ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : 5-3
14: 45 น. ของวันเสาร์ แม็กซ์กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ฟู้ดเซ็นเตอร์ของห้างดังแห่งหนึ่งใกล้ๆ โรงเรียน ข่าวการฆ่าตัวตายของรุ่นพี่โจ เด่นหราอยู่หน้าหนึ่งแทบทุกฉบับ แต่ก็มีรายละเอียดเพียงน้อยนิด ซึ่งเขาคิดว่าโรงเรียนคงจะเที่ยววิ่งปิดข่าวไปเสียจนวุ่นแน่ ตามที่หนังสือพิมพ์ลง เหตุจูงใจในการฆ่าตัวตายในครั้งนี้ เกิดเนื่องจากเครียดเรื่องผลการเรียนที่ตกต่ำและถูกแฟนสาวสลัดรัก...
ความจริงแล้วสิบเอ็ดนาฬิกาของวันนี้ เป็นเวลาที่ยายหิ่งห้อยนักข่าวสาวตัวกลั่น นัดให้แม็กซ์มาเจอที่นี้ เมื่อถึงเวลาเขาก็เร่งรี่ดิ่งตรงมาโดยพลัน แต่กลับพบว่าต้องรอเก้อ เพราะยามนี้ปาเข้าไปเกือบบ่ายสามแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววของยายตัวแสบเลย ...แม็กซ์เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขามีแรงจูงใจอะไรกะนักกะหนา ที่ทำให้รอยายนี่ได้นานขนาดนั้น?...
ขณะที่แม็กซ์พับหนังสือพิมพ์เก็บและลุกขึ้นตัดสินใจจะกลับบ้าน พานสายตาก็ไปสะดุดพบกับหนุ่มสาวรุ่นเดียวกันคู่หนึ่ง ที่ประคองควงเดินตรงมายังเขา ...ยายหิ่งห้อยกับไอ้ป๊อบนั้นเอง!!!
“หวัดดี นายแม็กซ์!!” เสียงระริกระรี้ของหิ่งห้อยเอ่ยทักทายเขา เมื่อทั้งคู่ย่างเดินเข้ามาใกล้
“หวัดดี...” นายป๊อบทักบ้าง
“เออ!!...ดี” นั่นเป็นคำทักทายของแม็กซ์
“รอนานไหม?”
“โอ้โห...ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอเนี่ย!!? นัดชั้นตั้งกะสิบเอ็ดโมงดันมาซะเกือบบ่ายสาม”
“เอ๊ะนี่!! ก็นายดันอยากไม่มีมือถือเองนี่น่า แล้วชั้นเองก็โทรไปบอกกับแม่นายที่บ้านแล้วด้วย ว่าขอเลื่อนนัดไปเป็นตอนบ่ายสามโมง ...นายอยากไม่โทรไปเช็คที่บ้านเอง ช่วยไม่ได้!? ชั้นมาตรงเวลาของชั้นแล้วย่ะ!!”
