ลำดับตอนที่ #26
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : 6-2
เมื่อถึงบ้าน แม็กซ์ก็ดิ่งรี่เข้าห้องนอนตนทันที โดยพูดคุยกับพ่อแม่ที่นั่งดูทีวีอยู่ด้านล่างเพียงสองสามคำเท่านั้น วันนี้เขารู้สึกเหนื่อยอ่อนสุดๆ ไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร ...หรือว่าจะเป็นเพราะเขารู้เรื่องของโอ๋นะ!?...
เด็กหนุ่มเอนกายอันเมื่อยล้าลงบนเตียงนอนในห้อง พลางหัวสมองก็คิดลำดับเรื่องราวต่างๆ ให้เป็นขั้นเป็นตอน มันเป็นสิ่งที่แม็กซ์ชอบทำอยู่บ่อยๆ ซึ่งติดรูปแบบการคิดมาจากการเขียนโปรแกรม ที่จะต้องแบ่งส่วนย่อยต่างๆออกเป็นฟังก์ชั่น และคำนวณหาคำตอบโดยใช้ตัวแปรและเงื่อนไข IF แบบตรรกะศาสตร์...
...มันเริ่มมายังไงน่ะ?... อืม...มันเริ่มตั้งแต่เขานึกอยากแกล้งนายป๊อบ จากนั้นก็ไปใส่โปรแกรมสนิฟเฟอร์ไว้ในระบบห้องเรียนคอมฯ เพื่อดักจับรหัสผ่านและยูสเซอร์เนม...
อ้อ ใช่!!... ตรงนี้มีอะไรแปลกๆ ที่เขาก็ยังคิดไม่ตก ตอนที่เขาโดดเรียนกับโก้และเจ๋ง ประตูทางหนีที่รู้กันอยู่แค่สามคนเท่านั้น ถูกทาสีตรงตัวเลขใหม่ โดยการทาทับตัวเลขเดิมแล้วใส่ตัวเลขใหม่ลงแทน ทำไมนะ? ...ใครที่ทำอย่างนั้นต้องการอะไรกันแน่!? ...หรือจะเป็นภารโรงมาทาสีไว้อย่างที่ไอ้เจ๋งว่าจริงๆ ?...
หลังจากนั้นเขาก็ลงโปรแกรม อีกหนึ่งวันต่อมาพวก admin ก็คือ รุ่นพี่บอย เบลและโจ ก็จับได้ เลยเสนอให้เขาช่วยเจาะเซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียนเพื่อทดสอบระบบ แล้วเย็นวันนั้นนั่นเอง ตอนที่เขากำลังจะไปหาข้อมูลเพื่อเจาะระบบ ปรากฏว่ารุ่นพี่โจฆ่าตัวตายในห้องน้ำซึ่งอยู่ชั้นเดียวกับห้องคอมฯ ...
อา!!...ตรงนี้แหละที่เขานึกอะไรขึ้นมาได้ ตอนพวกรุ่นพี่ admin ทั้งสามคนเรียกเขาไปพบ เขาเห็นพี่โจซ่อนกระดาษที่พี่เบลอ่านไว้ตรงที่เท้าแขนด้านซ้ายของเก้าอี้อาจารย์ ...สงสัยพอวันจันทร์จะต้องหาทางไปดูซะแล้วสิ!!
...แล้ววันต่อมาเขาก็ไปเจอยายหิ่งห้อยตามนัด... แต่เอ!? ...ยายหิ่งห้อยจะฝากเมมฯ การ์ดเอาไว้กับเราทำไมนะ? อืม...ถ้าเจออีกทีต้องลองถามให้รู้เรื่อง ... ต่อจากนั้น ...จากนั้นยายหิ่งห้อยก็มาหาเราหลังจากแยกกับนายป๊อบ แล้วเพื่อนของหล่อนที่ชื่อกิ๊กก็โทรมา บอกว่าโอ๋ถูกทำร้าย...!!
