ลำดับตอนที่ #30
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : 7-3
บ้านของแม็กซ์เป็นทาวน์เฮาส์สองชั้น ตั้งอยู่ในหมู่บ้านไม่ห่างจากโรงเรียนมากนัก ...เมื่อก้าวเข้ารั้วไปหิ่งห้อยก็พลันยินเสียงของหญิงวัยกลางคนอันอ่อนโยนดังขึ้นต้อนรับ เสียงนั้นไม่ใช่ของใครที่ไหนอื่น เป็นแม่ของนายแม็กซ์นั่นเอง ...หนอย บังอาจหลอกกันได้ว่าไม่มีใครอยู่ ไอ้เรารึอุตส่าห์เตรียมใจ...!!
“เออ แม่ครับ นี่หิ่งห้อยเพื่อนที่โรงเรียนครับ เขาจะมาดูรายงานวิชาคอมฯ ที่บ้านแป๊บหนึ่ง”
“สวัสดีค่ะ คุณแม่ ...หิ่งห้อยค่ะ” หญิงสาวรายงานตัวเสร็จสรรพ พร้อมยกมือไหว้ตามแบบแผนประเพณีไทยที่ดีงาม
“สวัสดีจ้ะ ...เอ๊ะ!! นี่หนูใช่มั้ยจ้ะ ที่โทรมาเลื่อนนัดนายแม็กซ์เค้าเมื่อวาน...ไม่ยักกะรู้ว่าแม็กซ์มีเพื่อนน่ารักอย่างหนูด้วย แม่คิดว่าทั้งโรงเรียน แม็กซ์รู้จักกันแค่สามคนเฉพาะแก๊งของเขาซะอีก” มารดาแม็กซ์เอ่ยแซวบุตรชายตน ดูท่าคล้ายหล่อนจะนึกเอ็นดูเด็กสาวที่เพิ่งรู้จักกันเป็นครั้งแรกนี่ซะด้วย
“ค่ะ หนูเองค่ะ ...ขอบคุณมากค่ะ”
“งั้นพวกผมขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะครับ ขอไปดูรายงานก่อน”
“จ้า...เปิดประตูไว้ด้วยล่ะ เดี๋ยวแม่จะเอาขนมกับน้ำผลไม้ขึ้นไปให้”
“คร้าบบ...” แม็กซ์รับคำ แล้วก้าวนำหิ่งห้อยไปทางบันไดทันที หญิงสาวเห็นดังนั้น ก็ก้มโค้งขออนุญาตแม่ของเด็กหนุ่มก่อนที่จะเดินตามไปติดๆ
“ขอตัวก่อนนะค่ะ...คุณแม่”
“ตามสบายจ้ะ” แม่เอ่ยอนุญาต แล้วมองตามเด็กสองคนซึ่งกำลังวิ่งขึ้นบันไดไป...
...ที่ห้องแม็กซ์ กลิ่นอับๆ และสภาพรกๆ ตามแบบฉบับของห้องหนุ่มโสด ค่อนข้างที่จะทำให้หิ่งห้อยกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย เพราะไม่ว่าเธอจะเดิน จะนั่ง หรือขยับตัวไปไหน ก็ต้องพานพบกับเศษกระดาษ และกองหนังสือที่วางเกลื่อนอยู่ทั่วไปหมด สุดท้ายหญิงสาวจึงต้องเลือกนั่งบนเตียงที่ไม่ได้เก็บพับผ้าห่มแทน เพราะดูท่าจะสบายที่สุด ...ให้ตายเถอะ!! ห้องผู้ชายนี่มันเป็นอย่างนี่เหมือนกันหมดหรือเปล่าน้า?... หล่อนคิดพลางผลักผ้าห่มไปให้ไกลตัว
เด็กหนุ่มกดเปิดคอมพิวเตอร์เสร็จ ก็นั่งหมุนเก้าอี้ไปมาเพื่อรอให้ระบบปฏิบัติการเข้าสู่หน้าจอพร้อมใช้งาน ระหว่างนั้นเขาหันไปมองหิ่งห้อยสองสามแวบ ครั้นเห็นคุณเธอนั่งอยู่ดี ก็เอียงกลับไปสนใจที่หน้าจอต่อ โดยไม่พูดกระไร...
