ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : 7-1
เลยเวลาที่นัดมาแล้ว แต่คราวนี้แม็กซ์เองที่เป็นคนผิดนัด เด็กหนุ่มมาเลทไปกว่าครึ่งชั่วโมง เมื่อก้าวเท้าเข้าร้านไก่ทอดชื่อดังไปได้ เขาก็สอดส่ายสายตาส่องหาหิ่งห้อยเป็นการด่วน
หญิงสาวนั่งตักไอศกรีมใส่ปากอย่างละเมียดบรรจง ผิดกันลิบลับกับคราวที่เข้าร้านนี้ด้วยกันเมื่อวานที่ผ่านมา แม็กซ์สำนึกในความผิดที่เป็นคนมาสายเสียเอง จึงเดินย่องเข้าไปใกล้ทางด้านหลัง แล้วเอื้อนเอ่ยคำทักทายออกไป
“เอ่อ... หวัดดี หิ่งห้อย” แม็กซ์พูดอย่างค่อยเบา ด้วยเกรงว่าสาวเจ้าจะโกรธ แต่เมื่อเห็นว่าเสียงเขาไม่สามารถดึงความสนใจได้ ก็เพิ่มปริมาณเดซิเบลให้ดังขึ้น
“ยัยหิ่งห้อย ชั้นมาแล้ว!!”
หญิงสาวหันขวับตามเสียงทันที ...แต่ดูท่าเธอจะไม่มีอารมณ์โกรธที่ต้องนั่งรออยู่นานเหมือนกับที่แม็กซ์กลัวสักเท่าไหร่...
“อ้าว!! นายแม็กซ์...มาแล้วเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ นี่กินอะไรหรือยังล่ะเนี่ย?”
“กินแล้ว นี่ไง ไอติม ...แล้วไหนล่ะเมลลึกลับที่ว่าน่ะ ให้ชั้นดูหน่อยสิ”
หิ่งห้อยหันพูดด้วยน้ำเสียงดูกระตือรือร้นชอบกล ใบหน้าสวยหวานเปล่งผ่องใส ริมฝีปากทาลิบมันสีชมพูดูมีเสน่ห์ ผิวหน้าที่แต่งอย่างอ่อน ทำให้แม็กซ์เห็นแล้วก็อดชมในใจไม่ได้ว่า...สาวที่อยู่ตรงหน้าเขาขณะนี้ ดูน่ารักไม่หยอกเหมือนกัน
“อ่ะนี่!!” เด็กหนุ่มหยิบกระดาษที่พับใส่กางเกงยีนส์ตนไว้ขึ้นมาให้หิ่งห้อยดู แล้วเดินไปนั่งที่ด้านตรงข้าม “เพื่อประกอบความเข้าใจในเนื้อหาของเมล ชั้นมีอะไรจะบอกเธอด้วย”
“อะไรล่ะ ว่าไปสิ” หิ่งห้อยเอ่ย แต่ดูคล้ายจะไม่ใส่ใจเท่าไรนัก เธอกำลังเพ่งพินิจเนื้อหาของเมลบนกระดาษเอสี่ที่แม็กซ์พิมพ์มาให้อยู่
“อ่านให้จบก่อนเถอะ...”
ครู่หนึ่งหิ่งห้อยก็อ่านจบ เธอทบทวนทุกอย่างในกระดาษถึงสามรอบ ก่อนจะส่งคืนให้นายแม็กซ์
“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ...พี่โจเค้าเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ว่านายเป็นแฮกเกอร์น่ะ? ...แล้วช่องโหว่ของเซิร์ฟเวอร์กับเรื่องเมื่อกลางวันที่โกหกอะไรนั่นอีก? แถมบรรทัดสุดท้ายก็พิมพ์ไม่รู้เรื่องเลย หรือว่าหมึกของนายหมดเสียก่อน?” หิ่งห้อยรัวคำถามใส่เขาเป็นชุด
“ใจเย็นๆ นั่นแหละ...เรื่องที่ชั้นอยากจะบอกล่ะ...” แม็กซ์เอ่ยขัดขึ้น พร้อมกับยกมือปราม เขารู้สึกภูมิใจอยู่ลึกๆ ที่อย่างน้อยก็ได้บอกหญิงสาวคนนี้ออกไป “...ก็อย่างที่เธออ่านในเมลนั่นแหละ ชั้นพอจะรู้เรื่องเกี่ยวกับคอมฯ พอประมาณ หรือพูดอีกอย่างก็พอจะเรียกว่าเป็น...แฮกเกอร์...ได้อยู่บ้าง”
“แฮกเกอร์...!! นายน่ะเหรอแฮกเกอร์!!?” หิ่งห้อยพูดพลางหรี่ตามองหนุ่มธรรมดาตรงหน้า
“ก็ช่ายน่ะสิ ทำไม...? ชั้นจะเป็นแฮกเกอร์บ้างไม่ได้หรือไง?”
“อ๋อ เปล่าหรอกเปล่า ...เอ้า ว่าต่อสิ แล้วเรื่องช่องโหว่กับเรื่องเมื่อกลางวันล่ะ คืออะไร?”
