ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : 7-2
เสียงเพลง I thing i จากเรื่อง Full House ซี่รี่ส์โปรดอันเก่าแก่ของเกาหลีที่หิ่งห้อยชื่นชอบ ดังเอื่อยเรื่อยเบาภายในร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ที่อยู่ชั้นบนของห้าง ถึงแม้จะฟังภาษาเกาหลีไม่ออกและแปลไม่รู้เรื่อง แต่เธอยังเคลิบเคลิ้มระเริงใจไปกับเสนาะสำเนียงจากทำนองดนตรีที่เป็นภาษาสากล และท่อนฮุคที่มีคำที่ว่า I thing i love you... ซึ่งเธอพอจะแปลออกได้อยู่บ้างว่า ธีมหลักของเพลงพูดถึงอะไร ...พลันภาพความทรงจำเก่าๆ เมื่อห้าวันก่อนระหว่างเธอและหนุ่มแม็กซ์ ก็คืนย้อนกลับมาหมุนวนในห้วงคิดคำนึง หญิงสาวหลับตาพริ้ม ราวกับว่ากำลังลอยละล่องอยู่ในสรวงสวรรค์อันแสนรื่นรมย์...
ฝ่ายแม็กซ์ซึ่งนั่งคร่ำเคร่งกับการลองเข้าไปตรวจสอบระบบของโรงเรียนผ่านทางเว็บไซต์ หันมามองเธอซึ่งหลับตาพลางฮัมจังหวะเพลงเบาๆ อยู่ข้างๆ เป็นระยะๆ ...เขารู้สึกว่ายายหิ่งห้อยตัวแสบ เริ่มมีอาการแปลกๆ ไปอย่างไรก็ไม่ทราบ ตั้งแต่แยกจากกันไปเมื่อเย็นวาน ...เอ๊ะ!! หรือว่ายายหิ่งห้อยจะหลอกให้เราตายใจ จะได้ไม่สงสัยว่าเธอเป็นคนร้าย!!!
เมื่อคิดดังนั้น เขาก็จึงถามให้รู้แน่กับข้อกังขาที่คาใจอยู่...
“นี่ หิ่งห้อย เธอคิดยังไงถึงได้เอาเมมฯ การ์ดมาฝากชั้นไว้น่ะ?”
หิ่งห้อยลืมตาทันควัน ...อีตาบ้า!! คนกำลังอารมณ์โรแมนติคอยู่แท้ๆ ขัดจังหวะทำไมกันน่ะ!!... แต่แม้จะขัดเคือง หล่อนก็พยายามตอบออกไปอย่างใจเย็น
“อ้อ ...เรื่องนั้นน่ะเหรอ ก็...อืม ตอนนั้นน่ะนะ ถ้าตำรวจเค้าเห็นชั้นถือกล้อง เขาก็ต้องตรวจสอบภาพในการ์ดอยู่แล้วใช่ม้า บางทีนะ...ชั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เค้าอาจจะยึดภาพพวกนั้นไปก็ได้ ...ชั้นก็เลยไปฝากนายไว้ เพราะอยากจะเอาไปให้ชมรมดู เพื่อเลือกลงพิมพ์มากกว่า...”
“อ้าว ทำไมเอาของร้อนอย่างนั้นมาฝากชั้นไว้ล่ะ? ทำไมเอาไปฝากกับคนอื่น พวกแฟนคลับนายป๊อบก็อยู่กันเยอะแยะ”
“ของร้อนอะไรกันยะ ไม่เห็นร้อนเลย!! แล้วมันก็ไม่ใช่ของผิดกฎหมายสักหน่อย เพียงแต่ว่าเป็นการปิดบังเจ้าหน้าที่แค่นั้นเอง ...ก็นายอยู่ใกล้ๆ ใช้ม้า แล้ว...แล้วก็ชั้นก็ไม่รู้จักพวกแฟนคลับนายป๊อบพวกนั้นเสียด้วย”
“อะไรกัน ก็เห็นกระดี้กระด้านายป๊อบอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่รู้จักกันล่ะ?”