...อารายฟะยัยนี่!!?... ผิดนัดแล้วยังจะมาว่ากันอีก ชิ...แถมยังควงมากับไอ้ป๊อบมันซะด้วย!! เห็นแล้วหมั่นไส้จริงว้อย!!!...แม็กซ์เดือดดาลในใจ แต่ภายนอกทำได้เพียงแอบกำหมัดเท่านั้น
“เป็นอะไรไปล่ะนายแม็กซ์? เงียบเชียว ...นั่งก่อนๆ แล้วเอาของชั้นมาหรือเปล่าเนี่ย?” หิ่งห้อยถามเสียงใส พร้อมกับนั่งลงตรงเก้าอี้ที่นายป๊อบเลื่อนไว้ให้
“นั่งก่อนสิ แม็กซ์ ...กินไรยัง?” นายป๊อบถามบ้าง เมื่อเห็นแม็กซ์ยังไม่ยอมนั่ง
“เอ้า!!” แม็กซ์กระชากเสียง ท่าทางไม่สนใจที่ป๊อบพูด เขายื่นเมมโมรี่การ์ดไปตรงหน้าหิ่งห้อยแบบแข็งๆ
“เอ๊ะ!! นี่นาย ส่งให้ชั้นดีๆ ก็ได้นี่ ยื่นมือมาเกือบทิ่มตาชั้นแล้วเห็นมั้ย!!?” หญิงสาวโวยทันควัน แต่ก็คว้าการ์ดมาไว้กับตัว
แม็กซ์ไม่พูดอะไรตอบ ทว่าเขาก็นั่งลงตรงข้ามกับนายป๊อบ ทั้งสามเงียบกันอยู่นานจนบรรยากาศอึดอัดอึมครึม ...ผลสุดท้ายนายป๊อบนั่นเองที่เป็นคนต้องสลายคลายความอึดอัดลง
“แหะ...แหะ... นี่ๆ ผมว่าเราไปหาอะไรกินดีกว่ามั้ยครับหิ่งห้อย? นายแม็กซ์?”
“หิ่งห้อยยังไม่หิวหรอก ป๊อบไปหาอะไรมากินเหอะ”
ส่วนแม็กซ์เงียบ เมื่อป๊อบมองไป ก็เห็นเขาส่ายหน้าแทนคำตอบอยู่แล้ว ...การณ์เป็นเช่นนั้นนายป๊อบจึงจำต้องไปหาซื้ออะไรมากินคนเดียว...
“นี่...” เมื่อเห็นอยู่กันสองต่อสองแล้วแม็กซ์จึงเอ่ยปากถามหิ่งห้อย “...ไปเจอกันที่ไหนเหรอ? หรือว่านัดนายป๊อบมาด้วย?”
“ไปดูหนังกันมา ...ทำไม?...หึงหรือไง?”
“จะบ้าเหรอ!! ...ใครเขาจะไปหึงเธอกัน ชั้นแค่โมโหที่เธอมาเลทไปตั้งสี่ชั่วโมงเท่านั้นแหละ!!”
“อ๋อเหรอ? ไม่รู้สิชั้นเห็นหน้านายมันเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนี่ ...แล้วนี่มาว่าชั้นสายไปตั้งสี่ชั่วโมง ทำไมยังไม่กลับบ้านไปอีกล่ะ?”
“อ้าว!!? ไหงพูดเงี้ยล่ะ? คนรึอุตส่าห์รอเอาของมาให้ ...แต่ถ้าต้องการอย่างงั้นชั้นก็จะกลับล่ะ!!!”
พูดจบแม็กซ์ก็ทำงอน ลุกพรวดขึ้นทำท่าจะจากไปทันที หิ่งห้อยเห็นเด็กหนุ่มเอาจริงก็ออกอาการตกใจเล็กน้อย เธอรีบยื่นแขนออกมาคว้ามือซ้ายเขาไว้ทันควัน ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรั้งตัวเด็กหนุ่มผู้แสนจะธรรมดาคนนี้ไว้ทำไม...
แม็กซ์ซึ่งถูกจับข้อมือซ้ายไว้ หันขวับกลับมามอง เขาจ้องหน้าหิ่งห้อยที่มีท่าทีตกอกตกใจเล็กน้อย แต่จริงๆ แล้วในสมองเขากลับนึกไปถึงอีกเรื่องซึ่งไม่เกี่ยวข้องกันโดยสิ้นเชิง!! ...มือซ้าย!! ...รุ่นพี่โจ!!!...