“อะไรของนายยะ?” หิ่งห้อยเอ่ยทำลายความเงียบ เมื่อเห็นหนุ่มแม็กซ์เทียวหันซ้ายหันขวามามองตน
“เปล่า...ไม่มีอะไร แค่ดูให้แน่ใจว่าเธอไม่จุ้นจ้านอะไรกับของในห้องชั้นเท่านั้นแหละ”
“เชอะ ของของนายน่ะ แค่แตะชั้นยังไม่อยากแตะเลย!! ...ว่าแต่นายเถอะ จะเริ่มทำรึยัง?”
“ก็เริ่มแล้วนี่ไง มาดูดิ” แม็กซ์พูด พลางเลื่อนเมาส์ไปคลิกโน่นคลิกนี่กับภาพกราฟฟิคบนหน้าจอ ส่วนหิ่งห้อยเมื่อได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นมายืนเท้าเข่าอยู่ใกล้ๆ เด็กหนุ่ม
ที่หน้าจอ มีวินโดว์อยู่สองอัน อันแรกทางด้านขวากำลังแอคทีฟอยู่ แม็กซ์หันไปรันนิ้วที่แป้นพิมพ์ พลางบอกสิ่งที่เขากำลังทำให้หิ่งห้อยฟัง
“ตอนนี้ชั้นกำลังเทลเน็ต (telnet)*(1) เพื่อไปเป็นอะโนนีมัสยูสเซอร์ (anonymous user)*(2) กับระบบของโรงเรียน” แม็กซ์นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อ “เอาล่ะ เข้าได้แล้ว!! ...ต่อไปชั้นก็จะดูเสียหน่อย ว่าชั้นสามารถจะทำอะไรในฐานะนี้ได้บ้าง?”
“เดี๋ยวๆ ...ไอ้เทลเน็ต กับอะโนนีมัสยูสเซอร์ นี่มันแปลว่าอะไรกันน่ะ?”
แม็กซ์หันมาหรี่ตามองหิ่งห้อย เขานึกสงสัยว่า ...นี่แกล้งไม่รู้ หรือว่าไม่รู้จริงๆ กันแน่วะ?... แต่เมื่อนึกได้ว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่ใช่แบบแผนที่ปกติในการเข้าสู่อินเตอร์เน็ตสมัยนี้ ก็เลยบอกไปว่า
“โน่น!! ถ้าอยากรู้ก็โน่น หนังสือคอมฯ ที่ตู้ปลายเตียงน่ะ หาอ่านเอาเอง แล้วก็ไม่ต้องมารบกวนชั้นอีกนะรู้มั้ย!! ชั้นต้องใช่สมาธิ”
“เชอะ!! ทำมาเป็นวางท่า แค่ถามนิดๆ หน่อยๆ เอง...” หิ่งห้อยเบ้หน้าบ่น เธอหันไปมองหนังสือเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ที่วางระเกะระกะกันอยู่ที่ตู้ปลายเตียง เมื่อกวาดสายตาไล่ไปมา เธอก็เริ่มจะเอือมระอาเนื่องเพราะไม่สนใจในศาสตร์ด้านนี้ ...หึ!! นี่ถ้าเป็นหนังสือเกี่ยวกับการถ่ายรูปล่ะก็ แม่จะตะลุยอ่านให้หมดชั้นเลย...!!
แม็กซ์พิมพ์อะไรอีกสองสามครั้ง แต่ละครั้งก็มีตัวหนังสือวิ่งขึ้นพรึ่บพรับเต็มวินโดว์จนตาลายไปหมด ครั้นหิ่งห้อยเห็นว่าดูไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเธอ หล่อนก็ตัดสินใจกลับตัวเดินไปนั่งเงียบๆ อยู่บนเตียงอย่างเดิม โชคยังดี ที่จังหวะนั้นแม่ของแม็กซ์เอาของว่างขึ้นมาให้พอดี เธอเลยมีอะไรทำแก้เซ็งอยู่ได้บ้าง...