“นี่ๆ น้อยๆ หน่อย... ชั้นแค่ทำงานของชั้นยะ!! งานของชั้นคือ ตีแผ่ความจริง...ในสิ่งที่คนสนใจ”
“อ๋อเหรอ” แม็กซ์พูดสั้นๆ เขาพยายามลบข้อมูลที่ว่า ยายหิ่งห้อยเป็นผู้ต้องสงสัยออกจากสมอง...แล้วก็หันกลับไปทำเรื่องของเขาต่อ
“แล้วนายน่ะ ทำได้ถึงไหนแล้ว ...ไม่เห็นมันจะเหมือนในหนังเลย ชั้นเห็นแค่นายเข้าไปดูในไซต์ของโรงเรียนเท่านั้นเอง เปิดหน้าโน่นไป เปิดหน้านี่มา ...นายนี่แฮกเป็นจริงๆ เหรอ?”
แม็กซ์สะดุดกับคำพูดหญิงสาวทันที ไอ้คำแบบนี้สำหรับเขาแล้วถือว่าเป็นการสบประมาทอย่างแรง...!!
“แฮกได้แน่ แต่ทำที่นี่ไม่ได้ ...ต้องไปทำกับเครื่องในห้องที่บ้านชั้น เธอจะไปดูด้วยมั้ยล่ะ!?”
“เอาสิ!! ชั้นก็อยากจะรู้เหมือนกันว่านายจะเก่งจริงหรือเปล่า บางทีพี่โจอาจจะวางใจคนผิดก็ได้!!”
“ดี!! งั้นไปกันเลย ว่าแต่...เธอจะกล้าเข้าบ้านชั้นหรือเปล่าน้า?”
“ทำไม!? บ้านนายมันบ้านผีสิงหรือไง? ...ชั้นถึงจะไม่กล้าเข้า”
แม็กซ์มองเธอแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย ทำเอาหิ่งห้อยออกแนวลังเลอยู่ไม่น้อย นายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ!? ...ทว่าก็พูดออกไปแล้วนี่!!
“...นี่ บ้านนายมีใครอยู่บ้างล่ะ?” หิ่งห้อยถามเพื่อความชัวร์ จะได้เตรียมตัวถูก
“ไม่มี เธอไปก็อยู่กับชั้นสองคน พ่อกับแม่ออกไปข้างนอกกัน”
“อยู่บ้านนายสองต่อสองเนี่ยน่ะ ...ในห้องนายด้วย!!!”
“ทำไม ลังเลอะไรหรือไง ไหนเมื่อกี้ว่ากล้าไปไงล่ะ?”
“กล้าซิยะ!! ว่าแต่นายไม่กลัวข้างบ้านเค้านินทากันหรือไง?”
“กลัวทำไม ไม่ได้ขอข้าวใครกินซะหน่อย...ว่าไง จะไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไปชั้นจะได้รีบไป เดี๋ยวเจาะระบบไม่ทันวันนี้ล่ะก็ ชั้นได้กลายเป็นผู้ต้องหาคดีขโมยข้อสอบแน่!!”
“เอ่อ...” หิ่งห้อยเงียบไปครู่หนึ่ง เธอกำลังคาดคะเนเหตุการณ์ของอนาคตอันใกล้อยู่ ...ว่าเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ในที่สุดก็เอ่ยตอบรับออกมาจนได้ “...ไปซิ ไปกันเลย!!”
เมื่อตกลงกันเสร็จ ทั้งคู่ก็เดินดิ่งไปยังทางออกหน้าห้าง เพื่อขึ้นรถเมล์ไปบ้านของแม็กซ์ ...หิ่งห้อยเดินไป ในใจก็นึกบ่นว่าตัวเองไป ...อะไรกันเนี่ย ทำไมเราถึงได้ไว้ใจอีตาบ้านี่ที่เพิ่งเจอกันแค่ห้าวันด้วยน่ะ? ถึงเธอจะเริ่มรู้สึกดีกับเขาก็เถอะ แต่การไปเที่ยวบ้านของชายหนุ่มสองต่อสอง โดยไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วยนี่มัน...มันดูจะน่าเกลียดไปเสียหน่อย!!?
