ลำดับตอนที่ #27
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : 6-3
สี่โมงเช้าของวันอาทิตย์ แม็กซ์นั่งละเลงนิ้วบนแป้นพิมพ์อย่างคล่องแคล่ว เขากำลังเขียนโค้ดสำหรับเข้ายึดครองเซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียน และทิ้งแบ็คดอร์ (Backdoor)*(1) ไว้ เพื่อการล็อกอินเข้ามาอีกครั้งด้วยบัญชีผู้ใช้ที่อยู่ในกลุ่ม Server Operator ซึ่งสามารถจัดการทรัพยากรของเครื่องได้โดยสะดวก
วันนี้แม็กซ์ตื่นตั้งแต่หกโมงกว่า เนื่องจากฝันร้ายที่ซ้ำวนไปมา ครั้นตื่นได้ก็ไม่รอช้าที่จะเริ่มงานทันที เพราะเมื่อคืนวานเขาได้เตรียมหาข้อมูลของช่องโหว่ใน Exchange Server ไว้แล้วเรียบร้อย วันนี้ก็มีเพียงแค่เอาข้อมูลเหล่านั้นมาแกะ มาแงะ และปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน โชคดีที่นั่นเป็นช่องโหว่เก่า เขาจึงได้ตัวอย่างโค้ดที่จะใช้รันคำสั่งในระยะไกลมาด้วย ...แต่กว่าจะทำความเข้าใจได้ ก็ต้องใช้เวลาอยู่นานจนเกือบสองโมงเช้า พออ่านข้อมูลและสังเคราะห์อย่างถี่ถ้วนแล้ว การเขียนโค้ดขึ้นใหม่เพื่อให้ใช้ได้ตรงวัตถุประสงค์ก็เริ่มต้นตั้งแต่นั้นมา
กว่าจะแล้วเสร็จและเริ่มต้นทดสอบโค้ดก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง แต่นี่ก็นับว่าเร็วมากแล้วสำหรับแม็กซ์ เพราะเขาเพิ่งจะทำความเข้าใจกับรายละเอียดของช่องโหว่ในส่วนต่างๆ มาเมื่อเช้าเท่านั้น
...ในขณะที่กำลังทดสอบโค้ดอยู่นั่นเอง เสียงแม่ของแม็กซ์ก็ดังขึ้นเพื่อเรียกให้ไปรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
“แม็กซ์เหรอ!! นี่ชั้นเองนะ หิ่งห้อย”
...ที่แท้ก็ยายหิ่งห้อยนี่เอง โทรมาทำไมกันน่ะ?... “มีอะไรเหรอ?”
“ชั้นตามสืบเรื่องให้นายแล้ว ถึงจะถามไม่ได้ทุกคน แต่ชั้นก็เลือกถามคนที่ชั้นคิดว่า น่าจะเห็นคนเข้าออกทุกคนในโรงเรียนเมื่อวานนะ”
“เดี๋ยวๆ สืบเรื่องอะไร?” แม็กซ์ลืมเสียสนิท ในสมองเขาตอนนี้มีแต่เรื่องการเจาะระบบโรงเรียนเท่านั้น
“อ้าว!! อะไรกันยะ นี่ชั้นอุตส่าห์ไปสืบมาให้ นายกลับจำไม่ได้เหรอเนี่ย ว่าเมื่อวานนายบอกอะไรชั้นไว้!!” เสียงหิ่งห้อยกลับมาพูดสำเนียงสูงที่ถนัดอีกครั้ง มันช่วยกระตุ้นให้เขาจำเรื่องราวของเมื่อวานขึ้นมาได้ทันทีเลยทีเดียว ...เมื่อวานเขาตั้งข้อสังเกตกับนายป๊อบไว้ และหิ่งห้อยก็สัญญาว่าจะสืบเรื่องนี้ให้...
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนน่ะ?”