ฝ่ายแม็กซ์หลังจากตรวจสอบระบบคร่าวๆ แล้ว ก็เริ่มปฏิบัติการเจาะเข้าทางช่องโหว่ของ Exchange Server ทันที โค้ดที่เขาหมั่นเพียรเขียนขึ้น ถูกคอมไพล์และเริ่มต้นทำงาน มันทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์ และถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เขาก็จะได้ครอบครองเซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียนในไม่ช้า
ทว่าผลไม่เป็นอย่างที่เขาคิด!! ...โค้ดนั่นไม่สามารถใช้ประโยชน์จากช่องโหว่นั้นได้ เห็นดังนั้นแม็กซ์ก็เร่งลงมือตรวจสอบความผิดพลาดในทุกจุดที่อาจจะเกิดขึ้นทันที ...แต่ไม่มี...!! ไม่มีความผิดพลาดใดๆ การแฮกของเขาเมื่อครู่สมบูรณ์ดีตามที่มันควรจะเป็น!! ...ทำไมล่ะ...ทำไมถึงเจาะไม่ได้ ก็ในเมลนั่น!!...
“ไม่ได้ ยายหิ่งห้อย เราเจาะเข้าระบบไม่ได้!!” แม็กซ์เอ่ยขึ้น สายตาเขายังคงจับจ้องที่หน้าจอ
“นั่นไง!! ชั้นล่ะว่าแล้วเชียว อย่างนายเหร้ออ!!...จะมีฝีมือขนาดนั้นได้”
เด็กหนุ่มมิยินเสียงถากถางเมื่อครู่ของหญิงสาว สารสื่อประสาทในสมองแม็กซ์กำลังระดมพุ่งผ่านไปมาเพื่อคิดถึงความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ...และสุดท้ายเขาก็นึกออกถึงความผิดพลาดเพียงอย่างเดียวที่มี นั่นก็คือ ช่องโหว่นั่นไม่มีอีกต่อไปแล้ว!!!
// อ้างอิงท้ายเรื่อง //-------------------------------------------------
*(1) คำสั่งเพื่อทำการ Remote Login (ล็อกอินระยะไกล) เข้าไปยังเซิร์ฟเวอร์ นอกจากนี้ยังสามารถ connect เข้าทางพอร์ต(ท่าที่ทำหน้าที่ใดหน้าที่หนึ่ง)ใดๆ ได้โดยตรงอีกด้วย
*(2) ผู้ใช้ที่เป็นบุคคลทั่วไป ที่เข้าสู่ระบบ มีสิทธิในการเข้าถึงข้อมูลและกระทำการใดๆ ไม่มาก
ปล. การอ้างอิงอาจไม่สมบูรณ์เท่าใดนัก เพื่อความแจ่มชัดหากยังมีข้อคาใจ แนะนำให้ค้นคว้าเองจากตำราคอมพิวเตอร์ที่มีเกลื่อนเมืองครับ
“เออ แม่ครับ นี่หิ่งห้อยเพื่อนที่โรงเรียนครับ เขาจะมาดูรายงานวิชาคอมฯ ที่บ้านแป๊บหนึ่ง”
“สวัสดีค่ะ คุณแม่ ...หิ่งห้อยค่ะ” หญิงสาวรายงานตัวเสร็จสรรพ พร้อมยกมือไหว้ตามแบบแผนประเพณีไทยที่ดีงาม
“สวัสดีจ้ะ ...เอ๊ะ!! นี่หนูใช่มั้ยจ้ะ ที่โทรมาเลื่อนนัดนายแม็กซ์เค้าเมื่อวาน...ไม่ยักกะรู้ว่าแม็กซ์มีเพื่อนน่ารักอย่างหนูด้วย แม่คิดว่าทั้งโรงเรียน แม็กซ์รู้จักกันแค่สามคนเฉพาะแก๊งของเขาซะอีก” มารดาแม็กซ์เอ่ยแซวบุตรชายตน ดูท่าคล้ายหล่อนจะนึกเอ็นดูเด็กสาวที่เพิ่งรู้จักกันเป็นครั้งแรกนี่ซะด้วย
“ค่ะ หนูเองค่ะ ...ขอบคุณมากค่ะ”
“งั้นพวกผมขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะครับ ขอไปดูรายงานก่อน”
“จ้า...เปิดประตูไว้ด้วยล่ะ เดี๋ยวแม่จะเอาขนมกับน้ำผลไม้ขึ้นไปให้”
“คร้าบบ...” แม็กซ์รับคำ แล้วก้าวนำหิ่งห้อยไปทางบันไดทันที หญิงสาวเห็นดังนั้น ก็ก้มโค้งขออนุญาตแม่ของเด็กหนุ่มก่อนที่จะเดินตามไปติดๆ
“ขอตัวก่อนนะค่ะ...คุณแม่”
“ตามสบายจ้ะ” แม่เอ่ยอนุญาต แล้วมองตามเด็กสองคนซึ่งกำลังวิ่งขึ้นบันไดไป...