เมื่อหิ่งห้อยถาม แม็กซ์ซึ่งพร้อมที่จะตอบอยู่แล้ว ก็ร่ายยาวตั้งแต่ตอนที่เขาฝังโปรแกรมสนิฟเฟอร์ลงระบบห้องคอมฯ จนกระทั่งถึงเรื่องที่พวกรุ่นพี่ admin เรียกตัวเขาไปเพื่อยื่นข้อเสนอให้ เรื่องที่ระบบโรงเรียนถูกเจาะเข้าไปเพื่อหวังขโมยข้อสอบ แต่ถูกอาจารย์ป้องกันไว้ได้ทันพร้อมทั้งข้อสอบถูกเลื่อนการจัดเก็บด้วย ซึ่งตามความคิดเขากอปรกับหลักฐานที่รุ่นพี่เล่าให้ฟัง พบว่าน่าจะเป็นนายป๊อบ และสุดท้ายเขาก็ไม่ลืมเล่าเรื่องที่พี่โจทำอะไรแปลกๆ กับที่เท้าแขนข้างซ้ายของเก้าอี้อาจารย์นั่นด้วย...
“อืม... เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง” หิ่งห้อยฟังจบก็เอ่ยออกมา “ว่าแต่ว่านายทำได้จริงๆ เหรอ ไอ้การเจาะระบบเซิร์ฟเวอร์อะไรนั่นของโรงเรียนน่ะ?”
“บ๊ะ!! ทำได้สิ...ถ้าสภาพแวดล้อมเอื้อนะ แต่ตอนนี้ชั้นว่าเรามาช่วยกันคิดกันก่อนดีกว่า ว่าเราจะทำยังไงกับเจ้าเมลลึกลับนี่ดี”
“ทำไม? ก็เก็บไว้แบบนี้แหละ”
“เอ๊ะ จะไม่เอาไปบอกใครเหรอ บอกอาจารย์หรือตำรวจก็ได้”
“บ้าหรือไง เรื่องพี่โจน่ะ...จบไปแล้ว เขาสรุปและก็ออกข่าวแล้วเรียบร้อยว่าเป็นการฆ่าตัวตาย แค่อีเมลฉบับเดียวมันไม่ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงไปได้หรอกนะ ชั้นว่าเรามาตีความในเมลฉบับนั้นกันเองดีกว่า”
หิ่งห้อยพูดแล้วก็ยิ้ม ...ความจริงแล้วใจเธออยากให้มีเรื่องอะไรก็ได้ ที่สามารถรั้งเธอกับหนุ่มธรรมดาตรงหน้าให้อยู่ใกล้กันนานที่สุดต่างหาก ...นั่นสิ เธอเริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว!!
หญิงสาวนั่งตักไอศกรีมใส่ปากอย่างละเมียดบรรจง ผิดกันลิบลับกับคราวที่เข้าร้านนี้ด้วยกันเมื่อวานที่ผ่านมา แม็กซ์สำนึกในความผิดที่เป็นคนมาสายเสียเอง จึงเดินย่องเข้าไปใกล้ทางด้านหลัง แล้วเอื้อนเอ่ยคำทักทายออกไป
“เอ่อ... หวัดดี หิ่งห้อย” แม็กซ์พูดอย่างค่อยเบา ด้วยเกรงว่าสาวเจ้าจะโกรธ แต่เมื่อเห็นว่าเสียงเขาไม่สามารถดึงความสนใจได้ ก็เพิ่มปริมาณเดซิเบลให้ดังขึ้น
“ยัยหิ่งห้อย ชั้นมาแล้ว!!”
หญิงสาวหันขวับตามเสียงทันที ...แต่ดูท่าเธอจะไม่มีอารมณ์โกรธที่ต้องนั่งรออยู่นานเหมือนกับที่แม็กซ์กลัวสักเท่าไหร่...
“อ้าว!! นายแม็กซ์...มาแล้วเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ นี่กินอะไรหรือยังล่ะเนี่ย?”
“กินแล้ว นี่ไง ไอติม ...แล้วไหนล่ะเมลลึกลับที่ว่าน่ะ ให้ชั้นดูหน่อยสิ”
หิ่งห้อยหันพูดด้วยน้ำเสียงดูกระตือรือร้นชอบกล ใบหน้าสวยหวานเปล่งผ่องใส ริมฝีปากทาลิบมันสีชมพูดูมีเสน่ห์ ผิวหน้าที่แต่งอย่างอ่อน ทำให้แม็กซ์เห็นแล้วก็อดชมในใจไม่ได้ว่า...สาวที่อยู่ตรงหน้าเขาขณะนี้ ดูน่ารักไม่หยอกเหมือนกัน
“อ่ะนี่!!” เด็กหนุ่มหยิบกระดาษที่พับใส่กางเกงยีนส์ตนไว้ขึ้นมาให้หิ่งห้อยดู แล้วเดินไปนั่งที่ด้านตรงข้าม “เพื่อประกอบความเข้าใจในเนื้อหาของเมล ชั้นมีอะไรจะบอกเธอด้วย”
“อะไรล่ะ ว่าไปสิ” หิ่งห้อยเอ่ย แต่ดูคล้ายจะไม่ใส่ใจเท่าไรนัก เธอกำลังเพ่งพินิจเนื้อหาของเมลบนกระดาษเอสี่ที่แม็กซ์พิมพ์มาให้อยู่
“อ่านให้จบก่อนเถอะ...”