“มีอะไรกันเหรอ?” เสียงนายป๊อบพูดขึ้น ทำให้ทั้งสองรีบหดมือกลับอย่างเร็ว แล้วทำทีว่าไม่มีอะไรในกอไผ่
ป๊อบทำท่างงงันไม่น้อยกับกิริยาแปลกๆ ของชายหญิงคู่นี้ แต่ก็ดูไม่สนใจอะไร เขาวางถาดอาหารลง แล้วเริ่มลงมือจัดการอาหารในจานด้วยท่าทางเอร็ดอร่อยทันที
“เออนี่... เมื่อวานชั้นเห็นนาย อาจารย์ รุ่นพี่บอยกับเบล แล้วก็ยัยหิ่งห้อยอยู่ต่อกันอีก ตำรวจเขามีอะไรเหรอ?” แม็กซ์ถามนายป๊อบถึงเรื่องคดีที่เกิดขึ้นอีกครั้ง หลังจากเมื่อครู่สังหรณ์ใจปิ๊งแวบอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
ป๊อบเงยหน้าขึ้นมองหิ่งห้อยก่อนครู่หนึ่ง เหมือนคุยอะไรกันทางสายตา แล้วสุดท้ายก็เอ่ยตอบ...
“พวกชั้นเป็นพวกที่เข้าใกล้เหตุการณ์มากที่สุด ตำรวจก็เลยสอบสวนเพิ่มเติมนิดหน่อยน่ะไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วนายได้บอกตำรวจไปหรือเปล่าว่า นี่เป็นการฆาตกรรม? ...ชั้นอ่านหนังสือพิมพ์วันนี้ เห็นข่าวบอกว่าเป็นการฆ่าตัวตาย”
ป๊อบพยักหน้า “บอกแล้ว... แต่ดูจะไม่สนใจเท่าไร ไม่มีหลักฐานอะไรมาสนับสนุนข้อมูลของชั้นเลย พวกตำรวจก็เลยสรุปสำนวนไปอย่างนั้น เพราะหลักฐานชัดแจ้งกว่า”
“เอ...เห็นข่าวเขียนด้วยนะว่าเหตุจูงใจคือ เครียดเรื่องเรียนกับถูกแฟนทิ้ง? ...พวกนายพอรู้มั้ยว่าแฟนพี่เขาเป็นใครกัน?”
แม็กซ์ถามจบก็เห็นป๊อบมองหน้าหิ่งห้อยอีกแล้ว ...มันอะไรกันนักหนานะสองคนนี้ ถ้าไม่อยากบอกอะไรก็บอกว่าไม่รู้ก็ได้นี่หว่า!!?...ทำท่าเหมือนมีความลับกันสองคน เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้จริงจริ๊งง...!!
“ไม่รู้” หิ่งห้อยพูดชัดถ้อยชัดคำคล้ายตัดบท ทำเอานายแม็กซ์หน้าหงายไปไม่น้อย เพราะคิดไม่ถึงว่าคำตอบที่ได้จะเป็นเช่นนั้น
“อ่า เหรอ ...ถ้างั้นก็... ชั้นขอตัวก่อนแล้วกันนะ ต้องรีบกลับบ้าน”
“โชคดี” หิ่งห้อยบอกลาห้วนๆ แทบจะทันที ยิ่งทำให้แม็กซ์นึกไม่ออกใหญ่เลยว่าเมื่อครู่หล่อนฉุดรั้งเขาไว้ทำไม...
“แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ...แม็กซ์” ป๊อบเอ่ยลาตามมา
บอกลากันเสร็จสรรพ หนุ่มธรรมดาก็เดินคอตกออกจากห้างใหญ่ไป สมองเขาเฝ้าคิดถึงเรื่องนานานับประการที่ผุดขึ้นมาแล้ววนเวียนไม่ไปไหน อีกทั้งคำตอบของมันก็ยังลางเลือนดูห่างไกลจากความจริงที่ปรากฏขึ้นอีกด้วย ...มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นแล้ว เขายังจะต้องเจาะเซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียนอีกหรือเปล่านะ?...