...ที่ห้องแม็กซ์ กลิ่นอับๆ และสภาพรกๆ ตามแบบฉบับของห้องหนุ่มโสด ค่อนข้างที่จะทำให้หิ่งห้อยกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย เพราะไม่ว่าเธอจะเดิน จะนั่ง หรือขยับตัวไปไหน ก็ต้องพานพบกับเศษกระดาษ และกองหนังสือที่วางเกลื่อนอยู่ทั่วไปหมด สุดท้ายหญิงสาวจึงต้องเลือกนั่งบนเตียงที่ไม่ได้เก็บพับผ้าห่มแทน เพราะดูท่าจะสบายที่สุด ...ให้ตายเถอะ!! ห้องผู้ชายนี่มันเป็นอย่างนี่เหมือนกันหมดหรือเปล่าน้า?... หล่อนคิดพลางผลักผ้าห่มไปให้ไกลตัว
เด็กหนุ่มกดเปิดคอมพิวเตอร์เสร็จ ก็นั่งหมุนเก้าอี้ไปมาเพื่อรอให้ระบบปฏิบัติการเข้าสู่หน้าจอพร้อมใช้งาน ระหว่างนั้นเขาหันไปมองหิ่งห้อยสองสามแวบ ครั้นเห็นคุณเธอนั่งอยู่ดี ก็เอียงกลับไปสนใจที่หน้าจอต่อ โดยไม่พูดกระไร...
“อะไรของนายยะ?” หิ่งห้อยเอ่ยทำลายความเงียบ เมื่อเห็นหนุ่มแม็กซ์เทียวหันซ้ายหันขวามามองตน
“เปล่า...ไม่มีอะไร แค่ดูให้แน่ใจว่าเธอไม่จุ้นจ้านอะไรกับของในห้องชั้นเท่านั้นแหละ”
“เชอะ ของของนายน่ะ แค่แตะชั้นยังไม่อยากแตะเลย!! ...ว่าแต่นายเถอะ จะเริ่มทำรึยัง?”
“ก็เริ่มแล้วนี่ไง มาดูดิ” แม็กซ์พูด พลางเลื่อนเมาส์ไปคลิกโน่นคลิกนี่กับภาพกราฟฟิคบนหน้าจอ ส่วนหิ่งห้อยเมื่อได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นมายืนเท้าเข่าอยู่ใกล้ๆ เด็กหนุ่ม
ที่หน้าจอ มีวินโดว์อยู่สองอัน อันแรกทางด้านขวากำลังแอคทีฟอยู่ แม็กซ์หันไปรันนิ้วที่แป้นพิมพ์ พลางบอกสิ่งที่เขากำลังทำให้หิ่งห้อยฟัง
“ตอนนี้ชั้นกำลังเทลเน็ต (telnet)*(1) เพื่อไปเป็นอะโนนีมัสยูสเซอร์ (anonymous user)*(2) กับระบบของโรงเรียน” แม็กซ์นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อ “เอาล่ะ เข้าได้แล้ว!! ...ต่อไปชั้นก็จะดูเสียหน่อย ว่าชั้นสามารถจะทำอะไรในฐานะนี้ได้บ้าง?”
“เดี๋ยวๆ ...ไอ้เทลเน็ต กับอะโนนีมัสยูสเซอร์ นี่มันแปลว่าอะไรกันน่ะ?”