“มันบังเอิญไปหน่อยมั้ยวะเนี่ย?” แม็กซ์บ่นพึมพำ สายตายังจับจ้องอยู่ที่เพดานห้อง ...ทำไมยายหิ่งห้อยต้องกลับมาหาเราด้วยล่ะ? ก็ในเมื่อหล่อนได้เมมฯ การ์ดไปแล้วนี่!? ...เพื่อให้เลี้ยงข้าวเหรอ? ก็ไม่น่าจะใช่ เอ...หรือว่าต้องการเราเป็นพยานบุคคล?...แต่จะว่าไปข้อมูลของโอ๋ทุกอย่าง เราก็รู้จากยายหิ่งห้อยคนเดียวนี่น่า!!?...
“เฮ้อ!!! ไม่เอาดีกว่า ยิ่งคิดยิ่งมั่ว ไปๆ มาๆ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นสปาเก็ตตี้โค้ด*(1)ไปซะเปล่าๆ ...!!”
เด็กหนุ่มสะบัดหัวไปมา แล้วก็ผุดตัวลุกขึ้นนั่งโดยพลัน สายตาแลเหลียวไปรอบห้องเพื่อหาอะไรทำก่อนที่ความคิดจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ ...คิดไปคิดมายายหิ่งห้อยกลับจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยไปอีกคนซะแล้วสิ!!?...
ด้วยความเคยชินของนิสัย แม็กซ์ก็เดินไปนั่งยังเก้าอี้หน้าคอมแล้วเปิดขึ้นเพื่อเล่นอินเตอร์เน็ต ตั้งแต่เมื่อเช้าที่เพิ่งปิด เขายังไม่เปิดอีกเลย ตอนนี้อาจจะมีเมลจากวารสารไซเบอร์ หรือเรื่องขำๆ ที่ฟอร์เวิร์ดจากพวกเล่นเน็ตมาหาเขาแล้วก็ได้ ...ดีเหมือนกันจะได้อ่านแก้เครียดซะหน่อย...
แม็กซ์กะไว้อย่างนั้น แต่แล้วเมลฉบับหนึ่งที่ค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อวานก็ทำให้เขาต้องตกตะลึง ด้วยชื่อที่สอดคล้องและเวลาที่สัมพันธ์กัน หัวสมองก็พานคิดไปถึงสิ่งที่ไม่ค่อยจะเป็นวิทยาศาสตร์ทันที...!!
“ค...ใครส่งมาวะเนี่ย ว...เวลานั้นพี่โจ ต...ตายแล้วนี่หว่า!!?”
เสียงอึกอักสั่นเทาพูดอยู่กับตนเอง แต่ในสมองซีกเหตุผลก็แสดงแย้งออกมาว่า ยามนี้เขากำลังเชื่อมต่อตัวเองกับโลกไซเบอร์ โลกซึ่งทุกอย่างที่เห็น อาจจะไม่เป็นอย่างที่เห็นเสมอไป...!!
มือขวาขยับเลื่อนเมาส์คลิกไปที่เมลดังกล่าวเพื่อเปิดอ่าน แล้วข้อความที่ส่งจากอีเมลแอดเดรสของรุ่นพี่โจผู้ล่วงลับก็ปรากฏขึ้น...
> ถึง...นายแม็กซ์ นายเป็นแฮกเกอร์คนเดียวที่ฉันไว้ใจในตอนนี้
> ฉันมีข้อมูลช่วยในการเจาะระบบปฏิบัติการที่เซิร์ฟเวอร์ในโรงเรียนใช้มาบอก
> ที่เซิร์ฟเวอร์ตอนนี้ยังมีช่องโหว่ของฟังก์ชั่น
> xlsasink.dll ใน SMTP*(2) ของ Exchange Server*(3) อยู่
> จากช่องโหว่นี้ นายสามารถใช้ฐานะของ anonymous user*(4)
> เชื่อมต่อเพื่อส่งโค้ดที่นายเขียนเข้าไปรันโปรแกรม และควบคุมเครื่องระยะไกลได้
> มันยังไม่ได้ถูกแก้หรือตรวจพบ แต่ที่จริงอาจารย์ที่ดูแลเซิร์ฟเวอร์
> งานยุ่งมากจนไม่ได้สนใจจะตรวจสอบต่างหาก
> อีกอย่าง ระบบที่นี่ใช้ Active Directory*(5) ผู้ที่มีสิทธิจัดการข้อมูลในดิสก์ได้ดีที่สุด
> คือกลุ่ม Server Operator*(6)
> แล้วความจริงเรื่องที่นายได้ยินเมื่อกลางวันเป็นเรื่องโกหก
> แต่มีการเจาะระบบเข้าไปเพื่อหวังขโมยข้อสอบจริงๆ
> พวกที่ข
เนื้อความในเมลหมดแค่นั้น นั่นคือข้อความที่ส่งจากอีเมลของรุ่นพี่โจ แม็กซ์ไล่อ่านทวนไปมาอยู่สองสามรอบ พลางครุ่นคิด ...ถ้านี่เป็นเมลจากพี่โจจริง เขาควรจะบอกใครบ้างน่ะ? ...เราเป็นแฮกเกอร์คนเดียวที่เขาไว้ใจได้ตอนนี้เหรอ? ตอนนี้?...ตอนที่เขาตายน่ะเหรอ!?