...ทว่าร่างของเธอ ก็เดินหอบหิ้วเอาจิตใจที่ค้านขัด มุ่งไปตามเด็กหนุ่มธรรมดาต้อยๆ คล้ายลูกสุนัขที่เชื่อฟังเจ้าของ จนขึ้นรถเมล์และออกเดินทางไปในที่สุด ...และสุดท้ายไม่ว่าใจของเธอจะว่าอย่างไรก็ตาม หญิงสาวก็ได้มาหยุดยืนจังก้าอยู่หน้าบ้านของนายแม็กซ์แล้วในเวลานี้...!!
ฝ่ายแม็กซ์ซึ่งนั่งคร่ำเคร่งกับการลองเข้าไปตรวจสอบระบบของโรงเรียนผ่านทางเว็บไซต์ หันมามองเธอซึ่งหลับตาพลางฮัมจังหวะเพลงเบาๆ อยู่ข้างๆ เป็นระยะๆ ...เขารู้สึกว่ายายหิ่งห้อยตัวแสบ เริ่มมีอาการแปลกๆ ไปอย่างไรก็ไม่ทราบ ตั้งแต่แยกจากกันไปเมื่อเย็นวาน ...เอ๊ะ!! หรือว่ายายหิ่งห้อยจะหลอกให้เราตายใจ จะได้ไม่สงสัยว่าเธอเป็นคนร้าย!!!
เมื่อคิดดังนั้น เขาก็จึงถามให้รู้แน่กับข้อกังขาที่คาใจอยู่...
“นี่ หิ่งห้อย เธอคิดยังไงถึงได้เอาเมมฯ การ์ดมาฝากชั้นไว้น่ะ?”
หิ่งห้อยลืมตาทันควัน ...อีตาบ้า!! คนกำลังอารมณ์โรแมนติคอยู่แท้ๆ ขัดจังหวะทำไมกันน่ะ!!... แต่แม้จะขัดเคือง หล่อนก็พยายามตอบออกไปอย่างใจเย็น
“อ้อ ...เรื่องนั้นน่ะเหรอ ก็...อืม ตอนนั้นน่ะนะ ถ้าตำรวจเค้าเห็นชั้นถือกล้อง เขาก็ต้องตรวจสอบภาพในการ์ดอยู่แล้วใช่ม้า บางทีนะ...ชั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เค้าอาจจะยึดภาพพวกนั้นไปก็ได้ ...ชั้นก็เลยไปฝากนายไว้ เพราะอยากจะเอาไปให้ชมรมดู เพื่อเลือกลงพิมพ์มากกว่า...”
“อ้าว ทำไมเอาของร้อนอย่างนั้นมาฝากชั้นไว้ล่ะ? ทำไมเอาไปฝากกับคนอื่น พวกแฟนคลับนายป๊อบก็อยู่กันเยอะแยะ”
“ของร้อนอะไรกันยะ ไม่เห็นร้อนเลย!! แล้วมันก็ไม่ใช่ของผิดกฎหมายสักหน่อย เพียงแต่ว่าเป็นการปิดบังเจ้าหน้าที่แค่นั้นเอง ...ก็นายอยู่ใกล้ๆ ใช้ม้า แล้ว...แล้วก็ชั้นก็ไม่รู้จักพวกแฟนคลับนายป๊อบพวกนั้นเสียด้วย”
“อะไรกัน ก็เห็นกระดี้กระด้านายป๊อบอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่รู้จักกันล่ะ?”
“นี่ๆ น้อยๆ หน่อย... ชั้นแค่ทำงานของชั้นยะ!! งานของชั้นคือ ตีแผ่ความจริง...ในสิ่งที่คนสนใจ”
“อ๋อเหรอ” แม็กซ์พูดสั้นๆ เขาพยายามลบข้อมูลที่ว่า ยายหิ่งห้อยเป็นผู้ต้องสงสัยออกจากสมอง...แล้วก็หันกลับไปทำเรื่องของเขาต่อ
“แล้วนายน่ะ ทำได้ถึงไหนแล้ว ...ไม่เห็นมันจะเหมือนในหนังเลย ชั้นเห็นแค่นายเข้าไปดูในไซต์ของโรงเรียนเท่านั้นเอง เปิดหน้าโน่นไป เปิดหน้านี่มา ...นายนี่แฮกเป็นจริงๆ เหรอ?”