แม็กซ์นั่งขยายผลเรื่องที่เขาปิ๊งแวบขึ้นมาได้ที่ป้ายรถเมล์หน้าห้าง ผู้คนในยามนี้พลุกพล่านมากมาย บางก็เดินเดี่ยว บางก็ควงคู่กันเหมือนเย้ยให้เขาเสียสมาธิเล่น หลังจากใช้แรงงานสมองอยู่พักใหญ่เสียงหญิงสาวที่เมื่อครู่เอ่ยลาแบบห้วนๆ ก็ดังขึ้นด้านหลัง
“นายแม็กซ์ ไปเลี้ยงไก่ชั้นหน่อยซิ!!”
เขาหันขวับมาทันทีที่ได้ยิน ...ครั้นเมื่อเห็นสาวหิ่งห้อยหน้าหวาน ยืนเดี่ยวเอามือสองข้างไพล่หลังอยู่ รอยยิ้มก็ปรากฏกว้างขึ้นบนใบหน้า โดยแม้พยายามฝืนจะหุบมากสักเท่าไร รอยยิ้มที่ฉีกเต็มหน้ากลับไม่หุบลงตามใจนึก
“ว่าไง?...ยิ้มอยู่ได้ ตกลงจะไปเลี้ยงชั้นมั้ย?”
“อะไรกัน เธอ...” แม็กซ์ทำฟอร์ม ทั้งๆ ที่อยากจะพาหิ่งห้อยเหาะไปร้านอาหารเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ “...แล้วนายป๊อบล่ะ? ทำไมไม่มาด้วยกัน”
“เอ๊ะ!! นี่หึงชั้นหรือเปล่าเนี่ย? นายนี่ทำท่าแปลกๆ นะ”
“จะบ้าเหรอ ชั้นจะไปหึงเธอทำไมกัน!!? ชั้นแค่สงสัย...“ เขาทำเสียงอ่อยลง “...ก็เห็นเมื่อเช้าไปดูหนังมาด้วยกันไม่ใช่เหรอ?”
“นั่นแหละ ...เรื่องที่ชั้นจะคุยกับนาย เอ้า!!...ไปกันได้หรือยัง!!?”
หนุ่มธรรมดางงเป็นไก่ตาแตก แต่หิ่งห้อยก็ไม่รอโต้วาทีอะไรด้วยอีกแล้ว เธอหันหลังเดินฉับๆ ตรงกลับเข้าห้างไป แม็กซ์เห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งตามไปด้วยอีกคน ...ให้ตายเถอะ!! พวกนี้นี่อะไรกะนักกะหนาน่ะ ทำแต่เรื่องที่เขาไม่เข้าใจทั้งนั้นเลย!!?...
ความจริงแล้วสิบเอ็ดนาฬิกาของวันนี้ เป็นเวลาที่ยายหิ่งห้อยนักข่าวสาวตัวกลั่น นัดให้แม็กซ์มาเจอที่นี้ เมื่อถึงเวลาเขาก็เร่งรี่ดิ่งตรงมาโดยพลัน แต่กลับพบว่าต้องรอเก้อ เพราะยามนี้ปาเข้าไปเกือบบ่ายสามแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววของยายตัวแสบเลย ...แม็กซ์เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขามีแรงจูงใจอะไรกะนักกะหนา ที่ทำให้รอยายนี่ได้นานขนาดนั้น?...
ขณะที่แม็กซ์พับหนังสือพิมพ์เก็บและลุกขึ้นตัดสินใจจะกลับบ้าน พานสายตาก็ไปสะดุดพบกับหนุ่มสาวรุ่นเดียวกันคู่หนึ่ง ที่ประคองควงเดินตรงมายังเขา ...ยายหิ่งห้อยกับไอ้ป๊อบนั้นเอง!!!
“หวัดดี นายแม็กซ์!!” เสียงระริกระรี้ของหิ่งห้อยเอ่ยทักทายเขา เมื่อทั้งคู่ย่างเดินเข้ามาใกล้
“หวัดดี...” นายป๊อบทักบ้าง
“เออ!!...ดี” นั่นเป็นคำทักทายของแม็กซ์
“รอนานไหม?”