...ข้อความที่ส่งมาดูสับสน คล้ายไม่ได้เรียบเรียงให้ดีเสียก่อน อีกทั้งบรรทัดสุดท้ายทำไมถึงได้เขียนอย่างนั้นล่ะ? จะเป็นรหัสอะไรหรือเปล่าน้า? ...’พวกที่ข’.. ไม่นี่!! มันเหมือนเขียนไม่เสร็จ แต่รีบกดส่งมากกว่า!? เอ๊ะ!!! ...หรือว่าเขาจะส่งมาทางโทรศัพท์? ...อืม ก็อาจเป็นได้!!!
“แล้วเรื่องที่ได้ยินเมื่อกลางวันเป็นเรื่องโกหกล่ะ?” แม็กซ์ส่งเสียงพูดกับตนเอง “...ถ้าเป็นเรื่องโกหก ตรงไหนบ้างนะที่โกหก ส่วนอีกประโยคกลับเขียนว่าการเจาะระบบเพื่อขโมยข้อสอบเป็นเรื่องจริง? ...ว่าแต่ว่า ...เราจะรู้ได้ไงวะ ว่าเมลนี่ไม่โกหกเรา”
เด็กหนุ่มนิ่งเงียบจ้องยังหน้าจอไปครู่ใหญ่ เขากำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับเมลที่ถูกส่งมาดี เมลนี่อาจถูกคนอื่นส่งมาก็ได้ แต่ใครล่ะ ที่จะรู้รหัสผ่านของรุ่นพี่โจ ...ตามปกติคนที่รู้จักคอมพิวเตอร์ดี อย่างพวก admin จะพยายามไม่ตั้งรหัสที่จำและแคร็กง่ายอยู่แล้ว พวกนี้จะต้องตั้งให้เป็นแบบตัวอักษรใหญ่เล็กผสมกับตัวเลข เพื่อให้ยากแก่การถูกสวมรอย ...แต่มันก็ไม่แน่ ถ้ากระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ถูกจดรหัสผ่านเอาไว้ ตกไปอยู่ในกำมือของผู้ไม่หวังดี!!! ...เอ แล้วใครล่ะ ที่เป็นผู้ไม่หวังดีคนนั้น!!?
“เฮ้อ!! คิดว่าเปิดเมลแล้วจะไขปริศนาอะไรต่อมิอะไรได้ซะอีก”
ว่าแล้วแม็กซ์ก็ตัดสินใจเก็บเมลลึกลับนั่นไว้ จากนั้นก็ไปค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องช่องโหว่ที่เมลนั่นบอกมาในอินเตอร์เน็ตอย่างขะมักเขม้นอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่จะปิดเครื่องแล้วเข้านอนไป
...เขาตั้งใจไว้ว่า พรุ่งนี้สายๆ จะลงมือเจาะเข้าเซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียนดู เผื่อว่าจะพบอะไรที่สามารถคลายความสงสัยอันมากมายของเขาลงได้บ้าง... ยามหลับคืนนั้น ...แม็กซ์ได้แต่ฝันถึงโอ๋อยู่ตลอดทั้งคืน ความฝันนั้นเลือนลอยเหนือความเป็นจริง โอ๋กำลังวิ่งหนีเอเลี่ยนจากต่างดาวหน้าตาน่าเกลียดอยู่ที่สนามหญ้าของโรงเรียน เธอเรียกร้องชื่อเขาอยู่หลายครั้ง แต่จะด้วยเหตุใดก็ไม่ทราบได้ เขาเอาแต่ยืนจ้องมองดูหญิงสาวที่แอบหลงชอบมานาน ถูกเจ้าเอเลี่ยนตัวนั้นใช้มีดแทงตายไปต่อหน้าต่อตา โดยไม่ทำอะไรเลย...!!!
