ลำดับตอนที่ #25
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : 6-1
เวลาขณะนี้เกือบบ่ายสี่โมง แม็กซ์นั่งพิงเอนพักอยู่กับเก้าอี้โรงพยาบาลหน้าห้องไอซียูอย่างเหนื่อยล้า ส่วนหิ่งห้อยกำลังเที่ยวตระเวนหาข้อมูลอยู่จากเพื่อนๆ บริเวณนั้นอยู่ ...พักใหญ่เธอก็เดินมานั่งข้างๆ เขา
“ได้เรื่องมาล่ะ จะฟังมั้ย!?”
“รู้อะไรมาก็เล่ามาเลย เธอก็รู้อยู่ว่าชั้นอยากรู้เรื่องมากแค่ไหน”
หิ่งห้อยเหล่ตามองเขาครู่หนึ่งก่อน แล้วจึงสาธยายเรื่องที่หล่อนรู้ออกมา...
“อืม... จากข้อมูลที่ชั้นรวบรวมได้ ...วันนี้ชมรมเชียร์มีการซ้อมใหญ่เหมือนที่ชั้นบอกไปแล้ว พวกนั้นซ้อมกันตั้งแต่ช่วงสาย จนเที่ยงก็แยกย้ายกันไปกินข้าว ส่วนโอ๋...เห็นทุกคนบอกว่า เธอกินข้าวเสร็จแล้วก็แยกตัวไปเข้าห้องน้ำคนเดียว จนหมดเวลาพัก โอ๋ก็ยังไม่ยอมมาซ้อมสักที พวกชมรมก็เลยออกตามหา ปรากฏว่าไปเจอโอ๋นอนสลบอยู่ที่ชานพักบันไดชั้นสอง...”
“แสดงว่าตกบันไดจากชั้นสาม?” แม็กซ์พูดแทรกขึ้น
“...คงงั้น ...เสร็จแล้วพวกนั้นก็พาโอ๋ไปนอนพักที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน ตอนแรกมีคนเฝ้าอยู่ แต่คนเฝ้าเห็นไม่มีอะไรคิดว่าอีกเดี๋ยวโอ๋คงฟื้น ก็เลยไปดูพวกซ้อมเชียร์...”
“ใครเหรอคนเฝ้า?”
“เอ๊ะ!! นี่นายเห็นชั้นเป็นลูกน้องนายหรือไงเนี่ย? ...โน่น คนที่ใส่เสื้อสีแดงกระโปรงฟ้านั่นไง คนนั้นเป็นตัวสำรองของชุดที่จะแข่งจริง”
“เหรอ? ...จากนั้นล่ะ” แม็กซ์พูดเสียงเรียบท่าทีครุ่นคิด พลางมองสังเกตไปยังหญิงสาวที่เฝ้าโอ๋อยู่เมื่อตอนบ่าย
“เธอคนนั้นบอกว่าไปดูพวกชมรมซ้อมกันประมาณสิบนาที แล้วก็กลับมาที่ห้อง ...ต่อจากนั้นก็เนี่ยล่ะ โอ๋ถูกมีดแทงตรงท้องน้อยสองแผล คนนั้นก็เลยรีบวิ่งไปบอกเพื่อนแล้วก็ยาม แล้วก็รีบพาโอ๋มาโรงพยาบาลเลย ...ตอนอยู่ห้องพยาบาลนะ เห็นยัยกิ๊กบอกว่าเลือดงี้นองพื้นไปหมดเลย”
“เหมือนกับพี่โจใช่มั้ย? ...ชั้นพอจะนึกออกได้บ้างว่าเลือดที่นองพื้นไปหมดเป็นยังไง”
ต่อมาอีกครู่หนึ่ง ตำรวจก็มาถึงพร้อมทั้งขอตัวคนที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดไปให้ปากคำ แม็กซ์กับหิ่งห้อยก็ถูกสอบไปด้วย แต่ทว่าเนื่องจากไม่อยู่ในเหตุการณ์จึงถูกสอบเพียงครู่เดียว คราวนี้คนที่อยู่นานที่สุดเห็นจะเป็นหญิงสาวชมรมเชียร์คนที่เฝ้าโอ๋อยู่
จนกระทั่งบ่ายห้าโมง แม็กซ์และหิ่งห้อยจึงออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับบ้าน เพราะแพทย์ที่ดูแลอยู่ มาประกาศว่าโอ๋ปลอดภัยพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่คงต้องพักฟื้นอีกนาน...