“โรงเรียน...นายรู้มั้ย ตอนเนี้ย...โรงเรียนคุมเข้มมากเลยนะ!! เพิ่มยามวันหยุดขึ้นอีกตั้งหลายคน แถมชั้นยังรู้มาว่ามีพวกตำรวจนอกเครื่องแบบอีกด้วย...”
“เอ่อ... แล้วตกลงมีคนเห็นนายป๊อบมั้ยล่ะ?” แม็กซ์เอ่ยถามขึ้น ...ส่วนคำตอบนั้น เขาว่าเขารู้อยู่แล้วว่าน่าจะเป็นอย่างไร...
“ไม่มีเลย!! เมื่อวานไม่มีใครเห็นป๊อบเค้าเลย”
นั่นไง!!...เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ด้วย!! ไม่มีคนเห็นนายป๊อบอยู่ที่โรงเรียนเมื่อวาน...เพราะฉะนั้นสมมติฐานของเขาก็มีอันต้องตกไป
“ไม่ว่าจะที่ไหน? ...หรือเมื่อไรใช่มั้ย!?” แม็กซ์ถามย้ำ
“ใช่ ชั้นถามยาม แล้วก็นักเรียนหลายคนที่อยู่เมื่อวานนี้ ไม่มีใครเห็นป๊อบเลย ยามเค้าไม่เห็นแม้แต่ป๊อบเข้าหรือออกจากโรงเรียนไปด้วยซ้ำ ...เพราะฉะนั้นที่นายคิดเมื่อวานน่ะ คิดมากเกินไปแล้วล่ะ”
เอ๊ะ!!...นี่สืบเพื่อช่วยเราหาคนร้าย หรือว่าสืบเพื่อหาข้อหักล้างกันแน่นะ!!? ยายหิ่งห้อยตัวแสบนี่!!... แม็กซ์นึกพลางทำหน้าเบ้ ...แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ เอาเรื่องเจาะระบบก่อนดีกว่า...
“เออนี่ หิ่งห้อย...เธอรู้จักทางมาบ้านชั้นมั้ย?”
“บ้านนายเหรอ? ใครเค้าจะไปรู้กันเล่า เพิ่งเจอกันได้แค่ห้าวัน ชั้นยังไม่เคยถามเรื่องนั้นเลย”
“เอางี้... เธอช่วยไปรอชั้นที่ร้านไก่ในห้างเมื่อวานได้มั้ย แล้วอีกสัก...ชั่วโมงชั้นจะไปเจอ”
“ทำไม? มีอะไร?”
“ชั้นมีเมลประหลาดจะให้เธอดู ...” แม็กซ์อ้ำอึ้งเล็กน้อย ครั้นชั่งใจได้ว่าน่าจะมีคนคอยปรึกษาสักคนก็ตัดสินใจบอกไป “...พี่โจส่งมาให้ เมื่อวันศุกร์เวลาประมาณเดียวกับที่เราเจอเขาที่ห้องน้ำพอดีเลย!!”
“หา!! จริงดิ...ได้เลยๆ แล้วชั้นจะคอยนะ มาให้ตรงเวลาล่ะ!!!”
“นี่...คำนั้นน่ะ ชั้นน่าจะเป็นคนพูดมากกว่า อ้อ...ชั้นมีเรื่องจะบอกเธอด้วย ไว้เจอกันแล้วค่อยเล่าให้ฟัง”
“อะไรเหรอ? จะสารภาพรักกับชั้นหรือไง!?” หิ่งห้อยแซว
“จะบ้าเหรอ!!! แค่นี้นะ ...แล้วชั้นจะรีบไป!!”
พูดจบ แม็กซ์ก็วางหูแล้ววิ่งขึ้นไปทดสอบโค้ดต่อทันที...