// อ้างอิงท้ายเรื่อง //-------------------------------------------------
*(1) เป็นคำที่ใช้เรียกรหัสภาษาเขียนโปรแกรมในสมัยแรกๆ เมื่อรหัสมีลักษณะวนไปเวียนมาจับต้นชนปลายไม่ถูก เนื่องจากใช้คำสั่ง GOTO (คำสั่งที่ให้โปรแกรมกระโดดไปที่ป้ายชื่อที่กำหนดไว้) อย่างไร้ประสิทธิภาพ
*(2) Simple Mail Transfer Protocol เป็นโปรโตคอลที่เมล์เซิร์ฟเวอร์ใช้สำหรับการับอีเมล์จากผู้ส่ง
*(3) โปรแกรมซึ่งช่วยในการจัดการรับส่ง/แลกเปลี่ยนอีเมล
*(4) ผู้ใช้ที่เป็นบุคคลทั่วไป ที่เข้าสู่ระบบ มีสิทธิในการเข้าถึงข้อมูลและกระทำการใดๆ ไม่มาก
*(5) เป็นชื่อของ ไดเร็คทอรีเซอร์วิส(Directory Services) ของระบบปฏิบัติการวินโดว์เซิร์ฟเวอร์ : Directory Services ก็คือ รูปแบบการบริหารจัดการระบบเครือข่าย เพื่อให้การควบคุมดูแลนั้นทำได้ง่ายขึ้น
*(6) เป็นกลุ่มของผู้ใช้งานในเครือข่าย ที่มีสิทธิกำหนดการแชร์ทรัพยากร, ฟอร์แมตฮาร์ดดิสก์, แบ็กอัพ/กู้คืน, ล็อกอินเข้าเครื่อง และเปิดปิดเครื่องได้
ปล. การอ้างอิงอาจไม่สมบูรณ์เท่าใดนัก เพื่อความแจ่มชัดหากยังมีข้อคาใจ แนะนำให้ค้นคว้าเองจากตำราคอมพิวเตอร์ที่มีเกลื่อนเมืองครับ
เด็กหนุ่มเอนกายอันเมื่อยล้าลงบนเตียงนอนในห้อง พลางหัวสมองก็คิดลำดับเรื่องราวต่างๆ ให้เป็นขั้นเป็นตอน มันเป็นสิ่งที่แม็กซ์ชอบทำอยู่บ่อยๆ ซึ่งติดรูปแบบการคิดมาจากการเขียนโปรแกรม ที่จะต้องแบ่งส่วนย่อยต่างๆออกเป็นฟังก์ชั่น และคำนวณหาคำตอบโดยใช้ตัวแปรและเงื่อนไข IF แบบตรรกะศาสตร์...
...มันเริ่มมายังไงน่ะ?... อืม...มันเริ่มตั้งแต่เขานึกอยากแกล้งนายป๊อบ จากนั้นก็ไปใส่โปรแกรมสนิฟเฟอร์ไว้ในระบบห้องเรียนคอมฯ เพื่อดักจับรหัสผ่านและยูสเซอร์เนม...
อ้อ ใช่!!... ตรงนี้มีอะไรแปลกๆ ที่เขาก็ยังคิดไม่ตก ตอนที่เขาโดดเรียนกับโก้และเจ๋ง ประตูทางหนีที่รู้กันอยู่แค่สามคนเท่านั้น ถูกทาสีตรงตัวเลขใหม่ โดยการทาทับตัวเลขเดิมแล้วใส่ตัวเลขใหม่ลงแทน ทำไมนะ? ...ใครที่ทำอย่างนั้นต้องการอะไรกันแน่!? ...หรือจะเป็นภารโรงมาทาสีไว้อย่างที่ไอ้เจ๋งว่าจริงๆ ?...