“นี่ดีนะที่ไม่ถูกที่จุดสำคัญเข้า ไม่งั้นล่ะก็มีคนตายสองคนซ้อนเลย...โรงเรียนเรา” หิ่งห้อยเอ่ยขึ้นขณะยืนรอรถเมล์อยู่กับแม็กซ์
“เธอแน่ใจเหรอว่าไม่ถูกจุดสำคัญ ชั้นว่า...จุดสำคัญน่ะโดนไปเต็มเปาเลยล่ะ” แม็กซ์พูดแย้ง สีหน้าเขานั้นยังเศร้าหมองขุ่นมัว คิ้วขมวดเข้าหากันจนดูเคร่งเครียด
“จุดสำคัญ? ...นี่อย่าบอกนะ ว่านายคิดว่าป๊อบเค้าจะเป็นคนทำ?”
“มันก็น่ามั้ยล่ะ? นายนั่นไม่ต้องการให้ทุกอย่างสายเกินแก้ ตอนแรกคงเรียกมาตกลงให้ไปทำแท้งซะ แต่พอตกลงไม่ได้ก็เลยใช้มีดแทงให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลย!!”
“เอ๊ะ!! แต่ตอนที่โอ๋ตกบันไดนั่น ป๊อบเค้าดูหนังอยู่กับชั้นนะ?”
“นั่นก็ใช่ ...แต่ไม่ได้หมายความว่าเป็นไปไม่ได้นี่ ก็เธอบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าเธอน่ะหลับไปตั้งค่อนเรื่อง นายป๊อบอาจจะใช้จังหวะนั้นลอบออกมาจากโรง แล้วแอบเข้าไปโรงเรียน เพื่อตกลงกับโอ๋ตามที่นัดไว้ ที่นี่พอไม่ได้ผลก็เลยผลักโอ๋ตกบันไดซะเผื่อจะทำให้แท้ง แล้วก็แอบกลับเข้าโรงหนังเหมือนเก่า...”
“ไม่น่านะ งั้นเค้ารู้ได้ไงล่ะว่าชั้นจะหลับ!!? ...ถ้าชั้นไม่หลับป๊อบก็จะไปไหนไม่ได้เลยนะ” หิ่งห้อยพูดพลางนึกตาม ...ที่แม็กซ์พูดมามันฟังดูเหลือเชื่อเกินไปหน่อย
“หมอนั่นอาจจะวางยาเธอก็ได้ ใส่ยานอนหลับ ยาสลบ หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้แน่ใจว่าเธอหลับแน่ๆ จากนั้นก็ใช้เธอนั่นแหละเป็นพยานบุคคล ว่าตอนเกิดเหตุเขาอยู่กับเธอตลอด” แม็กซ์ยังคงอธิบายสมมติฐานที่เพิ่งคิดขึ้นได้ต่อ
“แล้วทำไมเขาต้องย้อนกลับไปใช้มีดแทงโอ๋อีกล่ะ?”
“เพื่อให้แน่ใจไง ...ตอนนั้นเป็นช่วงเธอแยกกับเขาแล้วมาหาชั้นพอดีใช่ม้า!!...นั่นแหละ หลังจากนั้นเขาก็ย้อนกลับไปโรงเรียนอีกครั้ง ...เพื่อทำร้ายโอ๋”
“ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องมีคนเห็นป๊อบปรากฏตัวที่โรงเรียนน่ะสิ”
“ใช่ ...ถ้าเราถามได้ทุกคนน่ะนะ”
“อืม...เรื่องนั่นชั้นจะลองไปสืบดูให้ แต่นะ...ชั้นมีอีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่ได้บอกนาย...” หิ่งห้อยหันไปมองจ้องที่ตาของแม็กซ์ เธอรู้สึกว่าเพื่อนชายคนนี้เศร้าหมองผิดกับทุกครั้งที่เจอ “ ...ชั้นไม่ได้บอกนายว่า ป๊อบเค้าไม่รู้เรื่องนี้ เค้าไม่รู้เรื่องที่โอ๋ท้อง”
“ว่าไงนะ? ...ถ้างั้นวันนี้...”