...ฝ่ายหิ่งห้อย ตอนนี้หล่อนกำลังยืนอยู่ที่หน้ารั้วประตูของโรงเรียน ครั้นการติดต่อถูกตัดไปก็เอาแต่เพ่งจ้องโทรศัพท์อยู่เสียเนิ่นนาน หน้าตาที่สดใสและดวงตาที่เป็นประกายภายใต้แว่นวงรี บ่งบอกให้รู้ว่ามีความสุขกับการโทรศัพท์ครั้งนี้มากแค่ไหน ...จะเพราะเหตุใดนั้นหญิงสาวก็มิอาจจะรู้ได้เช่นกัน รู้เพียงแต่ว่าเมื่อคืนเธอนอนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ซึ่งมีเพื่อนชายคนใหม่ของเธอรวมอยู่ด้วยแทบทั้งคืน...
“สารภาพรักเหรอ?...” หญิงสาวพึมพำกับตนเองช้าๆ “...หึ ถ้านายกล้าบอก คราวนี้ชั้นก็อาจจะยอมพิจารณาบ้างก็ได้นะ...นายแม็กซ์”
ขณะเลื่อนกายเดินออกจากที่เดิม รอยยิ้มซึ่งปนเจือความสุขก็ปรากฏเด่นกว้างขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว ผิวหน้าที่ขาวสวยเปล่งปลั่งเริ่มมีเลือดสูบฉีดให้เข้มแดงขึ้นที่ทั้งสองแก้ม ...ให้ตายเถอะ ทั้งๆ ที่เกิดเรื่องขึ้นมากมายขนาดนี้แท้ๆ ทำไมเรายังไปนึกถึงอีตาธรรมดาบ้าบอนี่อยู่ได้น่ะ!? ไม่เข้าใจเลยจริงๆ...!!?
// อ้างอิงท้ายเรื่อง //-------------------------------------------------
*(1) ประตูหลังของโปรแกรมหรือระบบ ที่ผู้เขียนโปรแกรมทิ้งไว้สำหรับเข้ามาในภายหลังได้โดยง่าย ข้อมูลการเข้า Backdoor เป็นความลับที่รู้เฉพาะผู้ที่สร้างโปรแกรมนั้นเท่านั้น
ปล. การอ้างอิงอาจไม่สมบูรณ์เท่าใดนัก เพื่อความแจ่มชัดหากยังมีข้อคาใจ แนะนำให้ค้นคว้าเองจากตำราคอมพิวเตอร์ที่มีเกลื่อนเมืองครับ
วันนี้แม็กซ์ตื่นตั้งแต่หกโมงกว่า เนื่องจากฝันร้ายที่ซ้ำวนไปมา ครั้นตื่นได้ก็ไม่รอช้าที่จะเริ่มงานทันที เพราะเมื่อคืนวานเขาได้เตรียมหาข้อมูลของช่องโหว่ใน Exchange Server ไว้แล้วเรียบร้อย วันนี้ก็มีเพียงแค่เอาข้อมูลเหล่านั้นมาแกะ มาแงะ และปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน โชคดีที่นั่นเป็นช่องโหว่เก่า เขาจึงได้ตัวอย่างโค้ดที่จะใช้รันคำสั่งในระยะไกลมาด้วย ...แต่กว่าจะทำความเข้าใจได้ ก็ต้องใช้เวลาอยู่นานจนเกือบสองโมงเช้า พออ่านข้อมูลและสังเคราะห์อย่างถี่ถ้วนแล้ว การเขียนโค้ดขึ้นใหม่เพื่อให้ใช้ได้ตรงวัตถุประสงค์ก็เริ่มต้นตั้งแต่นั้นมา
กว่าจะแล้วเสร็จและเริ่มต้นทดสอบโค้ดก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง แต่นี่ก็นับว่าเร็วมากแล้วสำหรับแม็กซ์ เพราะเขาเพิ่งจะทำความเข้าใจกับรายละเอียดของช่องโหว่ในส่วนต่างๆ มาเมื่อเช้าเท่านั้น
...ในขณะที่กำลังทดสอบโค้ดอยู่นั่นเอง เสียงแม่ของแม็กซ์ก็ดังขึ้นเพื่อเรียกให้ไปรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
“แม็กซ์เหรอ!! นี่ชั้นเองนะ หิ่งห้อย”
...ที่แท้ก็ยายหิ่งห้อยนี่เอง โทรมาทำไมกันน่ะ?... “มีอะไรเหรอ?”