หลังจากนั้นเขาก็ลงโปรแกรม อีกหนึ่งวันต่อมาพวก admin ก็คือ รุ่นพี่บอย เบลและโจ ก็จับได้ เลยเสนอให้เขาช่วยเจาะเซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียนเพื่อทดสอบระบบ แล้วเย็นวันนั้นนั่นเอง ตอนที่เขากำลังจะไปหาข้อมูลเพื่อเจาะระบบ ปรากฏว่ารุ่นพี่โจฆ่าตัวตายในห้องน้ำซึ่งอยู่ชั้นเดียวกับห้องคอมฯ ...
อา!!...ตรงนี้แหละที่เขานึกอะไรขึ้นมาได้ ตอนพวกรุ่นพี่ admin ทั้งสามคนเรียกเขาไปพบ เขาเห็นพี่โจซ่อนกระดาษที่พี่เบลอ่านไว้ตรงที่เท้าแขนด้านซ้ายของเก้าอี้อาจารย์ ...สงสัยพอวันจันทร์จะต้องหาทางไปดูซะแล้วสิ!!
...แล้ววันต่อมาเขาก็ไปเจอยายหิ่งห้อยตามนัด... แต่เอ!? ...ยายหิ่งห้อยจะฝากเมมฯ การ์ดเอาไว้กับเราทำไมนะ? อืม...ถ้าเจออีกทีต้องลองถามให้รู้เรื่อง ... ต่อจากนั้น ...จากนั้นยายหิ่งห้อยก็มาหาเราหลังจากแยกกับนายป๊อบ แล้วเพื่อนของหล่อนที่ชื่อกิ๊กก็โทรมา บอกว่าโอ๋ถูกทำร้าย...!!
“มันบังเอิญไปหน่อยมั้ยวะเนี่ย?” แม็กซ์บ่นพึมพำ สายตายังจับจ้องอยู่ที่เพดานห้อง ...ทำไมยายหิ่งห้อยต้องกลับมาหาเราด้วยล่ะ? ก็ในเมื่อหล่อนได้เมมฯ การ์ดไปแล้วนี่!? ...เพื่อให้เลี้ยงข้าวเหรอ? ก็ไม่น่าจะใช่ เอ...หรือว่าต้องการเราเป็นพยานบุคคล?...แต่จะว่าไปข้อมูลของโอ๋ทุกอย่าง เราก็รู้จากยายหิ่งห้อยคนเดียวนี่น่า!!?...
“เฮ้อ!!! ไม่เอาดีกว่า ยิ่งคิดยิ่งมั่ว ไปๆ มาๆ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นสปาเก็ตตี้โค้ด*(1)ไปซะเปล่าๆ ...!!”
เด็กหนุ่มสะบัดหัวไปมา แล้วก็ผุดตัวลุกขึ้นนั่งโดยพลัน สายตาแลเหลียวไปรอบห้องเพื่อหาอะไรทำก่อนที่ความคิดจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ ...คิดไปคิดมายายหิ่งห้อยกลับจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยไปอีกคนซะแล้วสิ!!?...
ด้วยความเคยชินของนิสัย แม็กซ์ก็เดินไปนั่งยังเก้าอี้หน้าคอมแล้วเปิดขึ้นเพื่อเล่นอินเตอร์เน็ต ตั้งแต่เมื่อเช้าที่เพิ่งปิด เขายังไม่เปิดอีกเลย ตอนนี้อาจจะมีเมลจากวารสารไซเบอร์ หรือเรื่องขำๆ ที่ฟอร์เวิร์ดจากพวกเล่นเน็ตมาหาเขาแล้วก็ได้ ...ดีเหมือนกันจะได้อ่านแก้เครียดซะหน่อย...
แม็กซ์กะไว้อย่างนั้น แต่แล้วเมลฉบับหนึ่งที่ค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อวานก็ทำให้เขาต้องตกตะลึง ด้วยชื่อที่สอดคล้องและเวลาที่สัมพันธ์กัน หัวสมองก็พานคิดไปถึงสิ่งที่ไม่ค่อยจะเป็นวิทยาศาสตร์ทันที...!!
“ค...ใครส่งมาวะเนี่ย ว...เวลานั้นพี่โจ ต...ตายแล้วนี่หว่า!!?”