“ใช่!! ...เหตุผลที่ป๊อบมาชวนชั้นไปเที่ยววันนี้ก็เพื่อเลียบเคียงถามเรื่องโอ๋ เพราะรู้ว่าชั้นเป็นเพื่อนสนิทกับโอ๋ เค้าคิดว่าโอ๋น่าจะบอกอะไรชั้นบ้าง ซึ่งมันก็จริง ...แต่ชั้นไม่ได้บอกเค้าไป”
“ทำไมล่ะ ในเมื่อถ้าถามเจ้าตัวเค้าก็น่าจะบอกไม่ใช่เหรอ?”
“อาจจะถามแล้ว แต่โอ๋ไม่บอกว่าท้องแน่ๆ ...เธอบอกกับชั้นคล้ายกับรู้อยู่แล้วว่า หากบอกป๊อบไปผลจะเป็นยังไง ...เธออยากจะเอาเด็กไว้”
“เฮ้ออ!!!...” แม็กซ์ถอนหายใจเสียงดัง ...จริงอยู่ว่าเขาเองอาจจะอคติกับนายป๊อบมากเกินไป ...แต่ถ้าอย่างนั้นใครกันล่ะที่ทำร้ายโอ๋!!? มีเหตุจูงใจอะไร? ...นั่นสิ? ...จะทำไปทำไมกันน่ะ?
“นี่!! ไม่ต้องคิดมากทำตัวเป็นนักสืบจำเป็นไปหรอกน่า ...อีกเดี๋ยวตำรวจก็รู้ตัวคนร้ายแล้ว เพราะหลักฐานอะไรต่อมิอะไรก็คงทิ้งไว้เพียบ เครื่องไม้เครื่องมือสมัยนี้เก่งออกจะตายไป ตรวจแป๊บเดี๋ยวก็รู้แล้วว่าใครเป็นใคร ...แล้วอีกอย่างชั้นก็จะสืบเรื่องที่นายสงสัยให้ด้วย” หิ่งห้อยพูดปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน ...เด็กหนุ่มไม่ยักรู้ว่าหล่อนจะพูดแบบนี้เป็นกับเขาด้วย
แม็กซ์เบือนหน้าหนีจากหิ่งห้อย แล้วก็ได้แต่ขบกรามเงียบไม่พูดอะไรอยู่นาน จนรถเมล์สายที่หญิงสาวต้องการมาถึง ทั้งสองก็แยกกันกลับบ้านตรงนั้นนั่นเอง...
“ได้เรื่องมาล่ะ จะฟังมั้ย!?”
“รู้อะไรมาก็เล่ามาเลย เธอก็รู้อยู่ว่าชั้นอยากรู้เรื่องมากแค่ไหน”
หิ่งห้อยเหล่ตามองเขาครู่หนึ่งก่อน แล้วจึงสาธยายเรื่องที่หล่อนรู้ออกมา...
“อืม... จากข้อมูลที่ชั้นรวบรวมได้ ...วันนี้ชมรมเชียร์มีการซ้อมใหญ่เหมือนที่ชั้นบอกไปแล้ว พวกนั้นซ้อมกันตั้งแต่ช่วงสาย จนเที่ยงก็แยกย้ายกันไปกินข้าว ส่วนโอ๋...เห็นทุกคนบอกว่า เธอกินข้าวเสร็จแล้วก็แยกตัวไปเข้าห้องน้ำคนเดียว จนหมดเวลาพัก โอ๋ก็ยังไม่ยอมมาซ้อมสักที พวกชมรมก็เลยออกตามหา ปรากฏว่าไปเจอโอ๋นอนสลบอยู่ที่ชานพักบันไดชั้นสอง...”
“แสดงว่าตกบันไดจากชั้นสาม?” แม็กซ์พูดแทรกขึ้น
“...คงงั้น ...เสร็จแล้วพวกนั้นก็พาโอ๋ไปนอนพักที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน ตอนแรกมีคนเฝ้าอยู่ แต่คนเฝ้าเห็นไม่มีอะไรคิดว่าอีกเดี๋ยวโอ๋คงฟื้น ก็เลยไปดูพวกซ้อมเชียร์...”
“ใครเหรอคนเฝ้า?”