“ชั้นตามสืบเรื่องให้นายแล้ว ถึงจะถามไม่ได้ทุกคน แต่ชั้นก็เลือกถามคนที่ชั้นคิดว่า น่าจะเห็นคนเข้าออกทุกคนในโรงเรียนเมื่อวานนะ”
“เดี๋ยวๆ สืบเรื่องอะไร?” แม็กซ์ลืมเสียสนิท ในสมองเขาตอนนี้มีแต่เรื่องการเจาะระบบโรงเรียนเท่านั้น
“อ้าว!! อะไรกันยะ นี่ชั้นอุตส่าห์ไปสืบมาให้ นายกลับจำไม่ได้เหรอเนี่ย ว่าเมื่อวานนายบอกอะไรชั้นไว้!!” เสียงหิ่งห้อยกลับมาพูดสำเนียงสูงที่ถนัดอีกครั้ง มันช่วยกระตุ้นให้เขาจำเรื่องราวของเมื่อวานขึ้นมาได้ทันทีเลยทีเดียว ...เมื่อวานเขาตั้งข้อสังเกตกับนายป๊อบไว้ และหิ่งห้อยก็สัญญาว่าจะสืบเรื่องนี้ให้...
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนน่ะ?”
“โรงเรียน...นายรู้มั้ย ตอนเนี้ย...โรงเรียนคุมเข้มมากเลยนะ!! เพิ่มยามวันหยุดขึ้นอีกตั้งหลายคน แถมชั้นยังรู้มาว่ามีพวกตำรวจนอกเครื่องแบบอีกด้วย...”
“เอ่อ... แล้วตกลงมีคนเห็นนายป๊อบมั้ยล่ะ?” แม็กซ์เอ่ยถามขึ้น ...ส่วนคำตอบนั้น เขาว่าเขารู้อยู่แล้วว่าน่าจะเป็นอย่างไร...
“ไม่มีเลย!! เมื่อวานไม่มีใครเห็นป๊อบเค้าเลย”
นั่นไง!!...เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ด้วย!! ไม่มีคนเห็นนายป๊อบอยู่ที่โรงเรียนเมื่อวาน...เพราะฉะนั้นสมมติฐานของเขาก็มีอันต้องตกไป
“ไม่ว่าจะที่ไหน? ...หรือเมื่อไรใช่มั้ย!?” แม็กซ์ถามย้ำ
“ใช่ ชั้นถามยาม แล้วก็นักเรียนหลายคนที่อยู่เมื่อวานนี้ ไม่มีใครเห็นป๊อบเลย ยามเค้าไม่เห็นแม้แต่ป๊อบเข้าหรือออกจากโรงเรียนไปด้วยซ้ำ ...เพราะฉะนั้นที่นายคิดเมื่อวานน่ะ คิดมากเกินไปแล้วล่ะ”
เอ๊ะ!!...นี่สืบเพื่อช่วยเราหาคนร้าย หรือว่าสืบเพื่อหาข้อหักล้างกันแน่นะ!!? ยายหิ่งห้อยตัวแสบนี่!!... แม็กซ์นึกพลางทำหน้าเบ้ ...แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ เอาเรื่องเจาะระบบก่อนดีกว่า...
“เออนี่ หิ่งห้อย...เธอรู้จักทางมาบ้านชั้นมั้ย?”
“บ้านนายเหรอ? ใครเค้าจะไปรู้กันเล่า เพิ่งเจอกันได้แค่ห้าวัน ชั้นยังไม่เคยถามเรื่องนั้นเลย”
“เอางี้... เธอช่วยไปรอชั้นที่ร้านไก่ในห้างเมื่อวานได้มั้ย แล้วอีกสัก...ชั่วโมงชั้นจะไปเจอ”
“ทำไม? มีอะไร?”