เสียงอึกอักสั่นเทาพูดอยู่กับตนเอง แต่ในสมองซีกเหตุผลก็แสดงแย้งออกมาว่า ยามนี้เขากำลังเชื่อมต่อตัวเองกับโลกไซเบอร์ โลกซึ่งทุกอย่างที่เห็น อาจจะไม่เป็นอย่างที่เห็นเสมอไป...!!
มือขวาขยับเลื่อนเมาส์คลิกไปที่เมลดังกล่าวเพื่อเปิดอ่าน แล้วข้อความที่ส่งจากอีเมลแอดเดรสของรุ่นพี่โจผู้ล่วงลับก็ปรากฏขึ้น...
> ถึง...นายแม็กซ์ นายเป็นแฮกเกอร์คนเดียวที่ฉันไว้ใจในตอนนี้
> ฉันมีข้อมูลช่วยในการเจาะระบบปฏิบัติการที่เซิร์ฟเวอร์ในโรงเรียนใช้มาบอก
> ที่เซิร์ฟเวอร์ตอนนี้ยังมีช่องโหว่ของฟังก์ชั่น
> xlsasink.dll ใน SMTP*(2) ของ Exchange Server*(3) อยู่
> จากช่องโหว่นี้ นายสามารถใช้ฐานะของ anonymous user*(4)
> เชื่อมต่อเพื่อส่งโค้ดที่นายเขียนเข้าไปรันโปรแกรม และควบคุมเครื่องระยะไกลได้
> มันยังไม่ได้ถูกแก้หรือตรวจพบ แต่ที่จริงอาจารย์ที่ดูแลเซิร์ฟเวอร์
> งานยุ่งมากจนไม่ได้สนใจจะตรวจสอบต่างหาก
> อีกอย่าง ระบบที่นี่ใช้ Active Directory*(5) ผู้ที่มีสิทธิจัดการข้อมูลในดิสก์ได้ดีที่สุด
> คือกลุ่ม Server Operator*(6)
> แล้วความจริงเรื่องที่นายได้ยินเมื่อกลางวันเป็นเรื่องโกหก
> แต่มีการเจาะระบบเข้าไปเพื่อหวังขโมยข้อสอบจริงๆ
> พวกที่ข
เนื้อความในเมลหมดแค่นั้น นั่นคือข้อความที่ส่งจากอีเมลของรุ่นพี่โจ แม็กซ์ไล่อ่านทวนไปมาอยู่สองสามรอบ พลางครุ่นคิด ...ถ้านี่เป็นเมลจากพี่โจจริง เขาควรจะบอกใครบ้างน่ะ? ...เราเป็นแฮกเกอร์คนเดียวที่เขาไว้ใจได้ตอนนี้เหรอ? ตอนนี้?...ตอนที่เขาตายน่ะเหรอ!?
...ข้อความที่ส่งมาดูสับสน คล้ายไม่ได้เรียบเรียงให้ดีเสียก่อน อีกทั้งบรรทัดสุดท้ายทำไมถึงได้เขียนอย่างนั้นล่ะ? จะเป็นรหัสอะไรหรือเปล่าน้า? ...’พวกที่ข’.. ไม่นี่!! มันเหมือนเขียนไม่เสร็จ แต่รีบกดส่งมากกว่า!? เอ๊ะ!!! ...หรือว่าเขาจะส่งมาทางโทรศัพท์? ...อืม ก็อาจเป็นได้!!!
“แล้วเรื่องที่ได้ยินเมื่อกลางวันเป็นเรื่องโกหกล่ะ?” แม็กซ์ส่งเสียงพูดกับตนเอง “...ถ้าเป็นเรื่องโกหก ตรงไหนบ้างนะที่โกหก ส่วนอีกประโยคกลับเขียนว่าการเจาะระบบเพื่อขโมยข้อสอบเป็นเรื่องจริง? ...ว่าแต่ว่า ...เราจะรู้ได้ไงวะ ว่าเมลนี่ไม่โกหกเรา”
เด็กหนุ่มนิ่งเงียบจ้องยังหน้าจอไปครู่ใหญ่ เขากำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับเมลที่ถูกส่งมาดี เมลนี่อาจถูกคนอื่นส่งมาก็ได้ แต่ใครล่ะ ที่จะรู้รหัสผ่านของรุ่นพี่โจ ...ตามปกติคนที่รู้จักคอมพิวเตอร์ดี อย่างพวก admin จะพยายามไม่ตั้งรหัสที่จำและแคร็กง่ายอยู่แล้ว พวกนี้จะต้องตั้งให้เป็นแบบตัวอักษรใหญ่เล็กผสมกับตัวเลข เพื่อให้ยากแก่การถูกสวมรอย ...แต่มันก็ไม่แน่ ถ้ากระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ถูกจดรหัสผ่านเอาไว้ ตกไปอยู่ในกำมือของผู้ไม่หวังดี!!! ...เอ แล้วใครล่ะ ที่เป็นผู้ไม่หวังดีคนนั้น!!?