“เอ๊ะ!! นี่นายเห็นชั้นเป็นลูกน้องนายหรือไงเนี่ย? ...โน่น คนที่ใส่เสื้อสีแดงกระโปรงฟ้านั่นไง คนนั้นเป็นตัวสำรองของชุดที่จะแข่งจริง”
“เหรอ? ...จากนั้นล่ะ” แม็กซ์พูดเสียงเรียบท่าทีครุ่นคิด พลางมองสังเกตไปยังหญิงสาวที่เฝ้าโอ๋อยู่เมื่อตอนบ่าย
“เธอคนนั้นบอกว่าไปดูพวกชมรมซ้อมกันประมาณสิบนาที แล้วก็กลับมาที่ห้อง ...ต่อจากนั้นก็เนี่ยล่ะ โอ๋ถูกมีดแทงตรงท้องน้อยสองแผล คนนั้นก็เลยรีบวิ่งไปบอกเพื่อนแล้วก็ยาม แล้วก็รีบพาโอ๋มาโรงพยาบาลเลย ...ตอนอยู่ห้องพยาบาลนะ เห็นยัยกิ๊กบอกว่าเลือดงี้นองพื้นไปหมดเลย”
“เหมือนกับพี่โจใช่มั้ย? ...ชั้นพอจะนึกออกได้บ้างว่าเลือดที่นองพื้นไปหมดเป็นยังไง”
ต่อมาอีกครู่หนึ่ง ตำรวจก็มาถึงพร้อมทั้งขอตัวคนที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดไปให้ปากคำ แม็กซ์กับหิ่งห้อยก็ถูกสอบไปด้วย แต่ทว่าเนื่องจากไม่อยู่ในเหตุการณ์จึงถูกสอบเพียงครู่เดียว คราวนี้คนที่อยู่นานที่สุดเห็นจะเป็นหญิงสาวชมรมเชียร์คนที่เฝ้าโอ๋อยู่
จนกระทั่งบ่ายห้าโมง แม็กซ์และหิ่งห้อยจึงออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับบ้าน เพราะแพทย์ที่ดูแลอยู่ มาประกาศว่าโอ๋ปลอดภัยพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่คงต้องพักฟื้นอีกนาน...
“นี่ดีนะที่ไม่ถูกที่จุดสำคัญเข้า ไม่งั้นล่ะก็มีคนตายสองคนซ้อนเลย...โรงเรียนเรา” หิ่งห้อยเอ่ยขึ้นขณะยืนรอรถเมล์อยู่กับแม็กซ์
“เธอแน่ใจเหรอว่าไม่ถูกจุดสำคัญ ชั้นว่า...จุดสำคัญน่ะโดนไปเต็มเปาเลยล่ะ” แม็กซ์พูดแย้ง สีหน้าเขานั้นยังเศร้าหมองขุ่นมัว คิ้วขมวดเข้าหากันจนดูเคร่งเครียด
“จุดสำคัญ? ...นี่อย่าบอกนะ ว่านายคิดว่าป๊อบเค้าจะเป็นคนทำ?”
“มันก็น่ามั้ยล่ะ? นายนั่นไม่ต้องการให้ทุกอย่างสายเกินแก้ ตอนแรกคงเรียกมาตกลงให้ไปทำแท้งซะ แต่พอตกลงไม่ได้ก็เลยใช้มีดแทงให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลย!!”
“เอ๊ะ!! แต่ตอนที่โอ๋ตกบันไดนั่น ป๊อบเค้าดูหนังอยู่กับชั้นนะ?”
“นั่นก็ใช่ ...แต่ไม่ได้หมายความว่าเป็นไปไม่ได้นี่ ก็เธอบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าเธอน่ะหลับไปตั้งค่อนเรื่อง นายป๊อบอาจจะใช้จังหวะนั้นลอบออกมาจากโรง แล้วแอบเข้าไปโรงเรียน เพื่อตกลงกับโอ๋ตามที่นัดไว้ ที่นี่พอไม่ได้ผลก็เลยผลักโอ๋ตกบันไดซะเผื่อจะทำให้แท้ง แล้วก็แอบกลับเข้าโรงหนังเหมือนเก่า...”