แม็กซ์หันมาหรี่ตามองหิ่งห้อย เขานึกสงสัยว่า ...นี่แกล้งไม่รู้ หรือว่าไม่รู้จริงๆ กันแน่วะ?... แต่เมื่อนึกได้ว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่ใช่แบบแผนที่ปกติในการเข้าสู่อินเตอร์เน็ตสมัยนี้ ก็เลยบอกไปว่า
“โน่น!! ถ้าอยากรู้ก็โน่น หนังสือคอมฯ ที่ตู้ปลายเตียงน่ะ หาอ่านเอาเอง แล้วก็ไม่ต้องมารบกวนชั้นอีกนะรู้มั้ย!! ชั้นต้องใช่สมาธิ”
“เชอะ!! ทำมาเป็นวางท่า แค่ถามนิดๆ หน่อยๆ เอง...” หิ่งห้อยเบ้หน้าบ่น เธอหันไปมองหนังสือเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ที่วางระเกะระกะกันอยู่ที่ตู้ปลายเตียง เมื่อกวาดสายตาไล่ไปมา เธอก็เริ่มจะเอือมระอาเนื่องเพราะไม่สนใจในศาสตร์ด้านนี้ ...หึ!! นี่ถ้าเป็นหนังสือเกี่ยวกับการถ่ายรูปล่ะก็ แม่จะตะลุยอ่านให้หมดชั้นเลย...!!
แม็กซ์พิมพ์อะไรอีกสองสามครั้ง แต่ละครั้งก็มีตัวหนังสือวิ่งขึ้นพรึ่บพรับเต็มวินโดว์จนตาลายไปหมด ครั้นหิ่งห้อยเห็นว่าดูไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเธอ หล่อนก็ตัดสินใจกลับตัวเดินไปนั่งเงียบๆ อยู่บนเตียงอย่างเดิม โชคยังดี ที่จังหวะนั้นแม่ของแม็กซ์เอาของว่างขึ้นมาให้พอดี เธอเลยมีอะไรทำแก้เซ็งอยู่ได้บ้าง...
ฝ่ายแม็กซ์หลังจากตรวจสอบระบบคร่าวๆ แล้ว ก็เริ่มปฏิบัติการเจาะเข้าทางช่องโหว่ของ Exchange Server ทันที โค้ดที่เขาหมั่นเพียรเขียนขึ้น ถูกคอมไพล์และเริ่มต้นทำงาน มันทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์ และถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เขาก็จะได้ครอบครองเซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียนในไม่ช้า
ทว่าผลไม่เป็นอย่างที่เขาคิด!! ...โค้ดนั่นไม่สามารถใช้ประโยชน์จากช่องโหว่นั้นได้ เห็นดังนั้นแม็กซ์ก็เร่งลงมือตรวจสอบความผิดพลาดในทุกจุดที่อาจจะเกิดขึ้นทันที ...แต่ไม่มี...!! ไม่มีความผิดพลาดใดๆ การแฮกของเขาเมื่อครู่สมบูรณ์ดีตามที่มันควรจะเป็น!! ...ทำไมล่ะ...ทำไมถึงเจาะไม่ได้ ก็ในเมลนั่น!!...
“ไม่ได้ ยายหิ่งห้อย เราเจาะเข้าระบบไม่ได้!!” แม็กซ์เอ่ยขึ้น สายตาเขายังคงจับจ้องที่หน้าจอ
“นั่นไง!! ชั้นล่ะว่าแล้วเชียว อย่างนายเหร้ออ!!...จะมีฝีมือขนาดนั้นได้”
เด็กหนุ่มมิยินเสียงถากถางเมื่อครู่ของหญิงสาว สารสื่อประสาทในสมองแม็กซ์กำลังระดมพุ่งผ่านไปมาเพื่อคิดถึงความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ...และสุดท้ายเขาก็นึกออกถึงความผิดพลาดเพียงอย่างเดียวที่มี นั่นก็คือ ช่องโหว่นั่นไม่มีอีกต่อไปแล้ว!!!
// อ้างอิงท้ายเรื่อง //-------------------------------------------------
*(1) คำสั่งเพื่อทำการ Remote Login (ล็อกอินระยะไกล) เข้าไปยังเซิร์ฟเวอร์ นอกจากนี้ยังสามารถ connect เข้าทางพอร์ต(ท่าที่ทำหน้าที่ใดหน้าที่หนึ่ง)ใดๆ ได้โดยตรงอีกด้วย
*(2) ผู้ใช้ที่เป็นบุคคลทั่วไป ที่เข้าสู่ระบบ มีสิทธิในการเข้าถึงข้อมูลและกระทำการใดๆ ไม่มาก
ปล. การอ้างอิงอาจไม่สมบูรณ์เท่าใดนัก เพื่อความแจ่มชัดหากยังมีข้อคาใจ แนะนำให้ค้นคว้าเองจากตำราคอมพิวเตอร์ที่มีเกลื่อนเมืองครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น