แม็กซ์สะดุดกับคำพูดหญิงสาวทันที ไอ้คำแบบนี้สำหรับเขาแล้วถือว่าเป็นการสบประมาทอย่างแรง...!!
“แฮกได้แน่ แต่ทำที่นี่ไม่ได้ ...ต้องไปทำกับเครื่องในห้องที่บ้านชั้น เธอจะไปดูด้วยมั้ยล่ะ!?”
“เอาสิ!! ชั้นก็อยากจะรู้เหมือนกันว่านายจะเก่งจริงหรือเปล่า บางทีพี่โจอาจจะวางใจคนผิดก็ได้!!”
“ดี!! งั้นไปกันเลย ว่าแต่...เธอจะกล้าเข้าบ้านชั้นหรือเปล่าน้า?”
“ทำไม!? บ้านนายมันบ้านผีสิงหรือไง? ...ชั้นถึงจะไม่กล้าเข้า”
แม็กซ์มองเธอแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย ทำเอาหิ่งห้อยออกแนวลังเลอยู่ไม่น้อย นายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ!? ...ทว่าก็พูดออกไปแล้วนี่!!
“...นี่ บ้านนายมีใครอยู่บ้างล่ะ?” หิ่งห้อยถามเพื่อความชัวร์ จะได้เตรียมตัวถูก
“ไม่มี เธอไปก็อยู่กับชั้นสองคน พ่อกับแม่ออกไปข้างนอกกัน”
“อยู่บ้านนายสองต่อสองเนี่ยน่ะ ...ในห้องนายด้วย!!!”
“ทำไม ลังเลอะไรหรือไง ไหนเมื่อกี้ว่ากล้าไปไงล่ะ?”
“กล้าซิยะ!! ว่าแต่นายไม่กลัวข้างบ้านเค้านินทากันหรือไง?”
“กลัวทำไม ไม่ได้ขอข้าวใครกินซะหน่อย...ว่าไง จะไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไปชั้นจะได้รีบไป เดี๋ยวเจาะระบบไม่ทันวันนี้ล่ะก็ ชั้นได้กลายเป็นผู้ต้องหาคดีขโมยข้อสอบแน่!!”
“เอ่อ...” หิ่งห้อยเงียบไปครู่หนึ่ง เธอกำลังคาดคะเนเหตุการณ์ของอนาคตอันใกล้อยู่ ...ว่าเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ในที่สุดก็เอ่ยตอบรับออกมาจนได้ “...ไปซิ ไปกันเลย!!”
เมื่อตกลงกันเสร็จ ทั้งคู่ก็เดินดิ่งไปยังทางออกหน้าห้าง เพื่อขึ้นรถเมล์ไปบ้านของแม็กซ์ ...หิ่งห้อยเดินไป ในใจก็นึกบ่นว่าตัวเองไป ...อะไรกันเนี่ย ทำไมเราถึงได้ไว้ใจอีตาบ้านี่ที่เพิ่งเจอกันแค่ห้าวันด้วยน่ะ? ถึงเธอจะเริ่มรู้สึกดีกับเขาก็เถอะ แต่การไปเที่ยวบ้านของชายหนุ่มสองต่อสอง โดยไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วยนี่มัน...มันดูจะน่าเกลียดไปเสียหน่อย!!?
...ทว่าร่างของเธอ ก็เดินหอบหิ้วเอาจิตใจที่ค้านขัด มุ่งไปตามเด็กหนุ่มธรรมดาต้อยๆ คล้ายลูกสุนัขที่เชื่อฟังเจ้าของ จนขึ้นรถเมล์และออกเดินทางไปในที่สุด ...และสุดท้ายไม่ว่าใจของเธอจะว่าอย่างไรก็ตาม หญิงสาวก็ได้มาหยุดยืนจังก้าอยู่หน้าบ้านของนายแม็กซ์แล้วในเวลานี้...!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น