“ชั้นมีเมลประหลาดจะให้เธอดู ...” แม็กซ์อ้ำอึ้งเล็กน้อย ครั้นชั่งใจได้ว่าน่าจะมีคนคอยปรึกษาสักคนก็ตัดสินใจบอกไป “...พี่โจส่งมาให้ เมื่อวันศุกร์เวลาประมาณเดียวกับที่เราเจอเขาที่ห้องน้ำพอดีเลย!!”
“หา!! จริงดิ...ได้เลยๆ แล้วชั้นจะคอยนะ มาให้ตรงเวลาล่ะ!!!”
“นี่...คำนั้นน่ะ ชั้นน่าจะเป็นคนพูดมากกว่า อ้อ...ชั้นมีเรื่องจะบอกเธอด้วย ไว้เจอกันแล้วค่อยเล่าให้ฟัง”
“อะไรเหรอ? จะสารภาพรักกับชั้นหรือไง!?” หิ่งห้อยแซว
“จะบ้าเหรอ!!! แค่นี้นะ ...แล้วชั้นจะรีบไป!!”
พูดจบ แม็กซ์ก็วางหูแล้ววิ่งขึ้นไปทดสอบโค้ดต่อทันที...
...ฝ่ายหิ่งห้อย ตอนนี้หล่อนกำลังยืนอยู่ที่หน้ารั้วประตูของโรงเรียน ครั้นการติดต่อถูกตัดไปก็เอาแต่เพ่งจ้องโทรศัพท์อยู่เสียเนิ่นนาน หน้าตาที่สดใสและดวงตาที่เป็นประกายภายใต้แว่นวงรี บ่งบอกให้รู้ว่ามีความสุขกับการโทรศัพท์ครั้งนี้มากแค่ไหน ...จะเพราะเหตุใดนั้นหญิงสาวก็มิอาจจะรู้ได้เช่นกัน รู้เพียงแต่ว่าเมื่อคืนเธอนอนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ซึ่งมีเพื่อนชายคนใหม่ของเธอรวมอยู่ด้วยแทบทั้งคืน...
“สารภาพรักเหรอ?...” หญิงสาวพึมพำกับตนเองช้าๆ “...หึ ถ้านายกล้าบอก คราวนี้ชั้นก็อาจจะยอมพิจารณาบ้างก็ได้นะ...นายแม็กซ์”
ขณะเลื่อนกายเดินออกจากที่เดิม รอยยิ้มซึ่งปนเจือความสุขก็ปรากฏเด่นกว้างขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว ผิวหน้าที่ขาวสวยเปล่งปลั่งเริ่มมีเลือดสูบฉีดให้เข้มแดงขึ้นที่ทั้งสองแก้ม ...ให้ตายเถอะ ทั้งๆ ที่เกิดเรื่องขึ้นมากมายขนาดนี้แท้ๆ ทำไมเรายังไปนึกถึงอีตาธรรมดาบ้าบอนี่อยู่ได้น่ะ!? ไม่เข้าใจเลยจริงๆ...!!?
// อ้างอิงท้ายเรื่อง //-------------------------------------------------
*(1) ประตูหลังของโปรแกรมหรือระบบ ที่ผู้เขียนโปรแกรมทิ้งไว้สำหรับเข้ามาในภายหลังได้โดยง่าย ข้อมูลการเข้า Backdoor เป็นความลับที่รู้เฉพาะผู้ที่สร้างโปรแกรมนั้นเท่านั้น
ปล. การอ้างอิงอาจไม่สมบูรณ์เท่าใดนัก เพื่อความแจ่มชัดหากยังมีข้อคาใจ แนะนำให้ค้นคว้าเองจากตำราคอมพิวเตอร์ที่มีเกลื่อนเมืองครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น