“โอ้โห...ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอเนี่ย!!? นัดชั้นตั้งกะสิบเอ็ดโมงดันมาซะเกือบบ่ายสาม”
“เอ๊ะนี่!! ก็นายดันอยากไม่มีมือถือเองนี่น่า แล้วชั้นเองก็โทรไปบอกกับแม่นายที่บ้านแล้วด้วย ว่าขอเลื่อนนัดไปเป็นตอนบ่ายสามโมง ...นายอยากไม่โทรไปเช็คที่บ้านเอง ช่วยไม่ได้!? ชั้นมาตรงเวลาของชั้นแล้วย่ะ!!”
...อารายฟะยัยนี่!!?... ผิดนัดแล้วยังจะมาว่ากันอีก ชิ...แถมยังควงมากับไอ้ป๊อบมันซะด้วย!! เห็นแล้วหมั่นไส้จริงว้อย!!!...แม็กซ์เดือดดาลในใจ แต่ภายนอกทำได้เพียงแอบกำหมัดเท่านั้น
“เป็นอะไรไปล่ะนายแม็กซ์? เงียบเชียว ...นั่งก่อนๆ แล้วเอาของชั้นมาหรือเปล่าเนี่ย?” หิ่งห้อยถามเสียงใส พร้อมกับนั่งลงตรงเก้าอี้ที่นายป๊อบเลื่อนไว้ให้
“นั่งก่อนสิ แม็กซ์ ...กินไรยัง?” นายป๊อบถามบ้าง เมื่อเห็นแม็กซ์ยังไม่ยอมนั่ง
“เอ้า!!” แม็กซ์กระชากเสียง ท่าทางไม่สนใจที่ป๊อบพูด เขายื่นเมมโมรี่การ์ดไปตรงหน้าหิ่งห้อยแบบแข็งๆ
“เอ๊ะ!! นี่นาย ส่งให้ชั้นดีๆ ก็ได้นี่ ยื่นมือมาเกือบทิ่มตาชั้นแล้วเห็นมั้ย!!?” หญิงสาวโวยทันควัน แต่ก็คว้าการ์ดมาไว้กับตัว
แม็กซ์ไม่พูดอะไรตอบ ทว่าเขาก็นั่งลงตรงข้ามกับนายป๊อบ ทั้งสามเงียบกันอยู่นานจนบรรยากาศอึดอัดอึมครึม ...ผลสุดท้ายนายป๊อบนั่นเองที่เป็นคนต้องสลายคลายความอึดอัดลง
“แหะ...แหะ... นี่ๆ ผมว่าเราไปหาอะไรกินดีกว่ามั้ยครับหิ่งห้อย? นายแม็กซ์?”
“หิ่งห้อยยังไม่หิวหรอก ป๊อบไปหาอะไรมากินเหอะ”
ส่วนแม็กซ์เงียบ เมื่อป๊อบมองไป ก็เห็นเขาส่ายหน้าแทนคำตอบอยู่แล้ว ...การณ์เป็นเช่นนั้นนายป๊อบจึงจำต้องไปหาซื้ออะไรมากินคนเดียว...
“นี่...” เมื่อเห็นอยู่กันสองต่อสองแล้วแม็กซ์จึงเอ่ยปากถามหิ่งห้อย “...ไปเจอกันที่ไหนเหรอ? หรือว่านัดนายป๊อบมาด้วย?”
“ไปดูหนังกันมา ...ทำไม?...หึงหรือไง?”
“จะบ้าเหรอ!! ...ใครเขาจะไปหึงเธอกัน ชั้นแค่โมโหที่เธอมาเลทไปตั้งสี่ชั่วโมงเท่านั้นแหละ!!”
“อ๋อเหรอ? ไม่รู้สิชั้นเห็นหน้านายมันเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนี่ ...แล้วนี่มาว่าชั้นสายไปตั้งสี่ชั่วโมง ทำไมยังไม่กลับบ้านไปอีกล่ะ?”