“ไม่น่านะ งั้นเค้ารู้ได้ไงล่ะว่าชั้นจะหลับ!!? ...ถ้าชั้นไม่หลับป๊อบก็จะไปไหนไม่ได้เลยนะ” หิ่งห้อยพูดพลางนึกตาม ...ที่แม็กซ์พูดมามันฟังดูเหลือเชื่อเกินไปหน่อย
“หมอนั่นอาจจะวางยาเธอก็ได้ ใส่ยานอนหลับ ยาสลบ หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้แน่ใจว่าเธอหลับแน่ๆ จากนั้นก็ใช้เธอนั่นแหละเป็นพยานบุคคล ว่าตอนเกิดเหตุเขาอยู่กับเธอตลอด” แม็กซ์ยังคงอธิบายสมมติฐานที่เพิ่งคิดขึ้นได้ต่อ
“แล้วทำไมเขาต้องย้อนกลับไปใช้มีดแทงโอ๋อีกล่ะ?”
“เพื่อให้แน่ใจไง ...ตอนนั้นเป็นช่วงเธอแยกกับเขาแล้วมาหาชั้นพอดีใช่ม้า!!...นั่นแหละ หลังจากนั้นเขาก็ย้อนกลับไปโรงเรียนอีกครั้ง ...เพื่อทำร้ายโอ๋”
“ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องมีคนเห็นป๊อบปรากฏตัวที่โรงเรียนน่ะสิ”
“ใช่ ...ถ้าเราถามได้ทุกคนน่ะนะ”
“อืม...เรื่องนั่นชั้นจะลองไปสืบดูให้ แต่นะ...ชั้นมีอีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่ได้บอกนาย...” หิ่งห้อยหันไปมองจ้องที่ตาของแม็กซ์ เธอรู้สึกว่าเพื่อนชายคนนี้เศร้าหมองผิดกับทุกครั้งที่เจอ “ ...ชั้นไม่ได้บอกนายว่า ป๊อบเค้าไม่รู้เรื่องนี้ เค้าไม่รู้เรื่องที่โอ๋ท้อง”
“ว่าไงนะ? ...ถ้างั้นวันนี้...”
“ใช่!! ...เหตุผลที่ป๊อบมาชวนชั้นไปเที่ยววันนี้ก็เพื่อเลียบเคียงถามเรื่องโอ๋ เพราะรู้ว่าชั้นเป็นเพื่อนสนิทกับโอ๋ เค้าคิดว่าโอ๋น่าจะบอกอะไรชั้นบ้าง ซึ่งมันก็จริง ...แต่ชั้นไม่ได้บอกเค้าไป”
“ทำไมล่ะ ในเมื่อถ้าถามเจ้าตัวเค้าก็น่าจะบอกไม่ใช่เหรอ?”
“อาจจะถามแล้ว แต่โอ๋ไม่บอกว่าท้องแน่ๆ ...เธอบอกกับชั้นคล้ายกับรู้อยู่แล้วว่า หากบอกป๊อบไปผลจะเป็นยังไง ...เธออยากจะเอาเด็กไว้”
“เฮ้ออ!!!...” แม็กซ์ถอนหายใจเสียงดัง ...จริงอยู่ว่าเขาเองอาจจะอคติกับนายป๊อบมากเกินไป ...แต่ถ้าอย่างนั้นใครกันล่ะที่ทำร้ายโอ๋!!? มีเหตุจูงใจอะไร? ...นั่นสิ? ...จะทำไปทำไมกันน่ะ?
“นี่!! ไม่ต้องคิดมากทำตัวเป็นนักสืบจำเป็นไปหรอกน่า ...อีกเดี๋ยวตำรวจก็รู้ตัวคนร้ายแล้ว เพราะหลักฐานอะไรต่อมิอะไรก็คงทิ้งไว้เพียบ เครื่องไม้เครื่องมือสมัยนี้เก่งออกจะตายไป ตรวจแป๊บเดี๋ยวก็รู้แล้วว่าใครเป็นใคร ...แล้วอีกอย่างชั้นก็จะสืบเรื่องที่นายสงสัยให้ด้วย” หิ่งห้อยพูดปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน ...เด็กหนุ่มไม่ยักรู้ว่าหล่อนจะพูดแบบนี้เป็นกับเขาด้วย
แม็กซ์เบือนหน้าหนีจากหิ่งห้อย แล้วก็ได้แต่ขบกรามเงียบไม่พูดอะไรอยู่นาน จนรถเมล์สายที่หญิงสาวต้องการมาถึง ทั้งสองก็แยกกันกลับบ้านตรงนั้นนั่นเอง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น