“เฮ้อ!! คิดว่าเปิดเมลแล้วจะไขปริศนาอะไรต่อมิอะไรได้ซะอีก”
ว่าแล้วแม็กซ์ก็ตัดสินใจเก็บเมลลึกลับนั่นไว้ จากนั้นก็ไปค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องช่องโหว่ที่เมลนั่นบอกมาในอินเตอร์เน็ตอย่างขะมักเขม้นอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่จะปิดเครื่องแล้วเข้านอนไป
...เขาตั้งใจไว้ว่า พรุ่งนี้สายๆ จะลงมือเจาะเข้าเซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียนดู เผื่อว่าจะพบอะไรที่สามารถคลายความสงสัยอันมากมายของเขาลงได้บ้าง... ยามหลับคืนนั้น ...แม็กซ์ได้แต่ฝันถึงโอ๋อยู่ตลอดทั้งคืน ความฝันนั้นเลือนลอยเหนือความเป็นจริง โอ๋กำลังวิ่งหนีเอเลี่ยนจากต่างดาวหน้าตาน่าเกลียดอยู่ที่สนามหญ้าของโรงเรียน เธอเรียกร้องชื่อเขาอยู่หลายครั้ง แต่จะด้วยเหตุใดก็ไม่ทราบได้ เขาเอาแต่ยืนจ้องมองดูหญิงสาวที่แอบหลงชอบมานาน ถูกเจ้าเอเลี่ยนตัวนั้นใช้มีดแทงตายไปต่อหน้าต่อตา โดยไม่ทำอะไรเลย...!!!
// อ้างอิงท้ายเรื่อง //-------------------------------------------------
*(1) เป็นคำที่ใช้เรียกรหัสภาษาเขียนโปรแกรมในสมัยแรกๆ เมื่อรหัสมีลักษณะวนไปเวียนมาจับต้นชนปลายไม่ถูก เนื่องจากใช้คำสั่ง GOTO (คำสั่งที่ให้โปรแกรมกระโดดไปที่ป้ายชื่อที่กำหนดไว้) อย่างไร้ประสิทธิภาพ
*(2) Simple Mail Transfer Protocol เป็นโปรโตคอลที่เมล์เซิร์ฟเวอร์ใช้สำหรับการับอีเมล์จากผู้ส่ง
*(3) โปรแกรมซึ่งช่วยในการจัดการรับส่ง/แลกเปลี่ยนอีเมล
*(4) ผู้ใช้ที่เป็นบุคคลทั่วไป ที่เข้าสู่ระบบ มีสิทธิในการเข้าถึงข้อมูลและกระทำการใดๆ ไม่มาก
*(5) เป็นชื่อของ ไดเร็คทอรีเซอร์วิส(Directory Services) ของระบบปฏิบัติการวินโดว์เซิร์ฟเวอร์ : Directory Services ก็คือ รูปแบบการบริหารจัดการระบบเครือข่าย เพื่อให้การควบคุมดูแลนั้นทำได้ง่ายขึ้น
*(6) เป็นกลุ่มของผู้ใช้งานในเครือข่าย ที่มีสิทธิกำหนดการแชร์ทรัพยากร, ฟอร์แมตฮาร์ดดิสก์, แบ็กอัพ/กู้คืน, ล็อกอินเข้าเครื่อง และเปิดปิดเครื่องได้
ปล. การอ้างอิงอาจไม่สมบูรณ์เท่าใดนัก เพื่อความแจ่มชัดหากยังมีข้อคาใจ แนะนำให้ค้นคว้าเองจากตำราคอมพิวเตอร์ที่มีเกลื่อนเมืองครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น