“อ้าว!!? ไหงพูดเงี้ยล่ะ? คนรึอุตส่าห์รอเอาของมาให้ ...แต่ถ้าต้องการอย่างงั้นชั้นก็จะกลับล่ะ!!!”
พูดจบแม็กซ์ก็ทำงอน ลุกพรวดขึ้นทำท่าจะจากไปทันที หิ่งห้อยเห็นเด็กหนุ่มเอาจริงก็ออกอาการตกใจเล็กน้อย เธอรีบยื่นแขนออกมาคว้ามือซ้ายเขาไว้ทันควัน ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรั้งตัวเด็กหนุ่มผู้แสนจะธรรมดาคนนี้ไว้ทำไม...
แม็กซ์ซึ่งถูกจับข้อมือซ้ายไว้ หันขวับกลับมามอง เขาจ้องหน้าหิ่งห้อยที่มีท่าทีตกอกตกใจเล็กน้อย แต่จริงๆ แล้วในสมองเขากลับนึกไปถึงอีกเรื่องซึ่งไม่เกี่ยวข้องกันโดยสิ้นเชิง!! ...มือซ้าย!! ...รุ่นพี่โจ!!!...
“มีอะไรกันเหรอ?” เสียงนายป๊อบพูดขึ้น ทำให้ทั้งสองรีบหดมือกลับอย่างเร็ว แล้วทำทีว่าไม่มีอะไรในกอไผ่
ป๊อบทำท่างงงันไม่น้อยกับกิริยาแปลกๆ ของชายหญิงคู่นี้ แต่ก็ดูไม่สนใจอะไร เขาวางถาดอาหารลง แล้วเริ่มลงมือจัดการอาหารในจานด้วยท่าทางเอร็ดอร่อยทันที
“เออนี่... เมื่อวานชั้นเห็นนาย อาจารย์ รุ่นพี่บอยกับเบล แล้วก็ยัยหิ่งห้อยอยู่ต่อกันอีก ตำรวจเขามีอะไรเหรอ?” แม็กซ์ถามนายป๊อบถึงเรื่องคดีที่เกิดขึ้นอีกครั้ง หลังจากเมื่อครู่สังหรณ์ใจปิ๊งแวบอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
ป๊อบเงยหน้าขึ้นมองหิ่งห้อยก่อนครู่หนึ่ง เหมือนคุยอะไรกันทางสายตา แล้วสุดท้ายก็เอ่ยตอบ...
“พวกชั้นเป็นพวกที่เข้าใกล้เหตุการณ์มากที่สุด ตำรวจก็เลยสอบสวนเพิ่มเติมนิดหน่อยน่ะไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วนายได้บอกตำรวจไปหรือเปล่าว่า นี่เป็นการฆาตกรรม? ...ชั้นอ่านหนังสือพิมพ์วันนี้ เห็นข่าวบอกว่าเป็นการฆ่าตัวตาย”
ป๊อบพยักหน้า “บอกแล้ว... แต่ดูจะไม่สนใจเท่าไร ไม่มีหลักฐานอะไรมาสนับสนุนข้อมูลของชั้นเลย พวกตำรวจก็เลยสรุปสำนวนไปอย่างนั้น เพราะหลักฐานชัดแจ้งกว่า”
“เอ...เห็นข่าวเขียนด้วยนะว่าเหตุจูงใจคือ เครียดเรื่องเรียนกับถูกแฟนทิ้ง? ...พวกนายพอรู้มั้ยว่าแฟนพี่เขาเป็นใครกัน?”
แม็กซ์ถามจบก็เห็นป๊อบมองหน้าหิ่งห้อยอีกแล้ว ...มันอะไรกันนักหนานะสองคนนี้ ถ้าไม่อยากบอกอะไรก็บอกว่าไม่รู้ก็ได้นี่หว่า!!?...ทำท่าเหมือนมีความลับกันสองคน เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้จริงจริ๊งง...!!