ครู่หนึ่งหิ่งห้อยก็อ่านจบ เธอทบทวนทุกอย่างในกระดาษถึงสามรอบ ก่อนจะส่งคืนให้นายแม็กซ์
“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ...พี่โจเค้าเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ว่านายเป็นแฮกเกอร์น่ะ? ...แล้วช่องโหว่ของเซิร์ฟเวอร์กับเรื่องเมื่อกลางวันที่โกหกอะไรนั่นอีก? แถมบรรทัดสุดท้ายก็พิมพ์ไม่รู้เรื่องเลย หรือว่าหมึกของนายหมดเสียก่อน?” หิ่งห้อยรัวคำถามใส่เขาเป็นชุด
“ใจเย็นๆ นั่นแหละ...เรื่องที่ชั้นอยากจะบอกล่ะ...” แม็กซ์เอ่ยขัดขึ้น พร้อมกับยกมือปราม เขารู้สึกภูมิใจอยู่ลึกๆ ที่อย่างน้อยก็ได้บอกหญิงสาวคนนี้ออกไป “...ก็อย่างที่เธออ่านในเมลนั่นแหละ ชั้นพอจะรู้เรื่องเกี่ยวกับคอมฯ พอประมาณ หรือพูดอีกอย่างก็พอจะเรียกว่าเป็น...แฮกเกอร์...ได้อยู่บ้าง”
“แฮกเกอร์...!! นายน่ะเหรอแฮกเกอร์!!?” หิ่งห้อยพูดพลางหรี่ตามองหนุ่มธรรมดาตรงหน้า
“ก็ช่ายน่ะสิ ทำไม...? ชั้นจะเป็นแฮกเกอร์บ้างไม่ได้หรือไง?”
“อ๋อ เปล่าหรอกเปล่า ...เอ้า ว่าต่อสิ แล้วเรื่องช่องโหว่กับเรื่องเมื่อกลางวันล่ะ คืออะไร?”
เมื่อหิ่งห้อยถาม แม็กซ์ซึ่งพร้อมที่จะตอบอยู่แล้ว ก็ร่ายยาวตั้งแต่ตอนที่เขาฝังโปรแกรมสนิฟเฟอร์ลงระบบห้องคอมฯ จนกระทั่งถึงเรื่องที่พวกรุ่นพี่ admin เรียกตัวเขาไปเพื่อยื่นข้อเสนอให้ เรื่องที่ระบบโรงเรียนถูกเจาะเข้าไปเพื่อหวังขโมยข้อสอบ แต่ถูกอาจารย์ป้องกันไว้ได้ทันพร้อมทั้งข้อสอบถูกเลื่อนการจัดเก็บด้วย ซึ่งตามความคิดเขากอปรกับหลักฐานที่รุ่นพี่เล่าให้ฟัง พบว่าน่าจะเป็นนายป๊อบ และสุดท้ายเขาก็ไม่ลืมเล่าเรื่องที่พี่โจทำอะไรแปลกๆ กับที่เท้าแขนข้างซ้ายของเก้าอี้อาจารย์นั่นด้วย...
“อืม... เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง” หิ่งห้อยฟังจบก็เอ่ยออกมา “ว่าแต่ว่านายทำได้จริงๆ เหรอ ไอ้การเจาะระบบเซิร์ฟเวอร์อะไรนั่นของโรงเรียนน่ะ?”
“บ๊ะ!! ทำได้สิ...ถ้าสภาพแวดล้อมเอื้อนะ แต่ตอนนี้ชั้นว่าเรามาช่วยกันคิดกันก่อนดีกว่า ว่าเราจะทำยังไงกับเจ้าเมลลึกลับนี่ดี”
“ทำไม? ก็เก็บไว้แบบนี้แหละ”
“เอ๊ะ จะไม่เอาไปบอกใครเหรอ บอกอาจารย์หรือตำรวจก็ได้”
“บ้าหรือไง เรื่องพี่โจน่ะ...จบไปแล้ว เขาสรุปและก็ออกข่าวแล้วเรียบร้อยว่าเป็นการฆ่าตัวตาย แค่อีเมลฉบับเดียวมันไม่ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงไปได้หรอกนะ ชั้นว่าเรามาตีความในเมลฉบับนั้นกันเองดีกว่า”
หิ่งห้อยพูดแล้วก็ยิ้ม ...ความจริงแล้วใจเธออยากให้มีเรื่องอะไรก็ได้ ที่สามารถรั้งเธอกับหนุ่มธรรมดาตรงหน้าให้อยู่ใกล้กันนานที่สุดต่างหาก ...นั่นสิ เธอเริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น