... นึกออกแล้วว่าจะทำยังไงดี!!”
เขายิ้มออกมาด้วยความดีใจปนสะใจกับสิ่งที่คิด แม็กซ์รีบจัดกระเป๋าแล้วตรงดิ่งไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์ที่อยู่ข้างๆ ที่นอนทันที
หลังจากเปิดเครื่องเสร็จ แม็กซ์หมุนโทรศัพท์ต่ออินเทอร์เน็ต แล้วเข้าไปที่เว็บเสิร์ชเอนจิ้น (Search Engine) จากนั้นเขาก็รัวแป้นพิมพ์ลงไป ช่องคำค้นหาปรากฏคำว่า ”Sniffer”*(1) ขึ้นมา แม็กซ์ยิ้มที่มุมปาก เคาะปุ่ม Enter แล้วพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆ
“หึ...หึ... ไอ้ป๊อบ... กูขอลองวิชามึงหน่อยก็แล้วกัน!! ดูดิว่ามึงจะสามารถซะแค่ไหน ?”
// อ้างอิงท้ายเรื่อง //-------------------------------------------------
*(1) \"สนิฟเฟอร์\" เป็นโปรแกรมแหดักจับข้อมูล ทำหน้าที่ดักจับข้อมูลที่ไหลเวียนอยู่ในระบบ
ปล. การอ้างอิงอาจไม่สมบูรณ์เท่าใดนัก เพื่อความแจ่มชัดหากยังมีข้อคาใจ แนะนำให้ค้นคว้าเองจากตำราคอมพิวเตอร์ที่มีเกลื่อนเมืองครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น