“ไม่รู้” หิ่งห้อยพูดชัดถ้อยชัดคำคล้ายตัดบท ทำเอานายแม็กซ์หน้าหงายไปไม่น้อย เพราะคิดไม่ถึงว่าคำตอบที่ได้จะเป็นเช่นนั้น
“อ่า เหรอ ...ถ้างั้นก็... ชั้นขอตัวก่อนแล้วกันนะ ต้องรีบกลับบ้าน”
“โชคดี” หิ่งห้อยบอกลาห้วนๆ แทบจะทันที ยิ่งทำให้แม็กซ์นึกไม่ออกใหญ่เลยว่าเมื่อครู่หล่อนฉุดรั้งเขาไว้ทำไม...
“แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ...แม็กซ์” ป๊อบเอ่ยลาตามมา
บอกลากันเสร็จสรรพ หนุ่มธรรมดาก็เดินคอตกออกจากห้างใหญ่ไป สมองเขาเฝ้าคิดถึงเรื่องนานานับประการที่ผุดขึ้นมาแล้ววนเวียนไม่ไปไหน อีกทั้งคำตอบของมันก็ยังลางเลือนดูห่างไกลจากความจริงที่ปรากฏขึ้นอีกด้วย ...มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นแล้ว เขายังจะต้องเจาะเซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียนอีกหรือเปล่านะ?...
แม็กซ์นั่งขยายผลเรื่องที่เขาปิ๊งแวบขึ้นมาได้ที่ป้ายรถเมล์หน้าห้าง ผู้คนในยามนี้พลุกพล่านมากมาย บางก็เดินเดี่ยว บางก็ควงคู่กันเหมือนเย้ยให้เขาเสียสมาธิเล่น หลังจากใช้แรงงานสมองอยู่พักใหญ่เสียงหญิงสาวที่เมื่อครู่เอ่ยลาแบบห้วนๆ ก็ดังขึ้นด้านหลัง
“นายแม็กซ์ ไปเลี้ยงไก่ชั้นหน่อยซิ!!”
เขาหันขวับมาทันทีที่ได้ยิน ...ครั้นเมื่อเห็นสาวหิ่งห้อยหน้าหวาน ยืนเดี่ยวเอามือสองข้างไพล่หลังอยู่ รอยยิ้มก็ปรากฏกว้างขึ้นบนใบหน้า โดยแม้พยายามฝืนจะหุบมากสักเท่าไร รอยยิ้มที่ฉีกเต็มหน้ากลับไม่หุบลงตามใจนึก
“ว่าไง?...ยิ้มอยู่ได้ ตกลงจะไปเลี้ยงชั้นมั้ย?”
“อะไรกัน เธอ...” แม็กซ์ทำฟอร์ม ทั้งๆ ที่อยากจะพาหิ่งห้อยเหาะไปร้านอาหารเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ “...แล้วนายป๊อบล่ะ? ทำไมไม่มาด้วยกัน”
“เอ๊ะ!! นี่หึงชั้นหรือเปล่าเนี่ย? นายนี่ทำท่าแปลกๆ นะ”
“จะบ้าเหรอ ชั้นจะไปหึงเธอทำไมกัน!!? ชั้นแค่สงสัย...“ เขาทำเสียงอ่อยลง “...ก็เห็นเมื่อเช้าไปดูหนังมาด้วยกันไม่ใช่เหรอ?”
“นั่นแหละ ...เรื่องที่ชั้นจะคุยกับนาย เอ้า!!...ไปกันได้หรือยัง!!?”
หนุ่มธรรมดางงเป็นไก่ตาแตก แต่หิ่งห้อยก็ไม่รอโต้วาทีอะไรด้วยอีกแล้ว เธอหันหลังเดินฉับๆ ตรงกลับเข้าห้างไป แม็กซ์เห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งตามไปด้วยอีกคน ...ให้ตายเถอะ!! พวกนี้นี่อะไรกะนักกะหนาน่ะ ทำแต่เรื่องที่เขาไม่เข้าใจทั้งนั้นเลย!!?...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น